หัวใจทนงรักทะเลหวาน@Jiranee

 08.00น.

          ในยามเช้าของอีกวัน บนเตียงที่มีขนาดใหญ่สำหรับนอนสองคนได้ ในตอนนี้มีหญิงสาวที่กำลังนอนหลับอย่างสบายเพราะฤทยาสลบจากเมื่อคืนที่ทำให่เทอยังคงหลับยุนั้นเอง แต่แสงแดดที่สาดส่องเข้ามาในห้องกระทบเปลือกตาทำให้เทอไม่อาจหลับได้อีกแล้ว จึงค่อยๆบิดขี้เกียด และลืมตาขึ้น 

"อึม.เช้าแล้วหรอเนี้ย ปวดหัวชะมัด กี่โมงแล้วเนี้ย ตายแล้วคงสายแน่ๆเลย ป่านนี้พี่หมากต้องบ่นแน่"พอตื่นมาก็บ่นกับตัวเอง เพราะวันนี้เทอตื่นสายอาจไปทำงานช้า เทอจึงรีบมองหานาฬิกาแต่พอทองไปรอบๆห้อง เทอจึงเริ่มสังเกตเห็นความผิดปกติ เมื่อที่นี้ไม่ใช่ห้องเทอ

"นี้มันที่ไหนเนี้ย หรือว่า....เมื่อคืน"ใช่แล้ว เมื่อคืนเทอออกมาเดินที่ชายหาดและก็ถูกลักพาตัว....ห่ะถูกลักพาตัว 

"นี้มันอะรัยกัน ทำไมเปนแบบนี้ล่ะเบลล่า พ่อค่ะช่วยเบลด้วย"ตอนนี้ความกลัวในใจเริ่มพุดขึ้นไม่รุว่าเค้าจับเทอมาทำมัย หรือต้องการอะรัย จะทำอะรัยเทอบ้าง และที่สำคันใครกันน่ะที่จับเทอมา ยิ่งคิดยิ่งสับสนและนึกกลัวขึ้นมาเรื่อยๆ แต่ทันใดนั้นประตูห้องก็เปิดออกพร้อมกับเสียงที่ตามมา

"ตื่นแล้วเหรอเบลล่า"เสียงนั้นทำให้เบลล่าหันไปทันที

"จะ จะ เจมส์"เทออุทานเสียงเบา

" ตื่นแล้วหรอ นึกว่าจะหลับถึงพุ้งนี้สะด้วยซ้ำ ตื่นมาก๋ดีละไปอาบน้ำ จะได้ไปกินข้าวกัน"เจมส์พุดพร้อมเดินเข้ามาใกล้เบลล่า

"เจมส์ นี้นายเองหรอ นายทำแบบนี้ทำมัย นายลักพาตัวฉันมาทำไมเนี้ย ถ้าพ่อฉันรุขึ้นมา นายจะทำยังงัย"เบลล่ารีบพุดขึ้นด้วยความสงสัยจึงเอ่ยถามถึงสาเหตุ ความกลัวที่มีก่อนหน้านี้มลายหายไปหมดเพียงเพราะเหนหน้าเค้า

"พูดมากหนา บอกให้ไปอาบน้ำก็ไปสิ หรือจะให้อาบให้ห่ะ" เจมส์เริ่มอารมเสีย

"อาบก็ได้ ออกไปรอข้างนอกสิ"ตอนนี้ความกลัวที่หายไปเริ่มกลับมาอีกครั้งเมื่อเทอเริ่มรุสึกถึงสายตาของเจมส์ที่มองมายังเทอ

"เร็วๆล่ะ ฉันจะออกไปรอข้างนอก เสื้อผ้าเทอยุในตู้น่ะ แล้วก็รีบๆอย่าให้ต้องมาตาม"เจมส์พุดเสดก็เดินออกไป ส่วนเบลล่านั้นรีบลุกไปอาบน้ำเพราะเทอชักกลัวเจมแล้วจิงๆ เค้าจับเทอมาทำไมน่ะ ถ้าพ่อรุต้องเปนเรื่องอีกแน่ แล้วเทอจะทำงัยดีล่ะถ้าผุชายที่เทอรักทั้งสองคนต้องมาฆ่าฟันกันอีก หวังว่าพ่อจะยังไม่รุเรื่องนี้น่ะ เจมส์นายทำแบบนี้ทำไมน่ะ แล้วที่นี้ที่ไหนดันล่ะ โอ้ยยิ่งคิดยิ่งปวดหัว รีบอาบน้ำปล้วรีบออกไปถามเค้าเลยดีกว่า

