รักใสๆของนายเด็กเนิร์ด [EXO KAISOO]

     ผมเดินก้มหน้าก้มตาท่องสูตรในสมุดบันทึกเล่มเล็กของผมโดยไม่สนใจสิ่งรอบตัว ทำไงได้ละ ถ้าผมไม่ทำแบบนี้มีหวังได้โดนย้ายแน่ๆ ; ^ ;) เพราะว่าบ้านผมไม่ค่อยมีตังค์ส่งเรียน ผมจึงจำเป็นต้องเป็นเด็กนักเรียนทุน ถ้าถูกย้ายออกผมก็ต้องเสียค่าเทอม มันคงจะเป็นภาระหนักของแม่แน่นอน

     ขณะที่ผมเดินท่องสูตรก็ไปชนกับอะไรนิ่มๆเข้า

          "เอ๊อะ..ขอโทษคยองซู"เสียงใสๆดังขึ้น

     ผมไม่สนใจหรอก ผมก็เดินท่องสูตรต่อไปโดยไม่คิดจะหันไปมองคนที่ผมชน

          "อะไรของหมอนั่น?"เสียงใสสบถออกมา แต่มันไม่เข้าสู่โสตประสาทผมเลยสักนิด

      เมื่อผมหาที่นั่งท่องสูตรได้เหมาะๆผมก็ตรงปรี่เข้าไปนั่งทันที แล้วก็กลับเข้าโหมดท่องสูตรต่อ และก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้น

          "ฉันได้ยิน.."เสียงๆหนึ่งดังขึ้น ผมหันไปมองคนที่เอ่ยทัก

          "จงอิน.."

          "พรุ่งนี้ถ้านายไม่ได้อันดับต้นๆนายจะโดนย้ายออกใช่ไหมละ?"จงอินทำเสียงเจ้าเล่ห์

          "ไม่เกี่ยวอะไรกับนาย"ผมตอบส่งๆแล้วก้มหน้าท่องสูตรต่อ

          "เดี๋ยวก่อน.."จงอินดึงสมุดบันทึกผมออก

          "เอาคืนมา!"ผมขึ้นเสียง

          "ฮ่าๆๆๆ ทำไม..นายไม่ทำโพยล่ะ?"จงอินมองผมด้วยสายตาชั่วร้าย ; ^ ;)

          "ของแบบนั้นไม่จำเป็น!"ผมลุกขึ้นแล้วแย่งสมุดจากคนตัวสูง แล้วเดินหนีออกมา

     ผมรู้สึกโมโหที่เจ้านั่นพูดแบบนั้นออกมา ทำโพย? คนอย่างผมแค่อ่านนิดหน่อยก็จำได้หมดแล้ว! อย่ามาดูถูกกันนะ เจ้าบ้า!- -. ผมเดินตึกตังกลับบ้านด้วยความโมโห

บ้าน  

          "กลับมาแล้วครับ"ผมก้มถอดรองเท้า

          "กลับมาแล้วเหรอลูก ไปโกรธใครมาเนี่ย?"แม่เอ่ยทักด้วยน้ำเสียงขบขัน

          "เปล่าสักหน่อย!"ผมเดินตึงตังไปห้องนอนของตัวเอง โดยมีเสียงหัวเราะของแม่ไล่ตามมา

     ผมโยนกระเป๋าหนังสือลงบนเตียง ทำไมเจ้าจงอินถึงได้ทำให้ผมรู้สึกโมโหได้ขนาดนี้นะ แต่จู่ๆก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นในหัวของผม สอบปลายภาคพรุ่งนี้เธอต้องทำคะแนนให้ดี เพราะไม่งั้นครูจะย้ายเธอออก... ย้ายออก.. ไม่เอานะ ผมกุมหัวเบาๆแล้วส่ายหน้าไปมา แต่ก็มีเสียงๆหนึ่งดังแทรกขึ้นมาในหัว ทำไม..นายไม่ทำโพยล่ะ?

     ใช่แล้ว! นั่นแหละคือสิ่งที่ผมต้องทำ