เกลียดเธอแต่ก็รัก

เพล้งงงงง!!!

 

   

      เสียงแก้วไวท์แตกกระแทรกกับพื้น โดยฝีมือชายหนุ่มผิวขาวละเอียด

ดวงตาเรียวเข้ากับทรงคิ้วดกดำ ทำให้ดูมีจมูกเป็นสันสวยรับใบหน้า โทโมะกัดกรามแน่นด้วยความแค้น

ทำให้เขาขว้างแก้วไวท์ไป ในตอนนี้หัวใจชายหนุ่มร้อรดั่งไฟเพราะเครียดเเค้น..........

ผู้อาศัยคนใหม่ของบ้าน.

   

      เขาเกลียดเมียใหม่พ่อที่ย้ายเข้ามาอยู่บ้าน หลังจากที่เสียแม่เขาไป ผู้หญิงคนนี้ก็เริ่มเข้ามาในชีวิต เริ่มใช้ตังค์พ่อเขามากขึ้น มาเปลี่ยนแปลงทุกๆสิ่งในบ้านหลังนี้ 

     

     เขาแค้นลูกของเมียใหม่พ่อ เหมื่อนหล่อนเอาลูกสาวมายั่วเขา เขาแค้นแก้วผู้

กล้าตะครอก กล้าเมิน กล้ายะโสโอหัง และกล้าสาดน้ำใส่หน้าเขาต่อหน้าทุกคน

 

 

 

     "เหอะฉันไม่ปล่อยเธอไว้หรอก"ชายหนุ่มพูดพรึ่มพร่ำคนเดียวอย่างเครียดแค้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

     “นายโทโมะ ไอ้หมาบ้า!!” โอ้ยฉันจะบ้าตาย นี้ฉันต้องมาอยู่บ้านหลังนี้จริงๆหรอเนี่ย  

ฉันไม่อยากอยู่บ้านหลังนี้เลย อยู่ในฐานะคุณหนูของคุณนายที่2หรอ เหอะ!

ก็ลูกเมียใหม่ดีๆนี้เอง  แถมยังมีตัวเจ้าปัญหาอย่างนายโทโมะอีก หน๊อยยย พูดแล้วขึ้น  

ฉันเข้าใจหรอกนะที่ไม่ยอมรับแม่ฉัน แล้วฉันเกี่ยวอะไรด้วยหล่ะ

ทำไมถึงจงเกลียดจงชังฉันขนาดนี้ ฉันหล่ะเริ่มรู้สึดถึงความไม่ปลอดภัยจริง

 

 

 

 

 

 

 

 

วันต่อมา

     "อรุณสวัสดิ์ลูกแก้ว"พ่อใหม่กับแม่ฉันพูดขึ้นเมื่อฉันเดินมาที่โต๊ะอาหาร 

 

 

     "ค่ะ"

 

 

     "ป้าหวาน วันนี้มีไรกินครับ"เสียงคุ้นๆกล่าวเมื่อลงมา คนนั้นคือโทโมะนั้นเอง

ฉันเหลือบไปมองอย่างไม่พอใจ เพราะแอบเจ็บใจเรื่องเมื่อวาน

 

 

      “มีข้าวผัดปูใส่เห็ดหอม กับเบคอน ไข่ดาวและชีสแฮมค่ะ คุณชาย”ป้าหวานพูดแนะนำอาหารแต่ละอย่าง โทโมะยิ้มน้อยๆให้ป้าหวาน หมอนี้ยิ้มเป็นด้วยหรอ

 

 

       “โทโมะ วันนี้พ่อออกรถใหม่ให้ลูกต้อนรับเปิดเทอม”พ่อพูดกับโทโมะอย่างแจ่มใส

 

         

          “ขอบคุณครับพ่อ”หลังจากที่โทโมะพูดเสร็จทุกคนก็กินข้าวกันอย่างมีความสุข

ยกเว้น! โทโมะที่มองแม่ฉันอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะหันมาจ้องหน้าฉันด้วยสายตา

ที่ฉันอ่านไม่ออก เขาคิดอะไรของเขาอยู่นะ ฉันก็ได้แต่เพียงกินแล้วมองเขากับ

ด้วยสายตาว่างเปล่า

 

 

           

 

      หลังจากทุกคนกินเสร็จ โทโมะกำลังจะเดินออกจากบ้านเพื่อไปโรงเรียน แต่พ่อกลับเรียกเขาให้หยุดก่อน

 

          

       “โทโมะ ลูกพาแก้วไปโรงเรียนด้วยสิ”หะ..ห้ะ??? นี้ฉันต้องไปโรงเรียนกะหมอนี้หรอ แค่รู้ว่าอยู่โรงเรียนเดียวกันก็จะอ้วกอยู่และ โทโมะไม่ตอบและพยักหน้ารับก่อนมองฉัน

แล้วยิ้มมุมปาก  ฉันเกลียดรอยยิ้มของเขาแบบนี้ ยิ้มแบบมีเลสนัย

 

 

         

 

 

 

         

 

 

      ภายในรถสุดหรูที่มีแก้ว และโทโมะอยู่เพียงสองคนเงียบสงัด มีแต่เสียงแอร์ที่แสดงถึงความหนาวจากช่องลมของแอร์ 

 

          ภายในใจหญิงสาวหวาดกลัวชายหนุ่ม เธอเกลียดคนที่เงียบ คนที่เธออ่านความคิดไม่ออก

          ชายหนุ่มได้แต่ขับรถไปโรงเรียน ในหัวก็คิดถึงอุบายต่างๆที่จะแก้แค้นหญิงสาวข้างๆ

 

 

 

 

     “เธอไม่คิดจะปริปากพูดอะไรหรอ”โทโมะถามแก้วที่เอาแต่นั่งเงียบด้วยความกลัว

 

 

 

     “ทำไมฉันต้องพูด”

 

 

 

     “หึ!  ดูเธอจะแสบพอสมควร”โทโมะแสยะยิ้มก่อนพูด นั้นทำเอาคนที่นั่งข้างๆ

แสดงอาการหงุดหงิด

 

 

 

     “ฉันก็เห็นว่ามันไม่เกี่ยวกับนายตรงไหนนิ”

 

 

 

     “เดี่ยวไม่นาน มันก็เกี่ยวแล้วหล่ะ แก้ว”ตอนนี้หญิงสาขนลุกไปทั่วร่างกายเพราะ

โทโมะเรียกชื่อเธอออกมา เธอกลัวการเรียกชื่อจากผู้ชายคนนี้ที่สุด

     รถหรูป้ายแดง จอดไว้ลานจอดรถของโรงเรียนอย่างตรงแป๊ะ สร้างความเป็นที่หน้าสนใจของทุกคนเป็นที่สุด เพราะโทโมะคือผู้มีอิทธิพลมากของโรงเรียนนี้ แน่นอนนักเรียนทุกคนต้องรู้จัก

     ‘โทโมะ’ ผู้ชายที่เพอร์เฟ็กทุกอย่าง  ทั้งหน้าตาคมหวาน หุ่นที่กำยำหน้ากอด

ฐานะทางบ้านที่รวยมากมาย วีรกรรมความน่ากลัว แต่กลับแปลกที่ผู้ชายคนนี้กลับ

ความฉลาดขนาดได้ที่1ของโรงเรียนทุกปี

---

เอาไว้แค่นี้ก่อนนะ 

ขอสักให้ได้ 15 เม้นพอนะ เม้นซ้ำไม่ว่า

ดองไว้นานเลย