ทาสรักทาสหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                 

“เป็นไงบ้าง ฟางเป็นยังไงบ้างวะจงเบ”ป๊อปปี้รีบถามจงเบเมื่อเขาอุ้มฟางกลับมาที่ห้องแล้วโทรเรียกจงเบมาตรวจตากโรงพยาบาลสายแทบไหม้

 

 

 

 

 

 

“นี่เป็นเดือดเป็นร้อนเพราะห่วงแม่รึว่าลูกล่ะ”จงเบพูดดักคอ

 

 

 

 

 

“เอ่อ มันก็ทั้ง2ล่ะน่า ชั้นไม่อยากให้ใครมาเจ็บตัวในโรงแรมของชั้นหรอกเรื่องของยัยนั่นในอดีตชั้นลืมไปหมดแล้ว”ป๊อปปี้อึกอักแล้วพูด

 

 

 

 

 

“ถ้าลืมเธอลงแล้ว ไอ้พวกข่าวคราวสมัยที่ฟางเป็นดาวมหาลัยทำไมถึงยังเก็บไว้ ไหนจะผ้าเช็ดหน้ารูปกระต่ายสีชมพูสีหวานในกล่องอีกล่ะ”จงเบพูดทำให้ป๊อปปี้อึกอัก ย้อนคิดถึงตอนนั้นที่เรียนแล้วฟางเอาน้ำมากินในคาบ แต่พอหมดคาบกลับทำน้ำหกใส่ป๊อปปี้ เธอเลยรีบเอาผ้าเช็ดหน้าผืนโปรดให้ป๊อปปี้เช็ด

 

 

 

 

 

 

“ห้องก็มีแค่นี้จะพูดเสียงดังทำไม”ป๊อปปี้ว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นมีความรู้สึกว่า หลังๆมานี้นายกับฟางเองก็ไม่ได้ทะเลาะกันแล้วนิ”จงเบพูดเมื่อจับสังเกตได้

 

 

 

 

 

“อืม ก็นายบอกเองไม่ใช่หรอว่า คนท้องควรได้รับการดูแลอย่างอ่อนโยน”ป๊อปปี้พูดและไม่สบตาเพื่อน

 

 

 

 

 

“หรอ แต่นายก็ดูแคร์เค้ามากๆเลยนิ แคร์พอๆกับที่ฟางเองเค้าก็แคร์นาย”จงเบพูดยิ้มๆ

 

 

 

 

“ไม่ได้หรอก เพราะว่าชั้นมีจินนี่อยู่แล้ว จะเปลี่ยนใจไปรักใครไม่ได้แม้ว่ามันจะนานแค่ไหน”ป๊อปปี้พูดเตือนตัวเอง

 

 

 

 

 

“แต่ก่อนที่นายจะรักกับจินนี่ในใจของนายก็มีฟางไม่ใช่รึไงป๊อป”จงเบพูดดักคอป๊อปปี้ชายหนุ่มชะงัก

 

 

 

 

 

“เอาล่ะ ชั้นไม่พูดมากดีกว่า เพราะเดี๋ยวต้องไปตรวจคนไข้ แต่ชั้นจะบอกอะไรนายอย่างนะว่าคนเรา

ควรอยู่กับปัจจุบันไม่ควรยึดติดจมแต่กับอดีต เพราะมันจะทำให้เราเจ็บเปล่าๆ ไปล่ะ บาย”จงเบพูด

ทิ้งท้ายแล้วเดินออกไปจากห้อง ป๊อปปี้นิ่งแล้วมองรูปคู่ของตัวเองและจินนี่ที่ถ่ายคู่กันตอยงานแต่งงานก่อนจะเดินเข้ามาในห้องมองร่างบางที่หลับใหลบนเตียงนิ่งๆ แล้วเขาก็แอบเดินไปหยิบกล่องใบหนึ่งในตู้เสื้อผ้าออกมา ใน

นั้นมีผ้าเช็ดหน้าที่ฟางเอาให้ รุปถ่ายฟางที่เขาแอบถ่าย ข่าวของดาวมหาลัยอย่างฟาง และแม้

กระทั่งสร้อยข้อมือที่ฟางทำขาดในคายเรียนและไม่สนใจมัน มีแต่เขาที่แอบเก็บมันมาและซ่อมเพื่อ

หาโอกาสคืน แต่สุดท้ายโอกาสนั้นก็ไม่มี

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่สุดท้ายชั้นต้องมาเปิดกล่องความทรงจำของเธออีกหรอเนี่ยฟาง”ป๊อปปี้แค่นหัวเราะกับตัวเอง

