[Fic EXO] Tears of the weak {HunBaek}

6.0

เขียนโดย Mind970515

วันที่ 21 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557 เวลา 20.58 น.

  8 chapter
  0 วิจารณ์
  19.56K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 21 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557 21.16 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

บทนำ

[INTRO]

 

 

“ปล่อยกู...” สายตาหวานตวัดใส่เด็กหนุ่มหน้าหวานที่กำลังจับมือข้อเขาแน่น ข้อมือเล็กพยายามสะบัดมือใหญ่นั้นออกพร้อมกับมองหน้าอย่างอารมณ์เสีย กิริยาของคนหน้าสวยมันไม่เหมาะกับใบหน้าสวยๆนั้นเลย

เด็กหนุ่มหน้าหวานถอนหายใจเฮือกหนึ่งก่อนจะสบตาสวยคู่นั้น เขาพยายามค้นหาความจริงภายในแววตานั้นว่ากำลังต้องการอะไรและต้องการทำอะไร

 

 

 

 

...ในเมื่อ ตอนนี้...เขาเป็นเจ้าของหัวใจน้อยๆดวงนั้นอยู่ แต่เจ้าตัวยังจะไปหาใครอีกที่...ไม่ใช่เขา

 

 

 

 

แค่เขาคนเดียว...คนหน้าสวยก็ยังไม่พอ ไม่ยอมหยุดหัวใจอยู่ที่เขาสักที

 

 

ไม่เหมือนตอนแรกที่พบเจอกัน ใบหน้าสวยนั้นวนเวียนอยู่ในหัวสมองเขาตลอดเวลา ความเสน่ห์ต่อใบหน้านั้นรุนแรงมากนั้น อยากเจอคนหน้าสวยทุกวินาที....อยากอยู่ใกล้ๆ อยากกอด อยากจูบ อยากดูแลและเอาใจใส่ อยากครอบครองทุกๆอย่างที่เป็นคนหน้าสวยคนนี้....ที่เขารัก

จนหมดหัวใจ...

“พะ...พี่ อย่าไปกับมันเลยนะ” สายตาของเด็กหนุ่มหน้าหวานสั่นคลอขึ้นทุกที กับกิริยาของคนหน้าสวยที่เมินเฉยชาใส่เขาอย่างกับเขาไม่ใช่คนรัก พยายามหลีกตัวออกห่างเขาตลอดที่เจอและทุกครั้งก็มองเขาด้วยสายตาเย็นชา

นี่...เขาอยู่ในสถานะอะไร และ ยังเป็นแฟนคนหน้าสวยอยู่ไหม

“หึ เรื่องของกู มึงปล่อยกูได้ล่ะก่อนที่กูจะมีน้ำโฮ”

“อ๊ะ...โอ๊ย” เสียงร้องครวญครางขึ้นเมื่อเล็บยาวจิกเข้าที่เนื้อบนมือของเด็กหนุ่มหน้าหวานจนเลือดซึม แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นเขาก็ไม่ละพยายามที่จะจับข้อมือนั้นไว้  

          เพราะเขาไม่มีวันที่จะปล่อยมือนี้ไปให้ใคร คนๆนี้ต้องเป็นของเขาเพียงคนเดียว หัวใจของเขาอยู่กับคนหน้าสวยนี้ไปหมดทั้งใจไม่สามารถเอาหัวใจดวงน้อยๆของเขาดวงนั้นกลับคืนมาได้ ในเมื่อเขาให้มันไปหมดแล้ว

“ถ้ามึงไม่ปล่อยกู...” คนหน้าสวยเงียบไปสักพักก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองเด็กหนุ่มหน้าหวานพร้อมกับแสยะยิ้มบางๆ

“กูจะเลิกกับมึง !!”

“ไม่ !! ผมไม่ยอมเลิกกับพี่เด็ดขาดพี่ลู่หาน”

“งั้น มึงปล่อยกู...”

“ไม่เอา ผมไม่ปล่อยผมรักพี่นะ...ฮึก” น้ำตาบนใบหน้าหวานนั้นเคยน้ำตารินไหลออกมาหลายครั้งจนไม่รู้ว่ามันไหลมาเป็นที่เท่าไรแล้ว ที่เขาต้องร้องไห้ให้กับคนหน้าสวยคนนี้

ร่างใหญ่นั้นเข้าโอบกอดคนหน้าสวยไว้แน่น พร้อมกับไม่ยอมปล่อยข้อมือเล็กนั้นออกถ้าเขาปล่อยข้อมือนี้ไป....เขาคงจะเจ็บปวดหน้าดู

“....แต่กูไม่ได้รักมึง เข้าใจไหมว่ากูไม่ได้รักมึง !!!” เด็กหนุ่มหน้าหวานอึ้งไปกับคำพูดนั้นที่เฉือกเฉือนเหมือนมีมีดเข้ามาปัดกลางอกโดยไม่ได้ตั้งตัว จนทำให้มือของเขาหมดเรี่ยวแรงและมือเล็กนั้นรีบสะบัดมือออกทันทีที่ได้โอกาสและผละอ้อมกอดนั้นออกอย่างสุดแรง

