[FIC BEAST] BAD LOVE...ผู้ชายเลว!
เขียนโดย 
doraaung
วันที่ 10 มิถุนายน พ.ศ. 2557 เวลา 17.50 น.
แก้ไขเมื่อ 10 มิถุนายน พ.ศ. 2557 17.55 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
44) หาย [END]
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
[FIC BEAST] BAD LOVE…ผู้ชายเลว!
Chapter 44
หาย
“จุนฮยอง”ฮยอนซึงเดินเข้ามาในห้องนอนของจุนฮยองพร้อมกับนมหนึ่งแก้ว เขามองจุนฮยองที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ริมหน้าต่างอย่างเศร้าๆเพราะว่าจุนฮยองกำลังนั่งมองข้างนอกอยู่ด้วยสายตาที่มืดสนิท
“ดื่มนมหน่อยนะ”
“เช้าแล้วใช่ไหม”หัวใจของฮยอนซึงแทบจะหยุดเต้น เขาเดินเข้าไปหาจุนฮยองแล้ววางมือบนบ่าเบาๆ
“เช้าแล้ว แดดกำลังอุ่นๆเลย นายรู้สึกได้ไหม”
“ได้สิ ตัวของฉันรู้สึกอุ่นๆ ได้ยินเสียงนกด้วย”ฮยอนซึงยิ้มออกมาบางๆที่เห็นว่าจุนฮยองกำลังยิ้ม
“ดื่มนมหน่อยไหม”
“อื้ม”แล้วฮยอนซึงก็ยื่นแก้วนมให้กับจุนฮยอง
“นายจะไปแล้วเหรอ”
“อีกสักพักน่ะ”
“กีกวังไม่อยู่ ไอ้ดงมันคงจะเหงาแย่เลยเนอะ”
“คงอย่างนั้นมั้ง”
“สองปี นายว่ามันนานไปไหม”ฮยอนซึงอมยิ้มออกมานิดๆที่ได้ยินจุนฮยองพูดออกมาแบบนั้น แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรเพราะกีกวังสั่งเอาไว้
“ถ้าสำหรับฉัน มันนานมากเลยแหละ”
“งั้นเหรอ”ฮยอนซึงมองจุนฮยองอย่างไม่เข้าใจ เขาเอื้อมมือไปจับมือของจุนฮยองไว้
“ใช่ มันนานมากถ้าหากไม่มีนายอยู่ข้างๆฉัน”
“ฉันรักนายนะฮยอนซึง”
“ฉันรักนายยิ่งกว่าอีก อิอิ”จุนฮยองยิ้มออกมาบางๆกับเสียงหัวเราะของ ฮยอนซึง
“กอดฉันหน่อยได้ไหม”
“ได้สิ”แล้วฮยอนซึงก็กอดจุนฮยองส่งผ่านความรักที่เขามีต่อจุนฮยองให้กับเขาได้รับรู้จากการสัมผัส
“นายรู้สึกไหมว่าฉันรักนายมาก”
“รู้สึก อุ่นจัง ตัวนายก็หอมด้วย”
“จริงเหรอ นายชอบพูดว่าฉันตัวหอม นายรู้ไหมว่าฉันรู้สึกดีแค่ไหน”
“รู้สิ”
“เอ๋ นายรู้เหรอ รู้ได้ไง”
“เพราะว่าแก้มของนายจะแดงไง เวลาแก้มนายแดงมันน่ารักซะยิ่งกว่าอะไรในโลกนี้เสียอีก”ฮยอนซึงได้ยินอย่างนั้นแก้มของเขาก็แดงขึ้นมาทันที
“ตอนนี้นายก็กำลังแก้มแดงอยู่”
“นายรู้ได้ไง”ฮยอนซึงผละออกแล้วมองหน้าจุนฮยองอย่างตกใจ
“อิอิ เพราะหัวใจของนายกำลังเต้นแรงไง”จุนฮยองยิ้มแล้วก็ยกมือทั้งสองข้างสัมผัสกับใบหน้าของฮยอนซึง
“หน้าของนายตอนนี้ก็ร้อนด้วย”
“จุนฮยอง”ฮยอนซึงค่อยๆโน้มหน้าเข้าไปใกล้กับจุนฮยองแล้วก็จูบจุนฮยองอย่างแผ่วเบา
“ปากของนายก็ร้อนและกำลังสั่น นายกำลังอายใช่ไหม”ฮยอนซึงไม่พูดอะไรแต่กลับจูบจุนฮยองอีกครั้งก่อนจะค่อยๆสอดลิ้นเข้าไปข้างในโพรงปากของจุนฮยอง
“อื้ม”จุนฮยองกอดเอวของฮยอนซึงแน่น
“อ่าส์ หวานจัง”ฮยอนซึงรู้สึกอายเล็กน้อยก่อนจะจูบลงที่หน้าผากของจุนฮยอง
“ชอบไหม”