   ที่เกาะปลายฝัน

"ฮัชชิ้ว!  ฮัชชิ้ว"ราเชลจามขึ้น

"สงสัยมีคนคิดถึงน่ะคับคุนราเชว"บอยกล่าว

"นั้นสิครับคุนลุง จามสองครั้งเค้าว่ามีคนพูดถึงยุน่ะคับ"หมากเสริม

"พอๆเลยพวกแก ใครจะคิดถึงอะรัยก็ช่าง กินๆเข้าไปข้าวต้มน่ะ จะได้ไปทำงาน"ราเชลกล่าว

"คุนราเชลค่ะ เมื่อกี้พี่เจมส์โทรมาบอกว่า เบลฟื้นแล้ว ตอนนี้กำลังอาบน้ำยุ ฝากบอกว่สไม่ต้องห่วงน่ะค่ะ พี่เจมส์จะดูแลเบลเองค่ะ"เจนพูดหลังจากที่เค้ามานั่ง

"งั้นเหรอ นี้ฉันทำรัยไปก็ไม่รุ พวกแกก็เล่นรัยกัน เรื่องเบลยุกับเจมส์ฉันไม่ห่วงหรอก แต่เรื่องหลังจากนี้สิ นี้ถ้าเบลรุว่าทุกคนร่วมมือด้วยจะเปนงัย"ราเชลบ่น

"นั้นสิคับ ขนาดพี่ชายที่ไว้ใจ กับคุนพ่อสุดที่รักร่วมมือด้วยเนี้ย ผมล่ะคิดไม่ออกเลย งานนี้เจ้าของแผ่นการอย่างไอ้เจมส์ต้องรับผิดชอบคนเดวพวกเราไม่เกี่ยว"บอยกล่าว

"5555+"ทุกคนหัวเราะด้วยความสมใจที่ช่วยสร้างปมแต่ไม่รับผิดชอบช่วยแก้ ตัวใครตัวมันงานนี้

            ในอีกด้านหนึ่งหลังจากที่เจมส์สั่งให้เบลล่าไปอาบน้ำเค้าก็แอบโทร.ไปบอกทุกคนว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีเพร่ะกลัวพ่อตาเค้าจะเปนห่วงนั้นเอง พอคุยโทรสับเสดเค้าก็ไปยกหม้อข้าวต้มมาวางบนโต๊ะ มองไปก็เหนเบลล่าเดินมาพอดี จึงรีบปั้นหน้าขรึม

"มาแล้วหรอนั่งสิ กินข้าวต้มกัน กำลังร้อนๆเลย"เจมส์เอ่ยสั่งแต่ดูเหมื่อเทอจะไม่ทำตาม

"เจมส์นายจับตัวฉันมาทำไม แล้วที่นี้ที่ไหน ถ้าพ่อฉันรุนายกับพ่อฉันก็มีเรื่องอีกหรอก พ่อต้องไม่ยอมแน่ๆ"เบลล่ากล่าว เจมส์เหนสีหน้าเบลล่าที่ดูเปนกังวนและคิดหนัก ก็อดขำพร้อมทั้งสงสารไม่ได้นี้จะรุไหมว่าพ่อเทอกะรุเรื่องนี้ด้วย แต่เค้าก็ต้องตีขรึมเล่นบทต่อไป ถึงจะส่งสารแค่ไหน แต่เค้าก็ขอเอาคืนหน่อยล่ะกัน

"นั่งลง! และก็กินสะ อย่าทำให้ฉันโมโห นั่งสิ!"เจมส์ตวาดใจเบลล่าทำให้เทอกลัวรีบนั่งลง แล้วเอ่ยขึ้น

"ทำไมนายเปนแบบนี้เจมส์ นายดูเปลี่ยนไปน่ะ นายไม่ใช่คนแบบนี้ นาย..."เบลล่าพุดแต่ยังไม่จบเจมส์ก็สวนขึ้น

"เพราะใครล่ะที่ทำให้ฉันต้องเปนแบบนี้ กินสะ! ถ้าอยากให้ฉันตอบคำถามเทอก็รีบกินเข้าไปแล้วกินให้หมดด้วยแล้วฉันจะบอกในสิ่งที่เทอถาม"เจมส์พุดเสดก็นั่งลงฝั่งตงข้ามและกินข้าวต้มในถ้วยตัวเอง ส่วนเบลล่านั้นแทบจะกินไม่ลง พลางนึกถึงสิ่งที่เค้าพุด เพร่ะเทอหรอที่ทำให้เค้ากลายเปนคนหยาบกระด่างแบบนี้ นี้เทอคงจะเลวมากเลยใช่ไหมเบลล่า เค้าคงจะแค้นเทอมาสิน่ะ จิงสิ รักมากก็ต้องแค้นมาก เจมส์นายตงเกลียดฉันไปแล้วใช่ไหม นึกมาถึงตงนี้หัวใจก็ปวดหนึบ หยดน้ำตาใสๆก็เริ่มไหลลินออกมา เทอต้องกินข้าวต้มให้หมดเพื่อจะต้องรุทุกอย่าง แม้จะต้องดินทั้งน้ำตาก็ตาม

