[FIC B2ST] So Sad…เจ็บ

2

...15ปีผ่านไป...ณ กรุงโซล

   “ฮือๆๆ แม่ TOT”สองพี่น้องกอดกันร้องไห้หน้างานศพของผู้เป็นแม่ ฮยอนซึงร้องไห้พร้อมลูบหัวน้องชายอย่างปลอบใจ แม่ของพวกเขาตายเพราะเป็นโรคพิษสุราเรื้อรังเนื่องจากผู้เป็นแม่ติดเหล้ามาเป็นเวลาสิบกว่าปี  ฮยอนซึง แม่และน้องย้ายมาอยู่โซลเมื่อสามปีก่อนเนื่องจากบ้านที่ปูซานไฟไหม้ ฮยอนซึงเข้ามารับจ้างทำงานไปทั่วเพื่อหาเงินส่งน้องเรียนและหาค่าใช้จ่ายจุนเจือครอบครัว เขาต้องออกจากมหาวิทยาลัยอย่างน่าเสียดายเพราะไม่มีเงินเรียนแต่เขาก็ไม่น้อยใจหรอกเพราะขอแค่น้องได้เรียนเขาไม่ได้เรียนก็ไม่เป็นไรหรอก

   “แม่เขาไปดีแล้วโย T^T”ฮยอนซึงว่า

   “ฮือๆๆ แต่เค้าไม่อยากให้แม่ตาย TOT” ‘ยังโยซอบ’ น้องชายต่างพ่อของฮยอนซึงพูดก่อนจะร้องไห้ในอ้อมกอดของผู้เป็นพี่ต่อ

   “นั่นฮยอนซึงใช่มั้ยจ๊ะ”เสียงหนึ่งดังขึ้น ฮยอนซึงเงยหน้าไปมองก็พบหญิงสาววัยกลางคนหน้าตาสดสวยแต่งตัวดีมีชาติตระกูลแถมยังคุ้นหน้าเหมือนเขาเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

   “ใช่ครับ…ผมจางฮยอนซึง”ฮยอนซึงตอบรับ

   “จำป้าได้หรือเปล่า...ป้ายงฮโยรินไงจ๊ะ ^_^”หญิงวัยกลางคนพูดขึ้นทำให้ความทรงจำวัยเด็กของฮยอนซึงหลั่งไหลเข้ามาในสมอง ป้ายงฮโยรินเพื่อนสนิทของแม่ที่ชอบพาลูกชายมาเล่นกับเขาบ่อยๆวัยเด็ก

   “ป้าฮโยริน >O<”ฮยอนซึงพูดขึ้นอย่างดีใจ

   “ป้าเสียใจด้วยนะเรื่องแม่ของเรา T^T”ฮโยรินพูดหน้าเศร้า เธอรู้ข่าวจากนักสืบเธอที่ให้ติดตามครอบครัวของดาซมเมื่อเจอดาซมปรากฏตัวที่โซลเมื่อสามปีก่อน เธอไม่ได้อยากจะแก้แค้นอะไรหรอกนะแต่เธออยากจะรู้ความเป็นอยู่ของเพื่อนรักเท่านั้นแต่ก็พบว่าดาซมและลูกลำบากมากแถมดาซมยังติดเหล้า เมายาอีกต่างหาก

   “ครับ…แม่เขาไปสบายแล้ว”ฮยอนซึงตอบพร้อมยิ้มฝืนๆ

   “แล้วนั่นใครจ๊ะ”ฮโยรินชี้ไปที่โยซอบที่นั่งตาแป๋วมองเธอคุยกับฮยอนซึง

   “โยซอบน่ะครับ น้องชายคนละพ่อกับผม”ฮยอนซึงตอบ

   “แล้วพ่อของโยซอบล่ะ”

   “พ่อผมทิ้งแม่ไปตั้งแต่ผมอยู่ในท้องแล้วครับ”โยซอบเป็นคนตอบ ฮโยรินมองไปที่เด็กทั้งสองอย่างเห็นใจทั้งๆที่อายุยังน้อยกันแท้ๆแต่ต้องมาใช้ชีวิตลำบากอย่างนี้ เธอรู้ด้วยว่าฮยอนซึงไม่ได้เรียนต่อเพราะต้องทำงานแค่นี้เธอก็รู้สึกสงสารจับใจ

