หัวใจทนงรักทะเลหวาน@Jiranee

     Prat Jame

ตอนนี้ทุกคนกำลังสนุกกันเต็มที่เลยเพราะวันนี้เราจัดงานเลี้ยงที่รีสอร์ท แน่นอนมันเปนวันเกิดของผมเองทุกคนในงานต่างสนุกสนานกันเตมที่ แต่ผมไม่ชอบสายตาที่สาวๆมองผมเลยยังกะผมเปนอาหารงั้นแหละ จ้องจะกินให้ได้เลย แต่คงได้แค่มองเท่านั้นแหละเพราะผมไม่สนใจยุแล้วเหอะๆ

เจน:สุขสันวันเกิดค่ะคุนพี่ชายสุดหล่อ

ผม:อืมขอบใจ ยัยน้องสาว(กอดและขยี้หัว)

เลขา:แหมดุหมอเจน กับBoss เปนพี่น้องที่น่ารักจังเลยน่ะค่ะ

เจน:แน่นอนยุแล้วค่ะ ว่าแต่ 31ปีแล้วน่ะค่ะพี่อ่ะเมื่อไหร่จักมีพี่สะใภั้ ให้หนูสักที

เลขา:แหม หมอเจนค่ะก็รู้ๆยุว่าBossไม่สนใจใคร และก็ยังบอกว่าจะไม่มีความรักอีก คงต้องทามใจล่ะค่ะ

เจมส์:นิๆ พอเลย เจนก็รู้ว่ามันไม่มีทางอยู่แล้ว อีกอย่างพี่อยากยุดุแลน้องตัวแสบคนนี้ไง

เจน:พี่ค่ะเรื่องมีมันผ่านมานานแล้วน่ะค่ะ และเจนว่ามันคงไม่เกี่ยวกันหรอกค่ะ เริ่มต้นหม่น่ะค่ะ ดูสิค่ะสาวๆในงานเค้ายีังรอพักพี่ยุน่าาาาา

        ระหว่างที่ผมกำลังฟังยัยน้องบน แต่จิงกะไม่สนใจหรอก พี่สะใภ้หรอ???? ฝรรไปเหอะน้องรัก แต่ยุดีผมกะได้ยินคนเรียกชื่อผม เเละเจ้าของเสียงนั้นไม่ใช่ใคร "พี่บอย" ลูกพี่ลูกน้องผมเอง

บอย:สุขสันวันเกิดน้องรัก (ยื่นของขวันให้พร้อมกอด)

เจมส:แหมพี่ปะเกรียนผมนึกว่าจะไม่มาซ่ะอีก

บอย:ไม่มาได้ไง ดูสิสาวเยอะเลย ว่าแต่แกน่ะไม่คิดจะหาคนมาช่วยดุแลรีสอร์ทเหรอ

เจมส์:มาอีกคนล่ะเจนกะพึ่งพูดไป (และหันไปมองเจนที่กำลังสนุกในงาน) กู็รู้ๆยุว่าผมเปนยังงัย

บอย:55555 เออๆแล้วแต่แก เดวขอไปหาสาวๆก่อน ของขวัญนี้คิดนานมากเลยน่ะ มาจากใจเลย อย่าทิ้งน่ะโว้ย ย้ำอย่าทิ้งโกดจิงด้วย (แล้วเดินไปหาสาวๆ)

         ผมสงสัยมากว่าพี่บอยให้อะรัยเปนของขัวญก็เลยรีบเปิดผมลุ้นมากเพราะไม่เคยเหนพี่บอยจิงจังขนาดนี้ แต่พอเปิดดุ มันเปนกรอบรุปอันหนึ่งมีรุปผมยุด้วยและมีข้อความที่เขียนว่า "ขอให้นายจิรายุ ตั้งศรีสุขเจอเนื้อคู่ในวันพรุ่งนี้ด้วยเถิด" 

เจมส์:ไอ้พี่บอย (ผมตระโกดสุดเเรงจนทุกคนในงานมองมา "555อย่าทิ้งน่ะโว้ย!!!555"พี่บอยตระโกดกลับ)

   Prat Bell

ตอนนี้ฉันยุบนเรื่อเพื่อที่จะนั่งเรือไปเกาะของคุนพ่อ ฉันพึ่งลงจากเครื่องบินก็รีบขึ้นเรือเพราะคิดถึงคุนพ่อมาก แน่นอนพ่อฉันเปนเจ้าของเกาะแห่งหนึ่งและเปิดรีสอร์ทยุในนั้น ฉันเอามึอจับสร้อยที่สลักคำว่า "Bella"พ่อฉันให้ติดตัวไว้ตอนไปเรียนที่อังกฤษ พ่อรักฉันมากด้วยความที่แม่ฉันตายแต่เดกๆ พ่อจึงรักฉันมากเพราะกลัวว่าฉีนจะกลายเปนเดกมีปันหา จึงใส่ใจฉันเสมอแม่งานหนักแค่ไหนพ่อกะหาเวลามาหาฉันเสมอ และฉันอยากไปเรียนต่อที่ต่างประเทศก็ยอมทั้งๆที่ไม่อยากให้ไป พอเรียนจบคนะบริหารธุระกิจ ก็ขอทามงานต่อที่นั้นโดยสันยาว่าเมื่ออายุครบ 28 ปี จะกลับไปช่วยงานทันที ตอนนี้ท้องฟ้ามันเริ่มแปลปลวนแปลกๆ ฉันเอามือจับสร้อยไว้มันช่วยได้เพราะเมื่อเปนตีวแทนพ่อ 

คนขับเรือ:คุนหนูคับส่งสัยพายุจะเข้ากะทันหันแล้วล่ะคับ

        เสียงนี้เปนเสียงสุดท้านที่ฉันได้ยินหลังจากนั้นพายุก็พัดพาฉันล่องลอยตามท้องทะเลตอนนี้ฉันคงมิมีทางรอดแน่ๆ ฉันคงต้องตายทั้งๆที่ยังไม่เจอพ่อมันเจบปวดท่ี่สุด T_T