So Cute !! ยัยจอมจุ้นป่วนหัวใจนายมาเฟีย

           เมื่อทานกันเสร็จทุกคนก็มารวมตัวที่ก่อไฟที่พวกเขาทำไว้ก่อนนั่งเล่นคุยนั้นคุยนี้ "เออ..ไอ่ป๊อปแกเอากีต้าร์มาตั้งโชว์ไงว้ะ ?" จองเบถามพลางชี้ไปที่กีต้าร์ของป๊อปปี้ "เออว้ะ ฉันลืมแปปๆ" ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินไปหยิบกีต้าร์มานั่งลงที่เดิม ก่อนจะเริ่มเล่นกีต้าร์ทุกคนเงียบอย่างตั้งใจฟังเพราะไม่ได้ฟังป๊อปปี้เล่นมาเป็นเวลานานแล้ว

            ' เทอไม่ค่อยระวังเวลาไปไหนทุกที..ฉันก็เลยต้องตามมาส่งอย่างนี้ทุกวัน ก็เอ่อ..นั้นแหละ..อาจจะแปลกเหมือนกัน...เทอไม่ค่อยดูแลตัวเองจนไม่สบาย..ฉันก็เลยต้องโทรไปว่าได้ดื่มน้ำหรือยัง...เชื่อสิ...เชื่อเหอะ...อยากให้เทอหายจัง...' ป๊อปปี้ร้องเพลงไปเรื่อยๆสายตาคู่สวยก็เอาแต่จ้องมองคนสวยของเขา

             จากนั้นทุกคนก็ผลัดก่อนร้องโดยมีป๊อปปี้เล่นกีต้าร์อย่างสนุกสนาน "ยัยฟาง แกร้องบ้างสิแกร้องเพลงเพราะจะตายน้าาาาาๆ" เฟย์หันมาอ้อนฟาง "เห้ย ! ไม่เอาอ้ะ" ฟางพูดก่อนจะหันหน้าไปทางอื่น "แกจะร้องหรือไม่ร้องยัยฟาง ?" แก้วส่งสายตาอาฆาต "ไม่ย้ะ !" ฟางตอบอย่างเอาเป็นเอาตาย

            "ถ้าแกไม่ร้องฉันจะแฉแก" แก้วพูด "แฉ ? แฉอะไรหรอครับน้องเฟย์น้องแก้ว ?" เคนตะถามอย่างสงสัย "นี่..พวกพี่ๆรู้มั๊ยค่ะว่าเห็นยัยฟางอย่างนี้อ้ะเป็นโรคจิตน่ะค่ะ !! " แก้วเล่าอย่างตื่นเต้นแล้วกับคำว่า ' โรคจิต ' ทำให้สายทกคู่จ้องมองมาที่ฟางอย่างตกใจ 

           " โรคจิต !? " ทุกคนพูดพลางตาทุกคู่เปิดกว้าง " ใช่แล้วค่ะ..ยัยฟางน่ะชอบแอบไปถ่าย.." เฟย์ที่เหมือนจะพูดต่อจากแก้วแต่.. " หยู๊ดดดดดดด ! หยุดเลยน่ะพวกแก เออๆ พวกแกอยากฟังเพลงไรล้ะ ?" ฟางในที่สุดก็ต้องยอม " เห้ย..เด่วดิพี่อยากรู้แอบถ่ายอะไรๆ ? " ป๊อปปี้ถามทั้งๆที่เขาก็รู้อยู่แก่ใจ 

           " พี่ป๊อปค่ะ..เล่นกีต้าร์ค่ะ" ฟางพูดพลางทำเสียงโหด " ค้าบบบบ " ป๊อปปี้ตอบอย่างหงอยๆ" เอาเพลง...สักวันหนึ่ง " เฟย์พูดก่อนจะยิ้มหวาน " ทำไมต้องเพลงนี้  " ฟางพูด " ก็ชีวิตแกอ่าเหมือนน้ำในเรื่องสิ่งเล็กๆที่เรียกว่ารักนิหว่า " เฟย์พูดพลางทำตาปิ๊งๆ " ยัยบ้า " ฟางพูดก่อนจะผลักหัวเฟย์เบาๆ  

