Princess diary บันทึกรักฉบับเจ้าหญิง
เขียนโดย 
Chapond
วันที่ 15 พฤษภาคม พ.ศ. 2557 เวลา 00.39 น.
แก้ไขเมื่อ 12 มิถุนายน พ.ศ. 2557 23.57 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
8) เมื่อบอดี้การ์ดน้อยใจ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
“นี่นายป๊อปปี้ วันนี้พาเราทำบุญหน่อยสิเราอยากไปทำบุญ”ฟางพูดเมื่อป๊อปปี้เดินออกมาจากห้อง
“วันนี้ อากาศเมืองไทยเหยียบ40องศา องค์หญิงไม่ร้อนหรอครับ”ป๊อปปี้มองฟางแล้วถาม
“เราไปเดี๋ยวเดียวแล้วก็ไปเดินห้างต่อไง เพราะว่าวันนี้ห้างนี้เค้ามีร้านขนมมาเปิดใหม่นะ”ฟางพูดจบ
ก็เปิดนิตยสารให้ป๊อปปี้ดู ป๊อปปี้มองประมาณว่ากะแล้วว่าต้องวกเข้าเรื่องขนม
“องค์หญิงเพคะ เมื่อวานองค์หญิงก็ให้นายป๊อปปี้ไปส่งที่ร้านอาหารที่ชานเมืองวันนี้ยังจะไปอีกหรอ
เพคะ”พ้อยท์เดินมาถามฟางที่ดูท่าทางตื่นเต้นกับร้านอาหารมาก
“เอ้า เราเป็นเจ้านายนะพ้อยท์เราอยากไปไหน นายป๊อปปี้ก็ต้องห้ามขัดใช่มั้ย”ฟางหันไปพูดกับ
ป๊อปปี้
“คร้าบบ ผม”ป๊อปปี้ตอบก่อนจะถูกฟางลากไปซ้อพวกชุดสังฆทานไปทำบุญกับพ้อยท์ที่วัด
“แค่กๆ”ฟางเดินออกมาจากทำบุญเสร็จก็มาเจอขอทานที่อยู่ริมกำแพงวัดแบมือขอเงินอยู่
“โถ น่าสงสารจังเลยค่ะ คุณลุงทานอะไรรึยังไง ดูสิตัวซูบเชียว”ฟางก้มลงไปพูดคุยกับลุงขอทาน
“ลุงเป็นขอทาน ป่วยกระเสาะกระแสะไม่มีเงินหรอกหนูที่จะซื้อข้าวซื้อน้ำ บ้านก็ต้องมาถูกยึด คน
จนๆ ไม่มีความรู้แบบลุงทำได้ก็แค่ขอเค้ากินแบบนี้”ลุงขอทานพูดแล้วไออย่างหนักให้ฟางเห็น
“โถ คุณลุงงั้นเดี๋ยวเรา เอ้ย ฟางช่วยนะคะ พ้อยท์ เอาเงินให้ลุงเค้าหน่อยสิ”ฟางรีบหันไปสั่งพ้อยท์
“ไม่ได้ครับ ลุง ลุงเองก็ยังมี2เท้า มี2มือที่ต้องทำงานหากินได้นิครับ แถมสมัยนี้ไอ้งานที่รับจ้าง
อะไรก็มีตั้งเยอะ ทำไมลุงไม่ไปทำล่ะครับ”ป๊อปปี้ห้ามฟางแถมยังว่าลุงขอทานทันที
“นี่นายป๊อปปี้ไปว่าคุณลุงเค้าแบบนี้ทำไมกันดูคุณลุงสิ ท่าทางน่าสงสารแบบนี้ ดูเรี่ยวแรงก็ไม่ค่อยมี
อีกในน่ะใจดำไม่สงสารคนแก่”ฟางดุป๊อปปี้และมองลุงขอทานที่ไอค่อกแค่ก
“แม่หนู แฟนแม่หนูคลไม่พอใจที่แม่หนูมาสงสารขอทานแบบลุง ไปเถอะลูก แฟนคงจะรีบ”ลุง
ขอทานพูด
“ไม่ใช่นะคะ นายคนนี้ไม่ใช่คนรักของฟาง นายคนนี้เป็นแค่บอดี้การ์ดเท่านั้นล่ะค่ะ”ฟางรีบพูดแล้ว