“นี่นามบัตรป้านะฮยอนซึง มีอะไรก็โทรหาป้าหรือไปหาป้าได้ ยังไงป้าก็รักเราเหมือนลูกเหมือนหลาน”ฮโยรินพูดพร้อมยื่นนามบัตรใบเล็กให้กับเด็กหนุ่มก่อนจะเดินออกจากงานศพไป ใจจริงเธออยากจะชวนฮยอนซึงและน้องไปอยู่ที่บ้านด้วยกันด้วยซ้ำแต่ถ้าลูกชายตัวดีของเธอรู้คงอาละวาดบ้านแตก เธอก็ไม่รู้ว่าลูกชายเธอจะอาฆาตแค้นไปถึงไหนนี่มันก็ผ่านเกือบ20ปีแล้วแต่จุนฮยองก็ยังคงพูดเสมอว่าถ้าเขาเจอฮยอนซึงเมื่อไหร่เขาจะแก้แค้นให้สาสม เธอจึงเลือกที่จะไม่เสี่ยงเอาฮยอนซึงไปให้จุนฮยองทำร้ายหรอก

   “คุณป้าคนนั้นดูใจดีจังนะพี่ฮยอนซึง”โยซอบหันไปถามผู้เป็นพี่

   “อืม...คุณป้าใจดีมากแถมลูกชายของคุณป้าก็ใจดีมากอีกด้วย ^ ^”ฮยอนซึงพูดก่อนจะเผลอยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงจุนฮยอง พี่ชายในวัยเด็กของเขาที่เล่นด้วยกันเกือบทุกวันแถมเวลาใครมาแกล้งเขาก็จะมีพี่ชายคนนี้แหละที่คอยปกป้อง เขาไม่รู้ว่าตอนนี้พี่จุนฮยองจะเป็นยังไงบ้าง โตขึ้นพี่จุนฮยองจะหล่อหรือเปล่าแต่ก็คงหล่อแหงๆเพราะแค่ตอนเด็กก็ยังหล่อเลย ^ ^

   “พี่ยิ้มอะไร”โยซอบถามอย่างสงสัย

   “เปล่าๆ”ฮยอนซึงตอบปัดๆแต่ในใจยังคงนึกถึงใบหน้าในวัยเด็กของจุนฮยอง ทั้งๆที่ป้าฮโยรินมาเจอเขาแท้ๆแต่พี่จุนฮยองไม่คิดจะมาเจอเขาบ้างเลยเหรอ ทั้งที่เขาอยากจะเจอร่างสูงใจแทบขาด อยากจะโผกอดร่างสูงด้วยความคิดถึงและอยากจะถามว่ายังจำสัญญาของเราได้หรือเปล่าด้วย...

   “ฮยอนซึงเอาต็อกโบกีไปส่งคอนโดAห้อง666”อาจุมม่าเจ้าของร้านต็อกโบกีพูดพร้อมยื่นกล่องใส่ต็อกโบกีให้ฮยอนซึงก่อนที่เจ้าตัวจะขับเวสป้าสภาพพังแหล่มิพังแหล่ของตัวเองออกไปยังจุดหมาย...

   “เมื่อคืนโอป้าทำฉันมีความสุขมากเลยนะคะ >O<” ‘คิมฮยอนอา’ นางแบบสาวชื่อดังพูดพร้อมซุกหน้าอกแกร่งของจุนฮยองขณะที่พึ่งตื่นนอนกันทั้งคู่ เมื่อคืนทั้งคู่ทำกิจกรรมสุดแสนจะเร่าร้อนกันเกือบถึงเช้าทำให้หมดแรงกันจนตื่นเกือบเที่ยง

   “ฮึ! J”จุนฮยองแสยะยิ้มก่อนจะผละหญิงสาวออกจากอ้อมกอดก่อนจะเดินไปอาบน้ำ ฮยอนอามองตามชายหนุ่มที่เป็นต้องการของสาวๆหรือผู้ชายหน้าสวยแทบทั้งเกาหลีอย่างเซ็งๆ เธออุตส่าห์ยั่วยวนเพื่ออยากจะขอต่ออีกสักรอบสองรอบแต่ชายหนุ่มก็ทำท่าไม่สนใจเธอซะงั้น เซ็งจริงๆ!...ฮยอนซึงที่เดินถือกล่องต็อกโบกีไปที่ห้องดังกล่าวอย่างเร่งรีบเพราะระหว่างที่เดินทางมาไอ้แก่ของเขามันดันเสียทำให้ต้องซ้อมกันการใหญ่กว่าจะมาได้ก็กินเวลาไปเกือบ20นาที

