สงครามรักร้าย..สุดท้ายคือเธอ!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

หลังจากที่เคลียร์เรื่องร้านอาฟเตอร์ไหนตืเรียบร้อยเเล้ว เราสองคนก็ไปซื้อของกันต่อที่ห้างสรรพสินค้า พี่โทโมะซื้อพวกของใช้เเละของกินต่างๆ มามากมายจนกระทั่งเวลวลาเย็นก่อนที่พวกเราจะพากันกลับมาที่คอนโด ซึ้นเป็นคอนโดของชั้นในตอนนี้ เมื่อมาถึงเขาก็จัดการเก็บข้าวของ ของตัวเองไปไว้ที่ห้องอีกห้องหนึ่งซึ่งว่างอยู่เเล้ว (ที่นี่มีสองห้องนะ)

 

 

 

 

 

"ไปหาอะไรกินกันเถอะ"ดทโมะพูด แก้วพยักหน้า

 

 

 

 

 

สุดท้ายเย็นนี้ก็จบที่ร้านอาหารตามสั่งริมถนน โรเเมนติกป่ะละ ฮ่าๆ พวกเราสั่งอาหารจากเดียวมาคนละจาน ขณะที่กำลังรอให้อาหารมาเสิร์ฟ พี่โทโมะเปิดฝาขวดน้ำออก เอ๊ะ ไม่ต้องค้านนะว่าจะบอกทำไม เดี๋นสรู้เอง ฮ่าๆ เเต่เเทนที่เขาจะรินใส่แก้ว เขากลับมองดูฝาขวดที่พึ่งดึงออกมาแทน มันเป็นฝาซึ้งเอาไว้ปิดขวดที่ทำจากแก้ว อันนี้น่าจะรู้เเต่อยากบอกอะ -3- ส่วนที่เป็รฟาปิดมันมีห่วงเป็นกลมๆ ที่มันใช่นิ้วสอดสำหรับดึงได้ 

 

 

 

"ยื่นมือมาหน่อย"โทโมะพูดขึ้น แก้วมองอย่างสงสัย จู่ๆก็บอกให้ยื่นมือไป -3-

 

 

 

 

 

"-_-?"

 

 

 

 

 

"เถอะน่า"โทโมะพูดอีก แก้วจึงยอมยื่นมือขวาไปข้างหน้าเเต่โยดี ง่านอนสอนง่ายดีเหมือนกันเเหะเรา -////- พี่โทโมะจับมือของชั้นเอาไว้ก่อนจะใช้มืออีกข้างที่ถือฝาขวดน้ำอยู่สวมส่วนที่เป็นห่สวกลมๆ เข้านิ้วชี้ชั้น -0-

 

 

 

 

 

"-0-"อยากจะถามออกไปเหลือเกินว่าเขากำลังเล่นอะไรอยู่ -.- ก็เหมือนเขาจะรู้จากสีหน้าของชั้น

 

 

 

 

 

"เป็นสัญลักษณ์ บ่องบอกว่าเธอจะไม่ไปจากชั้น"โทโมะพูด

 

 

 

 

 

"..."พุดอะไรไม่ออกอ้า T^T

 

 

 

 

 

"พวกนั้นไม่มีวะนเอาตัวเธอกลับไปได้"โทโมะพูดอีก อ๋อเป็นแบบนี้นี่เอง -.-

 

 

 

 

 

 

ชั้นลืมตาขึ้นมาในเวลากลางคืน ไม่ใช่อะไรหรอก นอนไม่หลับ ได้เเต่ลุกจากเตียงเอาหูไปแนบผนังฟังว่าห้องข้างๆชั้นซึ้งเป็นห้องของพี่โทโมะ ฟังว่าเค้าทำอะไรอยู่ ฟังมาเป็นสิบๆรอบเเล้ว ทุกคนอาจจะหาว่าชั้นบ้าก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะเพราะชั้นน่ะบ้าจริงๆ เห้ย ไม่ใช่ ชั้นเเค่อยากรู้ว่าเค้าะทำอะไรอยู่เเค่นั้นเองจริงๆนะ

 

 

 

 

 

แป๊ก แป๊ก

 

 

 

 

 

ระหว่างที่ชั้ยกำลังคิดอะไรเพลินก็มีเสียงดังจากกระจกตรวระเบียงห้อง เเต่ชั้นยังนอนอยู่บนเตียงทุกครั้งชั้นต้องออกไปเปิดบานเลื่อนที่อยู่ข้างนอกเเต่ครั้งนี้ชั้นไม่แม้เเต่เปิดประตูห้องนอน