“ชอบสิ ทุกอย่างที่เป็นนาย ฉันชอบหมดนั่นแหละ”ฮยอนซึงจับมือของ จุนฮยองมาแนบหน้าของตัวเอง
“ฉันจะรีบกลับมานะพร้อมกับของอร่อยๆที่นายชอบกิน”
“จะไปแล้วเหรอ”
“อื้ม เดี๋ยวกีกวังจะบ่นเอา ฉันรักนายจุนฮยอง”
“ฉันก็รักนาย รักมากและจะรักตลอดไป จางฮยอนซึง”ฮยอนซึงโผเข้ากอดจุนฮยองอีกครั้ง
“มีอะไรก็เรียกแม่บ้านได้นะ ฉันบอกป้าเอาไว้แล้ว ฉันจะรีบกลับมาทันทีที่ส่งกีกวังแล้ว รอฉันนะ”
“อื้ม ฉันรักนายนะ”
“รู้แล้วๆ ฉันก็รักนายเหมือนกัน อิอิ จุ๊บ”ฮยอนซึงจุ๊บปากของจุนฮยองอีกครั้ง
“นายเห็นรอยยิ้มของฉันไหม”
“แปบนะ”แล้วจุนฮยองก็หลับตาลง เขาพยักหน้าเบาๆ
“เห็นสิ รอยยิ้มของนาย ฉันจำได้ไม่เคยลืม”จุนฮยองค่อยๆลืมตาขึ้นมาสบตากับดวงตาของฮยอนซึงพอดี
“ใช่ ขอให้นายรู้ไว้ ว่าฉันยิ้มให้นายอยู่เสมอ”
“อื้ม ฉันจะจดจำรอยยิ้มของนายเอาไว้ตลอดไป ฮยอนซึง”ฮยอนซึงแนบหน้าลงบนตักของจุนฮยอง
“ฉันรักนายมากนะจุนฮยอง”
“ฉันก็รักนาย”จุนฮยองลูบหัวของฮยอนซึงก่อนจะก้มลงจูบเบาๆ
“ไปเถอะ เดี๋ยวรถจะติด”
“ครับผม แล้วเจอกันนะ”ฮยอนซึงยิ้มให้กับจุนฮยองอีกครั้งก่อนจะเดินออกจากห้องไป รอยยิ้มของจุนฮยองจางหายไปทันที เขาเอื้อมมือควานหามือถือของตัวเองแล้วกดหมายเลขหนึ่งที่เขาเมมชื่อของใครบางคนเอาไว้
“อูยอง”
(ว่าไงจุนฮยอง นึกยังไงถึงโทรมาหาฉันได้เนี่ย)
“นายช่วยมาหาฉันหน่อยได้ไหม”
(เอ๋ ตอนนี้เลยเหรอ)
“อื้ม ตอนนี้เลย ด่วนด้วย”
(อ่า ก็ได้ๆ อีกครึ่งชั่วโมงฉันก็ไปถึงและ ที่ห้องหรือเปล่า)
“บ้านฉัน”
(อ่า ได้ๆ แล้วเจอกันนะ ฉันคิดถึงนาย)
ฮยอนซึง ฉันของโทษนะ ขอโทษจริงๆ
น้ำตาของจุนฮยองไหลออกมาอย่างช้าๆด้วยความโศกเศร้าเสียใจที่ต้องตัดสินใจทำอย่างนี้
“เฮ้อออ เค้าไม่อยากให้กีกวังไปเลยอ่า อีกตั้งสองปีกว่าจะได้เจอกัน”กีกวังมองหน้าโยซอบที่นั่งหน้าบึ้งอยู่ข้างๆ
“อะไรกัน แค่สองปีเองนะ แปบเดียว เวลาน่ะผ่านไปเร็วจะตาย”
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ไม่อยากให้ไปอยู่ดี อย่างนี้เค้าก็คิดถึงกีกวังแย่น่ะสิ”
“คงไม่หรอกมั้ง วันๆนายคงเอาแต่คิดถึงดูจุนสุดที่รักของนายมากกว่า” กีกวังเหล่ไปมองดูจุนที่นั่งเงียบอยู่ข้างๆเล็กน้อย
“มันต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว ยังไงซะโยก็ต้องคิดถึงพี่มากกว่ากีกวังใช่ไหม”ดูจุนมองหน้าโยซอบอย่างมั่นใจ
“ไม่ เค้าจะคิดถึงกีกวังมากกว่า”ดูจุนถึงกลับอึ้งตาค้าง ส่วนกีกวังนั้นนั่งหัวเราะอย่างสะใจ
“ฮ่าๆๆ ยังไงเพื่อนก็ต้องมาก่อนเสมอ ทำใจซะเถอะ แบร่”กีกวังแลบลิ้นใส่ ดูจุน เขาได้แต่นั่งกัดปากตัวเองอย่างเจ็บใจ
“กลับไปโดนดีแน่โยซอบ”ดูจุนกระซิบขู่ข้างๆหูของโยซอบแต่เขาก็ทำเป็นไม่สนใจ
“กีกวัง กลับมาต้องมีของฝากด้วยนะ”
“อยากได้อะไรล่ะ เอ หนุ่มหล่อๆซักคนไหม เอาแบบเข้มๆ ร่างแมนๆดูอบอุ่นๆ มากกว่าใครบางคนแถวนี้”
“กีกวัง!!”
