My Angle ภารกิจรักร้ายของยัยนางฟ้าตัวแสบ

“นี่เธอว่าฉันงั้นเหรอ!!!” สามหนุ่มตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน ทำให้สามสาวหันมามองอย่างงงๆ

“เป็นอะไรของพวกนายน่ะ บ้าไปแล้วเหรอ” แก้วว่า

“นั่นดิ อยู่ๆก็ตะโกน ตกใจหมดเลย” ฟางพูด

“อย่างนี้คนที่น่าจะไปเช็คสมองน่าจะเป็นพวกนายมากกว่าฉันน่ะ” เฟย์พูดเป็นคนสุดท้าย

“เธอ! ยัยทอม!! เธอเรียกใครไอ้ตุ๊ด!!!” โทโมะชี้หน้าแก้วทันที

“เธอด้วยยัยหัวหอม เรียกใครว่าไอ้กบ” เขื่อนว่าบ้าง

“ส่วนเธอยัยฟู มีสิทธิ์อะไรมาเรียกฉันไอ้หมี หะ!!!” ป๊อปปี้ว่าพร้อมกับมองฟางด้วยสายตาเขียวปัด ทำเอาหญิงสาวถึงกับปรี๊ดทันที

“กรี๊ด! ไอ้บ้า!! นายมีสิทธิ์อะไรมาว่าฉันหัวฟู อยากตายรึไงหะ”  ฟางตะคอกใส่อย่างโมโห

“คงงั้นมั้ง” ป๊อปปี้ลอยหน้าตอบอย่างกวนๆ จ้องหน้าหญิงสาวเขม็ง

“คอยดูนะ ฉันจะเสกให้นายเป็นใบ้ พูดไม่ได้ไปตลอดชีวิตเลยคอยดู” ฟางขู่ พร้อมกับมองหน้าอีกฝ่ายอย่างโกรธๆ ป๊อปปี้จ้องตอบอย่างไม่รู้สึกกลัว จนเฟย์และแก้วต้องรีบเข้ามาห้าม

“เดี๋ยวพี่ฟาง ใจเย็นก่อน นึกถึงภารกิจไว้สิคะ” เฟย์พูด แก้วรีบเสริมทันที

“ใช่ฟาง ถ้านายนี่เป็นอะไรไป ภารกิจของพวกเราก็จะไม่สำเร็จนะ” แก้วหว่านล้อมอีกทาง จนฟางเริ่มจะใจเย็นลง แต่ป๊อปปี้ก็ยังไม่วายสงเสียงกวนประสาทขึ้นมาอีกว่า

“ไงล่ะยัยเตี้ย ไหนบอกว่าจะเสกให้ฉันเป็นใบ้ไง ฉันยังพูดได้อยู่เลยนะ” ป๊อปปี้ว่า ทำเอาความอดทนของฟางขาดผึ่ง เผลอร่ายเวทย์ใส่ป๊อปปี้ทันทีโดยที่เฟย์และแก้วห้ามไว้ไม่ทัน ขณะที่สามพี่น้องได้แต่ยืนมองอยู่อย่างอึ้งๆ

“พี่ป๊อป! เป็นอะไรรึเปล่าพี่” เขื่อนได้สติเป็นคนแรกรีบหันไปถามพี่ชายด้วยความเป็นห่วง แต่ก็ต้องอึ้งอีกรอบกับภาพที่เห็น ป๊อปปี้เหมือนพยายามจะพูดอะไรบางอย่างออกมา แต่ก็ไม่สามารถพูดได้เพราะไม่มีเสียงใดๆเล็ดลอดออกมาจากปากของเขาได้เลย เขื่อนถึงกับหน้าเสียเมื่อเห็นความผิดปกติของพี่ชาย รีบหันไปมองหน้าโทโมะอย่างขอความช่วยเหลือ

“ยัยทอม! เพื่อนเธอทำอะไรน้องฉัน” โทโมะหันไปถามแก้วอย่างเอาเรื่อง

“เงียบไปเลยนะนายน่ะ อยากเป็นใบ้อีกคนเหรอไง” แก้วว่า ก่อนจะหันไปพูดกับฟางที่ยืนทำหน้านิ่งอยู่ข้างๆ “ฟาง... ทำให้นายนี่กลับมาเป็นเหมือนเดิมเหอะ เดี๋ยวมันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่นะ”

