สงครามรักร้าย..สุดท้ายคือเธอ!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"นี่ทั้งสองคนรู้จักกันหรอ"แก้วพูดเพราะจู่ๆบทสนทนาของทั้งคู่ก็หยุดเงียบไปดื้อๆ

 

 

 

 

 

"เราเป็นพี่น้องกัน"พิชชี่เป็นคนตอบคำถามนี้ ไม่อยากเชื่อ O_O!!! นี่มันอะไรกันเนี่ย

 

 

 

 

 

"เเต่หลังจากที่ชั้นเรียนจบประถมไทย เราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย"พิชชี่พูดอีก ชั้นช็อคเเทบพูดอะไรไม่ออก หรือว่านี่จะเป็นเหตุผมหนึ่งที่พิชชี่อยู่ที่นี่

 

 

 

 

 

"เเต่หลังจากที่หลังจาดที่ชั้นเรียนจบประถมที่นี่ ชั้นก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย"พิชชี่พูดอีก

 

 

 

 

 

"เพราะแกไม่เคบว่าง"โทโมะพูด

 

 

 

 

 

"คนที่ไม่ว่างไม่ใช่ผมคนเดียวสักหน่อย พี่เองก็เหมือนกันนั่นแหละ ยังไงก็ช่างเถอะ เเต่พี่อย่าลืมสัญญานั่นก้พอเเล้ว"พิชชี่พูด โทโมะไม่ได้ตอบอะไร เเต่พี่น้องคู่นี้นี่แปลกชอบกล ไม่ได้เจอกันนานกับพูดกันเเค่ไม่กี่คำ เเลวว่ารู้สึกบรรยากาศมันตึงเครียดแปลกๆเหมือนกันแหะ

 

 

 

 

 

หมับ

 

 

 

 

 

โทโมะคว้าข้อมือแก้วก่อนจะดึงจนแก้วเซถลาไปชนกันประตูห้อง

 

 

 

 

 

"โอ้ยยยย"แก้วร้องออกมาด้วยความเจ็บ พิชชี่จึงเข้ามาขวางระหวั่งแก้วกับโทโมะ

 

 

 

 

 

"พี่ทำบ้าอะไรเนี่ย!"พิชชี่โวยวาย

 

 

 

 

 

"มันเรื่องของชั้นกำยัยนี่ แกไม่เกี่ยว!"โทโมะพุด

 

 

 

 

 

"ทำไมจะไม่เกี่ยว พี่มีสิทธิ์อะไรมาทำกับแก้วเเบบนี้"พิชชี่พูดอีก เเต่ดูเหมือนพี่โทโมะจะไม่ได้สนใจอะไรพิชชี่เลย ผลักพิชชี่เเล้วโน้มหน้าเข้ามาใกล้ชั้นจนได้ยินเสียงลมหายใจอุ้นๆ ที่หอบถี่ๆ

 

 

 

 

 

"เธอทำให้ชั้นโกรธหลายครั้งเเล้วนะ ไม่เคยจำบ้างเลยหรอ!"ดวงตาสีดำเข้มฉายเเววไปด้วยความโกรธ "ต้องให้บอกกี่ครั้งเธอถึงจะเข้าใจว่าอย่าออกไปไหนโยที่ไม่มีชั้น!"แก้วเบืนอนหน้าหนีก่อนจะพูด

 

 

 

 

 

"เพราะพี่อยู่กับคนอื่น..."