ออดดดดดด~

ฮยอนซึงกดออดหน้าห้องแต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับจากข้างในทำให้เขากดซ้ำไปอีกรอบก่อนจะได้ยินเสียงทุ้มจากข้างในพูดออกมา

   “ถ้ามาส่งต็อกโบกีก็เข้ามา”ว่าแล้วฮยอนซึงก็เปิดประตูเข้าไปในห้องหรูที่มีเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงตกแต่งฮยอนซึงสำรวจบริเวณห้องอย่างอึ้งๆก่อนจะมีเสียงหนึ่งพูดขึ้นทำให้เขาได้สติ

   “เอามาวางตรงนี้แล้วก็หยิบเงินไป”ฮยอนซึงมองไปทางต้นเสียงก็แทบลมจับเมื่อเจ้าของเสียงเป็นชายหนุ่มรูปหล่อ ตาคมเข้ม จมูกโด่ง ริมฝีปากสีชมพูกำลังยืนเช็ดผมในสภาพที่มีผ้าเช็ดตัวปิดท่อนล่างเท่านั้น หยดน้ำที่เกาะตามไรผมและกล้ามเนื้อหน้าท้องนั่นทำเอาฮยอนซึงหน้าร้อนผ่าว O///O เมื่อรวบรวมสติอยู่สักครู่ฮยอนซึงก็เดินเอากล่องใส่ต็อกโบกีไปวางที่โต๊ะอาหารก่อนจะกำลังหยิบเงินแต่ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

   “สั่งต็อกโบกีมาทานเหรอคะจุนฮยองโอป้า ^_^”ฮยอนซึงมองไปที่ผู้หญิงหน้าสวย หุ่นเซ็กซี่ที่เดินออกมาด้วยสภาพผ้าเช็ดตัวพันรอบตัว ไม่ต้องเดาว่าทั้งคู่พึ่งทำอะไรกันมาแต่เอ๊ะ!...จุนฮยองโอป้างั้นเหรอ ฮยอนซึงพยายามเพ่งมองหน้าร่างสูงแต่ก็ไม่ค่อยคุ้นเท่าไหร่จะเป็นไปได้มั้ยว่าผู้ชายตรงหน้าเขาจะคือพี่จุนฮยองที่เขาเคยเล่นด้วยในวัยเด็กแต่เพราะว่าไม่ได้เจอกันเกือบ20ปีทำให้ผู้ชายคนนี้แทบไม่มีเคล้าของพี่จุนฮยองเลยอาจจะเป็นแค่คนชื่อเหมือนกันได้มั้ง!

   “นายจะมองหน้าฉันอีกนานมั้ย”จุนฮยองพูดขึ้นทำให้ฮยอนซึงได้สติ

   “เอ่อขอโทษครับ >O<”ฮยอนซึงก้มหัวขออภัยพร้อมกับหยิบเงินค่าต็อกโบกีแล้วเดินออกจากห้องไปโดยมีจุนฮยองมองตามด้วยสายตาที่คาดเดาความหมาย

   “ฮยอนซึงงี่เง่าเอ๊ยคนหล่อคนนั้นจะเป็นพี่จุนฮยองได้ไงเล่า />O<\”ฮยอนซึงบ่นออกมาพร้อมทึ้งหัวตัวเองเบาๆสงสัยเขาจะคิดถึงพี่จุนฮยองมากไปหน่อยแค่คนชื่อเหมือนก็คิดว่าใช่ไปซะแล้ว พี่จุนฮยองของเขาไม่มีทางไปอยู่กับผู้หญิงคนอื่นหรอกก็พี่จุนฮยองบอกว่าจะแต่งงานกับเขานี่หน่า แม้ว่าจะจะผ่านมาเกือบ20ปีแต่เขาก็จำมันได้ดีที่พี่จุนฮยองเคยบอกเขาว่าโตไปจะแต่งงานกับเขา >///<

