แสงของหัวใจ

‘ถ้าการรักใครสักคนมันเป็นสิ่งที่เจ็บปวดก็จงอย่ารักเลย รักไปก็มีแต่ทรมาน’

คำพูดที่มารดาได้สอนเธอไว้นั้นเธอจำได้ดีแต่เธอก็ไม่เคยเก็บเอาไปใช้ ผลมันก็เลยออกมาเป็นเหมือนทุกวันนี้ ที่เธอต้องมานั่งร้องไห้น้ำตาเช็ดหัวเข่าทุกวัน เธอไม่เคยคิดว่าการที่เธอรักเขา แต่เขาไม่รักเธฮ มันจะเป็นแค่ช่วงนึง

เธอคิดว่าแต่งๆไปเดี๋ยวก็รักแต่มันไม่มีวี่แววเลยสักนิดที่เขาจะ รัก ห่วง หวง เธอเลย นี่มันจะ 2 ปีแล้ว บางวันเธอไม่เคยเห็นหน้าเขาเลยด้วยซ้ำ คิดแล้วมันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน

“ถ้าเจ็บทำไมไม่ถอยมาล้ะ” เสียงของพี่ชายเธอ ที่ดังมาจากข้างหลัง เธอหันไปมองพี่ชายต่างมารดาทั้งน้ำตา

“พี่พิช ฮึก ฟาง เจ็บจัง” เธอซบหน้าลงบนอกกว้างของพี่ชายเธอ ตั้งแต่มารดาเธฮจากไปเธอก็ไม่เหลือใครเลยนอกจากพี่ชายที่แสนดีของเธอคนนี้

“เจ็บแล้วทำไมไม่จำล้ะ ” ร่างบางไม่ตอบเธอได้แต่กอดพี่ชายซบหน้าเข้าหาความอบอุ่นเป็นที่พักพิงสำหรับเธอ

“เค้าอยู่กับ ฮึก พิม ใช่ไหมคะ” ร่างบางเอ่ยถึง ‘พิมประภา’ น้องสาวต่างมารดาของ พชร และ เธอ ที่ได้เป็นผู้หญิงที่ภาณุ นั้น ทั้งรัก ทั้งหวง ต่างกับเธอโดยสิ้นเชิง ที่ถูกทิ้งอย่างไร้ค่า

“....” พชร ไม่ตอบแต่กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นกว่าเดิมเมื่อรู้สึกถึงแรงสั่นสะท้านจากนกน้อยของเขา

บรึ้นน !!!

เสียงรถคันคุ้นหูของทั้งสองดังเข้ามาในโสตประสาท ร่างบางผละออกจากอ้อมกอดแสนอบอุ่นนั้น

“เขามาแล้ว ไปรับเขาสิ” ร่างบางส่ายหน้าจนเส้นผมกระจาย เธฮไม่อยากเจอเขาตอนนี้ เธออ่อนแอเหลือเกิน

“ไม่เอา พี่พิชอยู่กับฟางนะ ฮึก ฟางเหงา” พชร พยักหน้าแทนคำตอบ ก่อนจะกรีดนิ้วเช็ดน้ำตาให้นกน้อยของเขา

“ครับ พี่อยู่กับเราแต่ถ้าเราต้องเข้มแข็งนะ สัญญากับพี่ก่อน” พชรยื่นนิ้วก้อยไปข้างหน้า ก่อนนิ้วเรียวของร่าบาง

จะเกี่ยวเป็นแทนสัญญา

“อ้าว พี่พิช หวัดดีครับ” ภาณุยกมือไหว้ตามมารยาทก่อนจะนั่งลงที่โซฟางข้างๆ ร่างบาง

“อื้ม หวัดดี เป็นไงบ้างล้ะ งานหนักไหม” พชรถาม ก่อนจะบีบมือร่างบางเบาๆที่กำลังนั่งตัวแข็งทื่อ

“ก็นิดหน่อยครับ แล้วนี่พี่ทานอะไรมายังครับ” ภาณุเอ่ยถาม

“ยัง กะว่าจะมาฝากท้องกับเราสักหน่อย เห็นเจ้าตัวดีบอกว่าเราทำอาหารอร่อยนี่” ภาณุหันไปมองร่างบางที่นั่งๆอยู่ข้างเขาและพชรเขาแอบจะงงกับคำพูดของ พชร นิดๆ เขาไม่เคยทำอาหารให้เธอกินแม้แต่ครั้งเดียวตั้งมาอยู่ที่นี่

