ซีรีย์ เรื่องวุ่นๆของ5ความรัก
jaja_kulapa
2) การพบเจอและการรอคอย ของใครบางคน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
K Pub
หญิงสาวนั่งอยู่คนเดียวในผับที่มีแต่เสียงเพลงดังสนั่น เธอเฝ้าถามตัวเองว่าทำไม ทำไมกัน
เธอจึงไม่เคยสมหวังในความรัก
ชายหนุ่มเดินไปมาเพื่อเขาจะเจอคนที่มั่นคงในความรักเหมือนเขาที่นี่ก็ได้
“ขอโทษ นะครับ”เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้น เธอจึงหันไปหาต้นเสียงนั้น
เขาจัดเป็นชายหนุ่มที่มีหน้าตาดีทีเดียวและมันเป็นโครงหน้าที่เธอรู้สึกคุ้น
“มีอะไรรึเปล่า คะ”
“ผมขอนั่งด้วยได้มั้ยครับ”
“เชิญค่ะ”
“ผมชื่อ ป็อป ครับ ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรครับ”
“ชื่อ เฟย์ ค่ะ”
“เฟย์ ผมเหมือนจะเคยได้ยินชื่อนี้ แต่ก็จำไม่ได้เหมือนกัน”
“ค่ะ คงจะตั้งให้คล้องจองกับพี่สาวมั้งคะ”
“แล้วพี่สาวคุณชื่ออะไรล่ะ”
“ฟาง ค่ะ เธอชื่อฟาง”
“ฟาง”
ภาพความทรงจำเดิมๆเริ่มกลับเข้ามาในสมองของเขาอีกครั้ง
‘ป็อป อย่าลืมฟางนะ’
‘ฟาง ก็อย่าลืมป็อปนะ’
‘ฟางจะไม่มีวันลืมป็อปเด็ดขาด ป็อป สัญญาสิว่าจะไม่ลืมฟาง’
‘ป็อป สัญญา ถ้าป็อปกลับจากอเมริกาเมื่อไหร่ ป็อปจะมาหาฟางคนแรกเลยนะ’
และเขาได้ยื่นของสิ่งหนึ่งให้กับเด็กสาวคนนั้น เธอคนนั้นคือใคร
ภาพความทรงจำของเขาหยุดเพียงเท่านี้ แต่เขาจำไม่ได้ว่าเธอเป็นใคร เขาเห็นเธอมาตลอดในความทรงจำ เขาไม่รู้ว่าเธอคือใคร เขาจำไม่ได้!
“โอ๊ย”ชายหนุ่มเอามือกุมหัวอย่างเจ็บปวด
“ป็อป คุณเป็นอะไร คุณเป็นอะไร”
“ปวดหัวผมปวดหัว”
หลังจากนั้นเขาก็สลบไป เธอไม่รู้จะทำยังไง เธอจึงแบกเขาขึ้นรถและเคลื่อนรถไปโรงพยาบาลทันที
...............................
“เป็นไง เขื่อน โทรหาป็อปติดมั้ย”
“พยายามอยู่ ใจเย็นสิว่ะไอโมะ”
“เออๆ โทษๆ”
“โบว์ นะ โบว์ทำกับไอป็อปได้ยังไงวะ”
..................................
เฟย์เดินวนอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน เธอหยิบมือถือของเขาออกมา แล้วเธอจึงตัดสินใจกดดู พบสายที่ไม่ได้รับ
“เขื่อน”
“คนอะไรชื่อเขื่อน ตลก แต่ช่างเหอะ คนนี้แหละโทรเลยล่ะกัน”
เธอตัดสินใจโทรออก
....................................
-แฟนใหม่ที่เธอไม่เคยต้องการ-
“เฮ้ยไอป็อปโทรมาแล้ว”เขื่อนตะโกนบอกทุกคน
“ก็รับสิวะ”
“เออๆ ฮัลโหล ไอป็อป อยู่ไหนวะ”
ทว่าเสียงที่ตอบกลับมาไม่ใช่เสียงของเพื่อนของเขากลับเป็นน้ำเสียงหวานปนเซ็กซี่เล็กน้อย
“เพื่อนคุณป็อปใช่มั้ยคะ”
“คุณเป็นใคร”
“ไม่สำคัญหรอกค่ะ เพื่อนคุณสำคัญกว่า”
“เพื่อนผม ไอป็อป ไอป็อปเป็นอะไร”
“ตอนนี้เพื่อนคุณอยู่โรงพยาบาล NRS ค่ะ”
“ครับๆ ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้”
...........................................
