รักไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เดี๋ยวนี้เวลาเราจะคุยอะไรกันเราต้องออกมาคุยด้านนอกแล้วหรอพี่เขื่อน ดีจริงๆ จากที่ๆปลอดภัย

ที่สุดกลับต้องเป็นที่อันตรายที่สุด”เควินบ่นเมื่อเขื่อนลากน้องรักมาที่ร้านหนังสือเก่าโบราณ ก่อนถึง

ตัวเมือง ร้านที่เก่าและเล็กทำให้ลูกค้ามาหาหนังสือไม่ค่อยมีมาก เขื่อนเลยเลือกร้านนี้

 

 

 

 

 

“นี่ๆหมาป่า มีหนังสือวิธีฆ่านายด้วยล่ะ”แบมที่เควินพามาด้วยก็ชูหนังสือวิธีฆ่ามนุษย์หมาป่าให้เควิน

ชายหนุ่มรีบเอามันออกจากมือแบมทันที แบมหัวเราะก่อนจะเข้าไปหาหนังสือเล่มอื่นต่อ

 

 

 

 

“ตอนนี้ที่พี่และคุณชายสงสัย ผู้ที่อยู่เบื้องหลังคือแมและก็คุณแครอล เพียงแต่คุณชายแกไม่อยาก

จะคิดว่าแครอลจะทำร้ายคนอื่นได้ขนาดนี้”เขื่อนพูดเพราะแค่มองตาก็รู้ว่าป๊อปปี้เอ็นดูแครอลมาก

และไม่คิดว่าแครอลจะร้ายถึงขั้นฆ่าใครได้ แต่สำหรับเขา แครอลอยู่กับแจมมีแจมคอยยุยงอาจจะ

สามารถทำร้ายใครได้ก็ได้

 

 

 

 

 

“เห้อ คิดแล้วปวดหัวจัง ไปหาอะไรอ่านกันเถอะพี่เขื่อน เดี๋ยวผมไปดูยัยนั่นก่อนนะ เอาหนังสือ

แต่ละเล่มมานี่ปวดหัวชะมัด”เควินพูดแล้วลงไปชั้นล่างใต้ดินของร้าน เขื่อนึงเดินดูหนังสืออีกมุมใน

ร้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมมันไม่มีทางแก้ล่ะ”เสียงใสคุ้นหูทำให้เขื่อนชะงักก่อนจะเดินเข้าไปในมุมอับที่ด้านในสุดของ

ร้าน แล้วเป็นอย่างที่เขาคิด เฟย์กำลังนั่งเครียดอ่านตำราโบราณที่หามาจากชั้นสีหน้าเฟย์ไม่ค่อยดี

เท่าไหร่

 

 

 

 

 

“พระเจ้ามันไม่มีทางเลือกทางอื่นแล้วรึไง อย่างน้อยน่ะเห็นใจความรักของพวกเค้าบ้าง”เฟย์พูดแล้ว

เอามือปิดหน้า เธอให้แก้วนอนพักแล้วเธอก็ออกมาหาวิธีช่วยแก้วข้างนอก เธอรู้ดีว่าลูกในท้องของ

แก้วนั้นจะต้องกินเลือดของแก้วแน่ๆ ถ้าไม่ฆ่าแก้วจะต้องตาย

 

 

 

 

 

“ทำไมเจอเธออยู่คนเดียวทีไรเธอชอบร้องไห้ตลอดเลยนะ”เขื่อนนั่งลงข้างๆแล้วพูด เฟย์ตกใจรีบ

ปาดน้ำตาทิ้ง สายตาเขื่อนหันไปเห็นหนังสือที่เขียนเกี่ยวกับ แวมไพร์กับมนุษย์ที่มีลูกด้วยกัน ใน

หนังสือเขียนว่า ลูกจะฆ่าแม่ เพราะเป็นบุตรของปีศาจ

 

 

 

 

“นายมาทำอะไรที่นี่”เฟย์พูดแล้วรีบปิดหนังสือเล่มนั้นทันที

 

 

 

“ชั้นก็มาหาหนังสืออ่านไง”เขื่อนโกหกก่อนจะหยิบหนังสือมั่วๆข้างๆชูให้เฟย์

 

