Bad Romance ล่ารักอันตรายจับหัวใจนายแบดกายส์

     "ฟาง ธนันต์ธรญ์ นีระสิงห์ อายุ 19 ปี เรียนอยู่ปีสอง คณะบัญชี จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย เธอเพิ่งมาทำงาน เมื่อสองวันที่แล้ว เข้ามาวันเดียวก็เรียกลูกค้าเข้ามาได้เยอะ จนผับคู่แข่งเราธุรกิจหดหาย " ป๊อปปี้ฟังประวัติฟางที่ให้ลูกน้องไปสืบมาถึงกับอมยิ้ม

 

 

 

     "และที่สำคัญ พี่ชอบของเธอ ติดหนี้ของเราครับคุณภาณุ ที่ทำให้รถคุณพัง แล้วตอนนี้หายไปโดยไม่ทราบว่าอยู่ที่ไหน"ป๊อปปี้ฟังประโยคถัดมาจากลูกน้องก็ยิ้มเเฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ "เรื่องหนี้ของพี่ชายเราจะทำยังไงกันดีครับ คุณภาณุ"  

 

 

     "พวกแกไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ฉันจะจัดการเรื่องหนี้เอง เอาที่อยู่ของยัยนี่มาให้ฉันดูสิ"ลูกน้องยื่นเอกสารให้หับเจ้านายตัวเอง ด้วยความงงงวย เพราะปกติใครติดหนี้ ป๊อปปี้จะไม่ตามทวง หรือว่า มันจะเกี่ยวกับสาวน้อยที่เต้นอยู่บนเวทีเมื่อวาน

 

 

 

 

     "หาว"ฉันเดินหาวหวอดๆอยู่หน้าคณะตัวเองเมื่อคืนกว่าจะนอนได้ แถมวันนี้ฉันจะต้องกลับคอนโดเองอีก ก็โทโมะ เมื่อวานที่นอนดึกเพราะฉัน โดดเรียนค่ะะะ ขุ่นพระะ ช่างเถอะฉันเป็นสาเหตุให้เขานอนไม่พอ เดินไปรอรถเมล์ดีกว่าปลอดภัยกว่าแแท็กซี่เยอะ

 

 

 

     เอี๊ยดดดด

 

 

 

     ฉันยังไม่ทันจะข้ามถนนเพื่อไปป้ายรถเมล์นะ อยู่ๆก็มีรถคันหนึ่ง เป็นรถสปอร์ตขับมาตัดเฉยเลย สงสัยวันนี้ได้ด่าคนวันหนึ่งละว่ะ 

 

 

     ก๊อก ก๊อก ฉันไม่ยอมให้เขาไขกระจกก่อนหรอก ฉันต้องเคาะก่อน

 

 

 

     พอคนที่อยู่ในรถไขกระจกลงมาฉันตะลึง เขาหล่อมาก ใบหน้าคม ปิดบังดวงแสนเสน่ห์ด้วยแว่นกันแดดตาเรย์แบน มันเข้ากับใบหน้าเขามาก ได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวเขาด้วย แต่ว่ามาขับรถปาดกันอย่างนี้ไม่หลงเสน่ห์หรอกย่ะ

 

 

 

     "ไม่มีใครบอกคุณหรอกคะว่าการขับรถปาดหน้าคนอื่นมันไม่ดี"

 

 

 

     "ผมว่าผมไม่ได้ขับรถปาดหน้าคุณนะ คุณเดินมาตอนผมกำลังเลี้ยวเอง"กรี๊ด ฉันอยากกรี๊ดหมอนี่กวนฉันเสียจริง หรือว่าอยากจะเค้ามาจีบ ไม่มีทางฟางคนนี้ไม่ยอมแน่ ฉันหันซ้าย หันขวา รถเมล์มาพอดีได้จังหวะล่ะ

 

 

 

     ฟุ่บ  ฉันปาบางสิ่งบางอย่างใส่หน้าคนหน้าหล่อนั่นก่อนจะวิ่งขึ้นรถเมล์ไป และบางสิ่งบางอย่างที่ว่านั้น คือ ใบไม้ค่ะ ปกตินางเอกจาปาทราย ปาหิน ฟางคนนี้ขอฟาใบไม้ล่ะกัน

 

 

 

 

     "แสบจริงๆยัยตัวร้าย รอถึงตาฉันก่อนเถอะ เธอหนีไม่พ้นฉันแน่"ป๊อปปี้พูดยิ้มๆกับตัวเองก่อนจะขับรถออกจามหาลัยเพื่อไปสถานที่หนึ่ง  เกมส์นี้กำลังเข้มข้น

