นาวีเล่ห์รัก

 

 

 

 

ตลาดน้ำอัมพวา

 

 

 

 

"เฮ้ยๆๆๆ ไปดูเร็ว"ชาวบ้านตะโกนบอกต่อๆกัน สามสาวมองงงงง

 

 

 

"มีอะไรกันหรือค่ะป้า"เฟย์สะกิดแขนป้าที่กำลังจะวิ่งผ่าน

 

 

 

"หนูเฟย์หนูฟางหนูแก้ว เจอตัวแล้ว เร็วๆ"ป้ารีบลากแขนสามสาวมองหน้ากันก่อนจะตามไป

 

สามสาวมองตะลึงเมื่อเห็นสามหนุ่ม ป๊อบปี้สังเกตุเห็นฟางจึงพยักหน้าให้เขื่อนโทโมะเริ่ม

 

 

 

 

ความรักของเธอ เสียงที่เธอบอกฉัน ว่าเธอห่วงใย มือนั้นของเธอที่แตะหน้าผากฉันวันที่ฉันไม่สบาย

 

ทุกๆฉากทุกตอนไม่เคยจางหาย แม้จะผ่านเนิ่นนานเท่าไร และทุกฉากทุกตอนนั้นคอยตอกย้ำ

 

สิ่งที่ฉันเป็น ตั้งแต่เสียเธอไป

 

ว่าฉันเป็นคนโง่เหนือใครๆ มีรักแท้อยู่แต่ดูแลไม่ได้ จะรู้ค่ามันก็สายเกินไป

 

ปวดร้าวคิดอยากย้อนเรื่องราวแค่ไหน ได้แต่ฝัน ต่อจนเหมือนเดิม

 

รูปเมื่อก่อนนั้นที่มันขาดไป แต่ทางของเราจะต่ออีกได้ไหม หรือว่าฉันต้องทำใจ

 

 

ทุกๆฉากทุกตอนไม่เคยจางหาย แม้จะผ่านเนิ่นนานเท่าไร และทุกฉากทุกตอนนั้นคอยตอกย้ำ

 

สิ่งที่ฉันเป็น ตั้ังแต่เสียเธอไป

 

ว่าฉันเป็นคนโง่เหนือใครๆ มีรักแท้อยู่แต่ดูแลไม่ได้ จะรู้ค่ามันก็สายเกินไป

 

ปวดร้าวคิดอยากย้อนเรื่องราวแค่ไหน ได้แต่ฝัน

 

บอกหน่อยได้ไหม ที่ไหนพอจะมี ประตูให้ฉันย้อนไปคืนวัน ที่ฉันมีเธออยู่

 

จะขอดูแลอีกครั้ง โวโว้โอ

 

ฉันเป็นคนโง่เหนือใครๆ มีรักแท้อยู่แต่ดูแลไม่ได้ จะรู้ค่ามันก็สายเกินไป

 

ปวดร้าวคิดอยากย้อนเรื่องราวแค่ไหน ได้แต่ฝัน........

 

 

 

 

ฟางยืนนิ่งจ้องมองป๊อบปี้ไม่วางตา ป๊อบปี้ร้องจบก้าวขาช้าๆมาหาฟางพร้อมกุหลาบช่อใหญ่สีขาว

 

 

 

"ฟาง ป๊อบขอโทษให้โอกาสป๊อบสักครั้งนะครับ" ป๊อบปี้คุกเข่าลงตรงหน้า ฟางยืนนิ่งไม่ไหวติง ป๊อบปี้ใจเสีย

 

 

 

"ฟาง ให้โอกาสป๊อบสักครั้งเถอะนะครับ ป๊อบรักฟางนะครับ"

 

 

 

"ขอบคุณนะป๊อบ ฟางยกโทษให้" ฟางว่า ป๊อบปี้กระโดดอย่างดีใจ พลางจะเข้ามาสวมกอดร่างบาง

 

 

"หยุด.. "ฟางเบี่ยงตัวหลบ ป๊อบปี้ยืนค้าง

 

 

 

"ฟาง..."