 ส่วนเจมส์ที่นั่งฝั่งตงข้ามเห็นเหตุการที่เทอนั่งร้องไห้สะอื้นเงียบๆ พร้อมกับกินข้าวต้มไปด้วย ก็อดสงสารไม่ได้ อยากจะหยุดแผนการแล้วเค้าไปปลอบ แต่ก็ต้องใจแข็งทำเปนมองไปเห็น ทั้งที่ใจก็เจ็บแปลบๆไม่ต่างกัน

"กินเสดแล้วหรอ งั้นก็เอาถ้วยเอาจานไปล้างในครัวด้วย"เจมส์พุดเสดก็เดินไป

หลังจากที่เบลล่าล้างจานเสดก็เดินตามหาเค้พึ้งสังเกตเหนว่านี้เปนเกาะอีกเกาะหนึ่งแน่ๆ แต่เทอจะมั่วสงสัยทำไมรีบเดืนตามหาเค้าดีกว่า พอเดินมาเรื่อยๆก็เหนเค้านั่งยุตงส่วนหน้าบ้านที่มีโตะชุดหินที่สวยงามมองออกไปหน้าบ้านก็จะเหนชาดหาดสีขาวที่สวยสะดุดตา ที่ถ้าเทอไม่ติดว่าตกยุในสถานะการปบบนี้เทอคงต้องร้องตะโกนว่านี้คือสวรรบนดินชัด

"มาแล้วหรอ มานี้สิ"เจมสที่เหนเบลล่าเดินมาตั้งแต่ต้นและตอนนี้เทอกำลังยืนมองความงามของท้องทะเลยุ

"เจมส์นายจะตอบฉันได้รึยังว่าที่.."

"ที่นี่คือเกาะทอรัก" หลังจากที่เบลล่าได้ฟังเจมส์พุดเทอถึงกับอึ้งไม่แปลกใจเลยที่พ่อเทออยากได้เกาะนี้นัก มันสวย สวยจิงๆ

"ล่ะแล้วนายจับตัวฉันมาทำไม"เบลล่าถามพลางเริ่มกลัวๆกลับสายตาของเจมส์ที่เริ่มขุ่นขึ้น

"ถ้าเทอลองคิดดีๆ เทอไม่ต้องเสียเวลาถามเลยว่าฉันจับตัวเทอมาทำไมเบลล่า หึ ฉันเกือบตายเทอรุไหม เพราะอะรัยล่ะ เพราะไอ้ความรักโง้ๆของฉันไงล่ะ "เจมสพุดขึ้น

"เจมส์..."

"ฉันอุส่า เสียงตายเพื่อแลกกับมัน ดูสิเทอดูรอยแผลบนหน้าฉันสิ มันยังไม่หายดีด้วยซ้ำ"เจมส์พุดพร้อมกับจับมือเบลมาวางตงรอยแผลจางๆบนใบหน้า

"เจมส์คือฉัน"เบลที่ต้อนนี้แทบพุดไม่ออกหัวใจตอนนี้ปวดหนึบไปหมดที่ได้ฟังคำตัดพ้อจากคนที่เทอรัก

"แล้วนี้ ดูสิ แผลตงนี้มันเจบที่สุดเลย เชียดหัวใจไปนิดเดว"เจมส์พุดพร้อมถอดเสื้อให้บลล่าเหนแผลบริเวนที่เลยอกด้านซ้านไปไม่กี่เซ็น

"T____T"เบลล่าถึงกลับพุดรัยไม่ออก ตลอดเวลาที่เค้าปวยเทอไม่ได้มาดูเค้าเลย ไม่รุจากหมาแค่นั้นว่าเค้าเปนงัยบ้าง พอตอนนี้เทอได้มาเหนกลับตา ก็อดร้องไห้ไม่ไหว ทุกอย่างมันเปนเพราะเทอเอง พ่อเทอไม่ใช่คนทำร้ายเค้าหรอก แต่เปนเทอต่างหาก ต้นเหตุคือเทอคนเดว ยิ่งคิดก็ยิ่งเจบ