“ทำไมๆ”โยซอบที่นั่งตรงกลางได้แต่มองหน้าสองคนสลับกันไปมา
“นายมีปัญหาอะไร ฉันแค่จะหาผู้ชายๆดีสักคนให้เพื่อนก็เท่านั้นเอง”
“อย่างฉันยังดีไม่พออีกหรือไง”
“เฮอะ หลงตัวเองชะมัดเลย ชิส”
“นายว่าอะไรนะ”
“พี่ดูจุนอา เงียบซักทีได้ไหม หนวกหูอ่า”
“โยซอบ!!”ดูจุนได้แต่นั่งก้มหน้าอย่างทำใจ เขาเอื้อมมือไปจิกเอวของโยซอบเบาๆจนโยซอบถึงกลับสะดุ้ง
“อย่าหวังว่าจะได้นอนเลยคืนนี้”โยซอบอ้าปากค้างตาโตอย่างตกใจ
“โยซอบ เป็นอะไรทำหน้ายังกับคนเห็นผี”กีกวังถามอย่างสงสัย
“เฮือก!!”แล้วโยซอบก็สะดุ้งอีกครั้งเมื่อมือของดูจุนล้วงเข้าไปในกางเกงของเขา
“ดะดงอุนไปไหนเหรอ ทำไมยังไม่มาอีก”โยซอบรีบดึงมือของดูจุนออกทันที
“ไม่รู้สิ”กีกวังตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก แต่แววตาของเขากลับเศร้านิดๆ
“ไอ้ดงมันไม่เสียเวลามาหรอก ป่านนี้คงนอนกกใครสักคนอยู่ในห้อง”กีกวังหันไปมองหน้าดูจุนอย่างไม่พอใจนัก แต่ดูจุนก็ยักไหล่อย่างสะใจที่ได้โอกาสแกล้งกีกวังกลับบ้าง
“พี่นี่ยังไงฮะ พูดจาอะไรไม่เข้าเรื่อง เดี๋ยวเค้าก็ไปนอนกกใครบ้างเลยนี่”
“โยซอบ!!”
“ไม่รู้แหละ กีกวัง อย่าไปฟังคนบ้าพูดจาไม่รู้เรื่องเลยนะ”โยซอบยื่นมือไปจับมือของกีกวังเบาๆแต่ก็ถูกดูจุนดึงมาวางไว้บนตักตัวเอง โยซอบหันไปจิ๊ปากใส่อย่างหงุดหงิด
“หมอนั่นจะมาหรือไม่มา จะไปนอนกกใครที่ไหนมันก็ไม่เกี่ยวกับฉัน เพราะฉันกับหมอนั่นไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว”กีกวังพูดออกมาอย่างหงุดหงิดพร้อมกับลุกขึ้น
กึก
แต่แล้วเขาก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าดงอุนยืนมองเขาด้วยสายตาปวดร้าวอยู่
“นี่เราเลิกกันแล้วจริงๆเหรอ ไม่รักกันแล้วจริงๆใช่ไหม”กีกวังได้แต่หลบสายตาที่ดงอุนมองมา
“นี่ดอกไม้สำหรับนาย เดินทางปลอดภัยนะ อีกสองปีค่อยเจอกัน”ดงอุนยัดดอกไม้ใส่มือของกีกวังก่อนจะเดินจากไป กีกวังได้แต่ยืนมองอย่างอึ้งๆ
“กีกวัง ดงอุนไปแล้วนะ”
“แล้วไง จะไปไหนก็ไปสิ ไม่เห็นสนใจเลย ชิส”กีกวังนั่งลงอย่างหงุดหงิด โยซอบได้แต่ส่ายหน้ามองเพื่อนตัวเองอย่างเหนื่อยใจ
“นี่แสดงว่ายังไม่หายโกรธกันใช่ไหมเนี่ย”
“ไม่รู้”
“กีกวัง!”
“เลิกพูดเหอะน่าโยซอบ ฉันไม่อยากฟังอะไรแล้ว หมอนั่นจะไปไหนมันก็เรื่องของเขา”
“หรือว่านายไม่รักดงอุนแล้วจริงๆ”กีกวังเงยหน้าขึ้นไปมองโยซอบอย่างรวดเร็ว
“ว่าไง นายไม่รักดงอุนแล้วใช่ไหม ถ้านายไม่รักเขาแล้วก็ไปบอกเขาว่าไม่ต้องรอนาย สองปีน่ะ มันนานมากเลยนะ”
ฉันไม่ได้ไปสองปีซักหน่อย ไปแค่สองอาทิตย์เอง เดี๋ยวค่อยกลับมาง้อก็ได้มั้ง ตอนนี้ถ้าไปมีหวังได้ร้องไห้แน่
“ไม่รู้แหละ เฮ้อ พี่ฮยอนซึงอยู่ไหนเนี่ย โอ๊ะ พี่ฮยอนซึงๆทางนี้”กีกวังกวักมือเรียกฮยอนซึงที่กำลังเดินหาเขาอยู่ โยซอบกับดูจุนได้แต่มองอย่างไม่เข้าใจกับท่าทางไม่รู้สึกอะไรของกีกวัง
“อ่า พี่มาช้าจังเลยนะครับ”
“โทษที พอดีดูแลจุนฮยองอยู่น่ะ นายจะไปหรือยัง”
“จะไปแล้ว กอดหน่อยนะ”แล้วกีกวังก็โผเข้ากอดฮยอนซึง