“อ๋อครับ นั้นเดี๋ยวผมขอตัวแปปนึงนะครับ” ภาณุขอตัวก่อนจะเดินขึ้นชั้นบนไปเพื่อไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า

“ขึ้นไปดูแลเขาป้ะ ถ้าไม่ไหวก็ลงมาหาพี่ ” พชรมองตามหลังนกน้อยของเขาที่เดินขึ้นไปชั้นบนอย่างว่าง่าย

ตัวเขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมชีวิตของธนันต์ธรณ์ถึงป็นดั่งมารดาของเธอ แล้วทำไมชีวิตเธอต้องมาเจอเรื่องแบบนี้เขาไม่เข้าใจเลย

“ผมสัญญานะครับ แม่รอง ผมจะดูแลปกป้องน้องให้ดีที่สุดที่ผมทำได้” เขาเอ่ยสัญญากับรูปมารดา ของร่างบางที่เขานั้นเรียท่านว่าแม่รองท่านได้เสียไปแล้วเมื่อสองปีก่อนมารดาของร่างบางนั้นเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยน อ่อนไหวง่าย ตลอดเวลาที่ บิดาของเขานั้นอยู่กับมารดาของพิมประภานั้นมารดาธนันต์ธรณ์ได้ตรอมใจเป็นอย่างมาก แต่ท่านก็ไม่เคยแสดงออกมาให้ธนันต์ธรณ์เห็นเลย มีแต่เขาและมารดาของเขาเท่านั้นที่เข้าใจความรู้สึกนี้ดี ว่าการถูกทิ้งนั้นเจ็บปวดขนาดไหน ถึงมารดาของเขานั้นจะเป็นภรรยาถูกต้องตามกฎหมายแต่มารดานั้นไม่เคยคิดจะห้ามบิดาเลยเพราะเท่าทีเขาจำความมาบิดากับมารดาต้องทะเลาะกันเกือบทุกวันเพราะเรื่องผู้หญิง จนมารดานั้นท่านช็อคกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อได้รับรู้ว่าบิดานั้นมีเมียน้อยแล้วเมียคนนั้นท้องธนันต์ธรณ์อยู่ท่านเลยตัดสินใจไปอยู่อเมริกนานสามปีเต็มก่อนจะกลับมาตอนแรกท่านเล่าให้ฟังว่าท่านก็คิดแค้นมารดาของธนันต์ธรณ์อยู่เหมือนกันแต่พอวันที่ท่านกำลังจะเข้าไปเอาเรื่องอยู่นั้น ท่านได้เห็นเด็กน้อยที่กำลังร้องไห้ฟูมฟายอยู่ในเปลเด็กเพราะเสียงทะเลาะจากข้างหลังบ้านดังทำให้ท่านเดินไปดู ท่านนั้นเห็นมารดาของธนันต์ธรณ์กำลังนั่งร้องไห้ฟูมฟายอยู่กับพื้นโดยมีบิดาของเขานั้นสาดวาจาร้ายกาจเต็มประดาใส่มารดาธนันต์ธรณ์ ท่านเดินกลับมายังเปลที่มีเด็กน้อยอยู่ ท่านอุ้มเด็กน้อยน่ารักผู้นั้นขึ้นมาก่อนจะกอดปลอบประโลมจนเด็กน้อยนั้นเงีบบในที่สุด ท่านบอกว่าชีวิตท่านและเขานั้นอยู่ด้วยกันมาอย่างมีความสุขมีพ่อแม่ที่เลี้ยงเขามาจนโตแต่เด็กน้อยนี้ได้ความรักที่มาจากผู้เป็นแม่ผู้เดียวเท่านั้น ‘ทำไมชีวิตเราถึงเป็นอย่างนี้นะนกน้อย แม่จะไม่เอาเรื่องแม่เรานะ นกน้อยมาเป็นลูกแม่อีกคนนะ’ เธอเอ่ยกับเด็กน้อยคนนั้น หลังจากนั้นมาท่านก็ได้ดำเนินเรื่องรับธนันต์ธรต์เป็นบุตรบุญธรรมตั้งแต่ อาบุ 8 เดือน จากนั้นเขาและมารดาก็ช่วยกันเลี้ยงฟูมฟักธนันต์ธรณ์จนเติบใหญ่