พิสูจน์รัก จุมพิตหัวใจ..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"อะ แฮ่มๆ"แก้วที่นั่งยิ้มมองป๊อปปี้เเละฟางที่ผลัดกับตักกับข้าวให้กันก็กะแอ้มออกมาเขบาๆ สร้างรอยยิ้มให้กับป้าเเม่บ้านเเล้ว ฟางที่เขินหน้าแดง

 

 

 

 

 

"อะ นายต้มจืดน่ากิ๊นน่ากิน"แก้วตักต้มจืดให้โทโมะที่นั่งอยู่ข้างๆเพื่อล้อเลียนฟางไม่ได้คิดอะไร ก่อนจะหันมายักคิ้วกวนๆให้ฟาง

 

 

 

 

 

"อ้าว เเล้วทำไมต้องตักให้นายโทโมะด้วยล่ะ"ฟางได้ทีเเซวบ่้างแก้วตาโตเล็กน้อยก่อนจะชักมือกลับมาเเล้วมองหน้าฟางอย่างเค้นๆ

 

 

 

 

 

"ไม่ใช่ให้นายนี่คนเดียวซะหน่อย ต้มจืดหน่อยนะ"แก้วที่หาทางหนีทีไล่ก่อนจะตักต้มจืดให้ป๊อปปี้ โทโมะได้เเต่จ้องมองอย่างไม่ค่อยพอใจ ฟางที่เห็นโทโมะไม่ละสายตาจากแก้วจึงตีมือแก้วไปทีนึง

 

 

 

 

 

เพียะ!

 

 

 

 

 

"คนนี้ของเค้า"ฟางพูดเเล้วให้สัญญาณก่อนแก้วจะหันไปมองโทโมะ

 

 

 

 

 

"อุย! เป็นอะไร"แก้วหันมามองโทโมะก่อนจะพูดตกใจน้อยๆ ก่อนจะยิ้มแห้งๆให้โทโมะ

 

 

 

 

 

"ไก่อร่อยนะ"แก้วพูดเเล้วใช้ซ้อมทิ่งน่องไ่เเล้วจ่อปากโทโมะ

 

 

 

 

 

ครืน

 

 

 

 

 

โทโมะลากเก้าอีกออกห่างจากโต๊ะก่อนจะเดินออกไปโดยที่ไม่พูดอะไรสักคำ

 

 

 

 

 

"งานเข้า อิอิ"ฟางนั่งอยู่ตรงข้ามแก้วก็ขำเเล้วเอามือปิดปาก

 

 

 

 

 

"ฝากไว้ก่อนเถอะ"แก้วพูดเเล้วชี้หน้าฟางก่อนจะวิ่งตามโทโมะไป

 

 

 

 

 

"เพื่อนเธอชอบน้องชั้นหรอ"ป๊อปปี้หันมาถามฟางที่กำลังขำคิกคักอยู่ ฟางจึงหันมามองป๊อปี้ตาหรี่ๆ

 

 

 

 

 

"นี่นาย ขาดนี้เเล้วดูไม่ออก เเล้วก็ไม่ใช่เพื่อนชั้นที่ชอบน้องนายอย่างเดียว น้องนายก็ชอบเพื่อนชั้นด้วย"ฟางพูดเเล้วยิ้มเเบบมีเลศนัยน์

 

 

 

 

 

"อย่ายิ้มแบบนี้ได้มั้ย"ป๊อปปี้มองรอยยิ้มของฟางก่อนจะพูด

 

 

 

 

 

"ทำไม-_-"

 

 

 

 

 

"เหมือนแม่มด"

 

 

 

 

 

เพียะ!

 

 

 

 

 

ฟางฝาดฝ่ามือน้อยๆของตัวเองลงบนท่อนเเขนแกร่งของป๊อปปี้เบาๆขึงทีก่อนจะหน้ามุ่ย

 

 

 

 

 

"นั่นปากหรอน่ะ"ฟางพูดเเล้วกอดอก

 

 

 

 

 

"เอ้า เเล้วมีอะไรมาพิสูจน์ว่านี่ไม่ใช่ปาก"ป๊อปปี้เถียง

 

 

 

 

 

"พูดแบบนี้สักยกมั้ยจ้ะ"ฟางพูดเเล้วดึงขอเสื้อป๊อปปี้เข้ามาใกล้

 

 

 

 

 

ฟาดดดดด

 

 

 

 

 

ป๊อปปี้ถือโอกาสฟอมแก้มฟางฟอดใหญ่ก่อนฟางจะผลักออก

 

 

 

 

 

"นาย!"ฟางพูดเเล้วจับแก้มก่อนจะมองหน้าป๊อปปี้ที่ยิ้มทะเล้นให้อยู่

 

 

 

 

 

"มีไรจ้ะ ^^"ป๊อปปี้พูดเเล้วยิ้มทะเล้นมาให้

 

 

 

 

 