มองหน้าป๊อปปี้ที่ยืนกอดอกมองฟางที่โอ๋ลุงขอทานอยู่
“คุณหนูคะ เรากลับกันเถอะค่ะ แดดแรงแบบนี้แล้ว เดี๋ยวจะไม่สบายเอา”พ้อยท์พูด
“ก็ได้ค่ะๆ งั้นพี่พ้อยท์เอากระเป๋าตังค์มาค่ะเดี๋ยวฟางจะเอาเงินให้คุณลุงนะคะ จะได้เอาเงินไปซื้อ
อะไรทานนะคะ”ฟางพูดก่อนจะหันไปพูดกับลุงขอทานขณะที่กำลังนับเงินในกระเป๋าตังค์ที่มีเงิน
มากมาย ลุงขอทานแอบทำตาโตเมื่อเห็นเงินมากมาย และตาโตเมื่อเห็นสร้อยของฟางจึงคิดว่าถ้า
จายไปคงสบายทั้งชาติ
“สร้อยแม่หนูสวยจังเลยนะคงจะแพงน่าดู”ลุงขอทานพูดแล้วมองตาเป็นมัน ป๊อปปี้สังเกตมองลุงคน
นี้ที่ทำท่าอย่างไม่ไว้น่าใจ
“ค่ะสร้อยล๊อกเก็ตเส้นนี้ เสด็จพ่อ เอ่อ คุณพ่อให้หนูตั้งแต่เล็กๆแล้ว มันเป็นสร้อยที่สำคัญมากใน
ชีวิตของหนูถ้าหายไปต้องแย่แน่ๆ เอาล่ะค่ะเดี๋ยวฟางจะให้เงินคุณลุงนะคะ2พันพอมั้ยคะ”ฟางควัก
เงินมาให้ลุง
“ขอบใจ ขอบใจหนูมากเลยนะ หนูช่างงามมีน้ำใจ งามทั้งภายนอกและภายในแบบนี้ หนูเป็นคนดี
จริงๆ”ลุงขอทานรีบคว้าเงินมาจากมือฟางแล้วรีบขอบคุณฟาง
“ค่ะ งั้นไม่มีอะไรแล้วนะคะเดี๋ยวหนูขอตัวกลับก่อนนะคะ”ฟางยิ้มให้ลุงขอทานอีกครั้งก่อนจะก้มลง
เก็บกระเป๋าตังค์ ด้วยความโลภลุงขอทานเอื้อมมือจะดึงสร้อยคอของฟางแล้วหมายจะวิ่งไปให้เร็ว
ที่สุด
ผลัวะ
ป๊อปปี้กระโดดเตะลุงขอทานที่หมายจะดึงสร้อยคอฟางออกด้วยความเร็ว
“ว้าย ตายแล้วคุณลุง”พ้อยท์หันมามองตกใจเมื่อเห็นลุงขอทานถูกป๊อปปี้เตะกลิ้งลงไปกองกับพื้น
“นายป๊อปปี้นายทำอะไรของนายน่ะ ดูสิคุณลุงท่าทางอ่อนแอสู้นายไม่ได้ นายยังทำร้ายคนอื่นแบบ
นี้อีกหรอ อัธพาล”ฟางร้องตกใจแล้วรีบไปพยุงลุงขอทานขึ้น
“องค์หญิง เอ้ย คุณจะไปช่วยลุงนี่ทำไม ก็ลุงคนนี้น่ะจ้อง”ไม่ทันที่ป๊อปปี้จะพูดจบลุงขอทานก็ร้อง
โอดโอยออกมาเสียงดังจนฟางและพ้อยท์รีบหันไปสนใจ
“นายพาคุณลุงไปส่งที่โรงพยาบาลเดี๋ยวนี้เลยนะ นี่คือคำสั่ง”ฟางสั่ง ป๊อปปี้กลับนิ่งเฉย
“ตามองค์หญิงครับ แต่ผมไม่ยอมเอาลุงกะล่อนนี่ขึ้นรถเด็ดขาด อ้อ ถ้าองค์หญิงไม่กลัวถูกขโมย
สร้อยล่ะก็ เอาลุงนี่ขึ้นรถไปเลย”ป๊อปปี้พูดแล้วหันหลังขวับเดินไปทันที
“ขอโทษด้วยนะคะลุง ฟางขอตัวก่อนนะคะ”ฟางเห็นท่าทางของลุงและท่าทางป๊อปปี้ก็คิดหนักแล้ว
เอาเงินให้ลุงขอทานอีกเป็น2เท่าก่อนจะเดินจ้ำๆไปหาป๊อปปี้ด้วยความโมโห
“หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะนายป๊อปปี้ เราบอกให้หยุด”ฟางรีบวิ่งตามให้ทันก่อนจะออกคำสั่ง
“ไม่ไปช่วยเหลือลุงขอทานยากไร้ที่ถูกผู้ชายใจร้ายเตะแล้วหรอพะยะค่ะองค์หญิง”ป๊อปปี้พูดประชด
“อย่ามาประชดเรานะ นี่เราเป็นเจ้าหญิง เป็นเจ้านายของนาย นายน่ะก็แค่ลูกจ้างอย่ามาตีตัวเสมอกับ
เรานะ เพราะเป็นแบบนี้นิสัยแบบนี้ยังไงล่ะ คุณเฟย์ถึงขอเลิกกับนาย”ด้วยความฟางโมโหจัดก็รีบว่า
ป๊อปปี้ทันที ทำให้ชายหนุ่มชะงัก
“งั้นกระหม่อมต้องขออภัยพะยะค่ะที่หลายวันที่ผ่านมาตั้งแต่เริ่มทำหน้าที่บอดี้การ์ดขององค์หญิงนั้น
กระหม่อมได้ทำกิริยาที่ไม่เหมาะสม ทำกิริยาก้าวร้าว คอยแต่ทำให้องค์หญิงต้องไม่พอพระทัยกับ
การทำหน้าที่ที่จริงจังเกินไปของกระหม่อม กระหม่อมคิดว่ากระหม่อมคงไม่เหมาะสมที่จะเป็นองค์
รักษ์ขององค์หญิงอีกต่อไป ขอประทานอภัย กระหม่อมขอตัว”ป๊อปปี้พูดออกมาตามคำราชาศัพท์
อย่างที่ไม่เคยพูดกับฟางก่อนจะโค้งคำนับแล้วหันหลังเดินจากฟางไป
“นายป๊อปปี้ มันจะมากไปแล้วนะ นายละทิ้งหน้าที่แบบนี้ได้ยังไง เราบอกให้กลับมา”ฟางที่ตกใจที่
ครั้งนี้เธอโวยวายใส่ป๊อปปี้ แทนที่ป๊อปปี้จะยอมเหมือนทุกครั้ง กลับเดินหนีและมาขอลาออกแล้ว
เดินจากไป
“นายป๊อปปี้”เมื่อไม่เห็ว่าป๊อปปี้จะกลับมาก็ร้องเรียกอีกครั้งก่อนจะทรุดนั่งลงที่ม้าหินอ่อน พ้อยท์ที่
เห็นเหจุการณ์ทั้งหมดก็รีบโทรหากราฟและสักพักกราฟและเขื่อนก็รีบขับรถออกมาตามองค์หญิง
ทันที
“องค์หญิงพะยะค่ะ กลับที่พักเถอะพะยะค่ะ”กราฟพูดแต่ฟางยังนั่งนิ่ง
“ตอนนนี้ก็เริ่มเย็นแล้วนะพะยะค่ะ เดี๋ยวเรื่องเพื่อนกระหม่อม เดี๋ยวเรากลับที่พักแล้วว่ากันอีกที
บางทีป๊อปปี้อาจจะกลับไปที่พักแล้วก็ได้นะพะยะค่ะ”เขื่อนพูดเพราะเป็นห่วงฟาง
“นี่เราพูดแรงไปงั้นหรอ”ฟางพึมพำกับตัวเองแล้วคิดถึงเหตุการณ์เมื่อตอนบ่าย
“องค์ชายโทโมะเพคะ”แก้วที่ถูกนางสนมของโทโมะวิ่งมาบอกเธอที่ห้องกลางดึกว่าโทโมะเป็นลม
แก้วตกใจเพราะคืนนี้ โทโมะบอกโทโมะไม่สบายแถมกษัตริย์Kzเหนือและองค์ชายกั้งยังออกไป
งานเลี้ยงอีก เธอจึงต้องรีบวิ่งมาดูอาการโทโมะที่ห้องนอนก่อนเผื่ออาการแย่ลงจะได้ตามหมอหลวง
ทัน
“องค์ชาย ปิดไฟในห้องทำไมเพคะ”แก้วเดินเข้ามาถึงเตียงนอนแล้วแปลกใจเมื่อเห็นว่าห้องนอนถูก
