สงครามรักร้าย..สุดท้ายคือเธอ!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"เสร็จสักทีเหนือยชะมัด"แก้วที่ทำความสะอาดห้องเสร็จเรียบร้อยเเล้วก็หยิบกระเป๋าก่อนจะเดินออกมาจากห้อง

 

 

 

 

 

"ชั้นขอเเวะไปที่โรงเรียนประถมก่อนได้มั้ย"แก้วถามเมื่อเดินมาถึงก็เจอโทโมะยืนรออยู่ก่อนเเล้ว

 

 

 

 

 

ตั้งเเต่วันนั้นจนถึงตอนนี้ชั้นพูดกับเค้าแทบนับคำได้เเละนี้เป็นครั้งเเรกที่ชั้นเอ่ยปากคุยกับเขาก่อน

 

 

 

 

 

"ไม่รู้หรอว่าสถานการณ์ตอนนี้เป็นยังไง เธอควรจะรีบกลับ..."โทโมะยังไม่ทันพูดจบเเต่แก้วก็แทรกขึ้นมาก่อน

 

 

 

 

 

"เเค่แป๊ปเดียวเท่านั้น ชั้นไม่ทำให้พี่เดือดร้อนหรอกค่ะ"แก้วพูดก่อนจะรีบเบือนหน้าหนีเพราะรู้สึกร้อนผ่าวที่ของตา ไม่...แก้ว เธอต้องไม่ร้องไห้ต่อหน้าเขา

 

 

 

 

 

ชั้นออกเดินนำหน้าเขาไป โรงเรียนประถมที่ชั้นเคยเรียนอยู่ไม่ไกลจากที่นี่มากนักจึงพอที่จะเดินไปได้

 

 

 

 

 

"พรุ่งนี้ถ้าทุกอย่างจบ ชั้นจะย้ายกลับทันที"โทโมะพูดท่ามกลางบรรยาการที่อึดอัด

 

 

 

 

 

"ไม่ต้องพูดเหมือนรักเกียจชั้นขนาดนั้นก็ได้ค่ะ"แก้วพูดโดยไม่มองหน้าโทโมะยังคงเดินนำไปเรื่อยๆ

 

 

 

 

 

"ชั้นไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น"โทโมะพุด

 

 

 

 

 

"เเล้วยังไงค่ะ"แก้วพูด

 

 

 

 

 

"ขึ้นไปหาพิชชี่บ้างนะ มันไม่ค่อยมีเพื่อน"โทโมะเลี่ยงที่จะไม่ตอบคำถามแก้วเเต่พูดถึงพิชชี่เเทน

 

 

 

 

 

"ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ถ้าต้องการอย่างนั้น ชั้นจะทำแน่นอน"แก้วพูด

 

 

 

ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงทำให้ชั้นรู้สึกเจ็บขนาดนี้นะ สำหรับพิชชี่เเล้วยอมรับว่าชั้นก็ปลื้มเค้า เเต่มันเพียวเเค่ฐานะที่เขาเป็นดาราเท่านั้นไม่ได้มีอะไรมากเกินไปกว่านั้นเลยเพราะเขาเหมือนเพื่อนคนนึงของชั้นที่คุยกันเเล้วถูกคอ

 

 

 

 

 

ไม่นานชั้นเเละพี่โทโมะก็หยุดยืนอยู่หย้าประตูรั้งสีฟ้าของโรงเรียนประถมที่ชั้นเคยอยู่ ชั้นยืนอยู่ตรงนั้นในขณะที่มองดูเด็กเล็กๆ เดินจูงมือพ่อเเม่ด้วยใบหน้าที่ยิ้มเเย้ม ชั้นเองก็เคยเป็นแบบนั้น

 

 

 

 

 

"พี่ยืนมองชั้นที่รั้วนี่หรอค่ะ"แก้วหันไปถามโทโมะที่ยืนอยู่ข้างๆ บ้าชะมัด ทำไมชั้นถึงอยากรู้เรื่องที่มันผ่านมานานเเล้ว เเถมตอนนี้เขายังมีที่ท่าไม่สนใจชั้นอีกต่างหาก

 

 

 

 

 

