กว่าจะรู้ว่าเรารักกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 ‘‘สวัสดีค่ะคุณป๊อปปี้ อ้าวพาใครมาหรอค่ะ’’ เลขาป๊อปพูดและหันมามองฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 ‘‘อ้อ ฟางเป็นว่าที่ภรรยาผมเองแหละวันนี้ผมฝากดูแลเธอด้วยน่ะครับจินนี่’’ ป๊อปปี้พูดและ

ยิ้มให้จนจินนี่แทบละลาย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ‘‘ค่ะ เดี๋ยวจินนี่จะดูแลให้อย่างดีเลยค่ะ’’ จินนี่พูดเสียงหวาน จนฟางทนฟังไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ‘‘ไม่เป็นไรค่ะพี่ป๊อป ฟางจะอยู่กับพี่ป๊อปคนเดียวเท่านั้น’’ ฟางพูดและเดินเข้าห้องทำงานป๊อปไป

ชายหนุ่มที่เห็นก็งงกับอากาณ์ของว่าที่แฟนสาวของเขา และเดินเข้าห้องตามมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ‘‘ตายจริง ต้องโทรบอกคุณแคทก่อนสะละว่านังฟางมาที่นี้’’ จินนี่พูดและยิ้มอย่างร้ายๆก่อนที่

จะเดินมาหยิบโทรศัพท์โทรหาแคททันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ‘‘นี้แนะๆๆๆ คราวหน้าคราวหลังห้ามยิ้มแบบนั้นให้ใครนอกจากฟางคนเดียวเท่านั้นน่ะค่ะ ไม่งั้น

อย่าหวังว่าจะได้แอ้มฟาง’’ ฟางบิดหูป๊อปปี้ และพูดอย่างงอลๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ‘‘โอ๊ยๆๆ ฟางจ๋าๆป๊อปมีฟางคนเดี่ยวน่ะจ้ะ โอ๊ยๆ ป๊อปไม่ได้คิดอะไรกับจินนี่น้าา’’ ป๊อปพูดและ

พยายามอ้อนฟาง ฟางจึงบิดแรงเข้าไปอีก (ป๊อปแอบกลัวว่าที่ภรรยาน่ะเนี้ย 555)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ‘‘หรอ ค่ะ งั้นวันนี้ห้ามออกจากห้องทำงานจนกว่าฟางจะอณุญาติ เข้าใจ๊’’ ฟางพูด และยัก

คิวกวนๆให้ป๊อป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ‘‘ครับๆ ’’ ป๊อปพูดยิ้ม และยิ้มแหยๆด้วยความเจ็บที่หูสาบานได้ไหมว่าหูเขาจะไม่ขาดนะ ตัวเล็ก

นิดเดียวบิดหูแทบหลุดเมียใครวะดุชะมัด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ‘‘ok งั้นไปทำงานเดี๋ยวนี้เดี๋ยวฟางจะไปเดินเล่นสักหน่อย ห้ามออกจากห้องจนกว่าฟางจะ

อณุญาติให้พี่ออก ถ้าพี่ไม่เชื่อก็ลองดู หึๆๆ’’ ฟางพูด และหัวเราะแบบหน้ากลัวๆ ชวนขนลุก

ให้ชายหนุ่มก่อนจะออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ‘‘ไอร่ป๊อปเราตัดสินใจผิดไหมเนี้ย’’ ป๊อปพูดหลังจากฟางออกไปแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ‘‘อ้าว คุณฟางจะไปไหนค่ะให้จินนี่พาไปไหมค่ะ’’ จินนี่พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ‘‘ไม่เป็นไรค่ะ ฟางไปเองได้’’ ฟางพูดและมองจินนี่ไม่วางตา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ‘‘มองอะไรค่ะคุณฟาง หน้าจินนี่มีอะไรติดหรอค่ะ’’ จินนี่ที่เห็นว่าฟางมองหน้าตัวเอง ก็ถาม

และตีหน้าใสสื่อ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ‘‘คุณใช้เครื่องสำอางอะไรหรอค่ะ’’ ฟางถามแบบนิ่งๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ‘‘ทำไมหรอค่ะ หรือว่าหน้าจินนี่มันสวยจนคุณสู้ไม่ได้’’ จินนี่พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ‘‘ป่าวหรอกค่ะ ฟางแค่เห็นว่าหน้าของคุณน่ะ ‘มันหน้าด้าน’ น่ะค่ะเลยถามดู’’ ฟางพูดเยาะๆ

และเดินหนีออกมา จินนี่ที่โดนหลอกด่าก็ทนไม่ไหวจึงเดินตามฟางมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ‘‘นี้คุณฟางมันจะไม่มากไปหน่อยหนอค่ะ จินนี่ทำอะไรให้คุณห้ะ’’ จินนี่ที่ทนไม่ได้ก็ผลักฟางและ

ต่อว่าทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ‘‘อย่าคิดว่าฟางไม่รู้น่ะค่ะ ว่าคุณคิดอะไรกับสามีฉันแต่ขอบอกว่าฟางไม่ให้คุณเด็ดขาด’’ ฟางพูด

อย่างแน่วแน่ เธอไม่ยกให้ใครแน่เพราะเธอจำคำที่เพื่อนเธอบอกก่อนตายได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ‘‘แล้วไงละค่ะ ถ้าฉันจะทำจริงๆคุณก็แค่หมาขี้แพ้ตัวนึ่งเท่านั้นอย่าคิดว่าฉันไม่รู้คุณมันก็ดีแต่ปาก

แต่สู้คนไม่เป็น’’ จินนี่พูดเยาะๆ ก็จริงอยู่ที่เธอไม่สู้คนแต่ตอนนี้เธอไม่เหมื่อนเดิมแล้วไม่อ่อนแอ