 

 

 

“10วิธีไม่ให้คนอื่นรู้ว่าตัวเองเป็นเกย์”เฟย์อ่านหนังสือในมือเขื่อน เขื่อนตกใจรีบโยนมันทิ้งไป

 

 

 

 

“ชั้นไม่คิดเลยนะว่าทาสผู้ซื่อสัตย์ของแวมไพร์เลือดบริสุทธ์น่ะ ที่นี่จะเป็นเกย์ มิน่าล่ะถึงไม่มีแฟนผู้

หญิงเลย”เฟย์พูดแล้วส่ายหน้าเบาๆ

 

 

 

“ทำไม หึงหรอ”เขื่อนแกล้งเฟย์กลับ

 

 

 

 

“อย่ามาพูดไร้สาระนะ หลีกไป”เฟย์พูดแล้วผลักอกเขื่อนจะเดินหนีแต่เขื่อนล๊อตัวเฟย์แล้วดันติดกับ

ตู้หนังสือ

 

 

 

 

“อยากรู้มั้ยว่าชั้นเป็นเกย์รึเปล่างั้นชั้นจะให้เธอพิสูจน์”เขื่อนพูดก่อนจะก้มลงจูบเฟย์ เฟยืตกใจ

พยายามจะดันเขื่อนออกไป แต่ด้วยการระทำของเขื่อนที่จูบเฟย์อย่างช่ำชองไปทุกซอกทุกมุมใน

ปากสวยทำให้เฟย์กลายเป็นเด็กไม่ประสีประสากับรสจูบนั่นทันทีก่อนจะค่อยๆเอามือโอบรอบคอ

เขื่อนเพื่อรบจูบนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เฟย์ เฟย์ไปไหนน่ะเฟย์”แก้วลุกขึ้นมาแล้วเดินลงจากเตียงเพื่อตามหาเฟย์

 

 

 

 

“อ๊ะ ลูกจ๋า อย่าพึ่งดื้อกับแม่นะ”แก้วร้องเมื่อรู้สึกถึงบางอย่างที่ดิ้นไปมาในท้อง แก้วเดินออกมาจาก

ห้องนอนแล้วลงไปตามบันไดเพราะคิดว่าเฟย์ต้องอยู่ด้านล่างแน่ๆ

 

 

 

 

 

“ทะ ทำไมมันเจ็บจัง ลูกจ๋า อย่าดื้อกับแม่สิ”แก้วพยายามพูดเพราะรู้สึกว่าในท้องของเธอนอกากลูก

จะดิ้นแล้ว เธอรู้สึกว่าเธอถูกกัด จากด้านในตัวเธอ แก้วรู้สึกหน้ามืด เรี่ยวแรงไม่มีคล้ายกับตอนถูก

โทโมะกัดแต่ครั้งนี้เ็บกว่าเพราะเกิดจากในท้องของเธอ

 

 

 

 

 

“แก้ว เธอมาทำอะไรตรงนี้”โทโมะตกใจเมื่อเห็นแก้วนั่งลงกับบันไดก็รีบมาประคองเธอ

 

 

 

 

“ชะ ชั้นมาหาเฟย์ นายเห็นเฟย์มั้ย”แก้วถามโทโมะแล้วหายใจแรงๆจนโทโมะแปลกใจกับอาการ

ของแก้ว

 

 

 

 

“เฟย์ออกไปซื้อของด้านนอกน่ะ แก้ว ชั้นว่าเธอหน้าซีดๆนะ”โทโมะพูดจบก็อุ้มแก้วขึ้นมาแล้วพาก

ลับขึ้นมาที่ห้องตามเดิม

 

 

 

“โทโมะมาขลุกกับนังนี่ อยากจะรู้จังว่านังนี่มีอะไรดีถึงได้หลงนักหลงหนา”หวายพูดที่ประตู โทโมะ

หันไปมองหวายและแพนที่ยืนมองเขาอุ้มแก้วมาที่เตียง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมยะ เดี๋ยวนี้ถึงกับง่อยไปไหนมาไหนเองไม่ได้หรอ เลยต้องให้โทโมะอุ้มแบบนี้นังถุง