 

 

 

"ฟางให้ยกโทษให้ แต่ไม่ได้แปลว่าเราจะกลับมาเป็นเหมือนเกิมได้อีก"ฟางเอ่ยเรียบๆ

 

 

 

 

"ฟางงงงง"

 

 

 

 

"ฟางไม่อยากกลับไปเจ็บเหมือนเดิมอีกแล้ว ฟางให้ป๊อบได้แค่เพื่อนเท่านั้น"ฟางว่ายิ่งทำให้ป๊อบหงอยลงไป

 

 

 

"ฟางง "ป๊อบเอ่ยเศร้าๆ

 

 

 

 

"ขอบคุณนะป๊อบ ต่อไปเราคงไม่ได้กันอีกแล้ว ลาก่อนนะ"ฟางว่าพลางรับช่อดอกกุหลาบมาถือไว้ก่อนจะยิ้มให้บางๆแล้วหมุมตัวกลับพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อไหล

 

 

 

 

"ฟางไม่นะ"ป๊อบจะก้าวตาามแต่เฟย์ขว้างหน้าไว้

 

 

 

"พี่ฟางกำลังจะไปอยู่เมืองนอก "เฟย์ทิ้งท้าย ทำให้ป๊อบปี้ยิ่งช็อกเข้าไปอีก

 

 

 

"ไปเมืองนอก ไม่จริงใช่ไหมเฟย์ ฟางจะไปทำไหม" ป๊อบปี้เขย่าร่างเฟย์อย่างเสียสติ เขื่อนรีบเข้ามาห้าม

 

 

"เฮ้ยๆๆ ใจเย็นดิไอ้ป๊อบ" เขื่นรีบโอบร่างบางไว้ แต่เฟย์สะบัดตัวหนี

 

 

"พี่ฟางจะไปเรียนต่อที่อังกฤษ จะไปอยู่กับลูกชายของคุณลุงที่เรียนอยู่ที่นั้น พวกเราก็จะไปเหมือนกัน"

คำพูดสุดท้ายหันมาบอกเขื่อนและโทโมะ

 

 

 

"นี่เฟย์กับแก้วต้องไปด้วยหรอ" เขื่อนว่า สองสาวพยักหน้ารับ

 

 

 

 

"พวกเรายกโทษให้พวกคุณต่อไปเราจะไม่ได้มีอะไรติดค้างกันอีก และไม่ต้องมาเจอกันอีก " แก้วพูดขึ้นยิ่งทำให้สามหนุ่มเครียด

 

 

 

 

 

"ลาก่อน"เฟย์ว่าพลางหมุนตัวกลับ

 

 

 

 

"ขอให้พวกนายโชคดี"แก้วว่าพลางจ้องหน้าโทโมะอย่างตัดใจก่อนจะตามหลังเฟย์ไปปล่อยให้สามหนุ่มยืนนิ่งเครียด

    สามหนุ่มมองร่างบางอย่างเจ็บปวด สามหนุ่มพาร่างและหัวใจบอกช้ำกลับมาที่บ้าน ทั้งหมดก้าวออกมาดูหลานๆทั้งสามอย่างเห็นใจ

 

  หมดสิ้นแล้วกับหัวใจ แม้จะเสียผู้หญิงที่เป็นเหมือนหัวใจไปแต่หน้าทีของพวกเขายังต้องทำต่อไป

 พรุ่งนี้เขาต้องลืมเธอ.....

 

 

 

 

 

 

3ปีต่อมา

 

ลอนดอน อังกฤษ

 

 

 

 

"โอ๊ยๆๆๆๆๆ หวานกันจังนะคิดถึงหัวอกคนไม่มีแฟนบ้างสิค่ะ"เฟย์เอ่ยล้อ ฟางกับธามไทลูกชายของท่านนายพลที่ทั้งสามมาอยู่ด้วย

 

 

 

 

"เวอร์ล่ะยัยเฟย์" ฟางส่งค้อนวงใหญ่ให้

 

 

 

"ทำมาเป็นพูดดี พี่เห็นมีหนุ่มๆมาจีบตั้งเยอะเราไม่สนเองต่างหาก"ธามไทว่า เฟย์ฟางแก้วจัดว่าเป็นสาวสายของมหาลัยมีหนุ่มๆมาตามจีบเยอะแยะจนเขาต้องออกโรงกันไว้เนื่อยๆๆ

 

 

 

 

"ก็มันไม่สเปกนี่ค่ะ เฟย์ไม่ชอบแบบฝรั่งนี่น่าาา"

 

 

 

"แต่ชอบแบบ ตี๋ๆขาวๆกะหล่อนๆและในเครื่องแบบใช่ไหม"แก้วที่ยกขนมมาพูดขึ้น เฟย์ค้อนให้ ฟางธามไทหัวเราะอย่างอดกลั้น

 

 

 

"บ้าล่ะ เปล่าสักหน่อย"เฟย์ว่ายิ้มๆ เขินๆๆ

 

 

 

