รักกำมะลอของนายหน้าหล่อกับนางหน้าสวย

          ร่างบางนั่งตัวแข็งเกร็งอยู่ในรถสีหน้ากระอักกระอ่วนใจเป็นที่สุด คุณหญิงโสภาน่ากลัวชะมัด

ขนาดไม่พูด นั่งเฉยๆ รังสีอำมหิตของท่านยังแผ่ออกมาคุกคามเธอเลย  แล้วดูสิ เธอมองไปทาง

ป๊อปปี้ ทำเฉยไม่พูดไม่จาพึ่งพาไม่ได้เลยซักอย่าง  ทั้งๆที่เธออยู่ในที่นุ่งลำบากเพราะเขาแท้ๆ  จู่ๆ

คุณหญิงก็เอ่ยถามขึ้นมาว่า

 

 

 

 

“คบกันนานหรือยัง”

 

 

 

 

“ค่ะ” ฟางสะดุ้งมองหน้าชายหนุ่มเลิกลั่ก

 

 

 

 

“ฉันถามว่าคบกันนานแล้วยัง”

 

 

 

 

“ประมาณปีกว่าแล้วครับท่านแม่” เขาเป็นคนตอบแทน

 

 

 

 

“ปีกว่า” คุณหญิงทวนคำ  มองหน้าท้องแบนราบของสาวสวยที่นั่งตรงกันข้าม  พร้อมกับคาดเดา กี่

เดือนแล้วนะ

 

 

 

 

“ตอนนี้กี่เดือนแล้ว” คุณหญิงถาม

 

 

 

 

“คะ..?  กี่เดือน”  ฟางทำหน้างง  กี่เดือน หมายความว่ายังไง  หญิงสาวมองหน้าป๊อปปี้ด้วยความ

สงสัย  มันหมายความว่ายังไง ป๊อปปี้ยิ้มไม่ออก  ตายแล้ว!!! ถ้าฟางรู้ตัวขึ้นมา เธอต้องโกรธจนสติ

แตก พลอยให้ความลับแตกแน่ๆ

 

 

 

 

“เอ้อ ท่านแม่ครับผมว่าท่านแม่อย่าเพิ่งไปถามอะไรเลยครับ  เมื่อกี้ฟางเพิ่งบ่นว่าปวดหัว  ใช่ไหม

ใช่ไหม”  เขากระพริบตาให้หล่อนหลายครั้ง หญิงสาวทำหน้ามึน  กว่าจะตามน้ำได้ก็เกือบจะแตก

เพราะคุณหญิงโสภาจ้องเขม็งแบบชนิดจับพิรุธไม่ให้คลาดสายตาเลยทีเดียว

 

 

 

 

“อ๋อ ใช่ค่ะ ฉันมึนหัวมาก โอ้ย ทนไม่ไหวแล้ว โอ้ย” ฟางพูด แต่เพราะแสดงออกมามากเกินไป

ทำให้คุณหญิงพลอยตกใจไปด้วย

 

 

 

 

“ตายแล้ว ตายแล้ว ถ้าอย่างนั้น โทโมะ โทโมะ ไปโรงพยาบาลด่วน”

 

 

 

 

“โรงพยาบาล” สองหนุ่มสะดุ้งอุทานออกมาพร้อมกัน

 

 

 

 

“ใช่ ผู้หญิงในช่วงนี้เป็นช่วงที่อ่อนแอจะตาย  มีอาการผิดปรกติเล็กๆน้อยๆขึ้นมาจะปล่อยเอาไว้ให้

เป็นอันตรายได้ไง”

 

 

 

 

“โอ้ย ไม่ค่ะ ฉันไม่ได้เป็นอะไรแล้ว  คงจะแค่เพลียๆนิดหน่อยน่ะค่ะ  กลับบ้านดีกว่าค่ะคุณหญิง 

คุณหญิงจะได้พักผ่อนด้วย  นอนดึกไม่ดีต่อสุขภาพนะคะ”  ฟางยกประเด็นมาอ้าง  คุณหญิงมึนตึ้บ

สุดท้ายก็ยอมให้โทโมะกลับรถพากลับคฤหาสน์ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

          ดึกดื่นฟางนอนไม่หลับ เพราะยังมึนงงกับคำพูดของคุณหญิงโสภา  เธอตั้งใจว่าจะสอบถาม

ป๊อปปี้หลังจากที่มาถึงคฤหาสน์แล้ว   แต่ที่ไหนได้ พอมาถึงคุณหญิงก็แยกเธอกับเขาออกจากกัน 

แถมยังจัดคนเฝ้าหน้าประตูห้องเสร็จสรรพ เป็นอันว่าเธอหมดหนทางที่จะซักถามเขาไปโดยปริยาย

หญิงสาวเดี๋ยวลุกเดี๋ยวนั่ง  เธอเป็นแบบนี้แหล่ะ ถ้าหากมีอะไรมาสะกิดใจแล้วหาคำตอบไม่ได้ก็จะ

เกิดอาการว้าวุ่นจนนอนไม่หลับ  ทันใดนั้นเอง

 

 

 

 

          มีเสียงดังมาจากประตูระเบียง  หญิงสาวผุดลุกขึ้นด้วยความสงสัย  ทันทีที่เปิดม่านออก ก็

เห็นร่างสูงของป๊อปปี้ยืนกอดอกอยู่ที่ระเบียง  ฟางเปิดประตูก่อนที่จะรีบเดินไปหาเขา

 

 

 

 

“นี่คุณมาได้ยังไง”

 

