รักกำมะลอของนายหน้าหล่อกับนางหน้าสวย

ตอนนี้ 50% ขอโทษรีดทุกคนด้วย

 

 

 

 

“คุณรู้ไหมว่าคำที่คุณพูดเมื่อกี้นี้มันจะทำให้ท่านแม่เกลียดคุณจนไม่สามารถยอมรับคุณได้” ชาย

หนุ่มบอกเธอด้วยสีหน้าและน้ำเสียงเครียดๆ

 

 

 

 

 

“มันก็ไม่แน่เสมอไปนี่คะ ก่อนที่ฉันจะมาที่นี่แก้วเคยเล่าให้ฟังเกี่ยวกับท่านแม่ของคุณ และข้อมูลที่

ได้มาทำให้ฉันตัดสินใจทำแบบนี้” หญิงสาวพูด

 

 

 

 

 

“ยังไง ฉันไม่เข้าใจ” คิ้วหนาขมวดเข้าหากันรับกับแววตาสงสัย

 

 

 

 

 

“ฉันรู้มาก่อนว่าคุณหญิงโสภาไม่เคยที่จะถูกใครขัดใจมาก่อน ท่านคงถูกคนตามใจมาตลอด และนี่

จะเป็นครั้งแรกที่ท่านถูกคนอื่นกล้าโต้ตอบ  สิ่งนี้จะทำให้คุณหญิงสะดุดใจฉัน เกลียดฉันเข้าไส้และ

ต้องคอยหาทางกำจัดฉัน หรือไม่ก็แยกฉันออกจากคุณ และฉันจะใช้โอกาสนี้แหล่ะเข้าใกล้คุณหญิง

เพื่อหาทางพิชิตใจของท่าน และกล่อมให้ท่านยอมรับฉันให้ได้” ฟางพูดอธิบาย

 

 

 

 

 

“เธอยังไม่รู้จักคุณหญิงแม่ดีพอ” ชายหนุ่มพูด

 

 

 

 

 

“ก็คงเหมือนกับคุณที่ยังไม่รู้จักฉันดีพอ ไม่ต้องห่วงหรอกนะ ฉันมีความดื้อรั้นที่ติดตัวมาตั้งแต่เด็ก

และฉันก็จะใช้สิ่งนี้แหล่ะที่พิชิตใจคุณแม่ของคุณเอง เชื่อฉันเถอะ ฉันสามารถทำให้ท่านยอมรับใน

ตัวท่านให้ได้แน่” ฟางพูด

 

 

 

 

 

“ป๊อป ไปคุยกับแม่หน่อย เรามีเรื่องต้องคุยกัน แค่ลูกคนเดียวเท่านั้น คนอื่นไม่เกี่ยว” คุณหญิงโสภา

พูดพรางจิกตาไปทางหญิงสาว ชายหนุ่มหันมามองหญิงสาวด้วยสายตาห่วงใย

 

 

 

 

 

“อย่าหวังเลยว่าเธอจะแย่งป๊อปไปจากฉันได้” เสียงของพิมดังขึ้นมา พิมก้าวตรงมาหาฟางสีหน้าเอา

เรื่อง

 

 

 

 

 

“จะเอาไงก็ว่ามา” ฟางถามตรงๆท่าทางนักเลงจริงจัง ทำเอาหัวใจของพิมแทบจะตกตาตุ่มไปเลยที

เดียว (หึ คิดว่าจะแน่ : ไรเตอร์) (กลับไปเขียนต่อ ไป๊ : พิม) แต่หญิงสาวก็ยังทำปากดี

 

 

 

 

 

“เธอต้องเลิกยุ่งกับพี่ป๊อป”

 

 

 

 

 

“ฉันเลิกไม่ได้”

 

 

 

 

 

“ทำไมถึงเลิกไม่ได้ เธอเป็นภรรยาเขาแล้วหรือไง” เธอตวาดทำให้คนในงานหันมามองเป็นตาเดียว

 

 

 

 

 

“ถ้าตอบว่าใช่ คุณจะทำยังไง” ฟางพูด พิมถึงกับผงะ อึ้งไปนานเลยทีเดียว ดวงตาเบิกกว้างสั่นเทา

 

 

 

 

 

“นี่แก แก”

 

 

 

 

 

“แกอะไร แกอะไรพูดให้ดีนะคะคุณพิม ไม่อย่างนั้นจะหาว่าฉันไม่เตือน” ฟางพูดพรางเดินเข้าไปหา

พิม

 

 

 

 

 

“น้ำหน้าอย่างแก จะทำอะไรฉันได้ จะทำอะไรฉันได้ รู้ไหมว่าฉันน่ะลูกใคร” พิมพูดแล้วมองตาอีก

ฝ่ายอย่างดูถูกดูแคลน

 

 

 

 

 

“ก็ลูกท่านเศรษฐีกวินไงคะ” ฟางพูด

 

 

 

 

 

“ก็ใช่ไง ทีนี้คงรู้แล้วนะว่าแกกับฉัน มันคนละชั้น”

 

 

 

 

 

“ค่ะ เรามันคนละชั้นกัน  ชั้นดีกับชั้นเลวไงคะ ฉันชั้นดี ส่วนคุณคงไม่ต้องบอกว่าเป็นชั้นอะไร” หญิง

สาวพูดแล้วยักไหล่

 

 

 

 

 

“แก” พิมเต้นเร่าๆ

 

 

 

 

 

“จุ๊ๆ อย่าเสียงดังสิคะ ที่นี่มันงานเลี้ยงไม่ใช่บ้านของคุณ เพราะฉะนั้นช่วยรักษากิริยามารยาทเอาไว้

บ้าง เดี๋ยวเขาจะพูดกันได้ว่าคุณพิมผู้ร่ำรวยเนื้อแท้เป็นคนชั้นเลว!!!”  ฟางยิ้มเยาะก่อนจะเดินออก

ไปทิ้งให้พิมเต้นเร่าๆ โกรธหน้าดำหน้าแดงอยู่คนเดียว

 

 

 

 

 

 

 

ฉับ ฉับ

ไรท์ขอโทษะที่ตอนนี้สั้นไปนิด พอดีแค่ครึ่งนึง

แต่ไรท์เพิ่งว่างเอง ต้องเตรียมตัวเยอะแยะไปหมด

เม้นกันหน่อยได้ไหม ไรท์รู้สึกเหงาๆ อยากให้รีดให้กำลังใจกันหน่อย

ถ้าเม้นเยอะ สัญญาจะพยายามอัพทุกวันเลยน้าา