   “คิดอะไรเหรอคะจุนฮยองโอป้า”ฮยอนอาถามขึ้นเมื่ออยู่ๆชายหนุ่มก็นิ่งไป

   “เปล่า”จุนฮยองว่าก่อนจะเดินไปใส่เสื้อผ้าก่อนจะเดินออกจากห้องไป

   “โอป้า! โอป้าจะไปไหนคะ โอป้า! >O<”ฮยอนอาตะโกนเรียกร่างสูงที่เดินออกจากห้องไปโดยไม่ทิ้งแม้แต่เบอร์โทรศัพท์ให้เธอ จุนฮยองเดินออกจากคอนโดโดยไม่สนใจหญิงสาวเลยสักนิด แหงแหละ...สำหรับเขาเรื่องแบบนี้ก็แค่วันไนต์สแตนเท่านั้นแหละ เขาไม่จำเป็นต้องสนใจ ให้เบอร์หรืออะไรทั้งสิ้น ได้กันแล้วก็จบกันไป(แกเลวอ่ะอิโจ๊ก - -*) จุนฮยองนั่งคิดถึงหน้าของเด็กส่งต็อกโบกีคนเมื่อกี้สักพัก ใบหน้าสวยหวานอย่างกับผู้หญิง ดวงตากลมโต จมูกโด่ง ริมฝีปากบางสีชมพูระเรื่อและร่างกายบอบบางนั่นทำให้เขานึกถึงใครคนหนึ่งไม่หรอก...ยังไงเด็กนั่นก็ไม่ใช่ฮยอนซึง เขาได้ข่าวมาว่าพอครอบครัวหมอนั่นล้มละลายหมอนั่นกับแม่ก็ย้ายไปอยู่ปูซานกับยาย ไม่มีทางที่จะมาปรากฏตัวอยู่ที่โซลแน่นอน!

ครืดๆ~

   “ว่าไง”จุนฮยองรับสายสั้นๆเมื่อรู้ดีว่าคนโทรมาคือใคร

   (วันนี้ฮยองพาผมไปช็อปปิ้งหน่อยสิครับ >O<) ‘ลีกีกวัง’ คุณหนูไฮโซตระกูลลีซึ่งเป็นคู่หมั้นของจุนฮยองพูดขึ้นอย่างออดอ้อน จุนฮยองเบะปากเล็กน้อยที่ได้ยินอย่างนั้น เขาเบื่อมากที่ต้องไปไหนมาไหนกับกีกวังบ่อยๆ หมอนั่นทั้งจู้จี้ ขี้บ่น ขี้วีนจนเขาอยากจะขอถอนหมั้นวันละหลายๆครั้ง ที่เขาหมั้นกับกีกวังก็เพราะเรื่องธุรกิจเท่านั้นเขาจึงมีอิสระที่จะหาคู่นอนไปทั่วแต่ก็ต้องแอบๆหน่อยเพราะกลัวเป็นข่าว

   “อืม...ตอนไหน”จุนฮยองรับปากสั้นๆ

   (เย็นนี้ครับ ฮยองมารับผมที่บ้านด้วยนะ >O<)ว่าแล้วกีกวังก็วางสายไป จุนฮยองขับรถสปอร์ตกลับบ้านด้วยอารมณ์เซ็งสุดๆก่อนจะเจอผู้เป็นแม่นั่งอยู่ที่ห้องรับแขก

   “กลับซะเที่ยงเลยนะ”ฮโยรินทักลูกชาย

   “แม่มีไรครับ”จุนฮยองหันไปถาม

   “เย็นนี้แกไปช็อปปิ้งกับหนูกีกวังด้วยนะ”

   “รู้แล้วครับหมอนั่นโทรมาบอกแล้ว”พูดจบจุนฮยองก็เดินขึ้นห้องนอนไป ฮโยรินมองลูกชายพร้อมส่ายหัวอย่างเอือมๆ เธอรู้ว่าจุนฮยองค่อนข้างจะรำคาญกีกวังเพราะเด็กนั่นขี้วีน เอาแต่ใจแต่เพราะเธอกับตระกูลลีต้องทำธุรกิจร่วมกันอีกยาวนานทำให้ต้องให้ลูกชายไปหมั้นหมายกับลูกชายของตระกูลโน่นเพื่อผูกมัดเอาไว้แต่คิดไปคิดมาถ้าตอนนี้ตระกูลจางยังอยู่คนที่ต้องหมั้นกับจุนฮยองก็คงจะเป็นฮยอนซึงสินะ เฮ้อ!ป่านนี้ฮยอนซึงจะเป็นยังไงบ้างนะ ไม่ได้เจอตั้งหลายวันแล้ว -O-

************************************************************

เข้ามาแล้วเห็นว่าไม่ค่อยมีคนอ่านเลยอ่ะเกิดอาการแปล๊บๆเบาๆ  แต่ก็ไม่เป็นไรเนอะเฟิร์นแต่งฟิคก็เพราะอยากแต่งจริงๆ ถึงไม่มีใครสนใจที่จะอ่านก็ไม่เป็นไร ส่วนคนที่เผลอกดผิดเข้ามาอ่านยังไงก็ขอฝากให้ติดตามต่อด้วยนะคะ