เขาไม่ได้ตอบอะไรเเต่กลับมองไปที่รถเข็นขายน้ำตาลปั้นที่จอดอยู่ฝั่งตรงข้ามซึ่งคือโรงเรียนประถมของพี่โทโมะเเละพิชชี่ที่เคยเรียนอยู่นั่นเอง ยังไม่ทันได้พูดพร่ำทำเพลง เขาก็ดึงมือชั้นให้เดินข้ามถนนไปด้วยกัน พวกเราจึงมาหยุดอยู่ที่หน้ารถเข็นขายน้ำตาลปั้น คุณลุงคนขายคนเดิมดูมีอายุมาขึ้นยิ้มให้เราอย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

 

"น้ำตาลปั้นสองไม้ครับ"โทโมะบอก

 

 

 

 

 

"โฮะๆ เพิ่งเคยเห็นเด็กโตอย่างพวกเธอมาซื้อน้พตาลปั้นนี่ล่ะ เเล้วจะเอารูปอะไรล่ะ"ลุงคนขายถาม

 

 

 

 

 

"อะไรก็ได้ครับ"โทโมะพุด

 

 

 

 

 

"ได้สิๆ ว่าเเต่เธอหน้าคุ้นๆนะ เหมือนเคยเห็น โฮะๆ"ลุงคนขายหรี่ตามองหน้าโทโมะอย่างพิจารณาก่อนจะหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

 

 

 

 

 

"เมื่อก่อนผมเคยมาซื้อน้ตาลปั้นร้านลุงทุกวันเพราะผมเรียนที่นี่"โทโมะพูด

 

 

 

 

 

"งั้นเร้อะๆ ถึงชั้นจะแก่เเต่ก็ยังความจำดีนะ"ลุงคนขายพูด ชั้นเองก็เคยซื้อนะเเต่นานๆมาซื้อที

 

 

 

 

 

พวกเรายืนรอน้ำตาลปั้นซึ่งในที่สุดมันก็เสร็จออกมาเป็นรูปดาวกับพระจันทร์เสี้ยว พี่โทโมะยื่นเงินให้ลุง ส่วยลงก็ยื่นน้ำตาลปั้นรูปดาวมาให้ชั้นเเล้วยื่นน้ำตาลปั้นรูปพระจันทร์เสี้ยวให้พี่โทโมะ

 

 

 

 

 

"ขอบคุณค่ะ"แก้วพุด

 

 

 

 

 

"ชั้นนึกออกเเล้ว เธอคือไอ้หนูที่ชอบมาสั่งน้ำตาลปั้นรูปดาวกับน้อยชายเธอที่ชอบน้ำตาลปั้นรูปนกนั่นเอง โฮะๆ"ลุงคนขายดีดนิ้วเเล้วทำท่าดีใจที่นึกถึงเรื่องสมัยก่อน

 

 

 

 

 

"เธอมักจะซื้อน้ำตาลปั้นของชั้นเเล้วไปยืนเกาะรั้งสีฟ้านั่นทุกวัน เหมือนกำลังมองหาใครอยู่เเล้วทุกครั้งที่ข้ามถนนกลับมา ชั้นก็เห็นว่าเธอไม่เคยกินน้ำตาลปั้นของชั้นเลยสักครั้ง เเต่กลับปล่อยให้มันละลายจนเหนียวติดมือเต็มไปหมด ผิดกับน้องชายเธอที่กินหมดเเท่งทุกวัน"ลุงคนขายพูดเเล้วยิ้ม เเละนั่นทำให้แก้วนึกถึงเรื่องที่พิชชี่เคนพูดขึ้นมา

 

 

 

 

 

'เมื่อก่อนมีรถเข็นขายน้ำตาลปั้นด้วยนี่นา'

 

 

'อย่าบอกนะว่านายก็ชอบกิน'

 

 

'ฮ่าๆ ทำไมจะไม่ชอบละ ชั้นกินทุกวัน เเล้วก็ชอบให้ลุงคนขายปั้นเป็นรูปนก'

 

 

 

 

 

ใช่จริงๆด้วย น้องชายที่คุณลุงว่าคงจะหมายถึงพิชชี่

 

 

 

 

 

"นี่ ไอ้หนุ่มเอาหูมาใกล้ๆหน่อยสิ"ลุงคนขายกวักมือเรียกโทโมะก่อนจะกระซิบอะไรบางอย่าง เเละในขณะที่สายตามองชั้น-0- ชั้นเห็นพี่โทโมะพยักหน้าจากนั้นลุงก็เอาเเต่หัวเราไม่หยุด

 

 

 

 

 

"คุยอะไรกันหรอค่ะ"แก้วถามด้วยความอยากรู้

 

 

 

 

 

