แรงแค้น พยาบาดไฟร้าย
เขียนโดย 
มารุกะ
วันที่ 20 มีนาคม พ.ศ. 2557 เวลา 21.32 น.
แก้ไขเมื่อ 30 เมษายน พ.ศ. 2557 21.14 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
31) ปลอบใจ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
"อืมมมม"ร่างบางครางเมื่อรู้สึกถึงแสงแดดที่สาดส่องเข้ามากระทบเปลือก ทำให้เธอค่อยๆปรือขึ้นแล้วหันไปดูด้านหลังก็เห็นร่างสูงนอนตะแคงมาทางเธอและเอามือท้าวหัวพร้อมกับส่งยิ้มมาให้เธอ และเขาก็ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วด้วย
"ตื่นแล้วหรอ Moning Kiss"ร่างสูงรวบตัวร่างบางมาไว้ในอ้อมกอดแล้วประทับริมฝีปากลงไป
"อื้อ อย่านะ"ร่างบางร้องแล้วดันอกของร่างสูงออกแต่ไม่เป็นผลเขาแค่ถอนริมฝีปากออกเท่านั้น
"หึหึ เมื่อคืนรื้นฟื้นความทรงจำทั้งคืนเหนื่อยมั้ย"เขาถามร่างบางทำให้เธอหน้าขึั้นสีแดงจัด และฟาดมือเรียวเล็กลงไปที่อกแกร่ง
"อีตาบ้า พูดอะไรเนี่ย"ร่างบางว่าแก้เขิน
"เขินอีก แล้วลุกไหวมั้ยเนี่ย"ร่างสูงล้อ
"หวะ ไหวสิ"ร่างบางตอบอึกอัก
"จริงเร้อ ให้ฉันอุ้มไปอาบน้ำมั้ย"เขายังล้อต่อ
"ไม่ต้อง นายไปทำอาหารเลยไป๊"ร่างบางไล่คนตัวสูงแก้เขิน
"ครับๆ คุณเมีย แต่ถ้าไม่ไหวเรียกผมได้นะ ฟอดดดดด"ร่างสูงพูดล้อเลียนแล้วโขมยหอมแก้วร่างบางฟอดใหญ่ก่อนจะรีบออกจากห้อง ก่อนจะโดนหมอนแต่ก็ออกไปทัน
"อีตาหมีบ้า"ฟางว่าไล่หลังแล้วลุกไปเข้าห้องน้ำ แต่ยังรู้สึกเพลียๆ
หลังจากที่ฟางอาบน้ำ แต่งตัวเสร็จก็ลงมาข้างล่างไปที่ห้องครัวก็เห็นร่างสูงทำอาหารอยู่
"สปาเก็ตตี้อีกละ"เมื่อร่างบางเห็นอาหารเช้าก็ถึงกับบ่น ร่างสูงที่ได้ฟังก็ขมวดคิ้วเข้าหากัน
"สปาเก็ตตี้อีกแล้ว นี่เธอจำได้แล้วหรอ"ร่างสูงพูดอย่างดีใจแล้วเข้าไปหาร่างบาง
"เอ่อ...."ร่างบางอึกอักพูดไม่ถูก
"เธอจำความได้แล้ว"ร่างสูงโผกอดภรรยาสาวแน่นทำให้ร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดหายใจไม่ออก
"นะ นี่ ฉันหายใจไม่ออก"ร่างบางบอก ร่างสูงจึงคลายอ้อมกอดออกหลวมๆ และมองหน้าร่างบาง
"รู้งี้ฉันพาเธอมาที่นี่ แล้วรู้ฟื้นความจำแบบเมื่อคืนตั้งนานแล้ว"ป๊อปปี้พูด
"อีตาบ้า ลามก"ฟางว่าแล้วฟาดมือลงไปที่แขนแกร่ง
"หึ ก็มันจริงนี่"ร่างสูงพูด
"ปล่อยฉันก่อน"ร่างบางค่อยๆ ผละจากออกจากร่างสูงและมองหน้าคนตรงหน้าพร้อมกับเม้มริมฝีปาก
"เธอเป็นอะไร"ร่างสูงขมวดคิ้วถาม
