เพราะรัก..color of love fic exo chansoo

"น้าชานยอลครับ อิลซันกินไอติมได้ใหมครับ"เสียงเรียกจากฝั่งตรงข้ามทำให้เจ้าของสรรพนาม"น้า"อย่างคุณชายปาร์ค ชานยอล ต้องหันหน้ามาจากโรงเรียนสอนเปียโนที่อยู่ตรงกันข้ามกับร้านกาแฟที่ทั้งสามนั่งอยู่ จนคนที่เป็นพี่ชายอดไม่ได้ที่จะยกรอยยิ้มกับท่ของน้องชาย

"อ่า อิลซัน น้าว่าเดี๋ยวเรากินข้าวกันก่อนดีใหมครับแล้วค่อยมากินไอติมกัน ไม่อย่างนั้นอิลซันจะต้องปวดท้องแน่นอนถ้ากินไอติมก่อนกินข้าวแบบนี้"แน่นอนขืนเขาให้อิลซันกินไอติมก่อนกินข้าวแล้วละก็ ถ้าพี่นารีรู้หูเขาคงได้ยานเพราะเสียงบ่นแน่นอน ดีที่อิลซันเป็นเด็กมีเหตุผลแม้จะอายุเพียงแค่สามขวบเท่านั้น

"ได้ครับ อิลซันจะกินข้าวก่อนแล้วค่อยกินนไอติม"รอยยิ้มสดใสจากหลานรักทำให้คนเป็นน้าทั้งสองคนอดยิ้มตามไม่ได้ ก่อนที่น้าชายอีกคนจะหันหน้ากลับไปยังทิศทางเดิม ดวงตาคมที่โตคู่นั้นเบิกออกกว้างเมื่อเห็นคนที่เฝ้ารอเดินออกมาจากโรงเรียนสอนเปียโน จนต้องรีบหันไปสะกิดพี่ชายที่นั่งเล่นกับร้านก่อนจะรีบจ่ายเงินแล้วอุ้มหลานน้อยออกมา อย่างที่ลู่หานที่เพิ่งจ่ายเงินเสร็จต้องรีบวิ่งตาม

"ให้ตายสิไอ้น้องชายคนนี้ มันเคยคิดถึงพี่มันบ้างรึเปล่าเนียว่าจะตามทันใหม"เสียงบ่นเบาๆเมื่อเห็นว่าน้องชายตัวสูงอุ้มหลานรักข้ามถนนไปอีกฝั่งที่มีคนตัวเล็กอีกคนยื่นรอพี่ชายอยู่

ถ้าถามว่าตอนนี้ ปาร์ค ชานยอล กำลังทำอะไรอยู่นั้น หากให้ใครซักคนที่รายล้อมอยู่รอบตัวเขาตอนนี้มาเห็นละก็คงได้หัวเราะหน้าดู เพราะตอนนี้คุณชายน้อยแห่งตระกูลปาร์คได้แต่ยืนมองคนตัวเล็กที่กำลังยืนพิงกำแพงโรงเรียนรอพี่ชายอยู่นั้น อย่างที่ไม่รู้จะทำอะไรดี

"น้าชานยอลครับเราไม่ได้กำลังจะไปกินข้าวกันหรอครับ อิลซันหิวแล้วๆตอนนี้อิลซันอยากกินไอติมแล้วด้วย"เสียงเรียกพร้อมแรงกระตุกที่มาจากมือเล็กๆนั้นทำให้ชานยอลย่อตัวลงมาพร้อมกับจ้องน้าหลานชายตัวน้อย

"อิลซันเด็กดี ไหนบอกน้าชานยอลซิครับว่าถ้า เราต้องการให้ใครคนหนึ่งยิ้มจะต้องทำยังไงครับ"อ่าาาาา อย่าบอกใครไปเชียวนะว่าคนอย่างคุณชายปาร์คขอความช่วยเหลือจากเด็กสามขวบ

"อืมมมมมมมมมมมมมมม ดอกไม้ไงครับน้าชานยอล อิลซันเห็นเวลาที่ปาป๊าให้ดอกไม้หม้าม้าที่ไรหม้าม้ายิ้มทุกที"เด็กน้องบอกพร้อมกับฉีกยิ้มตาหยีอย่างคนดีใจที่ตอบคำถามคนเป็นน้าได้สำเร็จ ดอกไม้งั้นหรอคิดพร้อมกับหันมองไปรอบๆเพื่อหาสิ่งที่ต้องการ พรึบ!!!!!!!!!