“ฝากกอดนี้ไปให้แม่ด้วยนะ”ฮยอนซึงกระซิบบอกกีกวังเบาๆ
“ครับ เดี๋ยวผมจะซื้อของมาฝาก พี่ก็ดูและตัวเองแล้วก็พี่จุนฮยองให้ดีๆล่ะ”
“อื้ม ดูแลตัวเองแล้วนะ แล้วเจอกัน”กีกวังพยักหน้าเบาๆ
“ฉันไปก่อนนะโยซอบ อีกสองปีเจอกัน”
“ไม่ต้องกลับมาเลย คนใจร้าย”โยซอบกอดอกตัวเองอย่างงอนๆ กีกวังส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปกอดโยซอบเบาๆ
“เดี๋ยวคนใจร้ายจะซื้อขนมมาฝากคนน่ารักเยอะๆเลยนะ เอาให้กินเท่าไหร่ก็ไม่มีวันหมดเลย ดีไหม”
“เชอะ”โยซอบผลักกีกวังออกเบาๆ
“หรือจะไม่เอา”
“ก็ลองไม่ซื้อมาฝากดิ”โยซอบเหล่ตามองกีกวังเล็กน้อย
“อิอิ เดี๋ยวอีกสองปีจะกลับมาง้อนะ ปล่อยให้งอนไปก่อน”
“อื้ม โชคดีนะ”กีกวังยิ้มให้กับโยซอบบางๆก่อนจะเดินไปหาดูจุน
“ถ้าทำเพื่อนฉันร้องไห้ล่ะก็ หึหึ”
ตุบ!!!
“โอ๊ย!!”ดูจุนกุมท้องตัวเองอย่างเจ็บปวดเมื่อถูกหมัดของกีกวังต่อยเข้าไปเต็มๆ
“กีกวัง”
"แล้วอีกสองปีจะกลับมาให้ต่อยคืนนะ อิอิ”ดูจุนมองหน้ากีกวังด้วยความเจ็บปวด โยซอบรีบเดินไปประคองดูจุนเอาไว้
“คืนนี้ โยต้องเจ็บยิ่งกว่าพี่”
“ง่า เกี่ยวอะไรกับเค้าล่ะ เมื่อเช้าก็ไปแล้วนะ คืนนี้ขอนอนสบายๆได้ไหม”
“ไม่ได้!!”
“ใจร้าย ชิส”โยซอบยืนกอดอกอย่างงอนๆแต่แววตากลับยิ้มนิดๆ
“ไปก่อนนะทุกคน อีกสองปีเจอกัน บ๊ายบาย”กีกวังโบกมือลาทุกคน
ตุบ!!
จนทำให้ไม่ทันระวังเดินชนกับใครบางคนเข้า
“ดงอุน!!”กีกวังกระพริบตาปริบๆมองดงอุน
“อุ๊บ!!”ไม่ทันได้พูดอะไรดงอุนก็กระชากกีกวังเข้าไปจูบอย่างดูดดื่มท่ามกลางสายตาของทุกคนที่มองมาอย่างสนใจ
“อื้อๆๆ”กีกวังพยายามชัดขืนแต่ก็ไม่เป็นผลจนเขาต้องอ่อนแรงยอมตอบสนองกับคนตัวโตกว่า
“อ่า จูบกันแบบนี้อีกแล้ว ไม่ไหวเลยจริงๆ”โยซอบยืนกอดอกส่ายหน้าไปมาเมื่อเข้านึกถึงวันที่ดงอุนกับกีกวังจูบกันแบบนี้ที่มหาวิทยาลัย ดูจุนที่ยืนมองอยู่ก็ยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์
“ประวัติศาสตร์ไม่ซ้ำรอยหรอกนะฮะ”ดูจุนที่กำลังโน้มหน้าเข้ามาก็ชะงักไปเล็กน้อย โยซอบหันไปมองหน้าดูจุนก่อนจะ
จุ๊บ!!
จูบปากดูจุนเบาๆเสียเอง ดูจุนยิ้มออกมาอย่างดีใจ
“เจ้าเล่ห์นักนะเรา”
“ติดมากับใครก็ไม่รู้”โยซอบยักคิ้วให้กับดูจุนก่อนจะหัวเราะออกมา
“อ่าส์ ดงอุน ฉันต้องไปแล้ว”กีกวังผละดงอุนออก
“นายยังรักฉันอยู่ใช่ไหมกีกวัง ช่วยพูดให้ฟังหน่อยได้ไหม”ดงอุนถามกีกวังด้วยแววตาเจ็บปวดลึกๆ
“ฉันต้องไปแล้ว ลาก่อนนะ”กีกวังจะเดินไปแต่ถูกดงอุนจับแขนเอาไว้
“ช่วยพูดให้ฟังหน่อยได้ไหม บอกให้ฉันได้รู้ว่านายยังรักฉันอยู่ ได้โปรดเถอะนะกีกวัง”กีกวังมองหน้าดงอุนด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ
“ดงอุน คือ”
“นายยังรักฉันอยู่ รักฉันอยู่ใช่ไหม กีกวัง”
“ดงอุน”กีกวังถอนหายใจออกมาเบาๆพร้อมกับค่อยๆแกะมือดงอุนออก
“กีกวัง อย่าบอกนะว่า….”ดงอุนมองหน้ากีกวังอย่างปวดใจ เขาก้มหน้าลงอย่างเศร้าๆ
“ฉันเข้าใจแล้วล่ะ เดินทางปลอดภัยนะ”ดงอุนยิ้มอย่างเศร้าๆให้กับกีกวังก่อนจะเดินหันหลังให้
“ดงอุน”
จุ๊บ!!!