           " เอาน่าๆร้องๆเลยไม่งั้นพวกฉันแฉแกหมดเปลือกแน่ " แก้วพูดฟางได้แต่มองอย่างคาดโทษ "เริ่มเลยค่ะพี่ป๊อป " ฟางหันไปบอกป๊อปปี้ที่หาคอร์ดเพลงรออยู่แล้ว " ครับ " ป๊อปปี้พูดก่อนจะลงมือเล่นกีต้าร์อีกครั้ง ' ไม่รู้ว่านานแค่ไหน..ที่ฉันต้องทนกับทุกสิ่ง..ปิดปังความจริงในใจทุกๆอย่าง...ทุกครั้งที่เราพบกัน..ทุกครั้งที่เทอหันมา..ที่ฉันเฉยๆรู้มั๊ยฉันฝืนแค่ไหน...' 

          เสียงของฟางกล่อมทุกคนได้อย่างน่าอัศจรรย์ แล้วทุกคนก็ร้องเพลงไปเรื่อยๆจนดึก "ฉันว่าพวกเราไปพักได้แล้วน้ะดึกแล้วอ่ะ " จินนี่พูดขึ้น " อืม..ใช่น้องๆคงเหนื่อยแล้ว " ป๊อปปี้พูดพลางวางกีต้าร์พิงไว้ที่เก้าอี้ " งั้นก็ไปพักกันเถอะ..เด่วของพวกนี้ค่อยให้ป้าพรกับทรายมาเก็บ " ป๊อปปี้พูดทุกคนพยักหน้าเข้าใจก่อนจะแยกย้ายไป

           " ฟางครับ.." ป๊อปปี้เดินตามฟางตามฟางมา " หือ ? อะไรหรอค่ะพี่ป๊อป ?" ฟางเอียงคอถามอย่างน่ารักทำให้ป๊อปปี้ถึงกับยิ้ม " ไปเดินเล่นกันน้ะครับ " ป๊อปปี้ถาม " ค่ะ ? อ้อ..ก็ได้ค่ะ " ฟางพูดก่อนจะเดินไปพร้อมกับป๊อปปี้

            ตอนนี้ท้องฟ้ามืดมีเพียงแสงจากบ้านพักของป๊อปปี้ที่ส่องสว่างมีลูกน้องของป๊อปปี้ยืนอยู่แต่ละจุดเสียงคลื่นเบาๆ และได้แสงสว่างจากดาวที่ส่องแสงทั้งคู่เดินจูงกันไปที่สะพานเป็นสะพานไม้สีขาวยาวไปตรงทะเล ก่อนจะนั่งลงที่สุดทางสะพาน

            " เป็นอะไรค่ะพี่ป๊อป ? " ฟางถามเมื่อยู่ดีๆป๊อปปี้ก็เอนหัวลงมาที่ไหล่ที่ฟาง " เปล่าครับ.. " ป๊อปปี้พูดพลางค่อยๆหลับตา มือทั้งสองกุมกันไว้ไม่ยอมปล่อย " ฟางรู้มั๊ยครับ..พี่เคยแอบรักเด็กผู้หญิงอยู่คนหนึ่ง..เทอเป็นคนที่ไม่เหมือนใคร..เทอเป็นคนที่สดใส..และก็เปิ่นมาก..พี่จะบอกชอบเทอหลายครั้งแล้วแต่ไอ่พวกนั้นน่ะสิ..บอกให้รอ..รออะไรของพวกมันไม่รู้.." ป๊อปปี้พูดเหมือนเด็กฟ้องแม่" พี่ป๊อปเคยฟังนิทานเรื่องเกาะแห่งความรู้สึกมั๊ยค่ะ ? " ฟางถามขึ้น

           "ไม่เคยครับ..." ป๊อปปี้ส่ายหน้าเบาๆก่อนจะเคลื่อนหัวลงมาที่ตักฟางก่อนจะหลับตาพริ้มเหมือนเด็กก่อนจะดึงมือฟางมาแนบที่แก้มของเขาไว้ " มีเกาะอยู่เกาะหนึ่งที่รวบรวมความรู้สึกทั้งหมดไว้ทั้งความรวย..ความสุข...ความเศร้า..รวมไปถึงความรัก " ฟางเล่าไปพลางลูบผมนุ่มลื่นของคนบนตักอย่างแผ่วเบา...

