ยังเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน

หญิงสาวร่างบางถือกระเป๋าและข้าวของมากมายเตรียมตัวจะกลับบ้านเกิด หลังจากได้ใบปริญญาเมื่อ 2 อาทิตย์ก่อน เธอบอกแค่ครอบครัวว่าจะกลับเมืองไทยแต่ไม่ได้บอกแฟนหนุ่มเพราะคิดจะเซอร์ไพรส์ คิดแล้วเธอจึงกดโทรหาเขาทันที

 

 

 “ สวัสดีค่ะ ทำอะไรอยู่ค่ะ ”

 

 

 “ แล้วถ้าพี่บอกว่าคิดถึงฟางจะเชื่อไหมล่ะ ” สาวหน้าหวานยิ้มออกมาทันทีที่ได้ยิน เขามักจะมีลูกอ่อนเธอเสมอ

 

 

 “ คิดถึงก็มาหาสิ ฟางอยู่ที่นี่หนาวมากเลยอยากกลับเมืองไทยมากๆ ”

 

 

 “ งั้นอาทิตย์หน้าพี่จะไปหาจะได้รับฟางกลับมาด้วย ถ้าไม่ติดงานพี่จะไปพรุ่งนี้เลยช่วงนี้มีโปรเจ็คใหญ่สองตัวเหนื่อยมากเลย ”

 

 

 “ ฟางว่าดีออกที่พี่ติดงาน อย่าให้รู้นะว่าติดสาวที่ไหน ”

 

 

 “ ก็มีอยู่นะ…….สองสามคน ” เธอหุบยิ้มเมื่อได้ยินเขาพูด ถึงแม้น้ำเสียงจะดูเล่นๆ แต่เธอรู้ว่ามันคือเรื่องจริง

 

 

 “ พี่ป๊อปอ่ะ เดี๋ยวเค้าโกรธนะ คอยดูนะกลับไปฟางจะเซ็คทุกอย่างเลย ”

 

 

 “ รีบมาเซ็คเลยนะ คิดถึงๆ ”

 

 

 “ แล้วคืนนี้พี่ป๊อปจะไปเที่ยวที่ไหนรึป่าวค่ะ ”

 

 

 “ พี่จะไปทานข้าวกับเพื่อนร้านที่เคยพาฟางมาเลี้ยงตอนที่เรียนจบตรีไง ถ้าคิดถึงก็หายตัวมาเลยนะ ”

 

 

 “ จะลองหายตัวดูนะคะ บายๆ ” เธอทั้งพูดทั้งหัวเราะ

 

 

 “ ครับ……เด็กน้อย ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตอนนี้เธอเดินทางมาถึงเมืองไทยแล้ว เธอจัดข้าวของเครื่องใช้และเสื้อผ้าต่างๆใส่ตู้ให้เรียบร้อย แล้วมองไปเห็นของฝากของแฟนจึงคิดอะไรขึ้นมาได้

 

 

 “ คุณพ่อคุณแม่ค่ะ เย็นนี้ฟางขอออกไปข้างนอกนะคะ ”

 

 

 “ พ่อรู้นะว่าหนูจะไปไหน ห้ามกลับดึกนะลูกพ่อเป็นห่วง ” คนเป็นพ่อเอ่ยออกมาอย่างรู้ทันมีอยู่คนเดียวที่ลูกสาวจะไปหา

 

 

 “ รับทราบค่ะ ” เธอยิ้มดีใจเมื่อได้รับคำอนุญาติจากบิดา

 

 

 

 

 

 

 

 

ชายหนุ่มหน้าหวานนั่งตรวจเอกสารจนครบทุกแฟ้มก่อนจะออกจากบริษัท เขาได้เลื่อนตำแหน่งเป็นประธานบริษัทหลังจากพ่อเขาป่วยหนัก งานทุกอย่างจึงตกเป็นหน้าที่ของเขา เขาขับรถไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วออกมาตามที่เพื่อนนัดไว้ อีกอย่างดีที่พรุ่งนี้เป็นวันหยุดวันนี้เขาจึงกลับบ้านดึกได้

 

 

 

 

“ สวัสดีเพื่อน เป็นไงไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ” หนุ่มเกาหลีเพื่อนนักธุรกิจที่เรียนด้วยกันมาเอยทันเขาเมื่อมาร่วมโต๊ะอาหาร

 

 

“ งานหนักมาก ช่วงนี้มีบริษัทคู่แข่งมาแรงเยอะต้องทำงานหนักหน่อย ”

 

 

 

“ เหนื่อยก็พักบ้าง เอาซะพ่อเพลย์บอยหมดฤทธิ์ไปกับงาน ”

 

 

 

“ เอ่อ  แล้วทำไมวันนี้นัดมาร้านอาหารว่ะ ปกติจะช่วยไปผับไมใช่หรอ ” วิศวะถามเพื่อนด้วยความแปลกใจ

 

 

 “ นี่จะบอกอะไรให้นะ ร้านนี้มีแต่สาวไฮโซแล้วก็สวยๆทั้งนั้นไม่เชื่อลองมองดูสิ ” วิศวะหันไปมองรอบๆร้าน อย่างที่เพื่อนเขาบอกจริงๆด้วย ขณะที่เขามองก็สบตากับผู้หญิงหลายคน  ไม่แปลกหรอกที่เป็นแบบนี้เพราะผู้หญิงในเมืองกรุงน้อยคนนักที่จะไม่รู้จักเขา ประธานบริษัทหนุ่มไฟแรงที่เพิ่งขึ้นรับตำแหน่ง

 

 

 “ จริงอย่างที่นายพูดเลยจองเบ ”

 

 

 “ สาวๆโต๊ะนั้นท่าทางจะสนใจนายนะโทโมะไม่ลองไปทักดูล่ะ ” วิศวะหันไปมองอีกโต๊ะตามที่เพื่อนบอก

 

  

“ นายก็รู้ว่าคนอย่างวิศวะไม่เคยเข้าหาผู้หญิงคนไหนก่อน เดี๋ยวรออีกสักพักก็มีคนเข้ามาหาฉันคอยดูสิเพื่อน ” เขาเอ่ยอย่างมั่นใจ

 

  

“ ว่าแต่ไอ้คุณเคนตะมันหายไปไหนนายเจอมันหรือยังโทโมะ ” จองเบถามหาเพื่อนที่เคยเรียนด้วยกันตั้งแต่สมัยมัธยม

 

 

 “ เคนตะมันเป็นเจ้าของร้านก็ต้องยุ่งเป็นธรรมดา เดี๋ยวมันก็มา ”

 

 

 

“ แล้วคืนนี้เราจะไปต่ออีกไหมไอ้ประธานใหญ่ ”

 

 

 “ พอดีว่าวันนี้อยากเปลี่ยนบรรยากาศดู ที่นี่มันแหล่งรวมสาวสวยทั้งนั้น ” เพราะปกติทั้งสองจะไปเที่ยวผับที่จองเบเป็นเจ้าของแต่วันนี้เคนตะนัดไว้ก่อน

 

  

“ คิดถูกแล้วครับท่านประธาน ” จองเบยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วหัวเราะ

 

 

 “ สวัสดีจองเบ โทโมะ โทษทีนะเพื่อนวันนี้ยุ่งมากกว่าจะได้มาหา ” เคนตะหนุ่มลูกครึ่งญี่ปุ่นเจ้าของร้านอาหารชื่อดังแห่งนี้เดินมาทักเพื่อน

 

 

 “ เจ้าของร้านก็ต้องยุ่งเป็นเรื่องธรรมดา ดีออกขายดีๆจะได้มากินฟรีบ่อยๆ ” วิศวะพูดพร้อมหัวเราะ

 

 

 “ ได้เลยเพื่อนถ้ามีเวลา ปกติเห็นไปเที่ยวผับกัน ” มันก็จริงอย่างที่เคนตะพูดถ้ามันไม่นัดไว้ก่อนคงอยู่ที่ผับแล้ว

 

 

 “ เคนตะร้านนายนี่สาวสวยๆเยอะมาก สงสัยฉันจะต้องรบกวนนายบ่อยๆแล้วแหละ ”

 

 

 “ วันนี้ฉันมีเมนูมาแนะนำพวกนายรับรองอร่อยเวอร์ และอีกอย่างจะได้คุยกับพวกนายแก้เซ็งด้วย ”

 

 

 “ เปลี่ยนจากอาหารเป็นเครื่องดื่มดีๆได้ไหมว่ะ แล้วนายเป็นอะไรอย่าบอกนะว่าทะเลาะกับจินนี่ ” 

 

 

 “ ก็ใช่อะดิ หาว่าฉันชอบมองสาวในร้านทั้งๆที่ฉันก็แค่เหล่อ่ะ ”

 

 

 “ เข้าใจว่ะเพื่อน มีแฟนแล้วจะทำอะไรก็ยากไปหมด ”

 

 

 “ แล้วนายสองคนละไม่มีหรอ อายุจะเข้าเลขสามแล้วยังจะเล่นๆอยู่อีกหรอ ”

 

 

 “ ไอ้มีมันก็มีแต่ฉันรู้สึกว่าผ็หญิงไม่จริงใจเท่าไร ถ้าฉันไม่มีตังจะมาไหมก็ไม่รู้ ”

 

 

 “ แล้วนายล่ะโทโมะ ขอท้ายว่ายังไม่มีนายนี่ก็แปลกมีผู้หญิงสวยๆมาให้เลือกตั้งมากมายแต่ก็ไม่เลือกสักคน”

 

 

 “ ก็เพราะว่ามีแต่ผู้หญิงเข้าหาก่อนไงถึงไม่เลือก ไว้เจอคนที่ใช่เมื่อไรจะบอกแล้วกัน ”

 

 

 “ เอ่อ ขอให้เพื่อนทั้งสองคนเจอคนที่ใช่เร็วๆนะครับ ” เคนตะพูดเชิงประชด

 

 

 “ ดื่มกันเถอะเครื่องดื่มมาครบแล้ว ”

 

 

 

 “ ขอโทษนะค่ะ คุณวิศวะค่ะขอถ่ายรูปคู่ได้ไหมค่ะ ”

 

 

 “ ว้าว ยังไม่ถึงห้านาทีก็มีคนมาขอถ่ายรูปแล้วเว้ย ” จองเบแซวเพื่อนที่ไปไหนมาไหนก็มักจะมีสาวๆตามตลอด

 

 

“ ได้ครับ ” เขายิ้มให้สาวๆที่มายืนรอและหลังจากนั้นก็มีสาวมาขอถ่ายรูปมากขึ้น

 

 

 “ คุณวิศวะค่ะ  ไว้โอกาสหน้าเราคงได้เจอกันอีกนะคะ ” ผู้หญิงแต่งตัวเซ็กซี่ว่าก่อนจะใส่นามบัตรไว้ในกระเป๋าเสื้อของเขา

 

 

 “ เฮ้ยเพื่อน!! นายเห็นผู้ชายสองคนที่นั่งโต๊ะฝั่งนู้นป่ะ ถ้าทางจะเสน่ห์แรงพอๆกับไอ้คุณประธาน ” เคนตะชี้ให้เพื่อนดู ผู้ชายสองคนที่มีสาวๆคอยนั่งเสิร์ฟ

 

 

 “ ใครว่ะหน้าคุ้นๆ ” จองหันไปมองแล้วถามเคนตะหนุ่มเจ้าของร้านที่มักจะรู้เรื่องมากกว่าใครเสมอ

 

 

 “ ก็ไอ้เขื่อนไงจำไม่ได้หรอจองเบ ส่วนอีกคนชื่อภาณุทายาทตระกูลจิระคุณคู่แข่งบริษัทนายไงโทโมะ สองคนนี้จะมาทุกๆสิ้นเดือนมาทีควงแต่ผู้หญิงสวยๆทั้งนั้น ”เคนตะเจ้าของร้านบรรยายให้เพื่อนทั้งสองฟัง

 

 

 “ ก็ว่าแล้วน่าตาคุ้นๆ ก็คงนิสัยเหมือนนายแหละมั้งโทโมะ ” จองเบเปรียบเทียบใสเพื่อนตัวเองที่เจ้าชู้ไม่ต่างกัน

 

  

“ ไม่เหมือนหรอก ไอ้ภาณุมันมีแฟนแล้วแต่ก็มาเที่ยวแบบนี้น่าสงสารผู้หญิง ” เคนตะที่เคยเจอแฟนสาวสวยของภาณุงานสังคมพูดให้เพื่อนฟัง

 

 

 “ บางทีแฟนมันอาจจะนั่งอยู่ในนั่นก็ได้ เรามาดื่มกันเถอะเพื่อน ” วิศวะเป็นคนชวนพื่อนเปลี่ยนเรื่องคุย

 

 

 “ เอา ชนแก้วเว้ยเพื่อน ”

 

 

 

 

 “ เอ่อ  คุณค่ะ……………….. ” มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาทักพวกเขาเวลาที่ชนแก้วกันและสำหรับวิศวะเขาถือเป็นการเสียมารยาทเอามาก

 

 

 “ ขอโทษนะครับ ตอนนี้ผมยังไม่ว่างถ้าคุณจะมาถ่ายรูปหรือคุณกับผมค่อยมาใหม่นะครับ ” วิศวะพูดเชิงหงุดหงิดเพราะปกติไม่มีใครเข้ามาขัดจังหวะแบบนี้ เขาไม่ได้หันมามองหน้าเธอเพราะเธอ กลับชนแก้วกับเคนตะต่อ

 

 

 “ ถ่ายรูปอะไรกันค่ะ ฉันมาทานข้าว ”

 

 

 “ ไม่ทราบว่าคุณคนสวยมีอะไรหรือเปล่า ผมเป็นเจ้าของร้านนี้ครับ” เคนตะเป็นคนลุกขึ้นมาต้อนรับหญิงสาว

 

 

“ โต๊ะโซน A นี่อยู่ฝั่งไหนค่ะ ”

 

 

“ มีฝั่งนี้กับฝั่งตรงข้ามครับ คุณผู้หญิงมีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ ”

 

 

“ ไม่เป็นไร ขอบคุณมากค่ะ ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

สาวร่างบางยิ้มออกมาอย่างดีใจเมื่อตัวเองมาถูกทาง คงไม่ผิดแน่ๆเพราะเวลาไปไหนกับแฟนเขามักจะนั่งโซนเอ โชคดีที่ตอนนี้ยังไม่ดึกคนไม่มากนักเธอน่าจะหาตัวแฟนหนุ่มได้ง่ายขึ้น เธอเดินหาไปเลื่อยๆแต่ก็ยังไม่เจอเธอแน่ใจว่าป๊อปปี้ไม่ได้หลอกแน่ๆ

 

 

 

 

 

“ คุณครับหาใครอยู่ครับให้ผมช่วยไหม ” เคนตะหนุ่มเจ้าของร้านที่เห็นเธอเดินไปมาหลายรอบจึงเข้ามาถามอีกครั้ง

 

 

“ ไม่เป็นไรค่ะ เหลืออีกสองโต๊ะถ้าไม่เจอก็จะกลับบ้านแล้วค่ะ ”

 

 

“ ครับๆ ถ้ามีอะไรเดินไปหาผมได้นะ ”

 

 

“ ขอบคุณค่ะ ”

 

 

 

 

 

 

 

 

เธอเดินไปดูแถวสุดท้ายที่มีคนนั่งอยู่สองโต๊ะและแน่นอนว่าเธอต้องเจอเขา ผู้ชายที่นั่งหันหลังอยู่เธอจำไม่ผิดคนแน่และยิ่งมีผู้หญิงนั่งข้างๆแบบนี้เธอยิ่งหมั่นใจในความเจ้าของแฟนที่ไม่เคยจะเปลี่ยนแปลง บางครั้งเธออาจจะทะเลาะกันบ้างแต่เขาก็คือคนที่ทำให้เธอยิ้มได้ หลายครั้งที่เธอเคยคิดจะเลิกกับเขาแต่เสียดายเวลาที่คบกันมา

 

 

 

“ คุณภาณุค่ะ เดี๋ยวมายด์ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ ” ผู้หญิงหุ่นดีแต่งตัวเซ็กซี่ลุกจากที่นั่งข้างแฟนเธอ

 

 

“ งั้นแบมขอตัวไปกับมายด์นะคะคุณเขื่อน ” ผู้หญิงสองคนนั้นเดินไปเข้าห้องน้ำเหลือแค่ชายหนุ่มสองคนที่นั่งคุยกัน เธอค่อยๆเดินไปนั่งข้างแฟนตัวเอง

 

 

“ อ้าวน้องมายด์ทำไมกลับมาเร็วจังครับ ” เขายังไม่รู้ว่าคนที่นั่งข้างคือแฟนสาว

 

 

“ ไอ้ป๊อป……..มึงหันหน้ามาดูดีๆสิว่าใคร ” เขื่อนถึงกับตกใจที่เห็นว่าใครที่นั่งข้างเพื่อนเขาและแน่นอนว่าเมื่อกี่เธอเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างไม่งั้นคงร่าเริ่งเหมือนที่เขาเจอทุกครั้ง

 

 

“ ฟาง…….. ” เมื่อเห็นว่าคือแฟนสาวที่นั่งข้างๆ เขาถึงกับสร่างเมาทันที

 

 

“ เป็นไงค่ะเครื่องดื่มรสชาติดีไหม ฟางหายตัวมาตามที่พี่บอกเลยนะคะ ” เธอจ้องหน้าแฟนหนุ่มพี่คบกันมานานจนพอจะรู้นิสัยกันและกัน

 

 

“ ทำไหมไม่บอกพี่ว่าจะมาวันนี้พี่จะได้ไปรับไงครับ ” ภาณุพยายามหาเรื่องคุยกับเธอเพื่อเปลี่ยนประเด็น

 

 

“ ถ้าบอกก็คงไม่รู้ว่าพี่ยังมีนิสัยเดิม ไหนบอกว่าจะมีฟางคนเดียวไงค่ะ ” เธอนั่งนิ่งไม่หันหน้ามาหาเขา

 

 

“ ก็พี่เหงาฟางไม่อยู่ตั้ง 2 ปี มันก็ต้องมีบ้าง อย่าโกรธเลยนะครับ ” เขาพยายามอธิบายแต่เหมือนจะไม่ยอมใจอ่อนง่ายๆเหมือนครั้งก่อนๆ

 

 

“ ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำนะครับ ” เขื่อนลุกออกจากโต๊ะเพื่อให้เพื่อนได้ปรับความเข้าใจกับแฟน

 

 

“ ฟางไม่เคยโกรธหรอกแต่ฟางเสียใจ ตอนแรกฟางกะว่าจะมาเซอร์ไพรส์ ซื้อของฝากมาให้ตั้งเยอะเลย ” เธอน้ำตาคลอเมื่อนึกถึงความตั้งใจของตัวเองที่อยากจะมาเซอร์ไพรส์แฟนหนุ่ม

 

 

“ แล้วไหนครับอยู่บนรถหรอ งั้นเราเดินไปเอาของกันนะครับ ” เขาจับมือเธอให้ลุกขึ้น แต่สาวร่างบางปฎิเสธ

 

 

“ ฟางเปลี่ยนใจแล้วค่อยให้พี่วันหลังดีกว่า ”

 

 

“ งั้นเราสั่งของโปรดฟางมาทานกัน ” เขาพยายามง้อและหาเรื่องคุยกับเธอและเหมือนว่าครั้งนี้เธอจะไม่ยอมง่ายๆ

 

 

“ ฟางอิ่มแล้วค่ะ ฟางเสียใจ ฟางไม่เข้าใจ ” น้ำตาของเธอไหลออกมาทั้งๆที่พยายามกลั้นไว้สุดๆแล้ว เขาตกใจเพราะปกติจะเห็นน้ำตาเธอยากมาก

 

 

“ พี่ขอโทษครับ พี่ขอโทษนะไม่ร้องนะ ” เขาเซ็ดน้ำตาที่เริ่มไหลออกมามากกว่าเดิมก่อนจะจับเธอซบลงบนอกเพราะคนในร้านต่างก็หันหน้ามามองเขาและเธอ

 

 