 

 

 

 

     ห๊าาา ฉันกลับมาอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว หลังจากที่พบนายหน้าหล่อนั่น ทำไมใจฉันเต้นผิดจังหวะนะ ไม่ ไม่น่าใช่รักแรกพบหรอก  โอ๊ะ เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตัวเองผมเปียกอยู่ เป่าผมดีกว่า แต่ทว่ายังไม่ทันที่ฉันจะเดินไปหยิบไดร์เป่าผม

 

 

 

     อ๊อดดดด  เสียงอ๊อดหน้าห้องของฉันก็ดังซะก่อน ใครนะสงสัยจะเป็นโทโมะ ใช่แล้วฉันต้องขอโทษเค้าสักหน่อยที่เป็นสาเหตุให้เค้าโดดเรียน ความจริงเค้าก็น่าจะมาเรียนได้

 

 

 

     แอ๊ดดด "แฮ่ โทโมะวันนี้นายไหวป่าว ไม่มาระ นาย!!!"ฉันเปิดประตูออกไปเตรียมจะแกล้งหลอกโทโมะแต่ว่าคนที่มาไม่ใชเพื่อนฉันค่ะ คนที่มาคือ คนหน้าหล่อที่หล่อ+ใบไม้ ฉันออกสิ่งหน้าอึ้งมากไปรึเปล่า หมอนี่เเสยะยิ้มด้วยอ่ะะ หวังว่าจะไม่มาแก้แค้นนะ

 

 

 

     "หึ ฟาง ธนันต์ธรญ์ นีระสิงห์"อ๊ะ ทำไมหมอนี่ถึงรู้จักฉันได้ล่ะ ฉันไม่เคยเจอเค้านะ(นอกจากเหตุการณ์ที่มหาลัย)"พี่ชายเธอหายไปใช่มั้ย" เค้ารู้เรื่องนี้ด้วย หรือว่า เค้ารู้ว่าพี่ชายฉันหายไปไหน

 

 

 

     "คะคะคุณรู้ คุณรู้ใช่มั้ยว่าพี่ชายฉันหายไปไหน"ด้วยความอยากรู้แถมคุณหน้าหล่อก็ไม่พูดอีก ฉันเลยไปเกาะเเขนและเขย่าถามอีกที "คุณตอบฉันมาเร็วสิ"

 

 

 

          "ใจเย็นนะสาวน้อย ท่าทางเมื่อกี้มันจะทำให้ฉันอดใจไม่ไหว"คุณหน้าหล่อทำเอาฉันหยุดชะงักกับการกระทำตัวเอง เค้ามองฉันด้วยสายตาแบบ

 

 

 

     ป๊อปปี้มองฟางอึ้งสักพักไล่ตั้งแต่ ผมดำยาวสลวยเป็นเงางาม รูปร่างอรชรอ้อนแอ้น เอวคอกกิ่ว ขาสวย แม้จะตัวเล็กแต่ก็มีเสน่ห์ ขนาดใส่เเค่เสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้น เธอยังสวย ป๊อปปี้สะบัดความคิดออก 

 

 

 

     "ฉันก็เลิกทำแล้วไง คุณบอกมาได้แล้ว ฉันคิดถึงพี่"

 

 

 

     "เรื่องมันยาว ฉันว่าต้องเข้าไปคุยในห้องแล้วแหละ"คุณใบไม้(เรียกใหม่ซะเลย)ก็เดินเข้ามาในห้องฉันเฉยเลย เสียมารยาทที่สุด แต่ตอนนี้เรื่องพี่ชายฉันสำคัญกว่า

 

 

 

     "เล่ามาได้แล้วค่ะ"ฉันนั่งบนโซฟาฝั่งตรงข้ามเค้าแล้วเอาหมอนใบใหญ่มาปิดร่างกาย นั่น เค้ายิ้มอีกแล้วอ่ะ 

 

 

 

     "พี่ชายเธอติดหนี้ฉันอยู่ พี่ชายเธอทำรถฉันพัง แถมยังหายไปอีก ฉันกำลังตามสืบแต่ยังไงก็หาไม่เจอ พอมาหาเธอ เธอก็ไม่รู้เหมือนกัน ตอนนี้ฉันเจอเธอใช้หนี้ฉันด้วย"ฉันอึ้ง ตัวสั่นเทา พี่ชายฉันเอาเงินไปไม่พอ ยังทำหนี้ไว้อีกหรอ ฉันกำหมัดแน่น

 

 

 

     "พี่ชายฉันติดหนี้นายเท่าไหร่"ฉันพยายาพูดไม่ให้เสียงสั่น แต่ฉันทำได้แค่นี้จริงๆ พอได้ยินคำตอบฉันแทบลมจับ

 

 

 

     "8ล้าน นี่ฉันเรียกเก็บแค่นี้นะ ความจริงพี่ชายเธอก่อไว้เยอะกว่านี้อีก แต่ฉันเห็นใจเธอเลยลดให้ ฉันมีธุระต้องไปทำต่อ หวังว่า ไม่สิเราได้เจอหน้ากันแน่ ฟาง ฉันป๊อปปี้โปรดจำให้ขึ้นใจหรือจะเอาฉันไปฝันก็ได้"

 

 

 

     ปึงงงง

 

 

     ป๊อปปี้เดินออกไปแล้ว แต่ฉันยังคงนิ่งอยู่ที่เดิม ก็คือยังช็อกไม่หาย ทำไมพี่ทำกับฉันแบบนี้ ค่าเรียนฉันก็แทบจะหาไม่ไหวแล้วนะ ฉันนั่งร้องไห้ปล่อยให้น้ำตาบรรเทาความเจ็บปวดในใจลงบ้าง

 

 

 

 

 

 

 

     (บันทึกพิเศษ : โทโมะ )

 

 

     วันนี้ผมไม่ได้จะตั้งโดดเรียนหรอกน่า ผมไปมหาลัยไหว ตี 1 จิ๊บๆ แต่ว่าวันนี้ผมติดธุระกับคุณแม่นะครับ ท่านเรียกให้ผมมาดูบ้านริมทะเลที่จะสร้างให้ผม กับ ว่าที่เจ้าสาว (?) แม่ผมท่านชอบคิดการณ์ไกลน่ะครับว่าผมจะมีครอบครัวที่ดี และ ทะลเเป็นสถานที่ ที่โรแมนติก ผมนั่งรอแม่ที่กำลังคุยเรื่องแบบบ้านอยู่ พร้อมมองสาวๆไปด้วย

 

 

 

     ที่นี่มีแต่คนดำแหะๆไม่มีคนขาวบ้าง อ๊ะ ผมเจอแล้วล่ะครับ เธอผิวขาว ตัวยาว สูงโร่ง ผมสั้น สเปกผมเลยล่ะครับ แต่ผมต้องหยุดเคลิ้มพอยัยคนที่ผมชอบอยู่ต่อยคนล้มไปคนนึง โหดชะมัด นิสัยไม่ดีเลย ชอบใช้กำลัง

 

 

 

    "โทโมะมานี่หน่อยสิลูกมาหาเพื่อนแม่"ผมหยุดด่าผู้หญิงคนนั้นในใจเพราะเเม่เรียก ผมรู้อยู่แล้วแหละ เพื่อนแม่คนที่ดูแบบบ้านให้

 

 

   

     "สวัสดีครับ คุณอา"โทโมะไหว้พร้อมยิ้มให้กับคุณอา "จำอาได้ด้วย เป็นหนุ่มแล้วนะเรา จำลูกสาวลุงได้มั้ย ยัยแก้วที่ตัวดำๆอ่ะ"

 

 

 

     "พ่อ แก้วไม่ได้ดำแล้วนะ"ผมหันไปมองตามเสียง ยัยโหดนี่ แก้ว โหด แก้ว ผมจำไม่ได้อ่ะ"อ่อ ผมจำได้ครับๆ" แก้วหันมายิ้มให้ผม เห้ย ผมแปลกใจนะเนี่ย ตอนเด็กๆเกิดอะไรขึ้นรึเปล่า แต่พอพ่อเธอกับแม่ผมเดินออกไป เธอเเยกเขี้ยวใส่ผมทันที เออ ผมตามไม่ทัน จะว่าไป ยัยนี่สวยดีจังงงงง

 

 

 

     (จบบันทึกพิเศษ : โทโมะ )

 

 

 

 

 

ตอนที่สองมาแย้วววว สาวก พีเอฟ ทีเค เตรียมฟิน บอกก่อนว่างานหึงโหดมาแน่ ขอแค่เม้นนะจ๊ะเม้น  หรือ จะแนะนำ โวหตด้วยก็ดีนะจ๊ะะะะะ ม๊วฟฟฟ