"โฮะๆ เรื่องของลูกผู้ชายนะยัยหนู"ลุงบอก

 

 

 

 

 

"อะไรกัน=^="แก้วพูดเเล้วมองโทโมะเเละลุงคนขายสลับกัน

 

 

 

 

 

"งั้นผมไปก่อนนะครับ"โทโมะพุด

 

 

 

 

 

"จ้ะ โชคดีเเล้วกันนะ"ลุงพุดเเล้วยิ้มให้

 

 

 

 

 

เเล้วพี่โทโมะก้เดินนำชั้นไป ชั้นจึงได้เเต่รีบสาวเท้าตามเขาไปติดๆว่าเเต่ดาวที่คุณลุงปั้นนี่สวยจังเเฮะ สวยจนอยากจะเก็บไว้ดูมากกว่ากินอีก ^^

 

 

 

 

 

 

 

23:15

 

 

 

 

 

ชั้นนั่งอยู่ในห้องเเล้วกระวนกระวาย ตรวจดูกระเป๋าเป้เสื้อผ้าเเละของใช้เล็กๆ น้อยๆ ว่าครบดีหรือเปล่ากลับการที่จะต้องไปอยู่บ้านญาติของเนยเเละเเจมเป็นเวลาหนึ่งคืน ทุกคนไม่ต้องตกใจว่าทำไมชั้นถึงต้องไปอยู่ เดี๋ยวจะย้อนให้อ่านเเล้วกัน ฮิฮิ

 

 

 

 

 

'นี่พวกเธอชั้นขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ'เสียงของผู้หญิงสองคนทักฟางเเละแก้วที่กำลังนั่งอยู่ใต้ต้นไม้

 

 

 

 

 

'มีอะไรหรอ'ฟางถามทันที

 

 

 

 

 

'เรามาร่วมมือกันนะ'เนยพูด

 

 

 

 

 

'ระ ร่วมมือ?'แก้วเเละฟางพูดพร้อมกนก่อนจะมองหน้ากันอย่างงงๆ

 

 

 

 

 

'เธอจำไม่ได้หรือไง ชั้นเป็นดัมมี่ของโรงเรียนข้างๆเธอนะ'เเจมพูด ทำให้ฟางเเละแก้วเข้าใจทันที

 

 

 

 

 

'จำได้เเล้วเเต่ที่บอกว่าร่มมือคือยังไงหรอ เธอเป็นเด็กโรงเรียนนั่นนิเเต่ชั้นเป็นเด็กโรงเรียนนี้นะ เธอจะอยากร่วมมือกันชั้นทำไม'ฟางพุดแก้วเองก็พยักหน้าสนับสนุนสิ่งที่ฟางถาม

 

 

 

 

 

'เธอจำเป็นต้องร่วมมือกับชั้นนะ ถ้าอยากจะให้การต่อสู้นี่จบลงเเบบไม่มีใครต้องเจ็บตัว ต้องทำให้มันเสมอกัน'เนยพูด

 

 

 

 

 

 

'เสมอ?'แก้วพูดงงๆ แจมเเละเนยพยักหน้า

 

 

 

 

 

 

'เเล้วทำไมถึงอยากให้มันเสมอละ เธอไม่อยากให้โรงเรียนเธอชนะหรอ'แก้วถาม

 

 

 

 

 

 

'อยากสิ เเต่มันมีเรื่องที่สำคัญเรื่องอื่นอยู่เหมือกัน คือว่า ชั้น ชั้นแอบชอบพี่ทีเจ'แจมพุดด้วยท่าทางเขินอาย

 

 

 

 

 

 

'ชั้นก็เอ่อ แอบชอบพี่กวินเหมือนกัน'เนยพูด

 

 

 

 

 

 

'ว่าไงนะ!!"แก้วเเละฟางพูดหร้อมกันด้วยความตกใจ

 

 

 

 

 

 

'ชู่ว เบาๆสิ เดี๋ยวมีคนมาได้ยินหรอก'เเจมเเละเลยพุด ฟางเเละแก้วจึงเอามือปิดปากตัวเองพร้อมพยักหน้าหงึกๆ

 

 

 

 

 

 

'งั้นชั้นจะบอกแผนเลยนะ'เเจมพูดก่อนจะให้ที่สี่คนสุมหัวหัน

 

 

 

 

 

 