"คิดว่านายอาจต้องการมัน"เสียงที่คุ้นเคยพร้อมกับดอกกุหลาบช่อโตถูกยื่นมาตรงหน้าด้วยฝีมือของคนที่ตนลืมทิ้งไว้ที่ร้านกาแฟ

"ขอบคุณพี่ชายไม่มีใครรู้ใจผมเท่าพี่อีกแล้ว" บอกพร้อมกับเอื้อมมือรับช่อดอกไม้ ก่อนจะก้มลงไปหาหลานน้อยอีกครั้งหนึ่ง

"อิลซัน เห็นคนที่ยืนอยู่ตรงกำแพงตรงนั้นใหมครับ น้าชายเขาไม่ค่อยสบายเท่าไร แต่ถ้าอิลซันเอาดอกไม้ช่อนี้ไปให้เขานะ น้าชานยอลเชื่ิอว่าน้าคนนั้นต้องยิ้มแน่นอนเลยครับ"คนเป็นหลายได้แต่มองน้าชายก่อาจะยิ้มจนตาหยี ก่อนที่สองมือน้อยๆจะเอื้อมมือออกมารับกุหลาบช่อสวยนั้นไปเต็มอ้อมกอด

"อิลซันจะเอาไปให้คุณน้าคนนั้นเองครับ อิลซันชอบให้ทุกคนยิ้ม"บอกพร้อมกับวิ่งไปยังคนตัวเล็กที่ยื่นพิงกำแพงอยู่ ทำให้คนเป็นน้าชายได้แต่ยิ้มอย่างคนกำลังรออะไรบ้างอย่าง อิลซันงานนี้น้าต้องพึ่งหลานแล้วละ

แสงแดดยามเที่ยงที่ไม่ได้ร้อนจนเกินไปออกจะสร้างความสบายให้กับผู้คนด้วยซ้ำเพราะพึ่งผ่านช่วงหน้าหนาวได้ไม่นานแต่ไม่ใช่กับร่างเล็กที่ยังคงสวมใส่เสื้อผ้าสำหรับหน้าหนาวอยู่นั้นแน่นอน ดีโอเป็นคนขี้หนาวอีกทั้งยังสุขภาพไม่ค่อยแข็งแรงตั้งแต่ผ่านเหตุการณ์ในครั้งนั้นมา ดวงตาโตเหม่อมองไปด้านหน้าราวกับคนปกติ มือน้อยกำไม้เท้าเอาไว้มั่น วันนี้ซิ่วหมินฮยองอาจมารับช้านิกหน่อยเพราะต้องรีบจัดการงานที่ค้างไว้เมื่อวานที่ร้านจุนมยองฮยองให้เสร็จ แต่เค้ารู้ว่าฮยองไม่ปล่อยให้เขารอนานแน่นอน เมื่อคิดถึงตรงนี้ดวงตากลมโตก็หม่นลงอย่างห้ามไม่ได้ ถ้าเค้ามองเห็นก็คงดี

"คุณน้าครับ คุณน้า"เสียงเรียกพร้อมแรงกระตุกขากางเกงทำให้คนดีกำลังตกอยู่ในห้วงความคิดของตนเองค่อยๆหันมาก่อนจะย่อลงตามต่ำแหน่งเสียงอย่างช้าๆ ในตอนนี้อิลซันกำลังสงสัยว่าทำใมคุณน้าถึงไม่มองอิลซันกันนะแต่กลับจับตัวอิลซันแทนแต่ไม่เป็นไรหรอกเพราะมือคุณน้านุ่มเหมือนมือหม้าหมี้เลย

"หนูเป็นใครกันครับ มีอะไรให้น้าช่วยรึเปล่า แล้วคุณพ่อกับคุณแม่ไปไหนครับ"เมื่อสัมผัสแล้วว่าคนตรงหน้าคือเด็กน้อยอายุไม่น่าเกินสามขวบ ดีโอก็เอ่ยถามไปทันทีหรือจะหลงทางกันนะ คิ้วเรียวได้รูปขมวดเข้าหากันทันทีที่ความคิดนี้วิ่งเข้ามาในหัว

"อิลซันชื่ออิลซันครับ น้าชานยอลบอกให้เอานี้มาให้คุณน้าครับเพราะดอกไม้นี้จะทำให้คุณน้ายิ้มสวยๆครับ"เด็กชายบอกพร้อมกับยิ้มตาแทบปิดเช่นเคยพร้อมยื่นดอกไม้ช่อโตไปตรงหน้าของคุณน้าอีกคน อย่างที่คนตัวเล็กถึงกับพงะไปก่อนจะเอื้อมมือขึ้นมาสัมพัสช่อดอกไม้หากแต่ไม่รับไป ชานยอลชื่อนี้เค้าไม่เคยรู้จักแน่นอน

"อิลซันครับน้าไม่รู้จักน้าชานยอลของอิลซันหรอกนะครับ น้าคิดว่าอิลซันคงเอามาให้ผิดคนแล้วละครับ ตอนนี้น้าชานยอลของอิลซันอยู่แถวนี้รึเปล่าครับเกี๋ยวน้าพาไปส่ง"บอกพร้อมกับจับมือเล็กไว้มั่นก่อนจะยืนขึ้นเพือพาเด็กน้อยไปหาคนเป็นน้าที่ชื่อชานยอล เป็นคนแบบไหนกันนะถึงได้ให้เ็กตัวเล็กแบบนี้เอาดอกไม้มาให้สาวหากเจอคนไม่ดีขึ้นมาจะทำยังไง อิลซันได้แต่เงยหน้ามองอีกคนอย่างไม่เข้าใจทำใมคุณน้าไม่ยิ้มละกลับทำหน้าคิ้วขมวดขนาดนั้น ถ้าอย่างนั้นพาไปหาน้าชานยอลก่อนละกัน คิดพร้อมกับกระชับมือนุ่มของคุณน้าตัวเล็กก่อนจะพาเดินออกไป ก็คุณน้าไม่รู้นี่นาว่าน้าชานยอลของอิลซันคนไหนเดี๋ยวอิลซันคนนี้จะพาไปเอง ถึงน้าชานยอลจะอยู่ห่างจากออลซันแค่ป้ายรถเมย์ตรงนั้นก็เถอะ ก็มือคุณน้านุ๊มนุ่มเหมือนของหม้าหมี๊เลยนี่นาอิลซันไม่อย่างปล่อยเลย