 

ขอโทษนะพิชชี่วันนี้ไม่ได้จริงๆ ชั้นได้เเต่นึกอยู่ในใจเเล้วทำเป็นไม่ได้ยินเสียงนั้น ก่อนจะหลับตาลง

 

 

 

 

 

 

เช้าวันอาทิตย์

 

 

 

 

 

เช้านี้มันสดใสจริงๆแหะๆ ชั้นลุกขึ้นมานั่งเเล้วบิดขี้เกียจออกไป เเล้วอาบน้ำจนเสร็จเรียบร้อยก่อนจะเเต่งตัวเเต่จู่ๆชั้นก็ได้ยินเสียงใครสักคนล

 

 

 

 

 

 

"โทโมะ วันนี้เราจะทำอะไรกันดีค่ะ"เอ๋ ? นี่มันเสียงใครกันห้องนี้มีชั้นกับพี่โทโมะอยู่กันสองคนไม่ใช่หรอ เเล้วทำไม ? ถึงมีเสียงผู้หญิงได้ละ ชั้นคิดเเล้วเเง้มๆประตูดูก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่กับพี่โทโมะบนโซฟาในห้องรับเเขกเธอใส่เสื้อสีขาวกางเกงยีนขาสั้นโชว์ช่องขาเรียวยาวพาดบนโซฟา ใบหน้าของเธอแต้มด้วยสัสันจากเครื่องสำอางเล็กน้อย ใจของชั้นมันเต้นแรงเมื่อได้ยินชื่อที่เธอเสียงพร้อมใบหน้าอันเเสนยั่วยวน

 

 

 

 

 

"ไม่ต้องทำอะไร เเค่นอนข้างๆชั้น"โทโมะพุด หัวใจของชั้นหล่บวูบลงไปในทันที ที่เห็นภาพพี่โทโมะนั่งข้างผู้หญิงคนนั้นเเล้วโอบไหล่เธอเอาไว้ นี่มันอะไรกัน! ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร เเล้วเข้ามาในห้องนี้ได้ยังไง!

 

 

 

 

 

"นี่มันอะไรกันค่ะ"ชั้นทนไม่ไหวเปิดประตูเเล้วถามออกไป พี่โทโมะมองด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ ชั้นไม่มองพี่โทโมะ ได้เเต่มองผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆเขา

 

 

 

 

 

"ชั้นต่างหากที่สมควรจะเป็นคนถาม นี่ใครกันค่ะ โทโมะ"เธอพูด

 

 

 

 

 

"น้องสาว"โทโมะตอบ คำพูดที่หลุดออกมาจากปากเขา ทำให้ชั้นเเทบจะล้มทั้งยืน หัวใจเเทบจะหยุดเต้นเฉียบพลัน นี่ใช่มันคือความจริงที่พี่โทโมะคิดถับชั้น ทำไมชั้นถึงได้โง่แบบนี้ นี่ชั้นคิดไปเองทั้งหมดเลยหรอ ทั้งที่เค้าไม่เคยคิดมากกว่านี้เลย นั่นสิ ไม่เห็นแปลกตรงไหนเลยที่เห็นผู้หญิงคนนี้อยู่กับพี่โทโมะ ชั้นเองต่างหากที่ไม่มีสิทธิ์อะไรเลย

 

 

 

 

 

"อ๋อ คนนี้นะหรอที่นายบอกว่าจะมาอยู่ด้วยชั่วครางเพื่อจะดูเเลชั้นก็ลืมไป" นี่มันอะไรกัน ช่าลือที่ว่าเขาเป็นเสือผู้หญิง ทั้งที่คนเขาลือกันเเต่ชั้ยกำลืมมันไปหมด ไม่สิ ชั้นไม่คิดว่าเขาจะเป็นคนแบบนั้นต่างหาก

 

 

 

 

 

"ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ นี่มันเป็นเรื่องแกตอของชั้นนะ หรือว่าเธอไม่เคยรู้"โทโมะหันมาพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

 

 

 

 