 

 

 

 

 

"เเล้วยังไง"โทโมะพูด ซึ้งคำที่ออกมาจากปสกของเค้าด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉย มันทำให้ชั้นเจ็บจี๊ดไปถึงใจ

 

 

 

 

 

"ชั้นทนอยู่ในห้องนี้ไม่ได้"แก้วพูด

 

 

 

 

 

"ทำไม! ทำไมถึงอยู่ไม่ได้ ก็บอกเเล้วไงว่าชั้นพาผู้หญิงเข้าห้องบ่อยๆ เธอเองก็น่าจะรู้หรือได้ยินข่าวลือ ว่าชั้นเป็นคนยังไง"โทโมะพูด นี่พี่จะให้ชั้นทนเห็นพี่กับผู้หญิงคนนั้น กระหนุงกรัหนิง หยอกล้อกันน่ะหรอ ชั้นทนไม่ได้หรอก ทนไม่ได้ ทนไม่จริงๆ

 

 

 

 

 

"พอได้เเล้ว!"พิชชี่พูดเเล้วเข้ามาขวางระกว่าชั้นกับพี่โทโมัอีกเเล้ว

 

 

 

 

 

"..."โทโมะเเเละแก้วต่างก้เงียบ

 

 

 

 

 

"ถ้าพี่ยังขืนทำให้แก้วต้องเจ็บปวด ผมจะไม่ปล่อยพี่ไว้เเน่ เพราะปมกับแก้ว..เราเป็น.."

 

 

 

 

 

"..."แก้วเเละโทโมะยังคงเงียบไม่พูดอะไร

 

 

 

 

 

"เพื่อนกัน เพื่อนจะไม่ยอมเห็นเพ่อนต้องเจ็บปวดเด็ดขาด"พิชชี่พูด

 

 

 

 

 

"อย่าลืมคำพุดของแกล่ะ"โทโมะพูด

 

 

 

 

 

ชั้นได้เเต่หลับตาลงไม่อาจหนีความเจ็ยปวดที่กำลังเผชิญอยู่ได้เลย คนตรงหน้าไม่ใช่พี่โทโมะคนเดิม ถึงเขาจะเย็นชา เเต่เขาก็ไม่เคยทำให้ชั้นต้องเจ็บตัวเเละเจ็บใจขนาดนี้

 

 

 

 

 

"ส่วนเธอ ที่ทนเห็นชั้นไม่ได้อย่าบอกนะว่าเธอชอบชั้น"โทโมะพูด แก้วถึงกับตาโต "หวังว่างคงไม่ใช่ เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น"โทโมะเอื้อมมือมาเเตะแก้มแก้วเเผ่วเบา "ฌะฮอาจจะต้อง เจ็บปวด อย่าใชห้ชั้นต้องดูดีในสายตาเธอเลย" ตอนนะ้นเองที่น้ำตาของชั้นไหลลงมา ชั้นตัดสินใจวิ่งเข้าไปในห้องของตัวเองก่อนจะกระโจมใส่หมดเเล้วปล่อยโฮออกมาทันที พายายาม ชั้นพายายามอย่ามากไม่ให้เสียงสะอื้นหรือว่าเสียใด เล็กรอดออกมาให้เขา..ได้ยิน

 

 

 

 

 

คำพูดนั้น คำพูดเมื่อกี้มันอะไรกัน ถ้สชอบเเล้วต้องเจ็บปวดงั้นหรอ บ้าหรือเปล่า! ก็ชั้นชอบเขาไปแล้วนี่นา ไม่ใช่แค่นั้น ชอบมานานเเล้วต่างหากจะตัดใจตอนนี้มันสายไปเเล้ว..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เช้ารุ่งขึ้น

 

 

 

 

 

"แก้ว"เสียงใสๆของฟางทักแก้วที่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ที่ชอบมานั่งหันกับฟางบ่อยๆ

 

 

 

 

 

"ว่างไงฟาง"แก้วหันไปทัก

 

 

 

 

 

"แกไปทำอะไรมาแก้ว ตาบวมปูดเลย ร้องไห้มาหรอ!"ฟางโวยวาย แก้วได้เเต่ก้มหน้าเพื่อไม่ให้ฟางเห็นว่าตาของเธอ

 

 

 

 

 

"ไม่มีอะไรหรอกฟาง"แก้วพูดทั้งทียังก้มหน้า

 

 

 

 

 