เลือด”หวายว่า

 

 

 

 

“มีของดีแบบนี้ทำไมไม่เอามาแบ่งกันเล่นล่ะโทโมะเพื่อนรัก”แพนมองแก้วตาเป็นมันแล้วพูด

 

 

 

 

“พูดมากน่า หวายชั้นบอกแล้วไงว่าที่หอคอยนี้ชั้นขอเป็นพื้นที่ส่วนตัวอย่ามายุ่ง”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

“แหม ถ้าไม่มาพวกเราก็ไม่รู้หรอกว่านายน่ะมีของน่าสนใจซ่อนไว้ที่นี่”แพนพูดแล้วเดินมาหาแก้วที่

นั่งที่เตียงเอื้อมมือะจับแก้ม แต่โทโมะผลักแพนกระแทกฝาผนังทันที

 

 

 

 

 

“ไอ้โทโมะ แก”แพนด่าแดงลุกวาวโกรธจัดพุ่งเข้าทำร้ายโทโมะ 2แวมไพร์ซัดกันนัวเนีย

 

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

หวายเห็นแก้วจะลุกไปหาโทโมะก็กระชากแก้วมาตบแก้วที่ไม่มีแรงล้มลงไปกองกับพื้นทันที

 

 

 

 

 

“ทำไม ยังจะสำออยอยู่นะ ลุกมาสิยะ”หวายพูดอย่างหมั่นไส้แก้วที่แย่งคู่ขาตัวเองไปก็ว่าพลางตบ

แก้วอีกไม่หยุดจนแก้วที่ไม่มีแรงพยายามปัดป้องตัวเองจากหวายที่กำลังอารมณ์ร้ายโมโหเธออยู่

 

 

 

 

 

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย หยุดเดี่ยวนี้นะ”เฟย์กลบมาตกใจที่เห็นหวายและแพนมาป่วนที่หอคอยก็ซัด

พลังตัวเองจนหวายและแพนกระเด็นออกจากแก้วและโทโมะ

 

 

 

 

“น้องเฟย์นี่มันเรื่องอะไรเนี่ย”แบงค์ที่เดินมาตามเสียงรีบถามเฟย์ทันที

 

 

 

 

“พี่แบงค์ช่วยเอาน้องๆของพี่กลับไปแล้วอย่ามายุ่งกับพวกเราด้วยนะคะ เพราะไม่อย่างนั้น อย่าหา

ว่าเฟย์ไม่เตือน”เฟย์พูดแล้วสร้อยที่ปีศาจแมวให้เฟย์ที่สวมอยู่ก็วาวเป็นสีแดง แบงค์ชะงักเพราะรู้ดี

กว่าปู่ทวดแมวที่มอบพลังปีศาจให้เฟย์นั้นมีพลังร้ายแรงมากแค่ไหน และการที่ปู่ทวดเลือดเฟย์มา

เป็นปีศาจเพราะต้องการมาคุ้มกันและคุมพวกเขาเองไม่ให้ก่อความวุ่นวาย

 

 

 

 

 

“ออกไปจากที่นี่ซะ ไป๊”โทโมะตวาดใส่แพนและหวายนหวายสะดุ้ง

 

 

 

 

“ถ้ากล้าไล่กันแบบนี้เราจะได้เห็นดีกัน แล้วโทโมะจะเสียใจที่เลือดยุ่งกับยัยถุงเลือดนี่”หวายพูด

อย่างคาดโทษก่อนจะเดินตามแบงค์ที่สั่งแพนและหวายกลับไปที่ปราสาท เมื่อทุกคนไปเฟย์รีบเข้า

มาดูอาการแก้ว

 

 

 

 

 

“เฟย์ นี่มันอะไร”โทโมะชูยาบำรุงครรภ์แบบของมนุษย์ให้ทุกคนดู เฟย์และแก้วอ้ำอึ้ง

 

 

 

 

“นายต้องตั้งสตินะโทโมะ ตอนนี้แก้วกำลังท้องกับนาย”เฟย์เองก็เครียดไม่เหมือนกันแต่ก็ต้องพูด

