[Fic exo] Hunhan,chanbaek,exo - สุดป่วนก๊วนเด็กหอ

Chapter 3 : one night stan

 

2  year ago...

 

          "พ่อว่าไงน่ะ !" เซฮุนโวยวายเสียงดัง เมื่อผู้เป็นพ่อเอ่ยถึงเรื่องการเข้ามหาลัย

          "ก็อย่างที่บอก..แกต้องย้ายไปเมืองบูซาน" 

          "ผมไม่ไป ! " 

          "ไม่ไป !"

          "ต้องไป !"

          "ผมบอกว่าไม่ไปก็ไม่ไปดิ.. ผมไม่อยากไป"

          "แกเปลี่ยนไปมากน่ะเซฮุน... แกเปลี่ยนเป็นคนละคนเลย หลังจากที่.." ชายวัยกลางคนพูดยังไม่ทันจบ เซฮุนก็พูดเเทรกขึ้นมาก่อน

           "หยุดเลย..พ่อไม่ต้องมาพูดถึงเรื่องนั้น ไม่อยากฟัง"

           "เอางี้ถ้าแกไป..ฉันจะบอกว่าลู่หานอยู่ไหน "

           "ฮ่ะ พ่อว่าไงน่ะ พ่อรู้หรอว่า..ลู่หานอยู่ไหน ?"

           "ใช่..เค้าเพิ่งติดต่อกลับมา"

           "ตกลงผมจะไป"  เซฮุนตอบรับปากอย่างรวดเร็ว.. (- -;อีฮุนถ้าแกจะขนาดนี้) 

 

 

 

 

         คนขนของ..มาส่งของเเล้ว ร่างสูงย้ายบ้านเรียบร้อยเเล้ว ตอนนี้เข้ากำลังจะเข้าปี 1 ที่มหาลัยเเห่งหนึ่งในบูซาน  พ่อบอกว่าเป็มหาลัยเดียวกับที่ลู่หานเข้าหลังจากที่..พี่เค้าจากไปวันนั้นผมก็ไม่ได้เจอพี่เค้าอีกเลย..  

           "ขอบคุณที่มาส่งครับ"    ร่างสูงเอ่ย ก่อนจะเดินเเบกของขึ้นไปยังห้องของเขา  หอพักที่นี้อยู่ในระดับกลางๆไม่หรูมากไม่ติดมาก  .... ก็พออยู่ได้   มั้ง..  ประตูบานใหญ่ที่สลักหมายเลข 105 ปิดสนิทเซฮุนล้วงกุญเเจออกมาจากกระเป๋ากางเกง ไขไปมาสองสามทีก็เปิดได้    

สภาพในห้องก็..... ไม่ได้เเย่มากน่ะ - -;  เเค่มีโต๊ะเขียนหนังสือหนึงโต๊ะ ตู้เสื้อผ้าหนึ่งตู้ ห้องครัวเล็กๆ ห้องน้ำที่เเสนจะเเคบ (ไม่มีอ่างจากุสซี่ ฆ่าเซฮุนเถอะ เค้าไม่เคยอาบน้ำฝักบัวเลยตั้งเเต่เกิด เวอร์ -.,- ) เเต่อย่างน้อยหอที่นี่ก็ไม่ต้องมีรูมเมท ดีใจฝุดๆ ><  

        

        

         ผมกำลังเดินอยู่ท่ามกลางสายหมอกสีขาวที่ล้ายล้อมมากมาย ชั่วพริบตาก้มีร่างๆหนึ่งปรากฏขึ้นตรงหน้าของผม 

          "เซฮุน.."  ผมจำเสียงนี้ได้ ผมจำได้ เสียงลู่หาน ผมจำได้ !!

          "ฮยอง ๆใช่มั้ย.. ฮยองอยู่ไหน ?" ผมตะโกนไปในความมืด ไม่มีเสียงตอบจากอีกคน ร่างของลู่ห่านค่อยหายลับไป ผมพยายามวิ่งตามไป เเต่่เหมือนยิ่งวิ่งก็ยิ่งไกลออกไป อยู่กับผม ! กลับมาหาผม !  ขอร้อง....