กีกวังวิ่งไปจูบปากของดงอุนอย่างหนักหน่วง
“รอฉันนะ อิอิ”กีกวังหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะหยิบกระเป๋าแล้ววิ่งจากไป ดงอุนได้แต่มองตามหลังกีกวังอย่างยิ้มๆ
“กีกวัง ฉันรักนาย รักนายมากที่สุดเลย ฉันรักนายกีกวัง ได้ยินไหมว่าฉันรักนาย ฉันรักนายโว๊ยยยยยยย”กีกวังที่กำลังวิ่งอยู่ก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
ดงอุน นายมันบ้า บ้าที่สุดเลย อิอิ
“ฮู้ววว รักนายจริงๆ วู้ววววว ฮ่าๆๆๆ”โยซอบยกมือสองข้างจับหน้าตัวเองแล้วก็เอียงคอยิ้ม
“โรแมนติกจังเลย ที่สุด เฮ้ออ”ดูจุนที่ยืนอยู่ข้างๆโยซอบก็ถึงกลับต้องยิ้มออกมาในความน่ารักของโยซอบ
“อยากได้แบบนี้เหรอ”
“เปล่าซักหน่อย”
“แน่ใจอ่า”
“แน่ใจสิ”โยซอบมองหน้าดูจุนเล็กน้อย
“พี่ฮยอนซึง เดี๋ยวเค้าขอตัวกลับก่อนนะครับ ไว้จะแวะไปหาบ่อยๆ”
“อื้ม”
“นายจะกลับยังไง ให้ฉันไปส่งไหม”ฮยอนซึงมองหน้าดูจุนเล็กน้อย
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวฉันจะแวะซื้อของให้จุนฮยองน่ะ”
“อ่อ บอกหมอนั่นด้วยนะว่า พรุ่งนี้ฉันจะแวะเข้าไป”
“อื้ม แล้วเจอกันนะ ขอตัวก่อน”ฮยอนซึงยิ้มให้กับทุกคนก่อนจะเดินจากไป
“เฮ้อออ เค้าหิวแล้วอ่า ไปหาอะไรกินกันเถอะ”
“ก็ได้ครับ”ดูจุนจับมือของโยซอบก่อนจะเดินออกไป ทิ้งดงอุนที่เอาแต่ตะโกนบอกรักกีกวังไว้เพียงลำพัง
“ฉันรักนายกีกวัง รักนายๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ”
“เอ่อ ขอโทษนะครับ”
“ครับ”ดงอุนหันไปมองยามสองคนที่ยืนอยู่ด้วยรอยยิ้ม
“กรุณาอย่างส่งเสียงดังรบกวนผู้อื่นสิครับ ไม่งั้นผมจะจับคุณ”
“อ่อ เข้าใจแล้วครับ”ดงอุนยิ้มออกมานิดๆก่อนจะค่อยๆเดินห่างจากยาม
“กีกวัง ฉันรักนาย รักนายนะ รักนายที่สุดเล้ยยยยยยยยย ฮ่าๆๆ”ดงอุนตะโกนลั่นอีกทีก่อนจะวิ่งหนียามไปอย่างรวดเร็ว
“เราจะไปไหนเหรอฮะ”
“กินข้าวอิ่มแล้วก็ต้องไปย่อยไง”
“ย่อยที่ไหน ทำไมไม่ไปย่อยบนเตียงล่ะฮะ”
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดูจุนเบรกรถอย่างแรงด้วยความตกใจ เขาหันไปมองหน้าโยซอบที่นั่งหน้านิ่งเหมือนไม่รู้สึกอะไรกับสิ่งที่ตัวเองพูดออกมา
“โย พูดอะไรออกมาน่ะรู้ตัวไหมนั่น”
“สติครบถ้วนฮะ อิอิ แต่เค้าแค่ล้อเล่นนะ ขับรถต่อไปเถอะ”ดูจุนถอนหายใจออกมาเล็กน้อย
“นึกว่าพูดจริง จะขับรถกลับแล้วเชียว”
“ง่า งั้นก็ขับรถกลับแล้วไปย่อยอาหารบนเตียงกัน”
“ไม่เอา เมื่อเช้าก็ไปทีแล้ว วันนี้งดแล้วกัน”
“แนะ ไหนบอกจะไม่ให้เค้านอนไง แล้วก็ยังบอกอีกว่าเค้าจะต้องเจ็บ อะไรกันอุตส่าห์เตรียมใจรอ”โยซอบทำแก้มป่องอย่างงอนๆดูจุนส่ายหน้าเล็กน้อย