"ไอ้ลามกเอ้ย อายป้าเค้าบ้างสิ"ฟางว่าก่อนจะมองป้าแม่บ้านที่ยืนยิ้มอย่างพอใจอยู่

 

 

 

 

 

"ไม่ต้องอายหรอกค่ะ ป้าปิดตาเเล้ว"ฟางพูดเเล้วยิ้มตาเเต่ทำนิ้วห่างมือไว้ตรงตา

 

 

 

 

 

"ป้าอะ-////-"ฟางพูดเเเล้วหน้าแดง

 

 

 

 

 

"ป้าเค้าไม่ดูเเล้วนี่ไง สักทีมั้ย"ป๊อปปี้พูดเเล้วยิ้มทะเล้นให้

 

 

 

 

 

"ไปทำงาน!"ฟางพูดเเล้วรีบลุกพรวดออกมาทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"นี่นายหยุดก่อนสิ"แก้วตามง้อโทโมะตั้งเเต่อยู่บ้านจนมาถึงหน้าบริษัทโทโมะยังไม่ยอมคุยกับเธอสักคำ

 

 

 

 

 

"..."

 

 

 

 

"หยุดก่อน นี่นาย"แก้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งเพื่อตามโทโมะที่เอาเเต่ตั้งใจเดินอย่างเดียว

 

 

 

 

 

"..."

 

 

 

 

 

"นี่นายฟังชั้นก่อนสิ ชั้นเเค่แกล้วยัยฟางเฉยๆ"แก้ววิ่งมาดักหน้าโทโมะก่อนจะประสานมือระดับอกเเล้วพูดออกไป

 

 

 

 

 

"..."โทโมะเงียบไม่พูดอะไรได้เเล้วเอี้ยวตัวไปอีกทางเเล้วเดินผ่านไป

 

 

 

 

 

"นี่นายรอชั้นก่อนสิ๊"แก้วยังพายายามตื้อโทโมะ

 

 

 

 

 

"..."

 

 

 

 

 

"โอ้ยยย"แก้วร้องทันทีเมื่อเดนสะดุดเท้าตัวเองจ้นล้มก้นจ้ำเบ้า โทดมะที่กำลังเดินอยู่หยุดเเล้วรีบวิ่งมาดูทันที

 

 

 

 

 

"เดินภาษาอะไรไม่ระวังเนี่ย"โทโมะว่าก่อนจะพลิกเท้าแก้วดู

 

 

 

 

 

"โอ้ยยๆๆ"แก้วแกล้งร้อง

 

 

 

 

 

"เจ็บหรอชั้นขอโทษ"โทโมะพูดก่อนจะอุ้มแก้วขึ้น

 

 

 

 

 

"เห้ย อุ้มทำไม"แก้วตกใจก่อนจะว่าโทโมะเเล้วมองไปรอบๆ มีคนเป้ากปากซุบซิบอะไรกัน

 

 

 

 

 

"จะเดินไปแบบนี้มันก็เจ็บสิ"โทโมะพูดก่อนจะรีบเดินไปห้องทำงานทันที

 

 

 

 

 

"อ้าว คุณวิศว แก้ว สวัสดีค่ะ"เฟย์พูดทักทายโทโมะเเละแก้วเเต่โทโมะไม่สนใจเดินดิ่งเข้าห้องแก้วก็ยิ้มบางๆให้เพื่อเป็นมารยาท

 

 

 

 

 

"นายหายโกรธชั้นยังอะ"แก้วถามโทโมะทันทีที่โทโมะวางตัวเองลงบนโซฟาตัวเดิมเเล้วลดตัวลงนั่งคุกเข่าเพื่อดูรอยฟกช้ำที่เท้าของแก้ว

 

 

 

 

 

"คงไม่เจ็บเเล้วใช่มั้ย"โทโมะพูดเเล้วลุกขึ้นจะเดินไปที่โต๊ะทำงานเเต่แก้วรั้งขอมือไว้ก่อน

 

 

 

 

 

"ฟังชั้นก่อนสิ ชั้นเเค่จะแกล้งยัยฟางเฉยๆนะ"แก้วพูดเเล้วเขย่ามือโทโมะ

 

 

 

 

 

"หายงอนเหอะนะ"แก้วพูดเเล้วรีบเขย่ามือโทโมะอย่างออดอ้อนทันที

 

 

 

 

 

"ตัวเอง เค้าขอโทษ"แก้วใช้ลูกอ้อนลูกสุดท้ายพูดเเล้วทำตาปริบๆ เเละได้ผลคำพูดของเธอทำให้โทโมะหันขวับมาทันที

 

 

 

 

 

"เมื่อกี้เธอเรียกชั้น เเล้วเเทนตัวเองว่าไงนะ"โทโมะถามทันที

 

 

 

 

 

ว่าเเล้วไงต้องหันมาชัวร์ คริคริ เเล้วทีนี่จะตอบยังไงล่ะเนี่ย -3-

 

 

 