เธอวางสายจากเพื่อนของเขา แล้วนั่งลงด้วยความกังวล เธอไม่ได้กังวลเรื่องอะไรแต่เธอกังวลเรื่องเขามากกว่า เธอต้องรับผิดชอบเขา
30 นาทีผ่านไป-------
คุณอาหมอที่เธอสนิทเดินออกมา
“คุณอาหมอคะ เขาเป็นไงบ้างคะ”
“ไม่ต้องห่วง หนูเฟย์ เขาเคยมีความกระทบกระเทือนทางสมองทำให้เขาความจำเสื่อม
เขาคงจะนึกอะไรได้นั้นแหละ เขาเลยมีอาการ ปวดหัวแบบนี้”
“สมองเสื่อม เหรอคะ”
“เป็นแฟนกันทำไมไม่รู้ล่ะ หนูเฟย์”
“เปล่านะค่ะ คุณอาหมอ เฟย์พึ่งรู้จักเขาก่อนหน้าที่จะเอามาส่งโรงพยาบาลไม่ถึง 10 นาทีเลยค่ะ”เธอลนลานตอบ
“เอาเถอะๆ อาหมอ ย้ายเขาไปพักที่ห้อง VIP ตามที่หนูบอกแล้วนะ ไม่มีอะไรแล้วอาหมอขอตัวนะ”
“ขอบคุณค่ะ”เธอไหว้ชายตรงหน้าอย่างนอบน้อม
.........................................
“เฮ้ย เขื่อนแล้วเขาบอกมั้ยว่าอยู่ห้องไหนน่ะ”
“ไม่ว่ะ “เขาตอบหนุ่มเกาหลี ที่ชื่อจองเบ
เขื่อนโทรเข้าเบอร์ของป็อปปี้อีกครั้ง
....................................
-ฉันดูไม่ดูไม่ดีใช่มั้ย ยิ่งทำอะไรลงไปมันยิ่งไม่เข้าตา-
“ฮัลโหล มาถึงแล้วเหรอคะ”
เธอทักปลายสาย ก่อนที่ปลายสายจะตอบกลับมา
“ครับ คุณอยู่ห้องไหนครับ”
“บอก พยาบาลที่เคาน์เตอร์เลยค่ะ ว่าห้อง VIP 3 ”
“ครับ”
เธอได้ยินเสียงปลายสนทนากับพยาบาล
“เอ่อ คุณครับเขาบอกขอรหัสผ่าน”
“พรปวีณ์ นีระสิงห์ ค่ะ”
“ครับ”
เธอได้ยินเสียงสนทนาอีกครั้งก่อนจะหายไป
.............................................
“โอ้โห้ ต้องมีรหัสผ่านด้วย ลึกลับน่าดู”
“เงียบ ไปเลยไอเขื่อน”โทโมะเอ็ดเพื่อน
“มันจริงนี่หว่า”
พวกเขาขึ้นมาชั้นบนสุดและกว้างที่สุดของโรงพยาบาล มันตกแต่งด้วยสไตส์ยุโรปเดิม
มันทำให้ไม่เหมือนโรงพยาบาลเลยสักนิด
“ถึงแล้วค่ะ”เสียงหวานของพยาบาลเอ่ย ทันทีที่หยุดหน้าห้องห้องหนึ่ง
แล้วเธอก็เคาะประตูเบาๆ ก่อนที่ประตูจะถูกเปิดออก พร้อมกับหญิงสาวคนหนึ่ง เธอช่างดูมีเสน่ห์
โครงหน้ารูปไข่ สันจมูกตรง ลักยิ้มที่เห็นชัดเจน
“ขอบคุณค่ะ พี่มด”เฟย์เอ่ยพร้อมกับยิ้ม
“ไม่เป็นไรค่ะน้องเฟย์ งั้นพี่ขอตัวนะค่ะ”พยาบาลสาวก้มลงเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไป
“ขอบคุณครับ” ชายหนุ่มทั้งหมดกล่าวเอ่ย
“เชิญค่ะเพื่อนของคุณอยู่ข้างใน”
ภายในห้องกว้างขวางกว่าที่คิด เขานอนอยู่บนเตียงที่ไม่น่าจะเรียกว่าเตียงผู้ป่วย
เพราะมันกว้างกว่าเตียงผู้ป่วยปกติประมาณสองเท่า
“ขอโทษ ครับ เอ่อ คุณเฟย์”
“คะ”
“คุณไปรู้จักกับเพื่อนผมตอนไหน แล้ว...”