ไฟดับไว้หมด จะมีก็แค่แสงสว่างจากแสงจันทร์ที่หน้าต่างกระจกบานโต
“ว้าย”แก้วหันไปมองพระจันทร์ไม่ทันระวังตัว ก็ถูกโทโมะโผล่ามาจากความมือล๊อคตัวแก้วก่อนจะ
ผลักลงไปนอนกับเตียงแล้วขึ้นคร่อม แก้วต้องตกใจเมื่อโทโมะอยู่ในสภาพกางเกงนอนแค่ตัวเดียว
“นี่องค์ชาย องค์ชายจะทำอะไรเพคะ ปล่อยแก้วนะ”แก้วร้องโวยวายเมื่อถูกตรึงแขนแนบกับเตียง
“แหม เราเองก็ปล่อยให้เธออยู่เหนือเรามาตั้งหลายวันแล้วนิ คราวนี้ล่ะ ถึงตาเราอยู่เหนือเธอบ้าง
แล้ว แม่พี่เลี้ยงคนเก่ง”โทโมะยิ้มกรุ้มกริ่มก่อนจะก้มลงซุกไซร้ไปตามตัวแก้ว แก้วสะบัดหน้าหนีด้วย
ความกลัว และขืดตัวเองให้หนีโทโมะสุดฤทธ์ แต่จะใช้เข่ากระทุ้งท้องโทโมะก็ไม่ได้เพราะโทโมะ
เอาขาทั้ง2ล๊อคขาของแก้วให้ดิ้นไปไหนไม่ได้ แก้วร้องเมื่อเสื้อเชิ้ตตัวเองถูกปลดกระดุมออกจน
หมด เผยให้เห็นบราสีเข้มที่ปิดกั้นเนินอกสวยอยู่
“เธอนี่ก็ซ่อนรูปดีนี่ จะแต่งตัวมิดชิดไปทำไมกัน เดี๋ยวถ้าเธอเป็นนางสนมของเราอีกคนนะ เราน่ะจะ
จับให้แต่งตัวสวยๆ แล้วก็มีห้องส่วนตัวแยกไว้ต่างหากเลยดีมั้ย จะได้มาปรนนิบัติรับใช้เราได้
บ่อยๆ”โทโมะมองเรือนร่างของแก้วแล้วยิ้มกรุ้มกริ่มก่อนจะก้มลงจูบที่เนินอกสวยจนแก้วขนลุกซู่
“อย่านะเพคะ ไม่”แก้วที่กลัวโทโมะมากก็ดิ้นและร้องขอโทโมะแต่ชายหนุมไม่ฟัง กลับจูบผ่านบราสี
เข้มแล้วลงมาที่หน้าท้องขาวเนียนแบนราบก่อนจะใช้ลิ้นเลียจนแก้วบิดไปมา
“อยากจะลิ้มลองรสชาติของพี่เลี้ยงคนเก่งนี้จัง ว่าจะเผ็ดร้อนซักแค่ไหน”โทโมะหัวเราะหึๆยิ่งทำให้
แก้วยิ่งกลัว แก้วตัดสินใจตอนที่โทโมะก้มลงจะปลดกางเกงแก้วออก ก็ถีบโทโมะล้มกลิ้งลงไปทันที
“นี่เธอ”โทโมะร้องเมื่อกลิ้งล้มออกมาก่อนจะว่าแต่แก้วเอาโคมไฟหัวเตียงโยนใส่โทโมะอีกครั้ง
“อย่าทำอย่างนี้กับหม่อมชั้น หม่อมชั้นไม่ใช่นางสนมนะเพคะ ในเมื่อพระองค์ดูถูกหม่อมชั้น หม่อม
ชั้นขอลาออกจากหน้าที่นี้”แก้วพูดแบ้สพระชับสาบเสื้อเข้าหากันแล้ววิ่งหนีออกไปอย่างรวดเร็ว
ขอโทษที่หายไปหลายวัน พอดีไปทำธุระมาน่ะ แล้วบวกกับไม่เห็นใครอ่านเลยว่าลองอัพอีกตอนดูอ่ะ
ขอคอมเม้นแสดงความเห็นจริงๆนะคะ เพราะเรื่องนี้ไม่ค่อยมีคนสนใจเลยอยากจะรู้ว่ามันไม่สนุกตรงไหนช่วยคอมเม้นท์ทีจะได้เอาไปแก้ไข นะคะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