ถามว่าตอนนี้ปาร์คชานยอลรู้สึกอย่างไรเมื่อเห็นหลานชายตัวน้อยยืนคุยกับคนตาโตอยู่ว่าตอนนั้นตื่นเต้นแล้วเทียบไม่ได้จริงๆกับตอนที่เห็นว่าตอนนี้อิลซันจูงมือใครเดินตรงมายังที่เขาและพี่ชายยืนอยู่แค่ให้เอาดอกไม้ไปให้แต่ทำใมได้กลับมาทั้งคนทั้นดอกไม้เลยละหลานรัก

"ไม่เอาน่าชานยอล ทำเหมือนคนเพิ่งเคยมีความรักไปได้ นายตื่นเต้นมากเลยรู้ใหม"เมื่อเห็นท่าทีของน้องชายอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อนลู่หานก็อดไม่ได้ที่จะแซวน้องชายตนเอง

"ซี ลู่หานพี่หยุดแซวผมเลยนะ ถ้าพี่ชายเขามาผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าพี่จะทำตัวแบบไหนกัน"คำพูดตอบกลับที่ทำให้คนเป็นพี่ได้แต่หัวเราะน้อนๆอย่างขบขันนั่นซินะถ้าพี่ชายคนๆนี้มาเขาจะเป็นแบบไหนกันนะ แต่ถ้าคนตัวเล็กแต่แก้มเป็นซาลาเปาคนนั้นมาแล้วไม่เห็นน้องชายรออยู่ที่เดิมคงตกใจน่าดูเชียวละ เพียงแค่คิดถึงสีหน้าตอนตกใจของคนที่ไม่ได้อยู่ตรงนี้คนอายุเยอะก็ระบายยิ้มออกมาอย่างเต็มใบหน้าจนคนที่ถูกแซวก่อนหน้านี้ได้แต่สั่นหัว ก็พอๆกันละน้าาาาาาาาา

สองขาเล็กได้แต่ค่อยๆก้าวตามแรงจูงของเด็กน้อยชื่ออิลซัลอย่างที่ตัวเองก็ไม่เข้าใจนักว่าทำใม เพียงแต่ก่อนหน้านี้ดีโอแค่ต้องการอยากจะพูดอะไรซักหน่อยกับน้าชายของอิลซันว่าทำใมถึงปล่อยให้เด็กตัวเล็กๆไปหาคนแปลกหน้าแบบนั้น อย่างที่ในบางครั้งคนตัวเล็กก็ลืมไปว่าตัวเองกำลังรอพี่ชายที่คอยมารับเป็นประจำ ไม่นานนักนักนำทางตัวน้อยก็พาเค้ามาหยุดอยู่ที่ๆหนึ่งที่ดีโอได้แต่คิดว่าน่าจะเป็นที่ไหนซักที่อย่างเช่นป้ายรถเมย์ที่ซิ่วหมินฮยองเคยบอกว่าอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนสอนเปียโนของดีโอมากนักเพราะหูทั้งสองข้างได้ยินเสียงล้อที่บดกับถนนวิ่งไปมา อ่าาาคงไม่ไกลจากโรงเรียนนักหรอกมั้งถึงซิ่วหมินฮยองจะย้ำนักย้ำหนาว่าห้ามมาใกล้แถวนี้เด็ดขาดเพราะมันค่อนข้างอันตรายสำหรับเขา แต่วันนี้คงจะไม่เป็นไรหากเค้าจะรีบไปรีบกลับ

แต่สิ่งหนึ่งที่คนตัวเล็กไม่รู้และไม่เห็นคือบุคคลที่เป็นดั่งเจ้าชายในรั้วตระกูลปาร์ค ได้แต่ยืนนิ่งเบิกตาโตมองคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ตรงหน้าโดยที่ข้างมีหลานชายยืนจับมือที่มองก็รู้ว่านิ่มแน่นอน จนคนเป็นพี่ชายที่อยู่ข้างๆได้แต่ยิ้มขำ ปาร์ค ชานยอล คุณหนูผู้สุดแสนเอาแต่ใจแห่งตระกลูปาร์คในโหมดไปไม่เป็นทำอะไรไม่ถูกเขาก็เพิ่งได้เห็นในวันนี้นี่เหละ ถ้าไม่กลัวน้องชายตัวแสบจะเกรธละก็ ซี ลู่หานก็อยากจะคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาเก็นรูปไว้เหมือนกัน