       

          "ม่ายยยยยยยยย !!"  ผมสะดุ้งตื้นขึ้นมากลางคัน นี่ผมหลับไปหรอ ? ข้างของที่ยังจัดไม่เรียบร้อยเป็นหลักฐานชั้นดีว่าผมแอบงีบหลับไปเมื่อกี้นี่    พระเจ้า ! เชื่อมั้ย ว่าผมฝัน.. ฝันถึงเค้า

ลู่หาน คนนั้นๆ คนที่ทิ้งผมไป ... เค้ากลับมา  เเล้วเค้าก็จากไป

           ผมจัดการกับข้าวของที่ระเกะระกะตาให้เค้าที่ ... ก่อนที่สติผมจะดับวูบลงไปอีกครั้ง

 

 

 

 

           

          "มึง..ผู้ชายโต๊ะนั้นอ่ะ มึงรู้จักป่ะ" ปาร์คชานยอลสะกิดถามเพื่อนคนใหม่ จงอินคนดำ สายตาก้ไม่วายละเว้นจากผู้ชายร่างเล็กคนนั้น ไม่ว่าจะหน้าตาหรือรูปร่างดูจิ้มลิ้มไปหมด จะเอาคนนี้...

            "อ่อ..พี่คนนั้นน่ะหรอ พี่เค้าชื่อ พยอนเเบ็คฮยอน ดาวโรงเรียน สวยอ่ะดิ" 

            "จัดว่าเด็ด ! " 

            "เเน่นอนมึง.. เเต่กูชอบพี่อีกคนนึงว่ะ เเม่งสวยพอๆกันอ่ะเเต่คนละเเบบ"

            "คนไหนมึง"  

            "คนนั้นน่ะที่นั่งอยู่มุมโต๊ะอ่ะ เสื้อสีเทา ตาโตๆนั้นน่ะ" 

            "เอ่อ.. คนนี้ก็เเจ่มว่ะ เเต่กูชอบเเบ็คยอนมากกว่าว่ะ" 

             "มึงก็จีบสิ.. ไอ้โง่ ไม่เห็นยากเลย"   ชานยอลตบหัวดำๆของจงอินก่อนจะหันไปสนใจกับเหยื่อโต๊ะข้างหน้า            พย็อนเเบ็คฮยอนรู้สึกได้ว่ามีคนกำลังจ้องมองอยู่ เลยตัดสินใจมองไปรอบๆร้าน    จนมาถึงโต๊ะข้างหน้าที่ไม่ห่างกันมากนัก  สายตาคมนั่นมองเขาไม่กระพริบ   เหอะ..

จะจีบกูล่ะสิ...  มึงเเน่มึงเข้ามา   ร่างบางคิดในใจก่อนจะลุกไปเต้นที่กลางฟอล   เหล่า เสือ สิง กระทิง เเรด ได้เเต่มองร่างบางไม่วางตา เเทบจะเป็นกุ้งยิงเลยเหอะ    ร่างบางโยกย้ายไปตามจังหวะเพลงพลันสายตาก็ไม่วายล่ะจากผู้ชายคนนั้น    เหมือนเขาจะรู้ตัว ร่างสูงจึงลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ๆร่างบางที่โยกย้ายส่ายสะโพกอย่างเมามันส์     

            "เต้นด้วยคน ได้มั้ยครับ"  เสียงทุ้มสุดเซ็กซี่เอ่ยบอกกับร่างบาง   เเบ็คยอนยิ้มๆก่อนจะพยักหน้า  คนในร้านเริ่มเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ทำให้พื้นที่จะยืนเเทบจะไม่มี ยิ่งดีเจเปลี่ยนจังหวะเพลงให้มันกว่าเดิม คนยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ   ผีเสือราตรีทั้งหลายต่างไม่ยอมเเพ้กัน เต้นเเข้งกับเสียงเพลง  ร่างบางถูกผู้คนเหล่านั้นเบียด จนร่างบางชนเข้ากับเเผงอกคนตัวสูง