“ใช่พี่ฟาง ภารกิจของเราคือเขานะ ถ้าเขาเป็นอะไรไปแล้วเราจะทำยังไงล่ะ” เฟย์กล่อมพี่สาวอีกแรง ฟางมองหน้าน้องสาวกับเพื่อนสลับกับหน้าเหวอของป๊อปปี้อย่างขัดใจ

“ก็ได้ แต่ถ้านายนี่ปากมากอีกล่ะก็ ฉันไม่รับรองความปลอดภัยนะจะบอกให้” ฟางพูด ก่อนจะร่ายเวทย์แก้ให้ป๊อปปี้อย่างไม่เต็มใจนัก

“เธอมันยัยแม่มด!!!” ป๊อปปี้คำรามเสียงต่ำในลำคออย่างโกรธๆ หลังจากกลับมาพูดได้อีกครั้ง แล้วก็ได้สายตาเขียวปั๊ดของฟางตอบกลับมาทันที

“พี่ป๊อป ใจเย็นก่อนดีกว่าพี่ เดี๋ยวก็ได้เป็นใบ้อีกรอบหรอก” เขื่อนรีบห้ามพี่ชายเมื่อเห็นว่าฟางเริ่มจะโกรธขึ้นมาอีกรอบ

“แต่ยัยพวกนี้ก็เป็นแม่มดจริงนั่นแหละ” โทโมะแทรกขึ้น สามสาวหันขวับไปมองหน้าคนพูดทันที เขื่อนแทบจะยกมือขึ้นตบหน้าผาก หาเรื่องใส่ตัวอีกคนล่ะพี่ตู!!!

“พวกฉันเป็นนางฟ้าต่างหากล่ะ ไอ้ตุ๊ด!” แก้วแก้พร้อมกับมองหน้าชายหนุ่มอย่างไม่พอใจ

“แล้วพวกเธอต้องการอะไรจากพวกฉัน” เขื่อนรีบแทรกขึ้นก่อนจะมีการวางมวยเพิ่มขึ้นอีกคู่

“ก็ต้องการให้พวกนายตามหารักแท้ให้เจอไง พอพวกนายตามหารักแท้เจอ ภารกิจของพวกเราก็จะสำเร็จ แล้วพวกเราก็จะได้กลับสวรรค์กัน” เฟย์ตอบ

“แล้วถ้าพวกฉันไม่ทำตามล่ะ” เขื่อนถามต่ออย่างลองเชิง

“พวกฉันก็จะตามพวกนายไปเรื่อยๆ จนกว่าพวกนายจะเจอรักแท้” แก้วตอบบ้าง

“นี่! พวกฉันไม่ได้มีเวลาว่างขนาดนั้นนะ เพราะพวกเราต้องไปมหาลัย” ป๊อปปี้แย้งขึ้นทันที

“ไม่เห็นยาก พวกเราก็จะตามพวกนายไปมหาลัยด้วยไง” เฟย์บอกยิ้มๆ

“ไม่ได้! ถ้าพวกเธอตามพวกเราไปมหาลัยต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่” เขื่อนห้ามพร้อมกับทำหน้าตื่น

“ใช่! แล้วอีกอย่างพวกเธอก็ไม่ได้เป็นนักศึกษาจะไปมหาลัยได้ไง” โทโมะเอ่ยเสริม

“คอยดูล่ะกันว่าพวกเราจะไปได้รึเปล่า” แก้วเอ่ยอย่างมั่นใจ

“เรื่องของพวกเธอ” โทโมะยักไหล่ไม่สนใจ ก่อนจะหันไปหาน้องชายทั้งสอง “ไอ้ป๊อป ไอ้เขื่อน ไปแต่งตัวได้แล้วเดี๋ยวสาย” พูดจบก็เดินเข้าห้องไปทันที

“ครับ” สองหนุ่มรับคำก่อนจะเดินเข้าห้องตัวเองไป

.

.

.

.

.

เอิ่มมมมม ทำไมเจ๊อารมณ์รุนแรงจัง แล้วนี่สาวๆจะตามหนุ่มๆไปมหาลัยได้มั้ยล่ะเนี่ย ติดตามต่อตอนต่อไปนะคะ