จนทำให้เด็กหนุ่มหน้าหวานล้มลงไปกับพื้นปูนซีเม้นต์แข็ง

“.....” แววตาสวยมองอย่างเครียดแค้นก่อนจะเอ่ยคำพูดประโยคหนึ่งคำที่ทำให้เด็กหนุ่มหน้าหวานปวดร้าวหัวใจอย่างแรง

“มึงกับกูจบกันแค่นี้...ไปล่ะ หึ” ใบหน้าสวยเมินใส่แล้วหันหน้าหนี พร้อมกับรีบวิ่งหนีร่างใหญ่นี้

“ยะ...อย่าไป พี่ลู่หาน ผมบอกว่าอย่าไปไง !!!! ฮือๆ อย่าไป !!!!!!!!!” น้ำตาเจ้ากรรมนายเวรไหลออกมาอย่างไม่อาย หัวใจของเขากำลังแตกสะลายไป คนหน้าสวยกำลังวิ่งหนีเขาอย่างรวดเร็วน้ำตามันทำให้เขามองไม่เห็นภาพ....ภาพคนรักกำลังวิ่งหนีเขาไปอย่างไม่ใยดี

“.....ฮึก” เสียงสะอื้นร้องไห้ออกมาไม่หยุดไม่แคร์คนรอบข้างที่เดินผ่านเขาไปมา ใบหน้าหวานเปื้อนไปด้วยรอยคราบน้ำตายิ่งเช็ดยิ่งไหลริน เพราะตอนนี้...เขาเป็นคนอ่อนแอและกำลังจะหมดแรง

ถึงเขาจะเหนื่อยสักแค่ไหน....ถึงจะอ่อนล้าสักเพียงใด

ขอแค่ได้ยืนเคียงข้างคนหน้าสวยคนนั้นก็เพียงพอสำหรับเขา พยายามทำดีสักเพียงไหนเท่าไหร่คนหน้าสวยก็ไม่เคยมองลงมาที่เขาและหัวใจดวงน้อยดวงนี้เลย ยิ่งให้ความรักกับคนนั้นๆมากเท่าไหร่ ก็เจ็บเท่านั้น

แขนเรียวยาวค่อยๆพยูงตัวเองให้ลุกขึ้นมาจากพื้นแข็งๆ ที่เขาโดนคนหน้าสวยผลักลงมา.........ผลักออกอย่างไม่มีเยื่อใย....

“พี่ลู่หาน....ผมรักพี่นะ...ฮือ ๆ” เสียงแห้งกร้านพร่ำเพ้อหาคนหน้าสวยไม่ยอมหยุดยิ่งมองตามแผ่นหลังบางๆนั้น หัวใจเขาก็ยิ่งบีบเคร้นให้เจ็บมากขึ้นเท่านั้น

อย่างว่า....คนเราไม่สามารถห้ามหัวใจคนอื่นได้ ที่หมดใจจากเราไปและพร้อมที่จะไปหาคนอื่นที่ดีกว่าเรา

สักวันเขาคงจะคิดได้เองว่า....ยังมีคนดีๆอย่างเขารอคอยเขากลับมาอยู่

กลับมาในวันที่คนหน้าสวยไม่มีใคร....เขาจะคอยอ้าแขนคอยโอบกอดให้คนหน้าสวยอุ่นใจและสบายใจ

โอ เซฮุน คนนี้ไม่สามารถรักใครได้อีก....ถ้าไม่ใช่พี่ลู่หาน...พี่คนสวยของเขา

“ผมจะรอพี่เสมอนะครับ...ฮึก...พี่คนสวย..” ปาดน้ำตาหนานั้นออกใบหน้าก่อนจะพยูงร่างกายและจิตใจอันห่อเหี่ยวกลับไป ถึงแม้มันจะไม่มีแรงจะให้เดินก็ตาม

ความรักเหมือนยาพิษที่สามารถฆ่าคนได้ทุกเวลา

ความรักเหมือนยาพิเศษเวลาที่มีความสุขกับคนที่เรารัก

ภาพวันวานต่างๆนาๆเข้ามาที่สมองของเขาไม่หยุดหย่อน ยิ่งคิดแล้วเด็กหนุ่มหน้าหวานก็ยิ่งคิดถึงมัน....จนอยากย้อนเวลากลับไปเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง

 

 

ย้ายเว็บมาจากเด็กดีนะค่ะ แต่งจบแล้วแต่โดนแบน....

ติดตามการอัพได้ที่เพจเฟชบุ๊ก : https://www.facebook.com/pages/Okpui_Gamagic/512336832129202?ref=hl

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
6 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
6 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
6 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา