Whan my love??? เมื่อไหร่จะมารัก

“นาย!!!” ฉันพูดพร้อมชี้หน้านายโดโซะ ก่อนจะถามไอพิธีกรจอมหลอกลวงทั้งสองคนว่า...

“ไอหมอนี้มาได้ไงห๊ะ!!”

“ก็...แบบว่าไอหมอนี้น่ะมันอยู่ในแก๊งร่วมทริปสวีตกับพวกเราน่ะครับ”ไอหน้าหมีพูพูด

“งั้นก็แสดงว่า...”ฉันพูดลากเสียงเพื่อรอคำตอบ

“ใช่ครับ.. วันนี้นายโทโมะ และพวกเราจะนอนกับคุณ”

“ห๊า!!=[ ]=”

“ไม่ต้องหาหรอกครับ ไปบุกห้องนอนคุณจริญญาเลยดีกว่า!!^^”พูดจบไอพิธีกรสองคนนั้นก็เล่งสปีควิ่งบุคห้องนอนฉัน ทิ้งให้ฉันกับไอโดโซะอยู่คนเดียวสองต่อสอง..

“คืนนี้ฉันต้องนอนกับยัยทอมไม้กระแบนเหรอ.. ฉันให้นอนกับไก่ซะยังดีกว่า..”เขาบ่นอุบอิบพร้อมทำท่าประกอบโดยมิรู้ว่ามันยิงเหมือน...อืม... เหมือน...โดโซะเต้นระบำ(แจ่มป่ะ--)

“พูดอย่างกับว่าฉันอยากนอนกับตายแหละ ถุ้ย!!”

“เออ!!แล้วอย่ามาให้ฉันรู้ทีหลังนะว่าเธอคิดอไรกับฉันล่ะ”

“ไม่มีทางหรอก ไอโดะ......”

โครม!!!

ขวับ!! ฉันกับโทโมะหันดังขวับตามเสียงนั้น ก่อนจะร่วมแรงร่วมใจกันวิ่งสี่ขาไปยังต้นกำเนิดเสียง

“เกิดอะไรขึ้น!!! น..น.นาย”ฉันตะโกนวอดแวดกพลางถามเหตุการณ์ตรงหน้าเมื่อจู่ๆเชือกผูกรองเท้าของทั้งคู่เชื่อมหากัน ซึ่งคนที่จะทำแบนี้ได้ นั้นก็คือ..... ‘พี่หวาย!!!’

“พีหวาย!! พี่ทำอะไรของพี่เนี่ย”

“แหมม่!!แก้วน้องรัก ก็ไอพวกนี้เสียงดังอะพี่นอนไมหลับบบ”

“พี่หวายนะพี่หวาย ต้อนรับแขกบ้างดิค่า>0<”

“ค๊า!!!! น้องรัก”

“บ่นอะไรกันฮะ คุณจริญญา..มาช่วยแก้มัดรองเท้าพวกผมก่อนสิคร้าบบTOT”ไอหน้าพูพูดทั้งน้ำตาจนฉันอดใจช่วยไม่ได้จึงละความสนใจ(ที่แทบจะไม่มี)จากพี่หวายไปแก้มัดเชือกรองเท้าให้แล้วพยุงไอหล่อทั้งสองตัวขึ้นมา..

“ขอบคุณนะครับที่ช่วย^^”ไอหน้าพูพูดยิ้มด้วยสีน่าซึ่งบอกอาการเขินนิดๆ

“ไม่เป็นไร เออ..ไหนๆคืนนี้นายก็มานอนห้องฉันแล้ว.... นายมานอนเตียงเดียวกับฉันก็ได้นะ...” จู่ๆปากของฉันก็เผอพูดออกไปโดนไม่รู้ว่าอะไรดลใจเข้า!!! แต่....สีหน้าของนายพูนั่นกลับแดง...แดง แดง....

อ๊ากกก!!ไมหน้ามันแดงวะ หรือว่ามันจะ.... เป็นไปไม่ได้หรอกเว้ย!!! T[ ]T

“ค..คือมันจะดีเหรอครับ .///.”

“ดีสิ(อ๊ากกก!! ปากมันพูดเองอีกแล้ว ม้ายยยอาววTTOTT)”

และจู่ๆก็มีมือหนึ่งมาสะกิดใหล่ฉัน ฉันหันมองกลับซึ่งก็ได้พบเขื่อนกับนายโดโซะกำลังคิดหนักในเรื่อง...(ที่ข้าพเจ้าก็มิรู้) ก่อนถามฉันว่า..

“เออ... แล้วพวกผมจะนอนไหนอะครับ”

“อืม... (เป็นคำถามที่ง่ายยยมากที่สุดในชีวิตเลย><)”ฉันได้ยิ้มให้คำตอบนั้นก่อนจะลากสายตาส่งคำตอบไปยัง...

“โซฟา!!/ที่นอนดอลลาห์!!(ผู้อ่านไม่ต้องแปลกใจหรอกเพราะตรงที่นอนลูกของแก้วแปลกเขียนชื่ออยู่หน้าเตียงส่วนเจ้าตัวน่ะเหรอ...คือ...มันหนีไปอยู่กับเมียยม่านนน!! หึพูดแล้วแค้น!!)”

“ก็ใช่น่ะสิ พวกนายมีปัญญาเหรอ!?”

“ใช่!!คือ...ฉันขอเปลี่ยนที่นอนกับไอป๊อบได้เปล่าอ่า”ไอหน้ากบพูดพร้อมกอดแทบพะบาทฉันพร้อมร้องควดครางเหมือนกบถูกจับโยนใส่หม้อแกงส้ม--*

“นี้ยัยทอม.. เธอคิดจะแกล้งฉันเหรอ!! ให้ไปนอนนที่นอนหมาเธอเนี่ยนะ!!”นายหน้าขาวพูด(ตะหวาด)ใส่หน้าฉันก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ๆฉันแล้วจ้องด้วยสายตาอาฆาตแค้น

“อืมใช่!! แล้วพวกนายจะทำไม!?”ฉันยืนกอดอกแล้วถามพวกเขา

“พวกเราก็จะ!!...”

ก็จะ.... ก็จะ.... แล้วก็จะอะไรวะ รีบๆพูดดิ>< พลันจบความดิดฉันไอพวกนั้นก็!!

“เราขอนอนเตียงด้วยได้ไหมมมมTTOTT” พวกนั้นพูดพร้อมร่วมแรงร่วมกันสามัคคีกอดพระบาทฉันพลางร้องควรงคราง ทำเอาป๊อบ และ(วิญญาณ)พี่หวายที่อยูข้างหลังพากันเกาหัวแกรก แกรกพลางคิดในจว่า..

‘ไอพวกปัญญาอ่อน’

____________________________________________________เย้ จบไปอีกตอนแล้วขอโทษนะคร้าที่มาอัพช้าอะ และก็ขอบคุณทุกคนที่ช่วยกันมาอ่านมาเม้นนะคร้า ขอบคุณจริงๆค่ะ^^

ความหวังไรต์เตอร์คือ แต่งเรื่องนี้ให้จบนะคร้า เป็นกำลังใจให้หน่อยนะคร้า