"ตลอดเวลาที่ฉันป่วย ไม่มีสักนิดที่เทอคิดที่จะมาเยี้ยมฉันเลย ไม่เลย เทอไม่เคยใส่ใจ"

"ไม่ใช่อย่างนั้นน่ะเจมส์"

"แล้วมันอย่างไหนล่ะ ขนาดวันฉันกลับเทอยังไม่คิดที่จะมาส่งเลย จิตใจเทอทำด้วยอะรัยห่ะ ฉันก็คนเจบเปนเหมื่อนกันน่ะ เจบตัวไม่เท่าไหร่ แต่เจบที่ใจนี้สิมันเจบปวดที่สุดเลย เทอรุไหมห่ะ! รุรึป่าว"เจมสพุดพร้อมเดินไปเขย่ารางบางอ่างเหลืออด แต่เมื่อคิดได้ว่าอาจทำเทอเจบจึงปล่อยและหันหลังให้เทอ

"เจมส์ หืออออT__T"

"และที่ฉันจับตัวเทอมานี้ก็เพราะว่าฉันจะไม่ยอมให้เทอไปจากฉันเด็ดขาด เทอจะต้องยุกับฉันตลอดไป ฉันจะไม่ยอมให้เทอหนีไปจากฉันแน่ และเกาะนี้แหละเหมาะแกการเอาเทอมาขังไว้เพื่อยุกีบฉันตลอดไป ยุเปนทาสหัวใจฉันตลอดกาล!"

"ไม่ได้น่ะเจมส์ นายจะทำแบบนี้ไม่ได้ เรื่องของเรามันเปนไปไม่ได้ แล้วถ้าพ่อฉันรุเรื่องนี้คงเปนเรื่องอีกแน่พ่อฉันต้องไม่ปล่อยนายไว้แน่"

"พ่อเทอจะฆ่าฉันสิน่ะ หึ! เอาสิในเมื่อเป็นมิต่ไม่ได้ก็เปนสัตตรูกันไปเลย ให้มันตายกันไปข้างหนึ่ง อ้อ แล้วอย่าคิดหนีให้เสียเวลาลืะ เพราะมันไม่มีประโยช ทั้งเกาะนี้มีแค่เราสองคน เรือก็ไม่มี ยังไงก็หนีไม่ได้ยุดี" เจมส์พุดเสดก็เดินเข้าบ้านปล่อยให้เบลล่ายืนร้องไห้ยุคนเดว เทอจะทำไงดี เทอไม่อยากให้คนที่เทอรักทั้งสองคนต้องมาเปนแบบนี้ คนหนึ่งก็พ่ออีกคนก็รักหมอหัวใจ เทอจะทำไงดี ยิ่งคิดก็ยิ่งร้องไห้หนักเค้าไปอีก ทำไมต้องเปนแบบนี้ด้วยน่ะ ส่วนเจมที่เดินเข้าบ้านไปก็มองออกมานอกหน้าต่างเหนคนที่รักร้องไห้ก็อยากจะเข้าไปกอดปลอบแต่ก็ทำไม่ได้ ได้แต่บอกตัวเองเค้าทำไปนี้ก็เพื่อความรักที่มั่นคงระหว่างเค้าและเทอในวันข้างหน้า

        ตกเยนเบลล่าที่ร้องไห้และเดินเล่นบนหน้าชาดหาดก็เข้ามา เหนเค้ากำลังจัดโต๊ะอาหารโดยมีอาหารยุสองสามอย่าง

"มาแล้วหรอ กำลังจะไปตามพอดี มากินข้าวสิ ฉันสั่ง! มานั่งลงแล้วก็กินข้าวสะ"เจมเรียกแต่เบลกลับจะเดินหนีทำให้เค้าต้องตะคอกใส แล้เทอก็ยอมมานั่ง กินข้าวไปได้สักพักเทอก็นึกได้และเอ่ยขึ้น

"นายทำเองเหรอเจมส์ "เบลล่าเอยถามทำให้เจมที่กินยุชะงักไป

"ทั้งเกาะมีกันยุสองคน เทอไม่ทำและคัยจะทำล่ะ ถามได้"

"ถามแค่นี้ไม่เหนต้องตอบกวนๆเลย มิน่าล่ะข้าวต้มเมื่อเช้ารสชาติมันคุ้นๆ"เบลล่าพุดพลางนึกถึงตอนที่เทอยังยุกับเค้าที่รีสอทตั้งศรีสุข 