อย่างสมเพชที่คิดเกลียด คิดแค้นฟางมากมาย สุดท้ายก็ต้องมาดูแลฟางแบบนี้อีกแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

“นาย ชั้นขอโทษนะ”ฟางที่พลิกตัวตื่นแล้วหันมามองป๊อปปี้ก็พูด ป๊อปปี้ตกใจรีบซ่อนกล่องนั้นไว้ที่เก้าอี้

 

 

 

 

 

 

“ช่างเถอะ มันเป็นอุบัติเหตุนิ เธอนอนเถอะ”ป๊อปปี้เดินมานั่งข้างๆแล้วบอกฟาง

 

 

 

 

 

“นอนไม่ได้ ท้องมันร้องไปหมด ชั้นหิวอ่ะ”ฟางพูดแล้วมองหน้าป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

“เธอนี่จริงๆเลยนะ งั้นรอตรงนี้เดี๋ยวชั้นเอาเอกสารไปให้กั้งด้านล่างแล้วจะหาอะไรให้เธอกินละกัน

ห้ามดื้อแอบหนีลงไปก่อเรื่องอีกล่ะ”ป๊อปปี้สั่งแล้วเดินออกห้องไป ฟางลุกจากเตียงจะไปที่ครัวแต่สายตากลับมองไปเห้นกล่องสีส้มอิฐใบหนึ่งที่เก้าอี้ ก็เดินมาดูด้วยความสนใจ

 

 

 

 

 

 

 

“นี่มันรูปกับข่าวชั้นสมัยมหาลัยหมดเลยนิ”ฟางอึ้งเมื่อดูกล่องนั้นที่มีทั้งข่าวของเธอที่มหาลัยและรูป

ถ่ายของเธอ ตั้งแต่ตอนได้รับตำแหน่ง ถือป้ายมหาลัย ใส่ชุดไทยหรือไปทำกิจกรรมต่างๆของมหา

ลัย จนรูปที่เธอแอบเผลอหลับในคาบ นี่ป๊อปปี้ถ่ายมันทั้งหมดเลยหรอ แล้วฟางก็หยิบผ้าเช็ดหน้าที่

ป๊อปปี้ได้จากเธอ ซึ่งตอนนั้นเธอเองไม่ได้สนใจอะไรแต่ป๊อปปี้กับเก็บมัน และสร้อยข้อมือที่เธอทำ

ขาดและทิ้งมัน แต่ป๊อปปี้กลับซ่อมมัน ก่อนจะหยิบสมุดโน้ตเล็กมาอ่าน พบว่า ทั้งเล่มนั้นมันคือ

ประวัติของเธอ เรื่องราวของเธอ วันที่เธอได้รับตำแหน่งหรือรายวิชาที่เธออ่อนเรียน เรื่องราวทั้งหมด

ในเล่มนี้คือเรื่องราวของเธอ

 

 

 

 

 

 

“นี่นายเคยรักชั้นมากขนาดนี้เลยหรอ”ฟางอึ้งไม่คิดว่าคนที่เธอมองข้ามไปจะเคยรักเธอมากขนาดนี้

ก่อนจะเผลอเอามือเลื่อนไปจับที่ท้องนูนใกล้3เดือนออกมาแล้วยิ้มก่อนจะกลับไปนอนรอป๊อปปี้บน

เตียงตามเดิม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เป็นอะไร ทำไมไม่กินข้าว รึว่าแกะไม่เป็น”ป๊อปปี้ที่กลับเข้ามาพร้อมกับอาหารทะเลที่ออกไปซื้อ

เจ้าอร่อยข้างนอกและแกะใส่จานให้ฟางทานแล้วถามเมื่อเห็นฟางนั่งเขี่ยกุ้งเผาก็เอื้อมไปแกะให้

 

 

 

 

 

“เหนื่อยบ้างมั้ยที่มาทำดี มาดูแลชั้นตลอดแบบนี้ป๊อปปี้”ฟางมองป๊อปปี้ที่แกะกุ้งให้เธอก่อนจะแกะ

ให้ตัวเองก็พูดขึ้น ป๊อปปี้หยุดแกะแล้วเงยหน้ามองฟาง

 

 

 

 

 

 

“ก็ชั้นต้องดูแลลูกของชั้นไง เธอน่ะต้องกินแต่ของดีๆและก็มีประโยชน์สิลูกจะได้แข็งแรงไม่ใช่แอบกินแต่ขนม”ป๊อปปี้พูดก่อนจะหันไปแกะปูเผาให้กับฟาง