"หรออออออ พี่เห็นตั้งแต่มาเราติดตามข่าวเขาตลอดเลยดิ" ฟางว่าตั้งแต่สามสาวมาอยู่ที่นี่ทั้งสามติดตามข่าวของสามหนุ่มอยู่ตลอด ถึงปากจะบอกว่าโกรธ แต่ลึกๆในใจก็รักเขาไม่เคยเปลี่ยน

 

 

"พี่ฟางก็เหมือนกันล่ะ"เฟย์บู้มปากให้ ฟางขำเบาเบาอย่างเอ็นดู

 

 

 

 

"อย่าเอาพี่ไปเกี่ยวสิ "ฟางว่าพลางเดินเข้านอนไปอย่างเขินๆๆๆ

 

 

 

 

 

"ฟางรักป๊อบนะ" ฟางเปิดกล่องที่มีรูปของป๊อบปี้ไว้แต็ม พลางหยิบรูปชายหนุ่มในเครื่องแบบเต็มยศพลางยกขึ้นมาลูบๆเบาๆ

 

 

 

 

"รอฟางก่อนนะ ฟางจะกลับไปหา"ฟางพึมพำกับรูปถ่ายเบาเบา หวนคิดถึงชายหนุ่มไม่ได้

 

 

 

 

 

"นี่ดีนะที่แม่ไอ้หน้าหมีนั้น มาขอโทษเราและขอให้เรายกโทษให้ลูกๆหลานๆเขา"แก้วว่าพลางหวนไปคิดถึงเรื่องเมื่อสามปีก่อน

 

 

 

 

 

" ฉันอยากจะมาขอโทษพวกเธอที่เคยว่าพวกเธอไว้ หลังจากที่ฉันกลับไปฉันได้กลับไปทบทวนเรื่องต่างๆและเห็นสภาพลูกชายของฉัน ฉันก็อดสงสารเขาไม่ได้  ให้อภัยพวกเขาเถอะนะฉันขอร้อง" แม่ป๊อบปี้บินตรงมาจากไทยเพื่อมาคุยกับสามสาวโดยตรง

 

 

 

"ที่มาขอโทษเพราะกลัวธุรกิจจะเจ๋งมากกว่ามั้ง"เฟย์ยิ้มเยาะ แม่ป๊อบหน้าถอนสี

 

 

 

"ฉันยอมรับว่าส่วนหนึ่งนะใช่ แต่อีกส่วนเพราะลูกชายฉันตั้งแต่เธอมาอยู่ที่นี่ตาป๊อบก็เปลี่ยนไปเป็นคนและคน เก็บตัวเงียบ ไม่ยอมกลับบ้านอยู่แต่ที่กรมตัวดำผอมแห้งไปหมดแล้ว ตาป๊อบเขาตรอมใจเรื่องเธอมากนะฟาง ฉันเป็นแม่ฉันทนไม่ได้ที่เห็นลูกฉันมีแต่ความเศร้า ฉันยอมรับผิดทุกอย่าง" แม่ป๊อบปี้หันมาคุยกับฟางที่นั้งนิ่ง

 

 

 

"จะให้ฉันไหว้ก็ได้นะ ฉันขอร้องล่ะ ให้โอกาสลูกชายฉันเถอะ"แม่ป๊อบปี้ทรุดตัวลง สาวๆห้ามเสียงหลง พลางมองหน้ากันอย่างปลงตกก่อนจะใจอ่อนให้

 

 

 

 

"อย่าทำแบบนี้เลยค่ะ ฉันยกโทษให้พวกลูกคุณไปหมดแล้ว" ฟางว่า

 

 

 

 

"เธอช่วยกลับไปหาเขาหน่อยได้ไหม "แม่ป๊อบปี้เอ่ยขอร้อง

 

 

 

 

 

"คงไม่ได้หรอกค่ะ ดิฉันต้องเรียนต่ออยู่ที่นี่ และลูกชายคุณก็เป็นฝ่ายผิด ฉันขอเอาคืนสักหน่อยแล้วกัน"ฟางว่าอย่างมีแผน

 

 

 

 

"ถ้างั้นฉันขออะไรพวกเธออีกอย่างได้ไหม" แม่ป๊อบปี้เอ่ยขอ

 

 

 

 

"อะไรค่ะ"สามสาวอุทานพร้อมกัน

 

 

 

 

"เรียกฉัว่าแม่ได้ไหม"แม่ป๊อบปี้ว่า สามสาวมองหน้ากันก่อนจะส่งยิ้มให้กัน

 

 

 

"ได้ค่ะ คุณแม่"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

สามสาวหายเร็วไปหรือเปล่านะ เกริ่นก่อนตอนหน้ามีเสียน้ำตาแน่นนอนนนนนน