ออกมา

 

 

 

 

 

“มะ ไม่จริง เฟย์เธอดูอาการของฟางดีแล้วหรอ เธอตรวจอีกครั้งสิ”โทโมะอึ้งก่อนจะรีบบอกเฟย์

 

 

 

 

“ทะทำไมกันโทโมะ นายไม่ดีใจหรอที่ชั้นท้อง”แก้วพูดเพราะเห็นทุกคนเครียดไม่ได้ดีใจเหมือนกับ

เธอที่รู้ว่าเธอกำลงท้อง

 

 

 

 

 

“ไม่ เด็กน่ะต้องเกิดมาไม่ได้”โทโมะหันไปตะคอกแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

แก้วตกใจกับอาการโทโมะก็ตบหน้าชายหนุ่มทันที

 

 

 

 

 

“นายนอนกับชั้นจนชั้นท้องนายไม่คิดจะรับผิดชอบเรื่องนี้หรอ ได้ ชั้นจะไปจากที่นี่ ชั้นเลี้ยงลูกเอง

คนเดียวก็ได้”แก้วสะบัดตัวออกจากเฟย์ที่ประคองแก้วปาดน้ำตา น้อยใจที่โทโมะไม่คิดรับผิดชอบ

เธอสินะ

 

 

 

 

 

“เธอจะไปไหนไม่ได้เธอต้องอยู่ที่นี่”โทโมะกระชากตัวแก้วโยนไปบนเตียง

 

 

 

 

“นายจะมารั้งอะไรชั้นอีก ชั้นท้องอยู่นะ ชั้นน่ะคงจะสนองความต้องการของนายไม่ได้อีกนาน

ล่ะ”แก้วพูดอย่างไม่กลัวโทโมะ เฟย์ตกที่เรื่องชักไปกันใหญ่รีบเข้าไปห้ามทั้งคู่ไม่ให้ทะเลาะกัน

ทันที

 

 

 

 

 

“โอ๊ย พอเลยพอทั้งคู่นั่นล่ะทะเลาะกันไปมันก็ไม่มีอะไรดีหรอกนะ แก้วเธอยู่ที่นี่ล่ะทั้งแม่ทั้ง

ลูก”เฟย์พูด

 

 

 

 

“ไม่ แก้วต้องอยู่ที่นี่แค่คนเดียว แก้วต้องไม่มีไอ้เด็กปีศาจนั่นในท้อง”โทโมะว่า

 

 

 

 

 

 

“ไม่นะโทโมะนายจะทำอะไรน่ะ”แก้วร้องเมื่อโทโมะกระชากตัวเธอออกมาจากเฟย์ก่อนโทโมะจะ

ง้างมือหมายจะซัดพลังใส่แก้วให้แก้วแท้งลูก แต่เมื่อสบตากับแฟนสาวที่ร้องไห้ด้วยความกลัวก็

ชะงัก

 

 

 

 

 

 

“โธ่โว้ย”โทโมะลดมือลงก่อนจะดันแก้วกลับไปหาเฟย์ เขาทำไม่ลง เขาทำร้ายแก้วอีกต่อไปไม่ลง

จริงๆ เด็กนั่นคือลูกของเขา แต่ถ้าเขาไม่ทำลายเด็กนั่นแก้วจะต้องตาย

 

 

 

 

 

“โธ่ โว้ยยย”โทโมะหันไปชกกำแพงห้องจนเป็นรอยร้าวก่อนจะกลายร่างเป็นค้างคาวบินออกไปนอก

หน้าต่างทันที

 

 

 

 

 

 

“ฮือๆ โทโมะจะฆ่าชั้น โทโมะจะฆ่าลูก”แก้วกอดเฟย์แน่นเพราะกลัวและเสียใจกับโทโมะมาก

 

 

 

“แก้วใจเย็นๆก่อนนะ ใจเย็นๆ”เฟย์กอดปลอบเพราะไม่รู้จะบอกแก้วยังไงดีว่าโทโมะจำเป็นต้องทำ

มัน เพราะถ้าไม่ทำ แก้วต้องตาย

 

 

 

 

 

 