"งั้นชั้นก็ขอโทษด้วยนะที่ไม่ได้บอก ชั้นน่ะพาผู้หญิงมาที่ห้องบ่อยๆ เดี๋ยวเธอก็คงจะชินเอง"โทโมะพูดอีก ตอนนี้ชั้นไม่รู้จะทำหน้าแบบไหนดี ความหวัง ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำกับชั้นพูดกับชั้น มันทำให้ชั้นมีความหวังขึ้นมา เเต่เขา เขาเห็นชั้นเป็นน้องสาว นี่สินะคือความจริงที่เธอต้องรู้แก้วใจ

 

 

 

"ไม่เป็นไรค่ะ"แก้วพายายามกล้ำกลืนเเล้วพูดออกมาในที่สุด

 

 

 

 

 

"ชั้นว่าเราเข้าไปในห้องนายดีกว่ามั้ยจะได้ไม่ลบกวนน้องเค้าด้วย"ผู้หญิงคนนั้นพูด

 

 

 

 

 

"ได้สิ"โทโมะพูดก่อนจะโอบไหล่เเล้วพาผู้หญิงคนนั้นเข้าห้องไปต่อหน้าต่อตาแก้ว ชั้นรีบออกมานอกห้องทันที จู่ๆ น้ำตาจากไหนไม่รู้ไหลออกมาจากดวงตาของชั้น มันไหลเป็นทาง ชะ ชั้น ชั้นจะหยุดมันยังไงดี อย่าร้องสิ อย่าร้องได้โปรด ชั้นได้เเต่นั้งทรุดพิงหระตูอยู่หน้าห้องนานสองนาน

 

 

 

 

 

"ชั้นต้องเข้มเเข็ง"แก้วพูดเเล้วปาดน้ำตาของต้วเองจนหมดสิ้น ก่อนจะเดินขึ้นไปชั้น 11

 

 

 

 

 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

 

 

 

 

 

แอ๊ด

 

 

 

 

 

"ทำไมเธอถึงโผล่มาได้ละเนี่ย O_O"พิชชี่ทักดูท่าทางตกใจ ชั้นก็คนนายสมควรใช้คำอื่นนะที่ไม่ใช่โผล่

 

 

 

 

 

"เเล้วนายทำไมถึงอยู่ห้องละ"แก้วยิงคำถามกลับ

 

 

 

 

 

"ก็เพราะวันนี้หยุดพักหนึ่งวันฟรีๆน่ะสิ นานๆทีจะมีวันอย่างนี้"พิชชี่พูด

 

 

 

 

 

"เราเป็นเพ่อนกันใช่มั้ย"ชั้นถามด้วยสิหน้าบึ้งตึง ต่างจากพิชชี่ที่ยิ้มเเย้ม

 

 

 

 

 

"ทำไมถามแบบนั้น ก็บอกแล้วไง ว่าเราน่ะ เพื่อนกัน :) เธอมีอะไรรึเปล่าดูสีหน้าไม่ค่อยดีเลย"พิชชี่ถาม

 

 

 

 

 

"เปล่าหรอก เเต่ชั้นขออยู่กับนายสักพักได้มั้ย"แก้วถาม

 

 

 

 

 

"ได้สิ^^"โทโมะตอนยิ้มๆ

 

 

 

 

 

"ขอบโทษที่เมื่อคืนไม่ได้ออกไปหา ทั้งที่บอกไว้เเล้วเเท้ๆ ว่าจะมาเมื่อไหร่ก็ได้"เมื่อแก้วเข้ามานั่งที่โซฟาก็พูดขึ้น

 

 

 

 

 

"ไม่เป็นไรหรอกเข้าใจดี"พิชชี่พูด

 

 

 

 

 

"ขอบใจ ไม่อยากเชื่อเลยว่าเราจะเป็นเพ่อนกันจริงๆ"แก้วพูด

 

 

 

 

 

"ทำไมละ เพราะชั้นเป็นดาราหรอ"พิชชี่พูด

 

 

 

 

 

"อาจจะใช่ เออ เดี๋นสชั้นโทรหาฟางก่อนนะ"แก้วพูด พิชชี่พยักหน้าเล็กน้อยฟางจึงเดินออกไปที่ระเบียง

 

 

 

 

 

"ไม่ได้เจอกันตั้งสองวันเเน่ะ"แก้วพูดก่อนจะกดเบอร์โมรหาฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

อย่าให้ความหวังทั้งๆที่เธอก็ยังต้อมีเขา ~ เสียงโทรศัพท์ฟางดังขึ้นในเวลาที่กำลังนั่งกินข้างเช้าอยู่กับป๊อปปี้ ป๊อปปี้มองเล็กน้อย ฟางไม่พูดอะไรได้เเต่ ลุกขึ้นไปรับโทรศัพท์