 

 

"ก็ตัวเอง กับเค้าไง แหม หายงอยเหอะนะ"แก้วพูดเเล้วยิ้มหวานให้

 

 

 

 

 

"ปัญญาอ่อน-_-"โทโมะพูด เเต่ในใจมันเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

 

 

 

 

 

"หายโกรธยังล่ะ"แก้วพูดเเล้วกระตุ๊กเเขนเสื้อ

 

 

 

 

 

"..."โทโมะเงียบเเล้วก้มมองคนตัวเล็กที่กำลังทำทั้งหน้าเเละสายตาอ้อนสุดพลัง

 

 

 

 

 

"หายโกรธเดี๋ยวเลี้ยงติม"แก้วพูด

 

 

 

 

 

"ชั้นอิ่ม"

 

 

 

 

 

"เดี๋ยวพอไปซื้อตุ๊กตา"

 

 

 

 

 

"ชั้นโตเเล้ว"

 

 

 

 

 

"ถ้างั้นนายจะให้ชั้นทำอะไรชั้นจะทำหมด ได้มั้ย ได้โปรด"แก้วพูดเเล้วประสานมือกันเพื่อขอร้อง

 

 

 

 

 

"จะทำได้หรอ"โทโมะพุดเเล้วกระตุกยิ้มบาง

 

 

 

 

 

ชั้นเกลียดรอยยิ้มนี้ที่สุด -_-

 

 

 

 

 

"ได้"แก้วพูดนักแน่น พูดไงงั้นแหละ TT

 

 

 

 

 

"ไม่ต้องทำอะไร.."

 

 

 

 

 

"อ้าว"

 

 

 

 

 

"เเค่อยู่ข้างๆชั้นพอ"

 

 

 

 

 

"...-///////-..."

 

 

 

 

 

"ทำได้มั้ยล่ะ"โทโมะถามอีก

 

 

 

 

 

"ถ้าทำไม่ได้ชั้นไม่นั่งเสนอหน้าอยู่ตรงนี้หรอก -////- ทำไงไปเลยไป"แก้วพูดเเล้วผลักโทโมะไปที่โต๊ะทำงานก่อนจะนั่งหน้าแดงเเล้วมองไปทางอื่น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"นี่เดินรอชั้นบ้างสิ"ป๊อปปี้พูดเเล้วรีบสาวเท้าเดินตามฟางที่กำลังเดินหนีเขาอยู่

 

 

 

 

 

"ไม่"ฟางพูดก่อนจะเดินต่อไป

 

 

 

 

 

"หยุดเดิน"ป๊อปปี้สั่งฟางจึงหยุดทันที

 

 

 

 

 

"น่ารักมาก ต้องแบบนี้สิ"ป๊อปปี้พูดเเล้วยิ้มให้ฟางก่อนจะเดินเเต่ก็ต้องเดินกลับมา

 

 

 

 

 

"เดินสิ"ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

"ไม่อยากเดิน"ฟางพูดเเล้วหย่อนขอข้างหนึ่งเเล้วกอดอกก่อนจะมองไปทางอื่น

 

 

 

 

 

"เดิน"ป๊อปปี้สั่งอีก

 

 

 

 

 

".."ฟางไม่ตอบเเล้วทำหน้าไม่สนใจ ไม่ได้ยินในสิ่งที่ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

"ไม่เดินชั้นจูบ"ป๊อปปี้เลื่อนหน้าเข้ามากระซิบข้างหูฟาง

 

 

 

 

 

"เรื่องของนายสิ"ฟางพูดเเล้วมองไปทางอื่น

 

 

 

 

 

กล้าทำในที่ที่คนเยอะๆแบบนี้ก็ลองสิ หึ

 

 

 

 

หมับ!

 

 

 

 

 

จุ๊บ

 

 

 

 

 

ป๊อปปี้ดึงต้นขอของฟางเข้ามาก่อนจะประกบปากทันที

 

 

 

 

 

O_O!! มันกล้า!!!

 

 

 

 

 

"ไอ้ ไอ้โรคจิค ไอ้ ไอ้หน้าไำม่อาย ไอ้ๆๆ โอ้ยยย ไอ้บ้า!!"ฟางว่าป๊อปปี้ก่อนจะรีบวิ่งไปห้องทำงานของป๊อปปี้ด้วยความเขินอายทันที ป๊อปปี้ที่ยืนยิ้มอยู่ก่อนจะมองไปรอบๆเห็พนักงานกำลังซุบซิบกันเเต่ต้องยืนนิ่ง เพราะป๊อปปี้กวาดสายตาไปมองแบบดุๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

________________________________________________________________________________________

 

 

 

มาอัพเเล้วน้าาาา เม้นกันหน่อยน้าาาาา

 

 

ช่วงนี้ก็หวานๆ5555เพราะเดี๋ยวเศร้ากำลังจะมา 555555

 

 

ขอบคุณทุกคอมเม้นน้าาา