ยังไม่ทันที่เขื่อนจะได้พูดจบเฟย์ก็ขัดขึ้นมา
“เดี๋ยวฉันเล่าให้ฟังค่ะ คือ ฉันนั่งอยู่ใน K Pub คนเดียว แล้วป็อป เพื่อนของคุณ เขาก็เข้ามาคุยด้วย เราคุยกันมาได้สักพัก เราคุยกันเรื่องชื่อของฉัน เฟย์ น่ะค่ะ แล้วเขาก็ถามชื่อพี่สาวของฉัน ฉันก็บอกไป แล้วเขาก็นิ่งจากนั้นเขาก็บอกว่าปวดหัว แล้วเขาก็สลบไป ฉันเลยพาเขามาที่นี่”
“แล้วหมอบอกว่าเขาเป็นอะไรครับ”พายุเอ่ยถาม
“มันเป็นผลกระทบของคนที่เขาเคยความจำเสื่อมค่ะ”
“อาการมันกำเริบอีกแล้วเหรอ”โทโมะเอ่ยอย่างคิดหนัก
“ขอโทษค่ะ เขาความจำเสื่อมได้ยังไงค่ะ”
“5 ปีที่แล้ว ตอนที่เขากลับมาจากอเมริกาวันแรกครับ เขาเคยสัญญากับผู้หญิงคนหนึ่ง ว่าวันแรกที่เขากลับมาจากอเมริกา เขาจะมาหาเธอเป็นคนแรก แล้วเขาก็ประสบอุบัติเหตุทำให้เขาความจำเสื่อม”โทโมะอธิบาย
“แล้วพ่อแม่ของเขาล่ะคะ”
“อยู่อเมริกาครับ”
“ค่ะ เอ่อ..เราคุยกันมาตั้งนานแล้วฉันยังไม่รู้จักชื่อกับอายุของพวกคุณเลยนะค่ะ ถ้าไม่ใช่รุ่นเดียวกันนี่แย่เลยนะค่ะ” เฟย์ยิ้ม แหยๆ
“ผม โทโมะ อายุ 23 ครับ”ผู้ชายที่อธิบายเรื่องของป็อปเมื่อกี้บอก
“ผม เขื่อน อายุ 22 ครับ”ผู้ชายหน้าตาขี้เล่นบอก
“ผม จองเบ อายุ24 ครับ”ผู้ชายใส่แว่น พูดไม่ค่อยชัดเอ่ย
“ผม เคนตะ อายุ 23 ครับ”ผู้ชายพูดไม่ค่อยอีกคนเอ่ย แต่ชัดกว่าคนเมื่อกี้แหละ
คนสุดท้าย
“ผม พายุ อายุ 21 ครับ”ผู้ชายสำเนียงอังกฤษบอก
“เหมือน เด็กใหม่แนะนำตัวกับคุณครูเลยนะค่ะ ฉัน เฟย์ อายุ 22 ค่ะ”
“อายุเราก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่นี่ครับ”เขื่อนพูด
“ใช่ค่ะ”
-เมื่อไม่มีสิทธิ์หวง จะไม่หวงจะไม่หวงเธอสักวัน-
เสียงโทรศัพท์ของเฟย์ดังขึ้น
“ขอตัวนะค่ะ”
เธอเดินแยกออกมาเล็กน้อย
“ค่ะพี่ฟาง”
“อยู่ไหนเนี่ยเฟย์ มันดึกแล้วนะ”
ปลายสายตอบกลับด้วยน้ำเสียงโมโหแกมเป็นห่วง
“อยู่โรงพยาบาล NRS น่ะค่ะ”เธอพูดให้พี่สาวตกใจเล่นๆ
“เฟย์ เฟย์เป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น เจ็บตรงไหนรึเปล่า พี่จะไปหาเดี๋ยวนี้ล่ะ”
เฟย์ยังไม่ได้พูดอะไรฟางก็ตัดสายและปิดเครื่องไปทันที
เฮ้อ...พี่สาวเธอนี่จริงๆเลย เธอคงต้องรอพี่ของเธอมาหาซะแล้ว