อีกต่อไป หรือป่าว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ‘‘ใช่ค่ะ ฟางสู้คนไม่เป็นแต่ฟางใช้เหตุและผลเป็นไม่บ้าอารมณ์เหมื่อนใคร’’ ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ‘‘นังฟางแกหลอกด่าฉันงั้นมานี้’’ จินนี่พูดแล้วลากหัวฟางมาที่โรงจอดรถ ดีนะตอนที่เธอลาก

ฟางออกมาไม่มีคนอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ‘‘ปล่อยฟางน่ะค่ะ ปล่อยน่ะคุณจินนี่ฟางขอโทษ’’ ฟางพยายามแกะมือจินนี่ออกแต่ไม่เป็นผล

และจินนี่ก็โยนฟางลงกับพื้นอย่างแรงจนฟางจุกตัวงอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ‘‘ขอโทษมันสายไปละ แกด่าฉันก่อนคุณแคทค่ะจินนี่ลากมันมาตามที่สั่งแล้วค่ะ’’ จินนี่พูดก่อนที่

ฟางจะเห็นเงาผู้หญิงใส่แว่นกันแดดมากับ ผู้หญิงอีกสองคน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ‘‘ขอบใจนะจินนี่ อะนี้ค่าตอบแทนเธอทำงานได้ดีมาก’’ แคทพูดและยื้นซองสีน้ำตาลให้จินนี่

และจินนี่ก็รีบวิ่่งกลับไปที่ทำงานทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ‘‘สวัสดีจ้ะฟาง จำกันได้ไหมละ’’ แคทพูดและถอดแว่นตาออกทำเอาฟางอึ้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ‘‘คะ...คุณแคท’’ ฟางพูดอย่างตกใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ‘‘แกทำฉันเจ็บมากนังฟาง ปากเก่งนิด่าจินนี่สะฉอดๆไหนดูสิจะด่าฉันได้หรือป่าว’’ แคทพูด

ที่เธอรู้เพราะเธอแอบดูทุกเหตุการณ์อยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ‘‘ไงละไม่ด่าฉันละ ด่าสิ’’ แคทพูดและเดินเข้ามาใกล้ฟาง ฟางจึงขยับหนี

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ‘‘มีนจับตัวมันไว้ในเมื่อไม่ด่าฉันก็จะด่ามันเอง’’ แคทพูดและสั่งเพื่อนของตัวเองทันที มีนจึงเดิน

เข้าไปจับฟางไว้ ฟางพยายามดิ้นแต่ไม่เป็นผล

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ‘‘คุณแคทค่ะ ปล่อยฟางเถอะน่ะค่ะ ฮืออ’’ ฟางพูดด้วยความกลัว และร้องไห้ออกมาเธอไม่หน้า

หึงพี่ป๊อปและปากเสียแบบนั้นเลย ไม่งั้นเธอก็คงไม่ต้องเจอแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ‘‘ทีอย่างี้มาร้องไห้ ตอนแกแย่งป๊อปไปจากฉันแกไม่เห็นร้องไห้แบบนี้เลย’’ แคทตะโกน จน

ฟางกลัวและร้องไห้ออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ‘‘ฮึก ฮือออ ฟางผิดไปแล้วขอโทษน่ะค่ะ’’ ฟางพูดและพนมมือขอร้องแคท แคทมองแล้วมอง

ฟางเยาะๆ

 

 

 

 

 

 เพี๊ยะ!!!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ‘‘สำหรับแย่งคนรักฉันไป’’ แคทพูด

 

 

 

 

 

 

 

 เพี๊ยะ!!!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 ‘‘อันนี้สำหรับด่าลูกน้องฉัน’’ แคทพูด

 

 

 

 

 

 

 

 เพี๊ยะ!!!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 ‘‘อันนี้ความสุข’’ แคทพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ‘‘นอกนั้นฉันจะไม่ทำอะไรเธอ แต่ฉันจะให้เพื่อนฉันทำ จักการกันเองละกัน ไปละ’’ แคทพูด

และเดินออกไปจากตรงนั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ‘‘ฟางๆ เป็นอะไรหรือป่าวพวกพี่สองคนขอโทษน่ะที่ช่วยฟางไม่ได้’’ แพทพูดและวิ่งไปหาฟาง

หลังจากที่แคทเดินไปแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ‘‘ฮึก ฮือออ ฟางเจ็บ ฮืออ’’ ฟางพูดและกอดมีนแน่น เธอรู้จักสองคนนี้ดีเพราะเขาสองคน

เป็นพี่ที่มหาลัยที่เธอกับพิมสนิทที่สุด ตอนแรกเธอก็ตกใจที่เห็นพวกเขามากับแคท

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ‘‘แพท มีนว่าพาฟางไปโรงบาลเหอะและโทรหาป๊อปปี้ด้วยน่ะ’’ มีนพูดและพยุ้งฟางขึ้นรถ

ก่อนที่จะพาไปส่งโรงพยาบาล เพราะแคทดูถ้ามือจะหนักเอาการอยู่เพราะฟางตอนนี้หน้าบวม

ไปหมดแล้ว แต่หารู้ไม่ทั้งหมดอยู่ในสายตาใครคนหนึ่งอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ‘‘ฉันกะแล้วว่าพวกแกต้องช่วงนังฟาง หึๆ’’ แคทพูดและหยิบโทรศัพท์หากวินทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ‘‘กวินนายตามรถ  นังมีนไปเลยน่ะส่วนค่าตอบแทนค่อยว่ากัน’’ แคทพูดและขับรถออกไป

 

 

---

 

 ตอนหน้าฟางจะเป็นอะไรไหมเนี้ย ฟางนี้แอบโหดใส่สามีเบาๆน่ะ 555+