“ให้ตายเถอะโย โรคจิตน่ารักชัดๆเลนนะเนี่ย อิอิ”แล้วดูจุนก็ขับรถต่อไปยังจุดหมายปลายทางที่เขาคิดจะพาโยซอบไป
“ทำไมต้องขึ้นมาบนเขาแบบนี้ด้วยล่ะฮะ”
“ชู่ จับแขนพี่ไว้”โยซอบรีบจับแขนของดูจุนทันที
“เรากำลังจะไปไหนกันเหรอ พี่บอกเค้าหน่อยสิ ตื่นเต้น”
“เงียบๆก่อน เดี๋ยวก็รู้เอง”โยซอบได้ยินอย่างนั้นก็เลือกที่จะเงียบแล้วไม่พูดอะไรต่อไปอีก
“อิอิ ถึงแล้ว”
“เอ๋ ถึงแล้ว ถึงไหนเหรอฮะ”
“บ้านไง บ้านของเรา”โยซอบรีบโผล่หน้าออกไปมอง แล้วเขาก็ต้องเบิกตากว้างกับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า
“บ้านต้นไม้”
“ใช่ บ้านต้นไม้ ชอบไหม”โยซอบมองบ้านหลังเล็กๆที่อยู่บนต้นไม้ด้วยความชอบใจ
“พี่ทำเหรอฮะ”
“อื้ม ทำเพื่อโยโดยเฉพาะเลยนะ ขึ้นไปดูไหม”โยซอบพยักหน้าแล้วดูจุนก็พาโยซอบขึ้นไปดูบนบ้าน
“ยังโยซอบที่รัก”โยซอบอ่านป้ายชื่อบ้านที่ติดไว้หน้าประตูด้วยรอยยิ้ม ดูจุนค่อยๆเปิดประตูให้โยซอบเดินเข้าไป เพียงแค่เห็นข้างในบ้านน้ำตาของโยซอบก็ไหลออกมาด้วยความปลื้มใจ
“พี่ดูจุน นี่มัน…”โยซอบมองไปรอบๆบ้านที่เต็มไปด้วยรูปภาพของเขาเต็มไปหมดซึ่งเขาไม่รู้ตัวเลยว่าดูจุนถ่ายไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ โยซอบเดินดูรูปภาพด้วยความใจที่พองโต
“น่ารักจัง”
“บ้านเหรอ”
“รูปเค้าน่ะ น่ารักจัง อิอิ”ดูจุนผลักหัวโยซอบเล็กน้อย
“บ้านก็น่ารักฮะ นอนได้ด้วยอ่า”โยซอบมองไปยังที่นอนเล็กๆที่วางอยู่ริมหน้าต่าง
“ใช้นอนได้อย่างเดียวนะ ไว้มานั่งเล่น แล้วตอนกลางคืนก็มีหิ่งห้อยด้วย คืนนี้เรานอนดูหิ่งห้อยกันนะ”โยซอบหันไปมองดูจุนเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า
“ยุงไม่กัดเหรอฮะ”
“ไม่เป็นไร พี่มีพัด เดี๋ยวจะพัดให้โยนอนหลับสบายทั้งคืนเลย”
“อิอิ จริงนะฮะ”
“จริงครับผม”โยซอบเดินไปนั่งบนเตียงเล็กๆ
“นุ่มจังเลยฮะ”
“สบายล่ะสิ”
“อื้ม รูปพวกนี้พี่เป็นคนถ่ายเองเหรอ”ดูจุนเดินไปนั่งข้างๆโยซอบ
“อื้ม พี่แอบถ่ายตอนโยไม่รู้ตัวน่ะ เวลามองโยแล้วมีความสุขดี”ดูจุนยิ้มออกมาเมื่อมองรูปภาพที่เขาเป็นคนถ่าย
“พี่รักเค้ามากเลยเหรอ รักตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นเลยเหรอ”
“ใช่ พี่รักโยมาก รักโยตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น”โยซอบยิ้มออกมาอย่างดีใจ
“เค้าก็รักพี่ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นเหมือนกันฮะ”โยซอบโผเข้ากอดดูจุนด้วยรอยยิ้ม
“เราจะรักกันตลอดไปใช่ไหมฮะ”
“ใช่ เราจะรักกันตลอดไปตราบนานเท่านาน”
“นานเท่านานนี่มันนานเท่าไหร่เหรอ”
“ก็นานที่สุดเท่าที่จะนานได้ยังไงล่ะ”
“แล้วนานที่สุดเท่าที่จะนานได้นี่มันนานเท่าไหร่ล่ะฮะ”
พรึ่บ!!!