“มีอะไรรึเปล่าครับ”เคนตะเอ่ยถาม
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่พูดว่าอยู่โรงพยาบาล พี่ฟางก็ตกใจตัดสายทิ้งแล้วรีบมาที่นี่เลยล่ะค่ะ
สงสัยฉันต้องอยู่รอแล้วล่ะค่ะ”
“ดีเหมือนกันครับพวกผมจะได้มีสาวๆคุยบ้าง”เคนตะพูดก่อนที่ทุกคนจะกันหัวเราะกัน
“น้ำ ขอน้ำหน่อย”เสียงเบาๆของป็อปที่นอนอยู่บนเตียงเอ่ยขึ้น
เฟย์รีบวิ่งไปหยิบน้ำแล้วจัดการป้อนให้เขา
“ขอบคุณครับ”
“ค่ะ คุณเป็นยังไงบ้างค่ะ”
“ดีขึ้นแล้วครับ ขอบคุณ”
เสียงเปิดประตูดังขึ้น พร้อมกับหญิงสาวน่าหวานคนหนึ่ง
“ยัยเฟย์”
“อ้าวพี่ฟาง มาแล้วเหรอ”เฟย์พูดขึ้น
“ฟาง” ชายหนุ่มพึมพำเบาๆ
“หือ?” เฟย์ไม่เข้าใจในสิ่งที่ป็อปพึมพำออกมา
ฟาง ความทรงจำต่างๆไหลย้อนเข้ามาเหมือนเข็มที่กำลังถาโถมใส่เขาอยู่กลายๆ
“โอ๊ย ปวดหัว ปวดหัว ฟาง ใครคือฟาง เธอคือใคร ปวดหัว ปวดหัว”ป็อปร้องโอดครวญ
เฟย์กดปุ่มสีแดงบนหัวเตียงพร้อมกับเรียกให้หมอและพยาบาลเข้ามาช่วย เพียงไม่นานหมอและพยาบาล
ก็เข้ามา ทั้งหมดจึงออกจากห้อง
.......................................
“เฟย์ มันเกิดอะไรขึ้น”
“เดี๋ยวไว้เฟย์เล่าให้ฟังนะพี่ฟาง”
“เขาเป็นใคร แล้วเฟย์ไปรู้จักเขาได้ยังไง” ฟางรัวคำถามใส่เธอไม่ยั้ง
“เราเจอกันที่ K Pub น่ะ เขาปวดหัวแล้วเขาก็สลบไป เฟย์เลยพามาที่นี่แหละ”
“ไว้ใจเขาเหรอ เฟย์”
“พี่ฟางจะให้เฟย์ทิ้งเขาไว้เหรอ พ่อสอนไว้ว่าถ้าเจอคนที่เขาต้องการความช่วยเหลือ เราก็ต้องช่วยเหลือเขา ไม่ใช่เหรอค่ะ”
“เอาเหอะๆ พี่แค่ถามร่ายมาซะยาวเลย ว่าแต่เขาชื่ออะไรล่ะ”
“ป็อป ค่ะ พี่ฟาง”
“อะไรนะ”
“เขาชื่อ ป็อปค่ะ”
“ป็อป”
ภาพในอดีตย้อนกลับเข้ามาในหัวของฟาง
‘ป็อปจะไปอเมริกาจริงๆเหรอ’
‘จริงๆ ป็อปขอโทษนะ’
‘ป็อป อย่าลืมฟางนะ’
‘ฟาง ก็อย่าลืมป็อปนะ’
‘ฟางจะไม่มีวันลืมป็อปเด็ดขาด ป็อป สัญญาสิว่าจะไม่ลืมฟาง’
‘ป็อป สัญญา ถ้าป็อปกลับจากอเมริกาเมื่อไหร่ ป็อปจะมาหาฟางคนแรกเลยนะ’
เขายื่นแหวนเงินวงหนึ่งให้กับเธอมันสลักคำว่า “POP & FANG”
เธอรับมันไว้อย่างเต็มใจและเธอได้ยื่นสร้อยคอที่ห้อยตัวอักษร ‘PF’
เขาและเธอยิ้มให้กันด้วยความจริงใจ
‘ห้าปีต่อจากนี้ ฟางจะรอป็อปคนเดียวนะ ฟางสัญญา’