 

 

 

“ฉันปีนจากระเบียงขึ้นมา”

 

 

 

 

“ปีน”  ฟางตาโตขยับไปที่ระเบียงสูงลิ่วพลางหันไปที่ระเบียงอีกด้านหนึ่ง  มันอยู่ไกลมากเหลือเกิน

แถมมีแต่เพียงรางน้ำเท่านั้นที่พอจะเหยียบขึ้นมาได้  ความสูงของมันยังน่ากลัวมากจนเธอไม่กล้า

ก้มหน้าลงไปมอง

 

 

 

 

“คุณไม่กลัวหรือไง”

 

 

 

 

“ฉันไม่กลัว  แต่ถ้าเธอเห็นใจฉันขึ้นมาล่ะก็ ให้รางวัลฉันสิ รับรองแนจะทำให้เธอคุ้มเกินคุ้มเลยที

เดียว”

 

 

 

 

“ทุเรศ   ลามก” ฟางตวาด

 

 

 

 

“เบาๆสิเดี๋ยวคนของท่านแม่ก็ได้ยินหรอก

 

 

 

 

“คุณกลัวแม่ของคุณด้วยหรอ”

 

 

 

 

“กลัวสิ แม่ของฉันน่ากลัวขนาดนั้นใครบ้างล่ะที่จะไม่กลัว  หรือเธอไม่กลัว”

 

 

 

 

“ไม่ต้องมาพูดเลย  คุณมาก็ดีแล้ว บอกฉันมาเดี๋ยวนี้ว่าที่แม่ของคุณพูดมันหมายความว่า

อย่างไร...??”  ชายหนุ่มอึกอัก  ความจริงเขามาก็เพราะเรื่องนี้แหละแต่พอเจอหน้าเธอจริงๆกลับ

พูดไม่ออก

 

 

 

 

“ก็  เอ่อก็”

 

 

 

 

“จะก็อีกนานไหม บอกฉันมาแม่คุณหมายความว่าอย่างไร” ฟางขึ้นเสียง

 

 

 

 

“นี่เธอ ฉันยิ่งใหญ่กว่าเธอนะ ควรจะให้เกียรติฉันด้วย  ไม่ใช่มาแว้ดๆแบบนี้  รู้ไหมภายในประเทศนี้

ฉันมีสิทธิ์ทำอะไรได้บ้าง” เขาตวาดกลับ เธอนึก นั่นสินะ ที่นี่ประเทศของเขาถ้าขืนโวยวายไปแล้ว

เขาโกรธขึ้นมา เธอก็ซวยน่ะสิ

 

 

 

 

“ฉันขอโทษ  ก็ฉันสงสัยนี่  คุณบอกฉันมาได้หรือยังว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

 

 

 

 

“ฉันหลอกท่านแม่ว่าเธอกำลังตั้งท้องลูกของฉัน”  ชายหนุ่มตัดสินใจบอกไปตรงๆ

 

 

 

 

“อะไรนะ” เธอตกใจ

 

 

 

 

“ฉันบอกแล้วไงว่าฉันบอกท่านแม่ว่าเธอกำลังท้อง”

 

 

 

 

“คุณป๊อป คุณกล้าดียังไงมาทำกับฉันแบบนี้” เธอมอหน้าเขาอย่างอึ้งๆ

 

 

 

 

“ก็ฉันไม่มีทางเลือกนี่ มีทางนี้ทางเดียวเท่านั้นที่จะหยุดแผนการของท่านแม่ได้”

 

 

 

 

“แล้วทำไมไม่นึกถึงจิตใจฉันบ้างล่ะ คิดดูว่าฉันเสียหายมากแค่ไหน”

 

 

 

 

“ก็ถ้าไม่คิดแล้วจะมายืนถอนหายใจยาวอย่างคนรู้สึกผิดแบบนี้ทำไมล่ะ” เขาถอนหายใจยาว

 

 

 

 

“โอ้ย ฉันไม่น่ารับปากคุณเลย  คุณรู้ไหมว่านับจ่กนี้ไปฉันจะต้องถูกจับตามองจากแม่ของคุณยิ่งขึ้น

และนั่นก็หมายถึงเราสองคนต้องระมัดระวังตัวมากกว่าเดิมเป็นร้อยเท่าพันเท่า  ทำแบบนี้แล้วเราจะมี

ความสุขได้ยังไงแค่ฉันมาอยู่ก็อึดอัดจะแย่อยู่แล้ว  ยิ่งต้องมาเล่นละครหลอกว่าตัวเองท้องอีก แค่

คิดก็เครียดแล้ว”

 

 

 

 

“เอาน่า คิดในแง่ดีนี่จะเป็นโอกาสให้เธอได้เข้าใกล้ท่านแม่มากยิ่งขึ้นไง”

 

 

 

 

“ฉันไม่อยากคุยกับคุณแล้ว ขอตัวก่อนนะ เอ้อ แล้วตอนปีนกลับไประวังตัวเองบ้างล่ะแค่นี้แหล่ะ”

ฟางปิดประตู รูดม่านปิดก่อนจะล้มลงไปนอนแผ่บนเตียงนุ่มๆอย่างหัวเสีย

 

 

 

 

 

[ฉับฉับ]

ตามฉบับไรท์

ขอบคุณทุกกำลังใจที่มาเม้นให้นะคะ

เอาแล้วไง แม่ยายน่ากลัวใช่เล่น ฟางจะทำยังไงดี

พระเอกของเรา หื่นเกินคำบรรยาย 555

เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ รักกกก