“ หือ หือ ……..” เริ่มมีเสียงร้องและสะอึกจากเสียงหวาน ยิ่งเขาปลอมเธอยิ่งร้องหนัก หน้าชายหนุ่มซีดเขาไม่เคยเห็นเธอร้องหนักขนานนี้ เขากอดเธอแน่นกว่าเดิมด้วยความรู้สึกผิด

 

 

“ พี่ขอโทษพี่สัญญา…….. ” เมื่อได้ยินคำที่เขาบอก เธอจึงเงยหน้าขึ้นมาพูดกับเขาทั้งน้ำตา

 

 

“ ไม่ต้องสัญญาหรอกถ้าพี่ทำไมได้ แค่แสดงออกมาให้ฟางเห็นและทำให้เชื่อใจก็พอค่ะ ” เธอขยับตัวออกจากเขาแล้วเซ็ดน้ำตา

 

 

“ ฟางขอตัวไปล้างหน้าก่อน อยากกลับบ้านแล้ว ” เธอพูดโดยที่ไม่หันมามองหน้าเขาก่อนจะรีบเดินไปห้องน้ำ ส่วนชายหนุ่มหน้าคมรีบตามไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

หลายสายตาในร้านอาหารชื่อดังหันมามองหนุ่มสาวสองคนเมื่อกี่  รวมถึงสามหนุ่มที่จับตามองสาวร่างบางตั้งแต่เดินเข้ามาทักพวกเขาแล้ว

 

 

 “ ถ้าฉันมีแฟนจะไม่ทำตัวแบบนั้นแน่ๆ ” จองเบเป็นคนแรกที่เอ่ยออกมาหลังจากสองหนุ่มสาวเดินออกจากร้าน

 

 

“ ถ้าเป็นจินนี่คงอาละวาดร้านพังไปแล้ว ฉันนับถือความอดทนของเธอว่ะ ” เคนตะเปรียบเทียบแฟนตัวเองกับสาวร่างบางคนนั้น

 

 

“ เธอน่าสงสารนะ ” วิศวะเอ่ยลอยๆกับเพื่อนแล้วหันไปมองเธอที่อยู่หน้าร้านกับแฟน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

สาวร่างบางนั่งรถมากับแฟนหนุ่มตลอดทางเธอนั่งเงียบแม้เขาจะพยายามหาเรื่องมาคุยแต่ก็ไม่ได้ผล เธอเงียบและหันหน้าไปทางหน้าต่าง

 

 

“ ฟางเดี๋ยวพรุ่งนี้พี่มารับไปทานข้าวนะครับ ” ประโยคสุดท้ายที่เขาพูดเมื่อรถขับมาจอดหน้าบ้านเธอ

 

 

“ พรุ่งนี้ไม่ว่างค่ะ ” เธอกำลังจะเปิดประตูออกไปแต่เขารั้งไว้

 

  

“ ฟาง……พี่ขอโทษ ฟังพี่พูดบ้างสิ ” เขาเริ่มพูดเสียงต่ำกับเธอ แต่เธอก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับ

 

 

“ …………………. ”

 

 

“ ปกติฟางเป็นคนมีเหตุผล ” เขาพูดอีกครั้งเมื่อหญิงสาวจะก้าวเท้าลงจากรถ น้ำเสียงต่ำกว่าครั้งก่อนและเหมือนติดจะโมโหจนผู้หญิงร่างบางถึงกลับสะดุ้ง

 

 

“ พี่ป๊อปฟังนะคะ ฟางไม่ใช่คนมีเหตุผลแต่ฟางพยายามที่จะมีเหตุผลต่างหาก และที่สำคัญฟางพยายามมาตลอดที่เราคบกัน……….จนบางครั้งฟางคิดว่าฟางอาจจะไม่ทน ” เธอระบายความในใจออกมาทั้งน้ำตา

 

 

 " ไม่นะฟาง...... " เขาตกใจมากเมื่อไปยินประโยคสุดท้ายที่เธอบอกว่าจะไม่ทน

 

 

 " แค่ฟางไม่คุยกับพี่แค่นี้จะขึ้นเสียงใส่ฟางเลยหรอค่ะ........ทั้งๆที่พี่เป็นคนผิด "

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เม้นเยอะอัพทันที