 

 

 

 

 

“ถ้าชั้นไม่ท้องนายก็คงจะร้ายกับชั้นเหมือนเดิมสินะ”ฟางพูดเศร้าๆ

 

 

 

 

 

 

“นี่อย่ามาทำให้ชั้นหงุดหงิดหน่อยเลยน่า รีบกินข้าวซะจะได้อาบน้ำนอน”ป๊อปปี้ทำทีโมโหใส่ก่อนจะแกะปูเสร็จแล้วเดินออกไปนั่งที่ระเบียง ฟางมองตามป๊อปปี้แล้วมองข้าวในจาน จู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมา

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมชั้นถึงมองข้ามนายไปได้นะ”ฟางมองมุมที่อ่อนโยนของป๊อปปี้ที่ดูแลและเป็นห่วงเธอกับลูก

ในท้องก็น้ำตาไหลออกมา

 

 

 

 

 

 

“นี่เธอเป็นอะไรน่ะ”ป๊อปปี้ที่เดินออกไปรับสายหวายด้านนอกแล้วกลับเข้ามาเห็นฟางร้องไห้ก็รีบไปหา

 

 

 

 

 

“ฮือ ไม่เป็นไรชั้นไม่เป็นไร”ฟางร้องไห้ออกมาเมื่อเห็นหน้าป๊อปปี้ ทำเอาป๊อปปี้เหวอ

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรอะไรเล่า เธอร้องไห้ไม่หยุดแบบนี้เนี่ย ไม่เอาดิไม่ร้อง”ป๊อปปี้เดินไปกอดปลอบฟางที่นั่งร้องไห้

 

 

 

 

 

 

 

“ฮือๆ ป๊อปปี้”ฟางยิ่งเห็นป๊อปปี้ปลอบตัวเองก็ร้องไห้โฮกอดป๊อปปี้แน่น ป๊อปปี้มองคนตัวเล็กที่

ร้องไห้ก็เข้าใจว่าเป็นเพราะฮอร์โมน ก็คุกเข่าให้เสมอตัวฟางที่นั่งก่อนจะสวมกอดฟางแน่น ความ

รู้สึกที่เห็นฟางเป็นนางฟ้าในสมัยเรียนก็ฉายซ้ำมาในหัวของเขา ต่อให้เขาจะร้ายกับเธอมากแค่ไหน

แต่เมื่อเธอยอมอ่อน เป็นฟางที่ยิ้มให้เขาอย่างตอนที่หลอกเขาสมัยเรียน เขากลับร้ายไม่ลงทุกที

 

 

 

 

 

“เช็ดน้ำตานะ ละทานข้าว ถ้าไม่กินเองนะ ชั้นป้อนเธอแน่”ป๊อปปี้แกล้งขู่เพราะรู้ว่าฟางไม่ชอบเขา

แต่แปลกที่ฟางยอมเช็ดหน้าตัวเองแต่ก็ยังซึม เขาจึงต้องป้อนข้าวอย่างที่พูดตอนแรกให้กับฟางจริงๆ

 

 

 

 

 

 

 

“ทำอะไรน่ะ”ฟางที่ถูกป๊อปปี้สั่งให้ไปอาบน้ำสระผมออกจากห้องน้ำมาก็เห็นป๊อปปี้ยื่นหนังสือเล่มหนึ่งให้

 

 

 

 

 

“หนังสือตั้งชื่อลูก เธอลองเลือกๆดูสิ”ป๊อปปี้พูดแล้วไม่มองหน้าฟางเลย

 

 

 

 

“นายเป็นพ่อ ชั้นว่า นายควรจะตั้งดีกว่ามั้ย”ฟางพูดและก็รู้สึกใจเต้นแปลกๆ

 

 

 

 

“เอ่อ งั้นก็ช่วยๆกันตั้งละกัน นี่เธอจะนอนเลยหรอ ผมยังเปียกอยู่เลยนะ”ป๊อปปี้พูดแล้วมองฟางที่มี

ผ้าขนหนูผืนเล็กอยู่บนหัวก็เดินไปหยิบไดร์เป่าผมแล้วเดินพาฟางมานั่งที่ปลายเตียงแล้วเป่าผมให้

ฟางก่อนจะหวีผมให้ฟางอย่างเบามือ

 

 

 

 

 

“นายไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวชั้นทำเองได้”ฟางหน้าแดงแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