             "ขยับมาก็ได้น่ะครับ.. คนเยอะมากเลย" พูดจบชานยอลก็ถือวิสาสะคว้าเอวคอดๆนั่นเข้ามาใกล้ตัวมากยิ่งขึ้น   คนตัวเล็กที่รู้ตัวว่าโดนอีกคนลวนลามก็เดือดขึ้นมา

             "เฮ้ ปล่อยน่ะ คุณไม่มีสิทธิ์มาลวนลามผมน่ะ"  

             "ผมไม่ลวนลามซะหน่อย.. " คนตัวสูงปฏิเสธทันควัน  ร่างบางเบ้ปาก เต้ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ    นี่มันก่ะจะเอาผมให้ได้เลยใช่ป่ะ ? เอ่อ.. ผมยอมรับว่าผมเป็นคนไม่เล่นตัว  ชอบเรื่องอย่างว่า

ถึงผมจะง่ายน่ะ เเต่ก็ไม่ได้มั่วไปเรื่อย ผมจะยอมตื๊ดเเค่กับผมที่ผมอยากด้วย โอเค จบน่ะ เข้าใจตรงกันน่ะ !!

              "คืนนี้ว่างป่ะ ?" ร่างสูงถามคนตัวเล็ก  

              "ก็ว่างอ่ะ.. จะทำไมหรอ" 

              "ขอหน่อยดิ"

              "ขอไร"

              "ขออย่างว่าได้ป่ะ "

              "เราเพิ่งรู้จักกันน่ะคุณ ผมไม่ได้ง่ายขนาดนั้น"

              "งั้นเราก็ไปทำความรู้จักกันให้มากกว่านี้ดิ"  ร่างโน้มคอลงไปกระซิบที่หูของเเบ็คยอนเบาๆ คนตัวเล็กถึงกับทำอะไรไม่ถูก..  

              "One night stan" ร่างบางพูดตัดบทก่อนจะเดินออกไปนอกร้าน   ชานยอลยิ้มนิดๆก่อนจะเดินตามคนตัวเล็กไป พร้อมๆกับยักคิ้วกวนๆให้กับเพื่อนคนดำ  

              "เจ๋งว่ะ" จงอิงเเซว

              "One night stan เว้ย" 

 

 

 

 

 

           ผมตื่นขึ้นมาอีกทีก็ใกล้สว่างเเล้ว เพลียมากๆเมื่อจัดของเยอะไปหน่อยเเต่ก็ออกมาดูดี ..

เสียงร้องโครกครากของท้องทำให้ผมต้องเดินดุ่มๆไปเเถวๆตู้เย็นเพื่อหาอะไรกิน   เชี้.ยเเม่.ง ไม่อะไรกินเลย มีนมๆบูดๆอยู่กล่องเดียว สงสัยผมคงต้องเดินไปซื้อเซเว่นข้างล่างเเล้วล่ะมั้ง    ผมล็อคห้องเสร็จสรรพ ผมก็เดินลงไปอีกชั้นหนึ่งเเต่ระหว่างทางนั้น ผมก็ได้เจอกับอะไรที่.. 

เจ็บมากๆ  ผม.. เจอเขาเเล้ว ผมเจอลู่หานเเล้ว ..  เเต่เค้า อยู่กับผู้ชายอีกคน  เเถมยังจูบกันอยู่ด้วย   ภาพตรงหน้าทำให้ร่างกายของผมมันไม่สามารถขยับไปไหนได้ เหมือนกับโดนเเสกให้เเข็ง  พวกเขาจูบกัน.. ก่อนที่ผู้ชายคนนั้นจะไขประตูห้อง เเล้วพวกเขาก็เข้าไปในห้องนั้น .. 