"ก่อนวันที่ฉันจะเกิดอุบัติเหตุ ฉันทะเลาะกับนาย เรื่อง...."ร่างบางพูดแต่ก็หยุดไว้และหลบสายตาร่างสูง
"เรื่องพี่สาวเธอ"ร่างสูงพูดต่อจนจบ ร่างบางพยักหน้า
"ใช่ แล้ววันต่อมาฉันก็ไปหาพี่ฟาที่โรงพยาบาล แล้วถามความจริงเกี่ยวกับพี่ฟาและพี่ชายนาย"ร่างบางพูด
"แล้วพี่เธอบอกว่ายังไง"ร่างสูงถาม
"เขาบอกว่าเขามีเหตุผล"ร่างบางตอบ
"เหตุผล เหตุผลอะไร"เขาถามต่อ
"เขาไม่บอก พี่ฟาบอกแค่ว่าฉันไม่มีทางเข้าใจ"ฟางบอก"แต่สิ่งที่ฉันสังเกตุได้จากพี่ฟางก็คือ แววตา"ร่างบางพูดต่อ
"แววตา"ป๊อปปี้ทวนคำ
"ใช่ เวลาพูดถึงพี่ปอนด์พี่ฟามีแววตาที่เจ็บปวดมากถึงมากที่สุด ฉันว่าที่พี่สาวฉันทิ้งพี่ชายนายเขาต้องมีเหตุผล"ฟางอธิบายต่อ
"แล้วพี่เธอมีเหตุผลอะไร"ป๊อปปี้ถามอย่างใจเย็นทั้งที่ในใจร้อนรุ่มเป็นไฟ
"นี่แหละ ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าพี่ฟามีเหตุผลอะไร"ร่างบางพูดอย่างมุ่งมั่น แล้วเอื้อมมือไปจับมือหนาของป๊อปปี้
"ฉันขอล่ะนะ ฉันขอจัดการเองฉันเชื่อว่าซักวันพี่ฟาต้องบอกความจริง"
"ได้ ฉันจะไม่ทำร้ายพี่เธอ"ร่างสูงยอมรับอย่างง่ายดาย ทำให้ร่างบางรู้สึกงงๆ
"นายเปลี่ยนไป จากที่เคยคิดแค้นพี่ฉันอยากฆ่าพี่ฉันให้ตาย แล้วอยู่นายก็ใจอ่อนนายมีแผนอะไรรึเปล่า"ร่างบางถามอย่างระแวง
"เปล่าฉันไม่มีแผน แต่เป็นเพราะ...."ป๊อปปี้หยุดคำพูดไว้แค่นั้นแล้วหลุบตาลง
"เพราะอะไร"ร่างบางถาม
"....ลูก"ร่างสูงพูดเสียงแผ่ว
"ลูก นะนี่ฉันท้องหรอ ทำไมนายไม่บอกฉัน"ร่างบางยิ้มร่าแล้วลูบท้องแบนราบของตัวเอง
"เขาจากเราไปแล้ว"ร่างสูงพูดเสียงแผ่ว ร่างบางที่ได้ยินถึงกับชะงัก
"มะ หมายว่าไง"ฟางถามเสียงสั่น
"ตอนที่เธอเกิดอุบัติเหตุ แล้วเข้าโรงพยาบาลหมอบอกว่า เธอท้องและเสียลูกไปเพราะอุบัติเหตุ"ร่างสูงบอกแล้วน้ำตาลูกผู้ชายก็ไหลออกมาหลังจากกลั้นไว้นาน
"ฮึก ไม่จริงใช่มั้ย บอกฉันมาสิว่าไม่จริง ฮืออออ"ฟางร้องไห้ออกมา ป๊อปปี้ดึงตัวเธอเข้าไปกอดไว้แน่น
"ฮึก ฮึก ทะ ทำไม ต้องเป็นแบบนี้ ฮือออออ"ร่างบางร้องไห้ไม่หยุดอยู่ในอ้อมกอดแข็งแกร่ง
"ฉันเชื่อว่าซักวันเขาต้องกลับมาหาเรา"ร่างสูงพูดทั้งน้ำตาและค่อยๆดันตัวร่างบางออกและประกบจูบลงไปอย่างอ่ินโยนแล้วอุ้มตัวร่างบางขึ้นไปชั้นบน
ดราม่ากันแล้วก็ปลอบใจกันหน่อยลูกจะได้กลับมา
อัพแล้วน้า ตอนหน้าจะเริ่มมีเหตุการร้ายๆเกิดขึ้น
เม้น+โหวตด้วยนะคะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