ดูจุนกดโยซอบนอนลงกับเตียงอย่างรวดเร็ว
“พี่จะทำเค้าอีกแล้วเหรอ”
“พี่จะปิดปากโย โยพูดมาก”
“งั้นก็ปิดสิฮะ โยรออยู่”ดูจุนมองโยซอบอย่างอึ้งๆก่อนจะส่ายหน้าแล้วก็ลุกขึ้น แต่ถูกโยซอบจับเอาไว้
“ต้องจูบเค้าก่อนไม่งั้นไม่ให้ไปไหน”
“อย่าล้อเล่นสิโย”
“เค้าไม่ได้ล้อเล่นซักหน่อยนะ จูบเค้าหน่อยสิ”
“ไม่เอา ไม่จูบหรอก เดี๋ยวเกินเลย”
“เกินเลยก็มาเห็นเป็นไรเลยนี่ จูบหน่อยนะ จูบนะๆๆ”โยซอบทำหน้าตาอ้อนวอนดูจุนอย่างน่ารัก
“ให้ตายเถอะ จูบก็ได้ครับ”แล้วดูจุนก็โน้มหน้าลงไปจูบโยซอบอย่างอ่อนโยน
“พอใจหรือยัง”
“ที่จริงก็ไม่หรอก แต่พอแค่นี้ก่อนก็ได้ อิอิ”ดูจุนส่ายหน้าก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆโยซอบ
“พี่มีความสุขจังเลยโย”
“เพราะเค้าใช่ไหม”
“ใช่ เพราะมีโยอยู่ข้างๆพี่ถึงมีความสุข”
“อิอิ เค้าก็มีความสุขเพราะมีพี่อยู่ข้างๆเช่นกันฮะ”โยซอบซุกหน้าแนบกับหน้าอกของดูจุน
“แล้วก็จะมีความสุขตลอดไปด้วย เพราะพี่จะอยู่ข้างๆเค้าตราบนานเท่านาน”ดูจุนจูบหัวของโยซอบเบาๆ
“ใช่ พี่จะอยู่กับโยตราบนานเท่านาน”ดูจุนกระชับกอดโยซอบแน่น ทั้งสองคนยิ้มออกมาอย่างมีความสุขที่ได้ใช้เวลาทุกวินาทีอยู่ข้างๆกัน
“รักโยนะครับ”
“รักพี่เหมือนกันฮะ”
“ป้าครับ มาเอาของจัดใส่จานหน่อยครับ”ฮยอนซึงตะโกนเรียกแม่บ้าน สักพักแม่บ้านก็วิ่งมารับของจากฮยอนซึง
“ซื้ออะไรมาเยอะแยะคะ”
“ของโปรดของจุนฮยองน่ะ ช่วยจัดใส่จานด้วยนะครับ”
“ได้ค่ะๆ”
“เอ่อ จุนฮยองได้เรียกใช้อะไรป้าหรือเปล่าครับ”
“ไม่นี่คะ เรียกแค่ครั้งเดียวบอกว่าจะนอนน่ะค่ะ”
“อ่อ งั้นเหรอครับ เดี๋ยวป้าเอาอาหารไปจัดใส่จานนะครับ เดี๋ยวผมจะตามปลุกจุนฮยองให้มากินข้าว”
“ได้ค่ะ ป้าจะจัดโต๊ะไว้ให้สวยๆนะคะ”
“ขอบคุณครับ”ฮยอนซึงยิ้มให้กับแม้บ้านก่อนจะเดินขึ้นบันไดไป
ก๊อกๆ
“จุนฮยอง ฉันกลับมาแล้ว”
แอ๊ดดดดดดดดดดดด
ฮยอนซึงเปิดประตูเข้าไปก็เห็นว่าจุนฮยองกำลังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง เขายิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์
“จุนฮยองจ๋า ฉันมาแล้วพร้อมกับของอร่อยๆ ลงไปกินข้าวกันเถอะนะ”ฮยอนซึงค่อยๆย่องเข้าไปใกล้กับจุนฮยอง แต่เขาก็ยังเอาแต่นอนนิ่งไม่ขยับ ฮยอนซึงพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะกระโจนเข้าไปทับจุนฮยอง
ตุบ!!!
ทันทีที่ฮยอนซึงกระโดดทับจุนฮยองเขาก็ต้องเอะใจ
“ทำไมตัวนิ่มจังเลย”ฮยอนซึงรีบเปิดผ้าห่มออก เพียงเท่านั้นเขาก็แทบลืมหายใจเมื่อเห็นว่าเป็นหมอนข้าง
“จุนฮยอง นายอยู่ไหนน่ะ ออกมานะ”ฮยอนซึงมองหาจุนฮยองทั่วห้องแต่ก็ไม่เห็น
“เข้าห้องน้ำอยู่เหรอ ฉันบอกแล้วว่าอย่าเข้าคนเดียวไง มันอันตราย” ฮยอนซึงรีบเดินเข้าไปดูในห้องน้ำแต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า หัวใจของ ฮยอนซึงเริ่มเต้นแรงด้วยความเจ็บปวดลึกๆที่กำลังก่อตัวขึ้น
“จุนฮยอง ออกมานะ นายอยู่ไหน”ฮยอนซึงพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้เพราะไม่อยากผิดสัญญาที่ให้ไว้กับจุนฮยองว่าเขาจะไม่ร้องไห้อีก