           " มีอยู่วันนี้มีข่าวส่งถึงความรู้สึกต่างๆว่าเกาะกำลังจะจมความรู้สึกทั้งหมดจึงรีบเตรียมเรือเพื่อออกไปจากเกาะนี้..มีเพียงความรักที่ยืนยันที่จะอยู่บนเกาะนี้จนวินาทีสุดท้าย..เมื่อเกาะเริ่มจมลงเรื่อยๆความรักจึงไปขอความช่วยเหลือจากความรวย..' ความรวย..ช่วยความรักด้วย..' แต่ความรวยกลับตอบมาว่า ' เราช่วยเทอไม่ได้หรอกน่ะความรัก..ในเรือของเราเต็มไปด้วยแก้วแหวนเงินทองไม่มีที่พอสำหรับเจ้าหรอกน่ะ ' "

            " เมื่อเห็นอย่างนั้นความรักจึงเลือกที่จะงั้นไปขอความช่วยเหลือจากความเห็นแก่ตัวที่ขับเรือผ่านมา ' ความเห็นแก่ตัวช่วยความรักด้วย...' ความเห็นแก่ตัวจึงตอบมาว่า 'เราช่วยเทอไม่ได้หรอกน่ะความรัก ตัวของเทอทั้งเปียกทั้งเลอะเด่วเรือของเราก็เปียกไปด้วย' จากนั้นความเศร้าได้พายเรือมาความรักจึงตัดสินใจขอความช่วยเหลืออีก.."

            " 'ความเศร้าอนุญาตให้เราขึ้นเรือไปกับคุณด้วยน่ะ..' ความเศร้าจึงตอบกลับมาว่า ' โอ้..ความรักเอ่ย..ตอนนี้เรากำลังเศร้ามากเราต้องการอยู่คนเดียว..ขอโทดด้วยน่ะ' และความสุขก็ได้ผ่านความรักไปโดยที่ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงขอความช่วยเหลือของความรักเพราะมัวแต่กำลังมีความสุข ...."

           " ทันใดนั้นเองก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นมา ' มานี่สิความรักเราจะรับเทอไปเอง ' เสียงนั้นเป็นเสียงของคนแก่คนหนึ่งความรักรู้สึกขอบคุณและดีใจเป็นอย่างมากจนลืมถามชื่อผู้ใจดีคนนั้น..เมื่อพวกเขามาถึงแผ่นดินที่ปลอดภัยคนแก่คนนั้นก็จากไป..ความรักจึงไปถามความรู้ว่า..."

           " 'ใครกันหรอความรู้ที่เป็นคนช่วยเราไว้ ' ความรู้จึงตอบอย่าภาคภูมิใจว่า'เวลา' ความรักจึงถามต่อ ' ทำไมความรักจึงต้องช่วยเราด้วยล้ะ ? ' ความรู้จึงตอบกลับมาอย่างภูมิใจว่า ' ก็เพราะว่ามีเพียงเวลาเท่านั้นที่จะเข้าใจว่า..ความรักยิ่งใหญ่เพียงไหน..' " 

          " เพราะงั้น..บางทีเพื่อนๆของพี่เข้าอาจจะต้องการให้พี่รอเวลาเพื่อดูผู้หญิงคนนั้นให้มั่นใจมั้งค่ะ.." ฟางตอบพลางยิ้มให้กับคนบนตัก " ครับ...แต่ตอนนี้พี่มั่นใจในผู้หญิงคนนั้นแล้วล้ะครับ.." ป๊อปปี้พูดพลางเด่งตัวขึ้น " งั้นก็ไปบอกรักเขาสิค่ะ " ฟางพูดพลางยิ้มแม้แววตาของเทอจะเศร้าแค่ไหนก็ตาม " แน่นอนครับ...ฟางครับ..พี่...................................."

_____________________________________________________________________________

 แฮ่ !! มาแย้วกับตอนที่ 14 เป็นไงบ้างงงง ? เอ๊ะๆ ป๊อปเรียกฟางทำไมน้ะ ?  

อย่าลืมติดตามกันด้วยน้าาา

ขอโทษทีน้าที่เมื่อวานหายไป 

สนุกไม่สนุกก็บอกน้าา

เม้นเยอะๆให้กำลังใจไรเตอร์หน่อยน้า

ใครมีคำถามอะไรถามได้เลยน้ะพร้อมตอบทุกคำตอบน้าา

เจอกันตอนหน้าน้าา ( คืนนี้แน่นอน )

เม้นหายเสียใจ แงงงง !!