เเค่นั้น.. เเค่นั้น..  เเล้วผมจะยืนโง่อยู่ทำไมกันล่ะ .. ผมตัดสินใจเดินไปดูหมายเลขหน้าห้อง อืม..

78 ผมจะจำห้องนี้ไว้ เพื่อมันจะเป็นห้องของลู่หาน   ผมไม่คิดว่าพี่เค้าจะเปลี่ยนไปขนาดนี้ ทั้งการเเต่งตัว.. มันดูดีมากเกินไป ไหนจะเจาะหูซ้าย ทรงผมที่ไถด้านข้างทำให้ดูเท่ขึ้นเป็นกอง เเต่ยังไง..ร่างเล็กๆนั้นมันก็สื่ออยู่ดีแหละว่า พี่เค้าเป็นเคะ !  

 

 

 

 

 

           "อ๊ะ .. อ๊าาาาา เเรงๆอีกๆ"

           "ผมจะเสร็จเเล้วน่ะครับ..ซี๊ดอ่าส์"

           "อ๊าาาาาาาาา"

หลังจากเสรจกิจกกรมนันทนาการของชานยอลเเละเเบ็คยอน คนตัวเล็กก็ล้มตัวลงผิงกับอกเเข็งเเรงของอีกคนอย่างอ่อนเเรง  คนตัวสูงดันอีกคนมาอยู่ในอ้อมกอด  ร่างบางเหนื่อยมาก.. ชานยอลรู้ว่ามัน One night stan เลยต้องจัดหนัก  ตอนนี้ก็เพิ่งเสร็จไปรอบที่สี่  ดูคนตัวเล็กจะเหนื่อยเเล้วผมเลยไม่คิดจะต่อ ทั้งที่อยากจะต่ออีก !

           "เเบ็คยอน.. หลับเเล้วหรอ"

           "หงิงๆ .. ฟี้" เสียงครางเหมือนลูกหมานั่นทำให้ชานยอลถึงกับอมยิ้มอยู่คนเดียว   เชี้ยน่ารักสัดๆ >< ชอบคนนี้ไม่อยาก one night stan อยากจะได้เป็นแฟนตลอดชีวิตอ่ะ ทำไงดี

หรือผมต้องจีบ.. เกิดมาผมยังไม่เคยจีบใครเลย มีเเต่คนเข้าหาผมก่อนทั้งนั้น เเต่คนๆนี้เป็นคนเเรกที่ผมคิดจะจีบอย่างจริงจัง   ผมไม่เคยจีใครก่อน...  นอกจาก.. ลู่หาน  ผมยังไใ่ได้เล่าสิน่ะว่า เรื่องของผมกับเค้าเป็นยังไง    เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อหลายปีก่อน    ผมกำลังซ้อมบาสกับเพื่อนตอนนั้นเรมอยู่ ม. 2    ใครก็ต้องรู้จักลู่หาน.. เพราะเค้าคือคนที่ค่อยดูเเลเซฮุน เซฮุนเป็นลูกคุณชายผู้มีชื่อเสียงเพราะฉะนั้นมไอ้ฮุนมันเลยเป็นที่นิยมของสาวๆในโรงเรียนมากๆ  เเล้วลู่หานที่ได้รับผลพ่วงมาด้วยเพระาความที่ตาของเค้าราวกับผู้หญิงน่ารักจิ้มลิ้มเลยทำให้ เป็นที่นิยมพอๆกัน      เเลัวนั้นแหละ ผมก็ซ้อมบาสอยู่ ซึ่งเป็นอะไรที่ผมไม่ค่อยถนัดเท่าไหรเลยต้องมาซ้อมพรุ่งนี้มีสอบด้วย   

จู่ร่างบางของลู่หานก็ปรากฏตัวขึ้น เค้ายืนอยู่ข้างหลังผม เค้ายิ้มให้ผมเเลว้ถามว่า

           "อยากให้ฉันช่วยมั้ย.. ดูเเล้วฝีมือนายไม่ค่อยจะ.. ดีเท่าไหร" คนตัวเล็กถาม  ผมได้จ้อหน้าเค้านิ่ง  สวยๆมาก ยิ่งดูใกล้ๆยิ่งสวย

