Dangerous!!! รักอันตรายนายตัวร้ายกับยัยตัวแสบ

ผมกำลังรีบบึ่งรถไปที่ร้านนั้น แต่เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาขัดเสียก่อน

            “ฮัลโหล… ฮะ ว่าไงนะ… อืมๆ เดี๋ยวฉันเข้าไป”   สายที่โทรมาเป็นทางบริษัท ตอนนี้มีปัญหาเรื่องสินค้าล็อตใหม่ ครอบครัวผมทำธุรกิจเกี่ยวกับเครื่องประดับ ให้ตายสิ! มามีปัญหาก็ตอนที่ผมมีปัญหา โธ่เว้ย! ยัยตัวแสบ ขออย่าเชื่ออะไรมันละกัน ถึงจะหัวเสียยังไง ผมก็คงไปที่ร้านนั่นไม่ได้ซะแล้วตอนนี้ เฮ้อ~! -o-

- Kaew’s talk -

            ฉันกลับมาจากที่ไปทานข้าวกับกวิน เพื่อนตอนมัธยม เขาติดต่อมาหาฉันหลังจากที่ฉันกลับมาจากฝรั่งเศส ฉันมีความรู้สึกว่า กวินชอบมองฉันด้วยสายตาแปลกๆ ซึ่งฉันก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะเห็นเขาเป็นแค่เพื่อนอยู่แล้ว

            วันนี้ฉันเข้าไปเคลียร์งานที่บริษัท เพราะ หลังจากที่เปิดตัวคอลเล็กชั่นใหม่ออกไป ก็ต้องเตรียมโฆษณา มีหรือจะพ้นพี่ชายของฉันและเพื่อนรักของฉัน และในที่ประชุมก็ลงเอยด้วยคอนเซ็ปต์ที่ว่า ‘Hot Season ซัมเมอร์รักร้อน’ เห็นทีจะได้พี่สะใภ้ซะแล้วสิ ^^

            คืนนี้ฉันมานอนที่คอนโดเหมือนเดิม เพราะกว่าจะเลิกงานก็ปาเข้าไปสองทุ่มครึ่ง พอมาถึงก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นกล่องใบหนึ่งวางไว้ที่หน้าประตู มีโน้ตแปะไว้ว่า ‘To…Kaew’ ใครส่งมาให้กันนะ ฉันหยิบกล่องใบนั้นเข้ามาในห้อง แล้วเปิดออก จากนั้นก็ต้องตกใจทันที เพราะข้างในกล่องเป็นหนูตาย แบบอาบด้วยเลือดสดๆ กลิ่นคาวเลือดแตะจมูกฉัน ฉันหยิมกระอีกใบที่อยู่กล่องขึ้นมาอ่าน

‘เขาเป็นของฉัน...นังเพื่อนทรยศ!!

...เพื่อนเก่า...

            ฉันมั่นใจได้เลยว่าต้องเป็นพิมแน่ๆ นี่เธอยังรักเขาอยู่หรอเนี่ย! ฉันปิดกล่องใบนั้น แล้วเอาไปทิ้งด้านล่าง ถ้าเป็นคนอื่นคงจะแจ้งตำรวจไปแล้ว แต่ฉันไม่อยากให้เรื่องบานปลายไปกันใหญ่ คืนนั้นฉันนอนคิดทั้งคืนเกี่ยวกับเรื่องของพิม ฉันจะทำยังไงต่อไปดี!!

            อาทิตย์ถัดมา...

            ฉันยังคงวุ่นๆเกี่ยวกับการเตรียมถ่ายโฆษณาคอลเล็กชั่นใหม่ของแบรนด์ และวันนี้ก็จะได้เข้าประชุมกันเสียที ^^

            ก๊อกๆๆ~

            “เชิญค่ะ”   เสียงเคาะประตูห้องทำงานฉันดังขึ้น ขณะที่ฉันนั่งปั่นงานอยู่ เป็นเลขานี่เองที่เข้ามา

            “ว่าไงจ๊ะ?”

            “คุณแก้วคะ คือคุณวิศว มาขอพบน่ะค่ะ แต่ดิฉันเรียนไปว่าคุณกำลังเคลียร์งานโปรเจ็กต์สำคัญอยู่ จะให้ดิฉันไปเรียนว่ายังไงดีคะ?”

            “บอกเขาไปว่าฉันมีประชุมต่ออีก ถ้ามีธุระอะไรก็ฝากไว้ ไม่งั้นก็ไว้ค่อยเจอกันวันหลัง” ฉันบอกเรียบ อีตาบ้านี่หายไปเป็นอาทิตย์แล้วนะ ยังจะกลับมาอีกหรอ!

            “ค่ะ”   เลขาตอบ พร้อมเดินออกไปด้านนอก

            ก๊อกๆๆ~

            “เข้ามาค่ะ”

            “คุณแก้วคะ เอ่อ คุณวิศว เขาบอกว่าจะรออยู่ที่ห้องรับแขกหน้าห้องน่ะค่ะ”

            “บอกเขาว่าฉันประชุมนาน กลับไปก่อนก็ได้”

            “เรียนให้ทราบแล้วค่ะ แต่เขายืนยันที่จะรอ”

            “เอ่อ...งั้นก็หาเครื่องดื่มอะไรให้เขาไปละกัน เดี๋ยวเอานี่ไปให้เขาด้วย”   ฉันหยิบกระดาษโน้ตขึ้นมาเขียนข้อความ

‘ฉันต้องประชุมนาน ไม่มีธุระก็กลับไป ถ้าอยากจะรอก็แล้วแต่นะ

แต่ฉันว่าคนอย่างนายรอไม่ได้หรอก รากงอกพอดี

...แก้ว...’

            ฉันพับกระดาษแล้วยื่นให้เลขาไป อีตาบ้านี่จะป่วนชีวิตฉันไปถึงไหน จะเอาคืนฉันด้วยวิธีแบบนี้น่ะนะ เวรกรรมฉันซะจริง -_-

            ฉันเข้าประชุมตั้งแต่บ่ายโมงถึงหกโมงเย็น เนื่องด้วยเป็นโปรเจ็กต์สำคัญเลยนานกว่าทุกที ป่านนี้หมอนั่นคงกลับไปแล้วแหงๆ ใครจะมานั่งรอตั้งห้าชั่วโมง ฉันกำลังเก็บของเตรียมตัวจะกลับคอนโด พนักงานที่เหลืออยู่ก็มีแค่ประปราย เพราะ เวลาเลิกงานคือห้าโมงเย็น เหลือแต่พวกที่ทำโอทีกันมากกว่า ฉันเดินออกมาจากห้องทำงาน แต่พอจะผ่านห้องรับแขกก็ต้องหันกลับมาทันที นี่เขายังไม่กลับอีกหรอเนี่ย! อย่าบอกนะว่ารอตั้งแต่เข้าประชุมแล้วน่ะ ฉันค่อยๆเดินเข้าไปเงียบๆ เพราะ กลัวคนที่หลับจะตื่นซะก่อน รอจนหลับเลยแฮะ ^^ ทำไมนายต้องมาทำให้ฉันรู้สึกดีด้วยนะ ฉันยืนอยู่ตรงหน้าเขา แล้วโน้มตัวลงไปปัดเส้นผมที่หล่นมาปรกใบหน้าเขานิดหน่อย หมอนี่หน้าใสชะมัด นี่แน่ใจนะว่าเป็นใบหน้าผู้ชาย ตอนเขาหลับดูเหมือนเด็กไร้เดียงสาเลย >< แต่อย่าให้ตื่นเถอะ กลายเป็นนายตัวร้าย ปากจัด หน้ามึน และกวนโอ๊ยขึ้นมาทันที ขณะที่ฉันกำลังพิจารณาใบหน้าเขาอยู่ จู่ๆเขาก็รวบเอวฉันลงไปหา เขาตื่นแล้วอ่า น่าอายจัง ตอนนี้ฉันอยู่ในสภาพล้มลงไปนั่งบนตักเขา และมันก็ใกล้กันมากๆเลย เขากอดเอวฉันไว้แน่นเลยอ่ะ >///<

            “คิดจะลักหลับฉันหรอ ยัยตัวแสบ ^^”

            “ปะ...เปล่านะ แค่เห็นว่านายหลับอยู่เลยจะมาปลุก”

            “หรอ...แต่ฉันเห็นจ้องฉันอยู่นานสองนานเลยนะ ^_^”

            “นี่นายแกล้งหลับหรอฮะ ไอ้บ้า!”   ฉันโวยวายใส่เขาพร้อมกับทุบไหล่เขาให้ปล่อย เพราะรู้สึกเลยว่านั่งท่านี้มันฉันล่อแหลมซะจริงๆ

            “โอ๊ยๆ ฉันเจ็บนะยัยตัวแสบ หลับจริงแต่ตื่นก่อนเธอเข้ามา นี่ๆหยุดทุบได้แล้ว ฉันนั่งรอเธอ เมื่อยชะมัด -o-”

            “แล้วใครเขาใช้ให้รอล่ะ?”   ฉันหยุดทุบตีเขา เพราะเห็นว่าเขาคงจะเมื่อยจริงๆแหละ

            “ก็ไม่ได้เจอหน้าเธอเป็นอาทิตย์ รู้มั้ยว่าฉันคิดถึง ^_^”   เขาพูดพลางกอดฉันแน่นกว่าเก่า

            “นี่นายโทโมะ ปล่อยฉันก่อน หายใจไม่ออก”

            “อ้าว โทษที”   เขาบอกพร้อมคลายอ้อมกอด ฉันจึงลุกขึ้น

            “กลับได้แล้ว ฉันเคลียร์งานหมดแล้ว ว่าแต่นายมีธุระอะไรหรือเปล่า?”

            “เดี๋ยวไว้คุยกันดีกว่า หิวข้าวแล้ว ไปกินข้าวกัน ^^”   เขาพูดพร้อมลุกขึ้น จูงมือฉันไปที่รถของเขา แล้วตรงไปคอนโดฉัน