"ไม่เป็นไรได้ยังไงกัน นี่อย่าบอกนะว่าพี่กวินรังแกน่ะ"ฟางจับน้าแก้วด้วยมือทั้งสองข้างให้เงยขึ้นเเล้าเดือดทันที

 

 

 

 

 

"ไม่ใช่ซะหน่อย ยังไม่เจอหน้าพี่เค้าตั้งหลายวัน"แก้วพูด เเต่ชั้นเห็นน่ะฟาง แกเองก็ตาเเดงๆเหมือนกันมันบวมๆเล้กน้อย

 

 

 

 

 

"เเล้วใครทำแก้วล่ะ หรือว่าพี่โทโมะ พี่ทโมะทำอะไรแก้วบอกฟางมาเดี๋ยวนี้นะ"ฟางโวยวายใหญ่

 

 

 

 

 

"เค้าไม่ได้ทำอะไรซะหน่อย ฟางนั้นแหละใครทำอะไรฟาง บอกแก้วมาเดี๋ยวนี้เลยนะ"แก้วเลือกที่จะไม่ตอบเเล้วยิงคำถามกลับทันที

 

 

 

 

 

"รู้ได้ไงอะ"ฟางพูด

 

 

 

 

 

"ตาฟางแดงบวมด้วยร้องไห้มาใช่มั้ย"แก้วถาม

 

 

 

 

 

"นิดหน่อยน่ะ"ฟางพูดเเล้วนั่งพิงต้นไม้

 

 

 

 

 

"เรื่องออะไรบอกหน่อยสิ"แก้วพูดเเล้วหันไปหาฟาง

 

 

 

 

 

"เค้ายังไม่ได้ทำอะไรฟางเลย ฟางเเค่กลัว กลัวการกระทำเขา กลัวตัวเอง กลัวว่าถ้าเค้าทำมันลงไปฟางจะเจ็บ คนที่เค้ารักจะเจ็บ คนที่รักเค้าก็จะเจ็บ ฟางเองไม่อยากจะเป็นตัวที่ทำมห้เค้าเข้าใจผิดกัน อีกเเล้ว เเล้วฟวงก็กลัว กลัวจะตัดใจจากเค้าไม่ได้ถ้าเค้าทำ.."ฟางพูดสิ่งที่อัดอั้นมาให้แก้วฟังก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาทั้งสองข้าง แก้วที่มองอยู่จึงใช่มือปาดน้ำตาทั้งสองข้างให้ฟางเเล้วกอดฟาง

 

 

 

 

 

"ฟางเองก็ชอบพี่ป๊อปนานพอๆกับแก้วนะ ฟางจะตัดใจ..ได้หรอ"แก้วถาม

 

 

 

 

 

"ถ้าฟางไม่ตัด ฟางจะเจ็บนะ"ฟางพุด

 

 

 

 

 

"เเล้วแก้วละ บอกเหตุผมที่ต้องร้องไห้ได้มั้ย"ฟางคลาย้อมกอดเเล้วถามแก้ว

 

 

 

 

 

"พี่โทโมะเค้าบอกว่าถ้าแก้วชอบเค้า แก้วจะต้องเจ็บปวด"หลังจากที่แก้วเงียบไปสักพักน้อยๆก็พูดออกมา

 

 

 

 

 

"ทำไม?"ฟางถาม

 

 

 

 

 

"อันนี้แก้วเองก็ไม่รู้เหมือนกัน เเต่แก้วว่าเราเข้าเรียนกันเถอะเดี๋ยวสายครูว่าเอานะ"แก้วพูดเเล้วดึงฟางขึ้นก่อนจะเดินเข้าห้องเรียนไปพร้อมๆกัน

 

 

 

 

 

เมื่อเข้ามาในห้องเพื่อนที่สักเกตเห็นว่าแก้วตาบวมก็เข้ามารุมถามกันยกใหญ่ เเต่โชคดีที่ฟางเบี่ยงตัวมานั้งมุห้อง

 

 

 

 

 