"งั้นหรอ ยังอร่อยเหมื่อนเดิมรึป่าว กินเยอะสิผอมไปน่ะ ดุสิจะเปนผีกระดูกแล้ว"เจมส์พุดพร้อมตักอาหารใจจานให้ ซึ้งทำให้เบลล่ายิ้มขำกับคำพุด

"บ้าหรอ เค้าเรียกหุ้นดีต่างหาก ไม่รุอะรัยก็อย่าพุดเลยดีกว่า"หลังจากนั้นบทสนทนาก็เริ่มขึ้นทั้งคู่ทานอาหารกันไปอย่างมีความสุข จนลืมเรื่องบาดหมากไปชั่วครู่ เหมื่อนกับต่างฝ่ายอยากซึมสับเกบเอาความสุขนี้ไว้ให้มากที่สุด

       พอทั้งคู่รับประทานอาหารเสดเบลก็เปนคนล้างจาน และตอนนี้เทอก็อาบน้ำเตรียมเข้านอนเพราะเทอรุสึกเหนือยมากกับการร้องไห้ไม่กี่ชม.ที่ผ่านมานี้ คิดมาถึงตงนี้การทานอาหารเมื่อเยนมันทำให้เทอรุว่าการยุกับเค้าคือสิ่งที่ทำให้เทอมีความสุขที่สุด รอยยิ้มเสียงหัวเราะทั้งเค้าและเทอช่างเปนภาพที่สวยงาม แต่ มันคงเปนไปไม่ได้ในเมื่อพ่อของเทอคงจะไม่ยอมรับและไม่มีทางที่จะเปนแบบนั้นแน่ๆ ยิ่งคิดความสุขที่มีก็สลายหายไป เทอจึงหันตัวเดินไปที่เตียงเพื่อตะเจ้านอน แต่ยุดีๆประตูที่ล็อคไว้ก็เปิดขึ้น

"เจมส์ เจ้ามาทำไม แล้วเข้ามาได้ไง ออกไปน่ะฉันจะนอนแล้ว"

"ลืมแล้วหรอนี้ถิ่นใคร ฉันจะเข้าจะออกห้องไหนเนี้ยงานมาก ส่วนเทอะาจะนอนก็นอนสิ เพราะฉันจะนอนห้องนี้ด้วย"กล่าวจบเจมส์ก็ทิ้งตัวลงนอนข้างๆเบลล่า แต่เบลล่าทำท่าจะลุกขึ้นเจมส์จึงรีบกอดไว้ทันที พร้อมกับดึงเทอให้หันมาไว้แนบอก

"เจมส์บปล่อยน่ะ "

"ไม่ปล่อย โอ้ย!" การที่เจมส์กอดเบลล่าไว้แล้วเทอดิ้นทำให้ไปโดนแผลเจมสเข้า

"เจมส์ ฉันขอโทดเจ็บมากไหม นี้ปล่อยสิถ้าไม่อยากเจบแผลอีก"

"ไม่ โอ้ย!"เบลล่าเผลอมั่นใส่ขืนตัวไปโดนแผลอีกครั้ง และครั้งนี้ทำให้เบลล่าเริ่มหยุดดิ้นเพราะกลัวเค้าเจบ

"หยุดดิ้นแล้วนอนสะ เพราะยังไงผมก็ไม่ปล่อยคุนหรอ ต่อให้คุนจะดิ้นจนแผลผมชีก เลือกตกยางออก เลือดไหลออกหมดตัว หรือจะ.."

"พอ! หยุดพุดฉันจะนอนแล้ว ง่วง!"

"หึๆ งี้ค่อยน่ารักหน่อย"เจมส์พุดพร้อมเอามือมาบีบจมูกฉัน น่าหมั่นใส่ที่สุดก็ดูพูดเข้าสิ ใครจะกล้าดิ้นล่ะ อิตาบ้า เจ้าเลห์นัก

        ในขณะนั้นเจมส์ก็ดึกเบลล่าเข้ามากอดแน่นขึ้นเหมื่อนกับว่าอยากจะเติมเต็มความคิดถึงและช่วงเวลาที่หายไป ส่วนเบลล่านั้นก็ไม่ได้ขัดขื่นอะรัยด้วยเพราะกลัวโดนแผลเค้า หรืออีกมจหนึ่งกะรุสึกดีกับไออุ่นในอ้อมกอดนี้เช่นกัน

           เปิดมาดรามา ปิดด้วยหวานๆเรียกน้ำย่อยในตอนหน้าค่ะ สงสารเบลล่าจังนี้จะรุไหมน่ะส่ากำลังโดนคนเจ้าเล่ห์เอาคืนยุ