แผนของเเจมก็คือ ก่อนวันสุดท้ายของการเเข่งขันชั้นเเละฟางต้องออกจากบ้านกลางดึงเพื่อไม่ให้พี่โทโมะเเละพี่ป๊อปปี้รู้ตัว เเละพี่ทีเจกับพี่กวินด้วย เราทั้งสี่คนจะต้องมาเจอกันที่สวนสาธารณะที่อยู่ใกล้ๆโรงเรียน จากนั้นเนยเเละเเจมจะพาพวกเราไปอยู่บ้านญาติของพวกนั้นเพื่อเป็นที่ซ่อนชั่วคราว พอถึงพรุ่งนี้วันสิ้นสุดเราจะปรากฏตัวขึ้นในเวลาที่หมดลง เเละทั้งสองโรงเรียนก็จะเสมอกันทุกอย่างลงตัวไม่ต้องสู้กันให้เจ็บตัวอีก

 

 

 

 

 

 

"ฟางจะพร้อมหรือยังเนี่ย โทรหน่อยดีกว่า"แก้วพุดก่อนจะหญิบโทรศัพท์โทรหาฟาง

 

 

 

 

 

 

(ฮัลโหลเเก้ว ว่าจะโทรหาพอดีเลยอะ แก้วจะออกยัง)ฟางถาม

 

 

 

 

 

 

"ก็กำลังจะออกเเล้วละเนี่ยเลยโทรมาถามฟางก่อน"แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

(เนี่ยฟางคิดว่าพี่ป๊อปคงจะหลับไปเเล้วละดึกขนาดนนี้ ฟางงว่าฟางจะออกเเล้ว)ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

"โอเคงั้นเเค่นี้นะ เเล้วเจอกันที่สวนสาธารณะ"แก้วพูดเเล้วกดวางสายไป

 

 

 

 

 

 

มันถึงเวลาที่เราควรจะไปได้เเล้วในเมื่อเงียบขนาดนี้บางทีเขาอาจจะนอนเเล้วก็ได้ เอาล่ะ! ชั้นจะไปล่ะนะ!

 

 

 

แก้ว สู้!

 

 

 

 

 

 

ชั้นค่อยๆย่องออกจากห้องเเล้วพายามอย่างสุดความสามารถเพื่อไม่ให้เกิดเสียงอะไรดังขึ้นเด็ดขาด นกระทั่งสามารถพาตัวเองออกมาจากห้องได้สำเร็จ เอาละ ต่อไปก็ต้องโบกเเท๊กซี่ เพราะถ้านั่งมอเตอร์ไซค์ตอนนี้คงไม่ไหวเเน่

 

 

 

 

 

 

"สวนสาธารณะใกล้ๆโรงเรียนค่ะ"แก้วบอกคนขับก่อนรถจะค่อยๆขับไปเรื่อยจนถึง

 

 

 

 

 

 

เฮ้อออ...ค่อยยังชั่วเเค่ออกมาได้ก็ไม่น่ามีปัญหาเเล้วละที่เหลือก็รอให้ถึงพรุ่งนี้ ชั้นคเดินเข้าไปในสวยสาธารณะก่อนจะมองเห็นผู้หญิงคนนึงนั่งอยู่ก่อนเเล้ว ฟางนิ ชั้นคิดเเล้วก็เดินตรงไปหาฟางทันที

 

 

 

 

 

 

"แฮร่"

 

 

 

 

 

 

"ว๊ายแก้วฟางตกใจหมด"ฟางสะดุ้งตกใจก่อนจะว่าแก้ว

 

 

 

 

 

 

"ฮ่ะๆ ขอโทษจ้าๆ"แก้วพูดเเล้วยิ้มให้ฟาง

 

 

 

 

 

 

"มาเร็วดีนิ"แก้วเเละฟางจำเป็นจะต้องหันไปหาต้นเสียง

 

 

 

 

 

 

"O_O!!"

 

 

 

 

 

 

"ไงไม่เจอกันหลายวันคิดถึงพวกชั้นกันบ้างหรือเปล่า"กวินพูดเเล้วยิ้มมุมปากเช่นเดียวกับทีเจ

 

 

 

 

 

 

"พะ พี่กวิน!"แก้วพูดอึ้งๆ

 

 

 

 

 

 

"พะ พี่ทีเจ!!"ฟางเองก็ดูอึ้งเช่นกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

_________________________________________________________________________________

 

 

 

 

ฉับบบบบบบบบบบบบบ~

 

 

 

ว๊าาา จะเกิดอะไรขึ้นต่อไปน้าาาาา 555

 

 

 

เม้นเยอะๆน้าาาาาา