"เออแก้ว ฟางเกือบลืมเเน่ะ อ่ะนี่ซีรี่ส์ เรื่องนี่ออกมาอาทิตย์นึงละมั้งอยากจะให้เเต่ไม่มีโอกาศสักที วันนี้เลยหยิบติดมือมาด้วย"ฟางพูดเเล้วยื่นซีรีส์ให้แก้ว

 

 

 

 

 

"ขอบคุณนะ โอ๊ะ เรื่องนี้กำลังอยากดูพอดีเลยอ่ะ >O<"แก้วพูดเเล้วเปลื่ยนสีหน้าเป็นยิ้มร่างเริงก่อนที่อาจารย์จะเข้ามาเเล้วดเราก็เรียนกันตาปกติ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตกเย็น..

 

 

 

 

 

เย็นนี้ก็เหมือนเคย พี่โทโมะมายืนรอชั้นที่หน้าโรงเรียนเช่นเดียวกับพี่ป๊อปที่มายืนรอฟางเหมือนกัน ชั้นเองยังไม่อยากจะมองหน้าพี่โทโมะตอนนี้เลย เเต่ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ไม่ต้องค่ะ ฟางเปิดเอง"ฟางพูดดักเมื่อเห็นป๊อปปี้จะเอื้อมมือมาเปิดประตูให้เหมือนเคย ฟางพูดจบก็เปิดประตูเข้าไปเเล้วนั่งเรียบร้อยป๊อปปี้ไม่พูดอะไรได้เเต่วิ่งไปฝั่งคนขับ

 

 

 

 

 

"หิวมั้ย"ป๊อปปี้พูดเพื่อทำรายความเงียบ เพราะคนตัวเล็กข้างๆไม่พูดไม่จาสักคำ

 

 

 

 

 

เอี๊ยดดด

 

 

 

 

 

จู่ๆ พี่ป๊อปก็เบรกรถกระทันทันเเต่มันไม่ได้รุยแรกมาขนาดนนั้น ชั้นเองก็ไม่รู้ว่าเขาจะเบรกรถทำไม ชั้นลองกวาดสายตามองไปข้างหน้าก็เจอกับผู้หญิง ผู้หญิงคนนั้นที่เจอในห้าง แฟน แฟนของพี่ป๊อปเขาโบกรถเเล้วตอนนี้กำลังจะเดินมาฝั่งชั้น

 

 

 

 

 

ก๊อกๆๆๆๆๆ

 

 

 

 

 

เธอเคาะกระจกฝั่งชั้นรัวๆ ชั้นมองแป๊อปนึงก่อนจะเลื่อนกรัจกลง

 

 

 

 

 

"ป๊อปค่ะ วันนี้โบว์ขอติดีถไปด้วยได้มั้ยค่ะ คือรถโบว์เสียงน่ะค่ะ"โบว์พุดข้ามหัวฟาง นี่ชั้นต้องลงใช่มั้ย ฟางคิดก่อนจะเปิดประตูเเต่ป๊อปปี้ก็รั้งเเขนไว้

 

 

 

 

 

"จะไปไหน"ป๊อปปี้ถาม

 

 

 

 

 

"เดี๋ยวฟางไปหนังเบาะหลังค่ะ"ฟางพุดเเล้วแกะมือป๊อปปี้ออก

 

 

 

 

 

"ตามสบายนะค่ะ"ฟางพูดก่อนจะเดินมาเปิดประตูรถข้างหลังเเล้วเข้าไปนั่งทันที โบว์ยิ้มมุมปากนิดๆก่อนจะมานั่งข้างคนขับเเทนทีฟาง

 

 

 

 

 

