เพราะ...รัก

                          22

"ฟาง...."

ป๊อปปี้ครางเรียกชื่อคนที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ทันทีที่ลืมตาตื่นขึ้นมา แล้วพยายามเท้าแขนที่เตียงเพื่อดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งอย่างงัวเงรย ทำเอาเธอรีบลุกขึ้นเดินมาหาเขาอย่างรวดเร็ว

"ตื่นแล้วหรอ ปวดหัวมั้ยเนี่ย"

"ไม่เท่าไหร่ๆ แต่คือ..."

อยู่ดีๆ ป๊อปปี้ก็เงียบไปแล้วลอบมองใบหน้าของฟาง สายตาเป็นห่วงที่ถูกส่งมาทำเอาเขาแทบยิ้มแก้มปริ ท่าทางที่หมือนจะไม่โกรธเคืองอะไรเขาแล้วทำให้เขาแปลกใจ

ทั้งๆ ที่เมื่อวานเขาเห็นเธอยังแอบหงุดหงิดที่เห็นเขานั่งกับแบมอยู่เลย

หรือเขาสำคัญตัวผิดไป...?

"ฉันเห็นเธอนั่งเล่นอยู่ที่ร้านเดียวกับฉันเมื่อวาน..."

'หา...เขาเห็นงั้นหรอ?'

ฟางได้แต่ครางอย่างสงสัยเพียงในใจ แต่ยังคงนั่งนิ่งมองหน้าเขาอยู่เหมือนเดิม เพื่อฟังเขาพูดต่อ

โดยที่ป๊อปปี้ก็อธิบายเหตุผลต่อ พลางทำกระพริบตาปริบๆ ใส่ อย่าอ้อนๆ แขนแกร่งเริ่มเกี่ยวเอวให้เธอนั่งลง

"ฉันกลัวเธอจะงอนอะ ที่ฉันไปนั่งกับคุณแบมกันสองต่อสอง แต่ฉันมีเหตุผลของฉันเหมือนกันนะ"

"..."

"ก็บอสโทรเรียกให้ฉันมาหาคุณแบมด่วน ฉันก็เลยต้องไป แล้วรีบถามสาเหตุที่ต้องเรียกมา..."

ฟางเผลอถามตัดหน้าป๊อปปี้ที่ยังพูดไม่จบอย่างฉุนๆ แอบหงุดหงิดเมื่อนึกย้อนกลับไปนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวานนี้

"แล้วทำไมพอรู้แล้วไม่เดินออกไปล่ะ"

"ก็คุณแบมขู่ว่าจะทำร้ายเธอน่ะสิ บอกจะปลดเธอออกด้วย ฉันไม่ยอมนะ"

"จะปลดก็ปลดสิ ฉันไม่กลัวซะหน่อย"

"ไม่มีวัน แถมยังขู่ว่าจะแบล็กลิสต์เธอด้วย ฉันไม่ยอมนะ ฉันไม่ให้เธอเจ็บตัวหรือเป็นอะไรเพราะฉันแน่"

ป๊อปปี้แย้งขึ้นมาทันทีที่ได้ยินประโยคที่ไม่แยแสของฟางอย่างหนักแน่น หน้าหล่อเริ่มหงิกงอ เมื่อเขาพูดถึงคำขู่ที่แบมขู่เขาเมื่อวาน

ทำเอาเธอต้องหลุดอมยิ้มกับคำพูดที่ออกมาจากปากของเขาที่ดูจะเป็นห่วงเธอมากกว่าความต้องการของตัวเอง

ถึงแม้จะไม่อยากนั่งกับผู้หญิงคนนั้น แต่ก็ยอมนั่งเพราะไม่อยากให้เธอต้องเป็นอะไรไป...

น่ารักซะไม่มี!!!

"นี่ไม่งอนฉันแล้วใช่มั้ย"

"ทำไมฉันต้องงอนนายด้วยอะ"

"งั้นฉันไปเดตกับผู้หญิงคนอื่นดีกว่า เอ..."

ไม่ทันที่ป๊อปปี้จะพูดจนจบประโยค ฟางก็รีบประชดใส่เขาทันที แล้วลุกขึ้นทำหน้าบึ้งตึง ก่อนที่จะก้าวออกไป

แต่เขาเกี่ยวเอวของเธอเอาไว้ก่อน ทำให้เธอต้องล้มลงนั่งอย่างเดิม หันไปแยกเขี้ยวใส่อย่างหงุดหงิด

"โอ๋ๆๆ ล้อเล่นค้าบ ไม่ไปหรอก ก็ฉันรักคนๆ นี้นี่นา จะไปไหนได้ยังไงอะ"

แขนแกร่งรีบเกี่ยวเอวบางเข้ามาใกล้ๆ จนมานั่งเกยตักเขา แล้วกระชับอ้อมกอดเอาไว้แน่น ทำให้เธอรีบประเคนหมัดน้อยๆ ให้ทันที

ทำเอาเขาถึงกับต้องปล่อยให้เธอเป็นอิสระทันทีด้วยความจุก

'ยัยเตี้ยแรงเยอะ ชกมาได้'

"ลามปามๆ เดี๋ยวเหอะ"

"ว่าแต่...หายงอนยังอะ"

"นี่นายคิดว่าฉันเป็นคนไม่มีเหตุผลขนาดนั้นเลยหรือไง ไอบ้าป๊อป อยู่กันมาตั้งกี่ปีแล้วยังไม่รู้อีก"

"ยอมรับแล้วหรอว่างอนอะ"

ป๊อปปี้รีบถามแกมแซวทันทีที่ได้ยินคำตอบจากฟางพลางยิ้มกว้างอย่างมีความสุข ทำเอาฟางที่หันมามองรีบแก้ตัว แล้วผลักหัวป๊อปปี้เบาๆ แก้เขิน

"อะไรๆๆ อย่ามามั่วนะ เปล่าสักหน่อย"

"แหม เขินหรอจ๊ะ แค่ถามแค่นี้เอง หวั่นไหวแล้วใช่ปะเนี่ย"

'หวั่นไหวบ้าอะไรล่ะ รักเลยตะหาก >////<'

"คิดเองละกัน"

ฟางพึมพำเบาๆ แล้วรีบวิ่งออกจากห้องไปทันทีที่ป๊อปปี้เผลอ ทำเอาเขามองตามไปยิ้มๆ กับท่าทางน่ารักๆ และประโยคที่เธอพึมพำเมื่อกี้

"คิดว่าไม่ได้ยินหรือไง ยัยเตี้ย!"

หายไปนาน ข้าพเจ้าต้องขอกราบอภัยเป็นอย่างสูง คือสมองตีบตัน ฮ่าๆ กลับมาละนะ เม้นน้อยลงเรื่อยๆ เค้าน้อยใจนะ เจอกันตอนหน้านะครัชช #เม้นโหวต