The painful เธอกับเขา และรักของเรา

 

 “พี่ป๊อปคะ พี่ป๊อป อยู่รึเปล่าเนี่ย!” เด็กสาวคนนึงในชุดนักเรียนม.ปลาย กำลังยืนเคาะประตูอยู่หน้าห้อง พร้อมกับส่งเสียงเรียกคนในห้องไม่หยุด พี่ป๊อปนะพี่ป๊อป สายป่านนี้แล้วยังไม่ตื่นอีกเหรอไงกัน

 

“แป๊ป นึงครับ แป๊ปนึง” เสียงชายหนุ่มตะโกนออกมาจากในห้อง ไม่นานป๊อปปี้ในสภาพผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันกายก็ออกมาเปิดประตู หยดน้ำเกาะพราวไปทั้งร่างกายกำยำ เต็มไปด้วยมัดกล้าม

 

“อ้าว! ฟาง มีอะไรเหรอ” ป๊อปปี้เอ่ยถามทันทีที่เห็นหน้าสาวน้อยที่ยืนอยู่หน้าห้องของเขา ฟางถึงกับหน้าแดง ยกมือขึ้นปิดหน้าทันที

 

“พี่ป๊อป! พี่จะออกมาทำไมเนี่ย!!” หญิงสาวโวยใส่ทั้งที่ยังเอามือปิดหน้าอยู่

 

“อ้าว! ก็เราเคาะประตูเรียกพี่ไม่ใช่เหรอ อะไรของเราเนี่ย” ป๊อปปี้พูดอย่างงงๆ

 

“แต่พี่โป๊อยู่นะ หัดอายบ้างสิ!!” เด็กสาวว่า ป๊อปปี้ก้มลงมองตัวเองแล้วหัวเราะ เจ้าเด็กแสบอายเพราะเขาออกมาในสภาพนี้เหรอ ช่วยไม่ได้ ก็คนมันพึ่งอาบน้ำเสร็จนี่นา

 

“โทษทีๆ ก็พี่รีบนี่นา อยู่ๆเราก็มาเคาะประตูเรียกซะเสียงดังลั่นเลย พี่นึกว่ามีเรื่องอะไรซะอีก”

 

“ไม่ต้องมาเนียนเลยนะพี่ป๊อป ไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยเลย” หญิงสาวไล่ พร้อมกับถือโอกาสเดินเข้าไปในห้องของชายหนุ่ม

 

“โอเค งั้นเดี๋ยวเรามารอพี่ในห้องก่อนก็แล้วกัน เดี๋ยวพี่ไปเปลี่ยนชุดแป๊ป” ป๊อปปี้พูดพร้อมกับเดินกลับเข้าไปในห้องนอน

ฟาง เดินตามเข้าไปนั่งที่โซฟารับแขก เธอมาที่นี่แทบจะทุกวัน จนคุ้นชินกับห้องนี้ยิ่งกว่าเจ้าของซะอีก เพราะบางวันป๊อปปี้ก็ต้องค้างที่มหาลัยไม่ก็บ้านเพื่อนคนใดคนนึง เพื่อทำโปรเจกต์งาน และก็เป็นหน้าที่ของเธอที่ต้องมาทำความสะอาดห้องให้เพราะคำสั่งพ่อของเธอ แต่ลึกๆก็เป็นคำสั่งของหัวใจเธอเช่นกัน

ไม่นานป๊อปปี้ก็เดินออกมาจากในห้อง ในชุดนักศึกษาเตรียมตัวจะไปมหาลัย

 

“ว่า ไงยัยแสบ มีอะไรเหรอถึงวิ่งมาหาพี่แต่เช้าเลย” ป๊อปปี้นั่งลงที่โซฟางตรงข้างหญิงสาวพร้อมกับเอ่ยถาม ถึงแม้จะเป็นกิจวัตรของเธอที่ต้องมาหาเขาทุกวันก็เถอะ แต่ส่วนใหญ่เธอก็มาตอนเย็นเพื่อมาทำความสะอาดห้องให้เขา และบางครั้งเขาก็ไม่ได้อยู่ห้องซะด้วย

 