"ป๊อปป๊อปจำได้มั้ยวันที่ป๊อปมาบอกรักโบว์ครั้งเเรก เเล้วขอโบว์คบน่ะ โบว์รู้สึกดีเเค่ไหน โปวืดีใจมากเลยนะรู้มั้ยที่รู้ว่าป๊อปปูล่าอย่างป๊อปจะมาชอบโบว?ใาลอกรักโบว์นะ ตอนนี้โบว์น่ะทำอะไรไม่ถูกเลย เเละตอนนั้นที่ป๊อปคุเข่าขอโบว์คบต่อหน้าคนหลายๆคน ป๊อปรู้มั้ยโบว์น่ะไม่รู้จะพูดว่าอะไรดี โบว์ดีใจมากๆเลยนะ" โบว์พูดขึ้นเมื่อป๊อปปี้เริ่มขยับรถ ป๊อปปี้ไม่ได้สนใจเท่าไหร่เอาเเต่มองกระจกหลัง มองคนตัวเล้กที่ไม่พูดไม่จา มองเเต่นอกรถตลอดเวลา

 

 

 

นี่เขากำลังง้อกันอบู่ใช่มั้ย ชั้นควรจะอยู่บนรถนี่ด้วยรึเปล่านะ.. น้ำตาไม่รักดีของชั้นมันค่อยๆไหนลงมาช้าๆ ชั้นรีบใช้มือเช็ดมันออกอย่างรวดเร็ว ชั้นมองไปเรื่อยไก็เห็นร้านเค้กร้านนึงก่อนจะพูดออกไป

 

 

 

 

 

"จอดค่ะ เดี๋ยวนี้"ฟางพุดป๊อปปี้จึงจอดทันที ฟางไม่รอช้ารีบลงรถทันที ป๊อปปี้เองที่เห็นฟางลงจากรถก็รีบปลดเข็มขัดเเล้ววิ่งมาคว้ามือฟางไว้ทันที โบว์มองแบบยิ้มๆ ก่อนจะลงตามมา

 

 

 

 

 

"จะไปไหน"ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

"เดี๋ยวฟางจะไปซื้อเค้กค่ะ กลับไปก่อนเลยนะค่ะ ฟางมีเพื่อนอยู่ร้านนี้ฟางจะคุยกับเพื่อนสักพักค่ะ"ฟางโกหกออกไป เพราะไม่อยากจะอยู่ขัดจักหวะป๊อปปี้

 

 

 

 

 

"เดี๋ยวรอก็ได้"ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

"ป๊อปค่ะก็น้องเค้าบอกมีเพื่อนไม่ใช่หรอเนี่ยโบว์มีธุระนะค่ะ ไปกันเถอะ ไปส่งโบว์ก่อน"โบว์พูดเเล้วดึงป๊อปปี้ออกมาจากจนมือที่ป๊อปปี้จับฟางหลุด ฟางไม่สนใจเดินไปร้านเค้ก ป๊อปปี้เองก็จำเป็นจะต้องไปส่งโบวืก่อน เมื่อฟางหันมาเห็นป๊๊อปปี้หักรถเลี้ยวกลับไปทางบ้านโบว์เเล้วจึงเดินออกมา

 

 

 

 

 

"ฟางช่วยพี่นะเนี่ย ฟางช่วยให้พี่เคลียรืกับแฟนพี่ อย่าลืมมาขอบคุณฟางที่หลังล่ะ"ฟางพูดเเล้วยิ้มทั้งน้ำตา ทั้งเจ็บ ทั้งดีใจ นี่ชั้นเป็นอะไร ชั้นต้องไม่ร้องสิ ชั้นน่ะ ตัดใจจากเขาเเล้วนะ คนที่ชั้นเคยชอบ..

 

 

 

 

 

ฟางเดินมาตามทางเรื่อยๆ เพราะนี่ก็มกล้ถึงบ้านเธอเเล้วป๊อปปี้เลือกที่จะมาส่งเธอก่อนที่จะไปส่งโบว์เเต่กับเกิดเรื่องเมื่อกี้ทำให้เขาต้องขับรถกลับไปเพื่อไปส่งโบว์ ฟางเดินมาตามทางเรื่อย พร้อมทั้งน้ำตา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

_______________________________________________________________________________

 

 

 

 

ติดตามตอนต่อไปนะคร้าบบบบ 55555

 

 

 

เม้นเยอะๆน้าาาาา