 

“ตื่นแล้วหรอคะพี่ป๊อป”ฟางหันมามองป๊อปปี้ที่ค่อยๆลุกก็รีบเอาเลือดที่เธอรินใส่แก้วยื่นให้ชายหนุ่ม

 

 

 

 

“ฟางเอาเลือดนี่มากไหน”ป๊อปปี้รับแก้วไปแล้วถามฟางทันที

 

 

 

 

“อะ เอ่อ”ฟางอึกอัก สายตาคมหนไปเห็นที่ข้อมือข้างขวาของฟางที่ปิดผ้าพันแผลมีเลือดซึม

 

 

 

 

 

“โอ๊ย พี่ป๊อปฟางเจ็บ”ฟางร้องเมื่อป๊อปปี้จับข้อมือขวาขึ้นมา

 

 

 

 

“ทำแบบนี้ทำไมฟาง”ป๊อปปี้อึ้งไม่คิดว่าฟางจะกรีดข้อมือตัวเองเอาเลือดให้เขากิน

 

 

 

 

 

“หึ มันคงโง่ในสายตาของพี่มากสินะคะที่ฟางทำแบบนี้ แต่ฟางอยากบอกพี่อย่างนึงนะว่าฟางเต็มใจ

ทำมัน แค่นี้เองเพื่อคนที่ฟางรัก”ฟางพูดจบก็ดึงมือกลับไม่สบตาเพราะป๊อปปี้คงไม่อยากฟังคำว่ารัก

จากเธอสินะ

 

 

 

 

 

“อ๊ะ พี่ป๊อป”ฟางร้องเมื่อป๊อปปี้ดึงข้อมือที่ฟางกรีดมาแล้วแกะเผยให้เห็นรอยกรีดที่ยังไม่หายสนิท

ก่อนจะก้มลงจูบอย่างอ่อนโยนที่แผลนั่น ฟางใจเต้นไม่เป็นจังหวะกับสัมผัสที่อ่อนโยนนี้

 

 

 

 

 

 

“อืม”ฟางรู้สึกว่าป๊อปปี้เริ่มจูบไล้ขึ้นมาเรื่อยๆจนถึงพวงแก้มและจูบเธอก่อนที่ฟางจะถูกดันลงไปนอน

กับเตียงโดยที่ทั้งคู่ยังนัวเนียไม่ออกจากกัน

 

 

 

 

 

“หยุดทำไมละคะพี่ป๊อป”ฟางถามป๊อปปี้ที่ลุกชึ้นจากตัวเธอ

 

 

 

 

 

“พี่มันแย่จริงๆที่ดีแต่ทำฟางร้องไห้ แล้วนี่ยังจะห้ามใจให้ทำมันอีก พี่ไม่อยากทำให้ฟางเจ็บ”ป๊อปปี้

พูดขึ้นแล้วะลุกขึ้น ภาพที่เขากับฟางมีอะไรกันที่กระท่อมนั่น ฟางต้องเจ็บกับการกระทำเขา เขาจะ

ไม่ทำมันอีกแม้จะต้องการฟางมากแค่ไหนก็ตาม ฟางโผกอดป๊อปปี้แน่นไม่ยอมให้ชายหนุ่มไปไหน

 

 

 

 

 

 

“อย่าไปไหนได้มั้ยคะพี่ป๊อป ฟางรู้ว่าคืนนั้นมันเป็นยังไง แต่ฟางเต็มใจจะรับมันพี่ป๊อป ฟางรักพี่ป๊อ

ปนะคะอย่าไปจากฟาง”ฟางพูดแล้วน้ำตาไหล ไม่ เธอจะปล่อยป๊อปปี้ไปจากเธออีกแล้ว

 

 

 

 

“แล้วคิดว่าพี่ไม่ทรมานรึไงที่ต้องทำเฉยชาเราแบบนี้”ป๊อปปี้พูดจบฟางก็ปล่อยโฮออกมาเมื่อรู้ว่าสิ่งที่

ชายหนุ่มทำนั้นมันคือการฝืนหัวใจของเขามากแค่ไหน งั้นแปลว่าเธอกับเขาคิดเหมือนกัน

 