             "คุณจะช่วยผมหรอ.. "

             "ไม่ต้องพูดเพราะขนาดนั้นก็ได้.. "

             "เเต่คุณอายุมากกว่าผมน่ะ"

             "นายรู้จักฉันด้วยหรอ"

             "รู้สิครับ.. พี่ออกจะดัง"

             "ว่าไปเรื่อย ดังเดิงอะไร.. ผมไม่ใช่ดาราน่ะ 555" ร่างบางหัวเราะ นั้นก็ทำให้ผมหัวเราะตาม  หลังจากนั้นมิตรภาพดีๆก็ก่อตัวขึ้น  ทุกๆเย็นลู่หานจะมาสอนเล่นบาสให้ผม  เเต่ก็อยู่ได่ไม่นานหรอก ไอ้เซฮุนมันห่วง ..  ซึ่งอันนั้นผมรู้ผมดูออก ว่ามันก็ชอบลู่หาน      ผมตามจีบลู่หานเงียบๆ จนพี่เค้าคบกับผม..  เเต่มันก็ไม่ได้ง่ายเสมอไป   เซฮุนมันเป็นเพื่อนสนิทของผม เพราะฉะนั้นผมเลยต่องแอบคบกันเงียบๆ รู้เเค่สองคนเท่านั้น        ลู่านเป็นคนที่น่ารักมากๆ ใจดี ร่าเริ่งมีน้ำใจ เเต่นิสัยงี้เด้กว่าผมอีก ขี้งอน งอเเง ไม่เข้าเรื่อง ผมเลยมักเรียกพี่เค้าว่า baby ตั้งเเต่นั้นมา  

เราคบกับเกือบปีโดยที่ไม่มีใครรู้   เเต่ไม่รู้ว่าใครเป็นคนปล่อยข่าวให้เซฮุน   มีคนบอกกับเซฮุนว่าเห็นลู่หานอยู่กับผู้ชาย กอดกันบ้าง จับมือกันบ้าง    นั้นเลยทำให้เซฮุนถึงกับอาละวาด .. มันไล่ต่อยผู้ชายทุกคนในโรงเรียน เเม่กะทั้งรู่นพี่   ไม่มีใครเอ่ยปากว่าใครเป็นผู้ชายคนนั้น  

เเต่มันไม่ต่อยผม.. เพราะมันบอกกับผมว่า

           "กูรู้ว่าไม่ใช่มึงหรอก .. มึงเข้าใจกูที่สุด กูไว้ใจมึง"

 

เเค่ประโยคสั้นๆเเค่นั้นแหละ ผมเลยขอเลิกกับลู่หาน   ซึ่งดูเเล้วพี่เค้าก็จะเสียใจมากๆ ผมก็ไม่ต่างจากพีเ่ค้านักหรอก ผมเสียใจไม่เเพ้กัน เเต่.. ผมเลือกที่จะรักษามิตรภาพของผมกับไอ้ฮุนไว้มากกว่า

หลังจากนั้น พ่อเซฮุนต้องย้ายไปอยู่อีกเมืองหนึ่ง พวกเค้าเลยต้องตามไปด้วย ... เเล้วผมก็ไม่ได้เจอพวกเค้าอีกเลย..   จนเมื่อสองปีก่อนไอ้เฮุนมันก็กลับมา เเต่ว่า... เซฮุน พอผมถามถึงลู่หานมันจะซึมเเละไม่ปริปากพูดอะไรเลย   มันบอกผมเเค่ว่า .. ลู่หานไปอยู่ที่อื่นเเล้วเเค่นั้นแล้ว

 

 

                                        ----- lodeing 100% -----

 

ง่า..ไม่มีเวลามาเเต่งเลยง่า

T^T เดี่ยวมาอัพต่อเร็วๆนี้ค่ะ

soon..

 

Finger_star