“พ่อ ให้ฟางเอาอาหารเช้ามาให้พี่ค่ะ” ฟางชูถุงในมือซึ่งประกอบไปด้วยโจ๊ก ปาท่องโก๋ และน้ำเต้าหู้ให้ชายหนุ่มดู ชายหนุ่มส่ายหน้า ยัยแสบเอาอาหารมาให้ทีไร ต้องเป็นโจ๊ก ปาท่องโก๋ แล้วก็น้ำเต้าหู้แบบนี้ทุกทีสิน่า ไม่รู้จะติดใจอะไรนักหนา

 

“ขอบ คุณครับ คุณน้องสาว” ป๊อปปี้ยื่นมือมายีผมหญิงสาวเล่นอย่างเอ็นดู เธอและเขารู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก แล้วเธอก็เป็นรุ่นน้องของเขาที่โรงเรียน จึงไม่แปลกที่ทั้งคู่จะสนิทกัน ถึงแม้ตอนนี้เขาจะย่างเท้าเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัยแล้วก็เถอะ แต่ความสนิทสนมของทั้งคู่ก็ยังไม่ลดลางจางหายไปไหน

 

“พี่ ป๊อปอ่ะ อย่าแกล้งดิ ผมฟางฟูหมดแล้ว” ฟางพูดพร้อมกับทำหน้างอ ทำไมเขาถึงชอบแกล้งเธอเรื่องผมอยู่เรื่อยเลยนะ มันน่าสนุกมากนักรึไงกัน แกล้งอยู่ได้

 

“ไม่ใช่ว่าปกติมันก็ฟูหรอกเหรอ” ชายหนุ่มแกล้งพูดเสียงเย้า ฟางยิ่งหน้างอมากขึ้นไปอีก

 

“พี่ป๊อป!” ฟางเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงเขียวอย่างเริ่มเคือง แต่ป๊อปปี้ก็ยังไม่หยุดแกล้ง

 

“ล้อเล่นนา น้องสาวของพี่น่ารักอยู่แล้ว หัวก็ไม่เห็นฟูเลยสักนิด แต่ฟูมากกกกก”

 

“พี่ป๊อป!!!” คราวนี้ฟางฟาดมือลงบนแขนของอีกฝ่ายทันที ทำเอาป๊อปปี้ถึงกับสะดุ้งโหยง

 

“โอ้ย! นี่พี่เจ็บนะ ตีพี่ทำไมอ่ะ”

 

“ก็พี่ป๊อปมาแกล้งฟางก่อนทำไมล่ะ” เด็กสาวว่า

 

“โอ เคๆ พี่ไม่แกล้งแล้วก็ได้ แล้วนี่เราไม่ไปโรงเรียนเหรอไง เดี๋ยวก็สายหรอก” ป๊อปปี้พูดพร้อมกับก้มลงมองนาฬิกา นี่มันก็ 7 โมงครึ่งแล้วนะ แต่ยัยแสบก็ยังไม่ไปโรงเรียนอีก

 

“ฟางถึงได้มาหาพี่ป๊อปไงคะ” เด็กสาวตอบเสียงใส

 

“จะให้พี่ไปส่งเหรอ” ป๊อปปี้เงยหน้าขึ้นถาม ขณะเทโจ๊กลงในถ้วย

 

“แน่ ล่ะสิคะ พี่ป๊อปน่ะเบี้ยวฟางมาตั้งไม่รู้กี่ครั้งล่ะนะ ถ้าเกิดคราวนี้พี่ป๊อปไม่ไปส่งล่ะก็มีหวังฟางต้องไปสายแหงๆ” ฟางพูด เพราะเธออ้อนให้ชายหนุ่มไปส่งเธอที่โรงเรียนตั้งไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่ชายหนุ่มก็ดันติดธุระซะทุกครั้งไป

 

“งั้นไปเลยมั้ยล่ะ” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน แต่ฟางรีบคว้ามือไว้

 

“เดี๋ยวสิคะ พี่ป๊อปยังไม่ได้กินข้าวเลยนะ” ฟางพูดพร้อมกับก้มลงมองถ้วยโจ๊กบนโต๊ะ

 

“ไม่เป็นไรหรอก วันนี้พี่ไม่ค่อยหิวอ่ะ”

 

“ไม่ได้นะ คะ มื้อเช้าเป็นมื้อที่สำคัญมาก ถ้าพี่ไม่กินเดี๋ยวก็เรียนไม่รู้เรื่องหรอก” ฟางพูดจ้อยๆ ป๊อปปี้หมั่นไส้จึงดีดหน้าผากไปทีนึง ฟางถึงกับหน้ามุ่ย

 

“พี่ป๊อปดีดหน้าผากฟางทำไมเนี่ย เจ็บนะ!”