 

 

 

 

 

"ฮัลโหลว่าไงแก้ว"ฟางพูดด้วยน้ำเสียงซึมๆ

 

 

 

 

(ฟางแกเป็นอะไรรึเปล่าเสียงดูเศร้าๆ)แก้วพูด

 

 

 

 

 

"เปล่าหรอก เเล้วแก้วเป็นไงบ้างเนี่ยไม่ได้เจอกันตั้งสองวัน"ฟางพูดเเล้วเปลื่ยนน้ำเสียงเป็นร่างเริง

 

 

 

 

 

(คิดถึงฟางอะ)แก้วพูด

 

 

 

 

 

"มาแปลกนะเนี่ยมีอะไรรึเปล่า"ฟางถาม

 

 

 

 

 

(วันนี้ฟางว่างมั้ย เอ่อ อยู่กับพี่ป๊อปรึเปล่าเนี่ย)แก้วพูด

 

 

 

 

 

"ว่างๆ ทำไมหรอ"ฟางเลือกที่จะไม่ตอบคำถามหลัง

 

 

 

 

 

(รู้มั้ยว่าแก้วนะอยู่กับใคร)แก้วพูด

 

 

 

 

 

"พี่โทโมะหรอจ้ะ"ฟางพูดเชิงเเซวๆ ทำแก้วนิ่งไปแป๊ปนึง

 

 

 

 

 

(ไม่ใช่ฟางอยู่กับพิชชี่ดาราที่ฟางชอบอะ)แก้วพูด

 

 

 

 

 

"ห๊ะ จริงอ่ะที่ไหนๆ"ฟางพุดตื่นเต้น

 

 

 

 

 

"มาที่คอนโดแก้วสิ แก้สคิดถึงฟางอยากเจอเป็นบ้ามานะ จะได้มีเพื่อนเยอะ ห้องมาที่ชั้น 11 ห้อง XXX นะ)แก้วพูด

 

 

 

 

 

"โอเคเดี๋ยวจะไปเดี๋ยวนี้แหละ"ฟางพูด

 

 

 

 

 

(เดี๋ยวเจอกันนะฟาง)แก้วพูดก่อนจะตัดสายไป ฟางจึงเดินเข้ามาที่โต๊ะอาหารก่อนจะหยิบจาน

 

 

 

 

 

"อ้าว อิ่มเเล้วหรอ เห็นกินไปนิดเดียวเอง"ป๊อปปี้พูดเมื่อเห็นฟางหยิบจาน

 

 

 

 

 

"ค่ะ ฟางไม่ค่อยหิว"ฟางพูดเเล้วเดินหายไปในครัว ป๊อปปี้มองงงๆ ก่อนจะนิ่วหน้า

 

 

 

 

 

"นี่เราทำอะไรไม่ถูกใจเค้ารึเปล่านะ"ป๊อปปี้พูดก่อนจะกินจนเสร็จเเล้วเดินเอาจานไปเก็บก็สวนกับฟาง เเต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ป๊อปปี้รีบวางจานเเล้วเดินตามฟาง

 

 

 

 

 

"จะไปไหน"ป๊อปปี้ถามเพราะเห็นฟางใส่รองเท้า

 

 

 

 

 

"ไปข้างนอกค่ะ"ฟางตอบแบบไม่มองหน้า ได้เเต่ก้มหน้าผูกเชือกรองเท้าผ้าใบ

 

 

 

 

 

"เดี๋ยวชั้นไปด้วย"ป๊อปปี้พูดจะมาหยิบรองเท้าเเต่ฟางลุกขึ้นสะก่อน

 

 

 

 

 

"ไม่เป็นไรค่ะ วันนี้คงไม่มีใครทำอะไรฟางหรอกค่ะ พี่อยากไปไหนก็ได้นะค่ะตามสบาย"ฟางพูดเเล้วเดินออกจากบ้านไป ป๊อปปี้ได้เเต่มองแบบห่วงๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

_____________________________________________________________________________________

 

 

 

 

นางเอกชั้นโดนหักอกทั้งคู่เลย 555555 เเล้วจะเข้าใจมั้ยต้องติดตามตอนต่อไปนะคร้าบบบบ

 

 

 

เม้นเยอะๆน้าาาาาา