รักกำมะลอของนายหน้าหล่อกับนางหน้าสวย

 

 

 

 

 

 

 

          ที่ร้านขายผ้าและเครื่องประดับ พิมกำลังเดินเลือกซื้อเสื้อผ้าและเครื่องประดับภายใน

ร้าน  โดยมีคุณไทม์  ชายเจ้าของร้านเสื้อคอยตามบริการให้คำแนะนำด้วยตนเอง  ที่นี่เป็น

ร้านที่มีชื่อเสียงมากที่สุดและแน่นอนเป็นร้านประจำของพิมด้วย 

          

 

 

 

 

          ทันใดนั้นเองมีเสียงฝีเท้าและการสนทนาของลูกค้ากลุ่มหนึ่งที่หน้าร้าน  คนของไทม์

รีบออกไปต้อนรับลูกค้า

 

 

 

 

 

          พิมชะงัก เสียงนั้นช่างคุ้นเคยเสียเหลือเกิน เธอวางชุดแสนสวยลงหันไปดู ก่อนจะอึ้ง

ไปพักหนึ่งเมื่อได้เห็นโฉมหน้าของลูกค้าที่เข้ามา ปรากฏว่าเป็น ฟาง...! (สงสัยว่าเธอจะจำ

เสียงที่ว่าเธออย่างเจ็บแสบได้ล่ะมั้ง)  พิมคำรามอย่างแค้นใจ

 

 

 

 

 

“คุณหนูพิม  สวัสดีค่ะ” ขนมจีนหันไปเห็นพิม รีดเข้าไปทักทายด้วยความคุ้นเคย

 

 

 

 

 

“มาซื้อของเหรอหนมไทย เอ้ย!! หนมจีน” พิมพูด

 

 

 

 

 

“เจ้าค่ะ  คุณหญิงให้พาคุณฟางมาซื้อของใช้ส่วนตัว”  ขนมจีนพูด  คุณ  คำนี้แสลงใจชะมัด 

คุณหนูคนสวยกัดฟันกรอด  รีบปรี่เข้าไปหาฟางและแก้ว 

 

 

 

 

 

“มาซื้อของไกลเหมือนกันนี่ฟาง  รู้ไหมว่าร้านนี้แพงมาก เธอมีปัญญาจ่ายหรือ”

 

 

 

 

 

“ถ้าฉันจำไม่ผิดเมื่อกี๊ขนมจีนบอกว่าคุณหญิงโสภาเป็นคนสั่งให้เขาพาฉันมาซื้อของที่นี่เพราะ

ฉะนั้น ฉันจะมีปัญญญาจ่ายหรือเปล่าข้อนี้เธอคิดเอาเองแล้วกัน” ฟางทำหน้าเซ็ง พิมแค้น

สะบัดหน้าพรืดกลับเข้าไปในร้าน

 

 

 

 

 

“ฉันขอห้ามไม่ให้คุณขายเสื้อผ้าให้กับผู้หญิงคนนี้” พิมสั่งไทม์  ฟางตกใจ ตายจริงแม่นี่แอบ

แรง  นี่คิดว่าตนเองเป็นเจ้าของประเทศหรือยังไงกัน 

 

 

 

 

 

 

          ไทม์ทำหน้ากระอักกระอ่วน ความจริงพิมก็เป็นลูกค้าคนสำคัญของร้าน ส่วนคนที่มาก็

เป็นคนของคุณหญิงโสภา  หากเขาทำแบบนั้นเรื่องนี้ถึงหูคุณหญิงเข้ามีหวังร้านของเขามี

ปัญหาใหญ่แน่ ไทม์หัวไวรีบแก้ไขสถานการณ์

 

 

 

 

 

 

“โธ่ คุณพิมครับ อย่าให้ถึงขั้นนั้นเลยครับ ผมว่า....”

 

 

 

 

 

“ไม่ได้” พิมตวาด คนอย่างเธออยากได้อะไรก็ต้องได้

 

 

 

 

 

“ฉันสั่งอะไรก็ต้องได้อย่าลืมสิว่าฉันเป็นลูกค้ารายสำคัญของที่นี่” พิมพูด  ไทม์ทำหน้าลำบาก

ใจ ขนมจีนแค่นยิ้ม  นึกสะใจต้องอย่างนี้สิถึงเหมาะกับป๊อปปี้  ผู้หญิงที่สมควรจะเป็นสะใภ้ของ

คุณหญิงต้องเด็ดขาดและมีอำนาจแบบนี้

 

 

 

 

 

“ถ้าอย่างนั้นฉันก็คงต้องเรียนเรื่องนี้ให้คุณหญิงทราบ”  ฟางพูดขึ้น

 

 

 

 

 

“นี่แก” พิมชะงัก ชี้นิ้วมาที่หน้าฟาง

 

 

 

 

 

“ฉันกลับบ้านมือเปล่า ไม่ได้อะไรไปสักชิ้น สาเหตุทั้งหมดมาจากคุณ  คิดเอาเองแล้วกันว่า

คุณหญิงจะไม่พอใจขนาดไหน  แต่ก็เอาเถอะคุณอยากจะเป็นคนเลวในสายตาคุณหญิงก็ตาม

ใจ  ฉันเองก็ไม่อยากขัดศรัทธาของคุณเหมือนกัน ไปแก้วกลับ” ฟางพูดจบทำท่าจะหมุนตัว

ออกไป

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวแกจะรีบไปไหน” พิมเอ่ยถาม

 

 

 

 

 

“ฉันก็กำลังจะไปให้พ้นๆแกไง” ฟางหันขวับมาแล้วพูด

 

 

 

 

 

“นี่แกกล้าเรียกฉันว่าแกหรอ” คุณหนูพิมเต้นเร่า

 

 

 

 

 

“ก็ทำไมฉันจะไม่กล้า คุณไม่ได้เป็นอะไรกับฉันเสียหน่อย อีกอย่างถ้าคุณกล้าเรียกแบบให้

เกียรติฉัน ฉันคงจะให้เกียรติคุณบ้าง แต่ในเมื่อคุณไม่ให้เกียรติฉัน ฉันก็คงจะทำแบบนั้นเช่น

กัน” ฟางพูด พิมโกรธจนตัวสั่น แต่ก็ทำอะไรอีกฝ่ายไม่ได้ เพราะมีแก้วมาด้วย ถ้ามองจาก

สถานการณ์แล้ว หากเกิดอะไรขึ้นแก้วต้องออกโรงปกป้องฟางแน่ ตัวสูงเสียงห้าวแถมเก่งการ

ต่อสู้  ต่อให้เธอโกรธจนเลือดเข้าหน้าอย่างไรก็คงจะสู้แรงอีกฝ่ายไม่ได้

 

 

 

 

 

          ฟางกับแก้วเดินออกไป ขนมจีนมองตามอย่างอึ้งๆ ว่าทำไมเธอใจกล้าขนาดนี้ นางรีบ

ขยับตัวไป แต่พิมเรียกไว้ก่อน

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวขนม เอ่อ จีน ฉันมีเรื่องจะถามหน่อย แล้วก็ตอบมาให้หมดเดี๋ยวมีรางวัลให้”

 

 

 

 

 

รู้สึกพิมจะจำชื่อขนมจีนไม่ค่อยได้นะเนี่ย555

ฟาง นางยอดมากๆ เล่นซะพิมเงิบ (อีกแล้ว)

ขอโทษที่ไม่ค่อยได้อัพ พอดีการบ้านท่วมหัว 

เม้นเป็นกำลังใจให้หนูด้วยนะคะ จุ๊บบบ

 

facebook : พรรษา   รักษาสรณ์