“จุนฮยอง มันไม่ตลกเลยนะ จุนฮยองๆๆๆ”ฮยอนซึงมองไปรอบๆห้องอย่างหมดหวัง เขาเดินไปที่โต๊ะเขียนหนังสือที่มีรูปของจุนฮยองวางอยู่ แล้วเขาก็ต้องแปลกใจกับกล้องวีดีโอที่วางอยู่ ฮยอนซึงหยิบกล้องนั้นขึ้นมามองด้วยหัวใจที่สั่นระริก เขาเดินไปนั่งบนเตียงพร้อมกับเปิดวีดีโอดู ฮยอนซึงยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองทันทีที่เห็นใบหน้าของจุนฮยองอยู่ในนั้น
“ฮยอนซึง ฉันขอโทษนะ ขอโทษที่ต้องทำให้นายเสียใจเรื่อยมา ตั้งแต่ฉันรู้จักกับนาย ฉันก็ทำร้ายนายมาโดยตลอด ฉันอยากให้นายรู้ว่า ฉันเสียใจแค่ไหน สิ่งที่ฉันทำกับนายมันเลวร้ายมากและตอนนี้ฉันก็คงได้รับผลกรรมที่ทำไว้กับนายแล้ว”น้ำตาของจุนฮยองไหลออกมา นั่นทำให้ฮยอนซึงไม่สามารถกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้
“ตอนนี้ฉันกำลังทุกข์ มันคงเหมือนกับนายที่เคยทุกข์ ฉันเสียใจจริงๆ แต่ก็อยากจะบอกนายว่า ฉันรักนายนะฮยอนซึง รักนายมาก รักนายมากจริงๆ ฮึกๆ”จุนฮยองก้มหน้าร้องไห้ออกมาอย่างเสียใจ
“ฮืออออ ฉันรักนาย ฮยอนซึง ฉันอยู่ทำร้ายนายไม่ได้ ฉันขอโทษ ขอโทษที่ฉันอ่อนแอ ขอโทษที่ฉันอ่อนแอเกินไป ฮืออออ”
“ฮือออออออออออ”ฮยอนซึงร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด
“อย่าตามหาฉันเลยนะ นายจะไม่มีวันได้เจอฉัน ฮึกๆ ขอโทษนะฮยอนซึง ฉันมันเลว ฉันมันไม่ดี ฉันมันชั่ว ฉันขอโทษ ขอโทษที่ต้องทำให้นายเสียใจอีกครั้ง ขอโทษ ขอโทษ ฮือออออออออออ ฉันรักนาย รักนาย ฮือออออออ”
ติ๊ด
“จุนฮยอง จุนฮยอง ฮืออออ นายจะเป็นยังไงฉันก็รักนาย ทำไมต้องทิ้งฉันไป ทำไมๆๆ”วีดีโอถูกตัดไป ฮยอนซึงร้องไห้ออกมายังกับคนบ้า
“อ๊ากกกกกกกกกกก กลับมาๆๆๆ จุนฮยอง กลับมา นายอยู่ไหน กลับมา อ๊ากกกกกกกกกกกกกก ฮืออออออออออ”ฮยอนซึงนอนร้องไห้อยู่บนเตียงใหญ่ที่ตอนนี้สุดแสนจะอ้างว้างเมื่อไร้คนนอนข้างๆอย่าง ยงจุนฮยอง
“ฉันรักนาย กลับมานะ กลับมา ฮือออออออ”
อูยองที่กำลังขับรถอยู่ก็เหลือบมองเพื่อนตัวเองที่เอาแต่นั่งร้องไห้อยู่เงียบๆเป็นระยะ เขารู้สึกเสียใจเป็นอย่างมากที่ไม่เคยได้ดูแลจุนฮยองเลย แม้ กระทั่งจุนฮยองตาบอดเขาก็ยังไม่เคยรับรู้ทั้งๆที่เป็นเพื่อนรักกันแท้ๆแต่ทำไมเพื่อนอย่างเขาถึงไม่เคยสามารถอยู่ช่วยเหลือในวันเวลาที่จุนฮยองกำลังลำบากเลย มัวแต่ห่วงเรื่องของตัวเอง มัวแต่เห็นแก่ตัว ในจุดนี้อูยองรู้สึกเศร้าใจเป็นอย่างมาก เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาจุนฮยองคือคนที่คอยอยู่เคียงข้างเขาเสมอ คอยดูแลและคอยปลอบใจ แต่เขากลับไม่เคยตอบแทนอะไรให้กับจุนฮยองเลยสักนิดเดียว
ขอให้ฉันได้ช่วยเหลืออะไรนายบ้างนะ จุนฮยอง
“จุนฮยอง นายแน่ใจเหรอ”
“อื้ม”
“จะไปจริงๆเหรอ ไม่คิดถึงฮยอนซึงหรือไง”จุนฮยองเบือนหน้าหนีออกทางหน้าต่างรถ
“อย่าบอกเขานะ ถือว่าฉันขอร้อง”
“อื้ม”แล้วอูยองก็ตั้งหน้าตั้งตาขับรถไปยังสนามบินต่อไป
จางฮยอนซึง ฉันขอโทษนะ แต่ฉันทนอยู่ในสภาพแบบนี้ไม่ได้ ฉันทนเป็นภาระของนายไม่ได้ โปรดเข้าใจฉันด้วยนะ ฉันสัญญา แม้จะต้องใช้เวลานานเท่าไหร่ ฉันจะกลับมาหานาย ในสภาพที่พร้อมเหมือนเดิม
ฉันสัญญา
ฉันสัญญา สัญญาด้วยหัวใจที่รักนาย จางฮยอนซึง
THE END.
--------------
21-11-2014
#ฟิคแบดเลิฟ
จบแล้วค่ะ แต่มีตอนพิเศษอีกหนึ่งตอน รอติดตามนะคะ
ขอบคุณที่ติดตามและเป็นกำลังใจให้อังเสมอค่ะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