“อืม งั้นเธอหวีผมต่อละกัน ชั้นไปอาบน้ำก่อนนะ”ป๊อปปี้พูดแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ฟางมองตามไล่

หลังป๊อปปี้ไปก่อนจะหยิบเอาหนังสือตั้งชื่อลูกมานั่งอ่านดูชื่อต่างๆ

 

 

 

 

 

 

“นี่คิดได้ยังว่าจะให้ลูกชื่ออะไร”ป๊อปปี้อาบน้ำเสร็จแล้วยังเห็นฟางอ่านหนังสือตั้งชื่อลูกก็พูด

 

 

 

 

 

“นี่นาย ชั้นพึ่งท้อง3เดือนเองนะ ยังไม่รู้เพศเลย จะให้ตั้งเลยได้ไง”ฟางสะดุ้งก่อนจะรบพูด

 

 

 

 

 

 

“เออ เนาะ เธอท้อง3เดือนแล้วนิ ชั้นไม่แปลกตาอาจจะเป็นเพราะเธอเอวหนาแบบนี้ละมั้ง โอ๊ย ชั้น

เจ็บนะ”ป๊อปปี้กระโดดขึ้นเตียงมานั่งข้างๆฟางแล้วพูดก่อนจะร้องเมื่อถูกฟางฟาดไปทีนึง

 

 

 

 

 

 

 

“นี่นาย ว่าชั้นอ้วนอีกแล้วนะ”ฟางหน้ามุ่ยใส่ ทำให้ป๊อปปี้อดหัวเราะออกมาไม่ได้ฟางจึงหงุดหงิด

ก่อนจะคว้าเอาหมอนมาฟาดป๊อปปี้และหมายจะกดทับ ป๊อปปี้ดิ้นไปมาก่อนจะช้อนร่างบางมาไว้ใน

อ้อมกอดได้

 

 

 

 

 

 

 

 

ตึกๆ

 

 

 

 

 

 

เมื่อทั้งคู่สบตากัน ทำให้ป๊อปปี้และฟางใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

 

 

 

 

 

 

 

“ปะ ป๊อปปี้”ฟางได้สติก่อนเรียกป๊อปปี้ไว้ ชายหนุ่มจึงผละออกจากร่างบางออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวชั้นว่าชั้นออกไปเคลียร์เอกสารของโรงแรมก่อนดีกว่า เธอนอนก่อนเลยนะ”ป๊อปปี้ผละออก

จากฟางแล้วเดินออกมานอกห้องแล้วนั่งเปิดเอกสารลวกๆ พลางตบหน้าผากตัวเอง

 

 

 

 

 

“ชั้นว่านี่ก็ดึกแล้วนะ นายมานอนเถอะ เอกสารค่อยเช็คพรุ่งนี้เช้าก็ได้”ฟางเดินออกมาบอก

 

 

 

 

 

“ทำไม เธอเป็นห่วงชั้นหรอถึงได้พูดงี้”ป๊อปปี้แกล้งถามฟาง

 

 

 

 

 

“ก็นายเป็นห่วงชั้นกับลูกตลอดแต่นายไม่ห่วงตัวเองเลย ถ้านายเป็นอะไรไปแล้วลูกจะอยู่ยังไง

เล่า”ฟางพูดก่อนจะชะงักแล้วรีบอ้างเรื่องลูกทันที

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ชั้นก็รู้ล่ะน่าว่าต้องอยู่เพื่อลูก อ่ะๆ นี่ไปนอนแล้วก็ได้ นี่เห็นว่าลูกจะต้องมีพ่อนะ ไม่ได้เพื่อใคร

เลย”ป๊อปปี้รีบพูดก่อนจะยอมเก็บเอกสารยอมเดินตามฟางกลับไปนอน ซึ่งสุดท้าย เมื่อทั้งคู่ล้มตัว

นอนหลับไปแล้ว ฟางและป๊อปปี้ก็เลอนอนกอดกันอยู่ดี

 

 

 

 

 

ปากบอกว่าห่วงลูกๆ นี่ดูเท่านี้ก็น่าจะรู้ละเนาะว่าพระเอกนางเอกเรื่องนี้ปากแข็งทั้งคู่

 

 

บอกเลยตอนแรกว่าจะโหดกับป๊อปฟาง ตอนนี้ลดความโหด ใจร้ายก่อนละกัน ให้พระเอกนางเอกเค้าอยู่ด้วยกันไปก่อนนะ 555555