มหาลัยวัยว้าวุ่น

                    ณ ห้องน้ำขิงกับดีจัง

ภูผา:เดี่ยวฉันทำแผลให้

น้ำขิง:ไม่ต้องหรอกฉันเกรงใจแล้วอีกอย่างแผลมันอยู่ที่เท้าด้วย

ภูผา:เลิกซะทีนะนิสัยที่ชอบเกรงใจคนอื่นแต่เอาตัวเองไม่รอดเนี่ย

น้ำขิง:โอ้ย เบาๆฉันเจ็บนะนายเลียงผา

ภูผา:ต้องทนเพราะไอข้อเท้าที่มันแพลงของเธอเนี่ยเวลานวดต้องลงน้ำหนักมือไม่งั้นไม่หาย

น้ำขิง:ทำไมนายถึงรู้เรื่องพวกนี้มากจัง

ภูผา:เรื่องพวกนี้ใครก็รู้ทั้งนั้นแหละมีแต่เธอนี่แหละสมองช้า

น้ำขิง:นี่นายเลียงผาฉันไม่ได้สมองช้านะ

ภูผา:เออแม่คนหัวดี

น้ำขิง:เดี่ยวฉันไปเข้าห้องน้ำก่อน

ภูผา:เดินดีๆนะ

น้ำขิง:อืมๆ ว้าย!!!!!!!!!!!!!

ภูผา:เห้ย น้ำขิง(รับทัน)

น้ำขิง:โอ้ยเกือบไปแล้ว

ภูผา:เจ็บไหม

น้ำขิง:เจ็บ

ภูผา:เห้ย ร้องทำไม

น้ำขิง:ก็ฉันเจ็บนิ แล้วอีกอย่างฉันนึกไม่ถึงว่าเพื่อนดีๆของฉันอย่างมังกรจะอารมณ์ร้ายได้ขนาดนี้

ภูผา:เธอไม่ต้องร้องแล้วไอมังกรมันก็แค่โมโห ส่วนเท้าที่แพลงเดี่ยวฉันนวดให้

น้ำขิง:นายเนี่ยก็เก่งเนาะแต่ติดที่นิสัยเสียไปนิดนึง แต่ไม่ใช่ไม่ดีนะนายดีมากเลย ดูสิ ทำแผลก็เป็น หัวสมองก็พร้อมนวดก็เก่ง นี่ถ้าไม่บอกไม่รู้นะเนี่ยนึกว่าด็อกเตอร์

ภูผา:ไม่เหมือนเธอหรอก ปากก็ดี แถมยังอวดเก่งอีกเมื่อกี้ไม่ล้มหัวฟาดพื้นก็บุญแล้ว

น้ำขิง:เดี่ยวเถอะ

ภูผา:ฉันว่าเราออกไปหาเพื่อนๆกันเถอะ ไปเดี่ยวฉันอุ้ม

น้ำขิง:ไม่ต้อง แค่พยุงก็พอ

ภูผา:555ก็ได้ๆ ไป

                     ณ ริมชายหาด

ดีจัง:เห้ยน้ำขิงมาแล้ว

คีตะ:เป็นไงบ้างน้ำขิงเห็นว่านอกจากเปลือกหอยบาดแล้วยังขาแพลงอีกเหรอ

น้ำขิง:อืม แต่ไม่เป็นไรแล้วแหละ

มังกร:ผมขอโทษนะน้ำขิงผมไม่คิดว่ามันจะเกิดเรื่อง

น้ำขิง:ไม่เป็นไรหรอกมังกร ฉันไม่ได้ตายซะหน่อย

มังกร:น้ำขิงไม่โกรธผมแล้วใช่ไหม

น้ำขิง:อืม

ทุกคน:555