 

 

 

 

“พี่ทำให้ฟางต้องเสียน้ำตา แต่ฟางก็ยินดีรับมัน เพราะพี่คือคนที่ฟางรักนะคะ”ฟางพลิกตัวมานั่งบน

ตักของชายหนุ่มก่อนจะกอดคอป๊อปปี้ไว้แล้วก้มลงจูบที่หน้าผากชายหนุ่มอย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

 

“อย่าไปจากฟางอีกนะคะพี่ป๊อป ฟางรักพี่มากนะคะ”ฟางพูดก่อนจะดันชายหนุ่มลงไปที่เตียง แล้ว

ทั้งคู่ก็ทำตามสิ่งที่หัวใจตัวเองเรียกร้องโดยไม่มีอะไรมาขวางกั้นอีก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มาทำ ออกไปเลยนะ”จินนี่ประคองตัวเองลุกขึ้นจากเตียงแล้วต้องตกใจเมื่อเห็นกวินนั่งอยู่ข้างๆก็รีบ

ออกปากไล่ก่อนจะเอาหมอนข้างปาใส่ทันที

 

 

 

 

“นี่ท้องอยู่นะจะมาโวยวายทำไมเล่า เดี๋ยวลูกก็หลุดหรอก”กวินพูด

 

 

 

 

“ดี ปล่อยให้หลุดๆไปเลย เด็กเนี่ย”จินนี่พูดอย่างเอาแต่ใจแล้วหันมาจะทุบท้องของตัวเอง กวินตก

ใจรีบล๊อคมือก่อนจะขึ้นคร่อมจินนี่ไว้

 

 

 

 

“อื้ออออ”จินนี่ดิ้นไปมาเมื่อถูกกวินบดจูบอย่างแรง

 

 

 

 

“เลว ชั้นเกลียดนาย”จินนี่พูดออกมาทันทีที่ถูกถอนจูบออกมา โดยไม่รู้เลยว่ากวินที่ได้ยินนั้นเจ็บ

ปวดมาก

 

 

 

 

“ใช่ ชั้นมันเลวถ้าเธอไม่ต้องการเด็กนี่ อีก4เดือนถ้าเธอคลอดออกมาชั้นจะเอาเด็กนี่ไปอยู่กับชั้นที่

อังกฤษเอง หวังว่า4เดืนเธอคงจะให้ความร่วมมือนะแล้วชั้นจะไม่มาขวางชีวิตรักเธออีก”กวินพูดนิ่งๆ

แล้วเดินออกไป จินนี่มองตามร่างสูงที่ออกจากห้องนอนไปแล้วรู้สึกใจหวิวขึ้นมาก่อนจะเอามือลูบ

ท้องตัวเองเบาๆ

 

 

 

 

 

“ชั้นจะไม่ยอมให้พี่กวินเลี้ยงไอ้เด็กนั่นหรอกนะ แจมคิดอะไรทีสิ”แครอลเห็นกวินออกมาจากห้อง

ของจินนี่ก็โวยวายใส่แจมที่แอบหมั่นไส้แครอลเบาๆก่อนจะหันหน้าไปยิ้มให้แครอล

 

 

 

 

 

“ได้เลยค่ะ ระดับแจมแล้วคุณแครอลไม่ต้องห่วง”แจมยิ้มขึ้นมาอย่างประจบเอาใจแครอลแล้วพาก

ลับเข้าไปในห้อง โบว์ที่จะเดินไปหาจินนี่ที่ห้องได้ยินเข้าก็มองพวกแครอลอย่างสงสัย

 

 

 

 

 

 

เห็นบอกให้เอาคืนป๊อปปี้เยอะๆ งั้นได้ เดี๋ยวจัดให้ แต่ก่อนจะเอาคืนต้องสร้างรอยแผลให้ป๊อปปี้ก่อนสิ หึๆ

 

 

ส่วนคู่โทโมะแก้วหวานกันมาพอละ เดี๋ยวก็เตรียมเศร้าได้ละ หุหุ

 

 

ชอบให้ไรเตอร์ดราม่า งั้นได้เลยย ไรเตอร์จัดให้