‘ป็อปก็จะรอฟางคนเดียวเหมือนกัน ป็อปสัญญา’
ภาพในอดีตของฟางหยุดไว้แค่นั้น ดวงตาของเธอเริ่มมีน้ำคลอ ก่อนที่มันจะไหลรินลงมาอย่างช่วยไม่ได้
“นายอยู่ไหนนะ”
เธอพึมพำพร้อมกับมองแหวนที่นิ้วนางข้างขวาของเธอ แหวนวงที่เขาให้เธอไม่เคยถอดมันออกเลย
“พี่ฟาง เป็นอะไรหรือเปล่า”
“เปล่าๆ พี่ไม่เป็นไร”ฟางพูดพลางปาดน้ำตา
“พี่ฟางจะกลับก่อนมั้ย”
“พี่นั่งแท็กซี่มา กลับด้วยดิ”
“โธ่เอ้ย พี่ฟาง”ผู้เป็นน้องหัวเราะในความน่ารักของพี่เบาๆ
“งั้นก็กลับบ้านกัน”
“แล้วเขาล่ะ”ฟางเลือกที่จะใช้คำว่า เขา แทน ป็อป เพราะชื่อนี้มันทำให้เธอเจ็บ
“เพื่อนเขามีกันตั้งเยอะนะพี่ฟาง”
“จ้า จ้า จ้า น้องสาว”
“เดี๋ยวเฟย์มานะ”
ฟางพยักหน้ารับแทนคำตอบ
เฟย์เดินไปหาเพื่อนๆของป็อป พร้อมกับขอตัวลากลับก่อน และบอกพวกเขาว่าเตรียมห้องพักไว้ให้แล้ว
ถ้าพวกเขาจะพักที่นี่ก็ไม่ขัดข้อง ซึ่งพวกเขาก็เข้าใจดี
ทำไมผมถึงรู้สึกถูกชะตากับเธอนะ ไม่เข้าใจ เขาแอบยิ้มกับทุกคำพูดของเธอ มันเป็นสิ่งที่ชายคนหนึ่งในกลุ่มเพื่อนของป็อปคิด
....................................
บ้าน นีระสิงห์
ภายในห้องของหญิงสาวตอนนี้ช่างมีแต่ความเศร้า คิดถึง ห่วงหา
“นายอยู่ที่ไหนนะ เมื่อไหร่จะกลับมาหาฉันสักที ฉัน...ฉันคิดถึงนาย”น้ำตาของเธอค่อยๆไหลรินลงเรื่อยๆ
เธอมองภาพถ่ายที่เธอกับเขาถ่ายด้วยกัน ตลอดระยะเวลาห้าปีที่ผ่านมา เธอไม่เคยลืมเขา แม้สักนาที
เธอไม่รู้ว่าเขาจะลืมเธอรึยัง แต่เธอไม่เธอไม่เคยลืม แม้แต่ใบหน้าของเขา เธอนึกถึงตอนที่เขาอยู่อเมริกา เขาและเธอส่งรูปให้กันบ่อยๆ คุยกันแทบทุกวัน แต่จู่ๆเขาก็หายเงียบไปเลย ไม่ติดต่อเธออีกเลย เขาคงลืมเธอแล้ว
--วอนดาวบนฟ้าช่วยนำข้อความจากใจ ให้บอกแทนฉัน ให้เธอได้รับ จะได้มั้ย
เธอรู้สึกอย่างเดียวกับฉันมั้ย ได้โปรดอ่านหัวใจ ฉันเขียนข้อความในใจไว้ให้เธอ
เฝ้าคอยรักเธอด้วยใจหวัง มันทรมานเธอรู้มั้ย หัวใจต้องการได้ยินว่ารักกัน
สัมผัสได้มั้ย ความรักที่ส่งถึงเธอ—
ฟางร้องเพลงนี้เผื่อบางทีเขาอาจจะนึกถึงเธอบ้าง......
........................................
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