 

“ก็ หมั่นไส้เราไง ทีแบบนี้ล่ะพูดจ้อยๆเป็นต่อยหอยเชียวนะ เรื่องเรียนน่ะรู้เรื่องบ้างรึเปล่า” ป๊อปปี้ว่า พร้อมกับนั่งลงยอมกินข้าวแต่โดยดี

 

“โห่! พี่ป๊อปอ่ะ ฟางซะอย่าง สบายมากอยู่แล้ว” เด็กสาวยิ้ม ป๊อปปี้ส่ายหน้า อดยิ้มตามรอยยิ้มสดใสนั่นไปด้วยไม่ได้ เธอมักจะเรียกรอยยิ้มจากเขาได้เสมอ ไม่ว่าเขาจะเจอเรื่องเครียดมามากขนาดไหน แต่แค่เธอยิ้มให้ก็เหมือนความเครียดนั้นจะเบาบางลงไปได้เยอะ

 

“แน่จริง ก็สอบเข้ามหาลัยเดียวกับพี่ให้ได้สิ” ชายหนุ่มเอ่ยท้า เพราะปีนี้หญิงสาวก็จะจบม.6แล้ว ฟางตาลุกวาวทันที

 

“พี่ป๊อป! ที่พี่ป๊อปว่าน่ะมันมหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งของประเทศเลยนะ!”

 

“ก็ ใช่ไง ถ้าเราเก่งจริงอย่างที่โม้พี่เมื่อกี้ก็ต้องสอบเข้าให้ได้ หรือว่า... เมื่อกี้โม้ให้พี่ฟังอีกล่ะ” ป๊อปปี้หันไปยักคิ้วใส่อย่างกวนๆ เขาก็พอรู้อยู่หรอกว่าระดับการเรียนของหญิงสาวนั้นอยู่ในเกณฑ์ดีทีเดียว โอกาสที่เธอจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกับที่เขาเรียนอยู่ได้นั้น โอกาสเป็นไปได้มากทีเดียว

 

“ก็ได้ค่ะ คอยดูนะ ฟางจะต้องสอบเข้าจุฬาให้ได้เลย!” หญิงสาวพูดอย่างมั่นใจ ป๊อปปี้ยิ้ม ก่อนจะตักโจ๊กเข้าปากอีกหนึ่งคำแล้วลุกขึ้นเต็มความสูง

 

“ไปกันเหอะ พี่อิ่มแล้วล่ะ” ฟางก้มลงมองถ้วยโจ๊กที่พร่องไปไม่ถึงครึ่งแล้วส่ายหน้า

 

“พี่กินไปนิดเดียวเอง จะอิ่มเหรอ”

 

“อิ่มสิ อิ่มจนท้องจะแตกอยู่แล้วเนี่ย” ป๊อปปี้ตบท้องตัวเองเบาๆ ฟางหยิบปาท่องโก๋มาหนึ่งชิ้นแล้วส่งให้ชายหนุ่ม

 

“กินนี่ก่อนสิคะ ฟางถึงจะเชื่อว่าพี่ป๊อปอิ่มแล้วจริงๆ”

 

“ฟาง พี่อิ่มแล้วจริงๆนะ” ชายหนุ่มทำหน้าอ้อน แต่ฟางไม่ใจอ่อน

 

“กิน เร็วๆสิคะ ฟางอุตส่าห์เอามาให้พี่ แต่พี่กินไปนิดเดียวเอง เสียน้ำใจคนเอามาให้หมด” ฟางว่า ป๊อปปี้ถึงกับส่ายหน้ากับความช่างเจรจาของหญิงสาว ก่อนจะอ้าปากงับปาท่องโก๋ที่อยู่ในมือของฟาง โดยที่เจ้าของมือยังไม่ทันได้ตั้งตัวด้วยซ้ำ

 

“พี่ป๊อป! นี่ถ้างับมือฟางเข้าไปด้วยล่ะก็ น่าดู!!” หญิงสาวโวยใส่ แก้มใสเริ่มแดงเรื่อขึ้นมาอย่างสังเกตได้

 

“ใครจะไปงับมือเรากันล่ะยัยแสบ เมื่อเช้าล้างมือมารึยังก็ไม่รู้” ป๊อปปี้เย้า

 

“พี่ ป๊อปอ่ะ พาฟางไปส่งโรงเรียนเลยนะ ถ้าฟางไปสายล่ะก็ ฟางจะโทษพี่ป๊อป” เด็กสาวว่า ก่อนทำท่าจะเดินออกไปนอกห้อง แต่ป๊อปปี้คว้ามือไว้ซะก่อน

 

“มะ มีอะไรเหรอคะ” หญิงสาวเอ่ยถาม ใจเต้นแรงจนรู้สึกได้ว่ามันกำลังจะออกมาเต้นนอกอก มือของเขาที่จับมือของเธอไว้ให้ความรู้สึกอบอุ่นจนเธอยังแปลกใจตัวเองที่ รู้สึกไปได้มากขนาดนั้น

 

“เราน่ะ กินข้าวมารึยัง” ป๊อปปี้ถาม น้ำเสียงเจือความเป็นห่วง พาให้ใจดวงน้อยของคนตรงหน้าเต้นไม่เป็นจังหวะ

 

“กินแล้วค่ะ” ฟางตอบ

 

“แน่น่ะ” ตาคมจ้องเด็กสาวตรงหน้าอย่างจับผิด ฟางเงยหน้าขึ้นจ้องตอบอย่างไม่ยอมแพ้

 

“แน่ สิคะ ถ้าไม่เชื่อนะ พี่ป๊อปไปถามป๊าได้เลย” ฟางพูดเสียงหนักแน่น ป๊อปปี้พยักหน้ารับรู้ ก่อนจะหันไปหยิบปาท่องโก๋ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะมาหนึ่งชิ้นแล้วยื่นมาตรงหน้า หญิงสาว

 

“อะไรคะ?” ฟางถามอย่างสงสัย จ้องปาท่องโก๋ตรงหน้าตาแป๋ว

 

“กินนี่ก่อนสิ พี่ถึงจะเชื่อว่าเรากินข้าวมาแล้ว”

 

“พี่ป๊อป! นั่นมันคำพูดฟางนะ” เด็กสาวท้วง ป๊อปปี้อมยิ้ม

 

“ขอยืมมาใช้หน่อยนา กินสิครับ คนอุตส่าห์ป้อนนะ”

 

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฟางกินเองก็ได้” ฟางพูดพร้อมกับจะหยิบปาท่องโก๋มาจากมือชายหนุ่ม แต่อีกฝ่ายดึงมือหนี

 

“ก็พี่จะป้อนอ่ะ กินสิ ไม่งั้นเสียน้ำใจคนป้อนหมด” ป๊อปปี้ว่า ฟางหน้างอที่ชายหนุ่มเอาคำพูดเธอมาใช้อีกแล้ว

 

“นั่นก็คำพูดฟางนะคะ” ฟางพูด ก่อนจะอ้าปากงับปาท่องโก๋ในมือชายหนุ่ม แล้วเคี้ยวแก้มตุ้ยอย่างมีความสุข

 

“ก็ แค่เนี้ย ไปกันเหอะ เดี๋ยวพี่ชายคนนี้จะไปส่งน้องสาวคนสวยที่โรงเรียนเอง” ป๊อปปี้พูดอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะคว้ามือหญิงสาวแล้วเดินออกไปด้วยกัน ฟางยิ้มให้ฝืนๆ เมื่อได้ยินคำว่าพี่ชายกับน้องสาว สำหรับเขาแล้ว เธอคงจะเป็นได้แค่นั้นสินะ

.

.

.

.