รักเราไม่มีเฮี้ยน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ้า ยิ้มๆ มีความสุขๆ มีรูปถ่ายกับเพื่อนแล้วนิๆ”ฟางเดินออกมาจากห้องน้ำเห็นป๊อปปี้นั่งดูรูปโพรา

รอยด์ที่ถ่ายกับเขื่อนและโทโมะและเธอเป็นรอบที่10ก็ว่าได้

 

 

 

 

“ฟินนิ จบป่ะ”ป๊อปปี้พูดยิ้มๆก่อนจะเอาปากกามาเขียนวันที่ติดไว้

 

 

 

 

“เผื่อชั้นไปเกิดแล้วแกเจอชั้นนะ แกจะได้เอารูปพวกนี้ให้ชั้นนะฟาง”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มให้ฟาง

 

 

 

 

“ไอ้บ้า งี้ชั้นก็ไม่แก่ก่อนรึไง กว่าแกจะเกิดมาได้น่ะ”ฟางพูดแล้วนั่งลงข้างๆป๊อปปี้ที่นอนเล่นบนเตียง

ตัวเอง

 

 

 

“ต้องรอไหวดิแก ถ้าชั้นเจอแกแล้วจำได้นะ ชั้นจะเรียกแกว่า ป้าฟาง เอ๊ะรึว่า ยายฟาง ทวดฟาง

โอ๊ะ”ป๊อปปี้พูดแซวฟางทำให้โดนฟางหยิกไปหลายที

 

 

 

 

“ไอ้บ้า นี่แน่ะๆ เด็กนักใช่มั้ยๆ ว่าชั้นแก่ใช่มั้ยๆๆ”ฟางเมื่อเห็นป๊อปปี้ไม่หยุดแซวก็พุ่งเข้าไปล๊อคตัว

ป๊อปปี้จนตัวเองนอนทับตัวชายหนุ่มไว้

 

 

 

 

 

“เอ่อ หิวน้ำจัง”ฟางรู้สึกตัวว่าอยู่บนตัวป๊อปปี้ก็จะลุกแต่ป๊อปปี้ล๊อคตัวไว้ทั้งคู่สบตานิ่ง

 

 

 

 

 

“สัญญานะว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรแกต้องจำชั้นได้ถ้าเราเจอกัน”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

“ไม่ว่าตอนนั้นชั้นจะแก่เป็นยายไปแล้วเนี่ยนะ แกอยากเป็นเพื่อนกับคนแก่รึไง”ฟางพูด

 

 

 

 

 

“เพื่อนกันมันไม่จำกัดอายุหรอก ถ้าเลือกได้ ชั้นเลือกอยากจะจำแกตลอดไปนะฟาง”ป๊อปปี้พูด

ทำให้ฟางใจเต้นรัว แต่แล้วก็ต้องรู้ตัวเองไว้เสมอว่าเป็นได้แค่เพื่อนกัน

 

 

 

 

“ฟาง แกสัญญากับชั้นนะว่าแกจะจำชั้นได้ และไม่ว่ายังไงถ้าชั้นจำแกไม่ได้แกต้องทำให้ชั้นจำแก

ได้นะ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

“ค่า จำได้อยู่แล้วเพื่อนชั้นน่ารักแบบนี้นินา”ฟางพูดแล้วดึงแก้มป๊อปปี้ทั้ง2ข้างแล้วยิ้ม ป๊อปปี้จึง

พลิกตัวมาขึ้นคร่อมฟางไว้ ฟางอึ้งปนใจเต้นรัวเมื่อป๊อปปี้จ้องมาที่เธอ ทำให้ฟางต้องหลบสายตาคม

คู่นั้นไป

 

 

 

 

“ดีมากกก 5555แต่หน้าแกนี่ตลกดีเนอะๆ”ป๊อปปี้พูดหลังจากเงียบมานานก่อนจะบีบจมูกแล้วพูด

แซวฟาง

 

 

 

 

“หนอย ไอ้บ้า ไปเลย”ฟางพูดแล้วผลักป๊อปปี้ลุกที่ที่ห้องครัวแต่ป๊อปปี้หายตัวมาดักด้านหน้า

 

 

 

 

“อย่าพึ่งไปดิ ฟาง ชั้นขอบใจแกมากจริงๆนะ ตอนที่ชั้นหายไป แกเองก็เป็นคนนำให้ไอ้โทโมะ

เขื่อนและทุกคนทำบุญกรวดน้ำให้ชั้นแถมยังนั่งสมาธิแผ่บุญกุศลมาให้ชั้นอีก”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

“เอ่อ ก็เพื่อนกันมีอะไรก็ต้องช่วยเหลือกันสิ”ฟางพูดเพราะรู้ตัวดีว่าเป็นได้แค่เพื่อนเท่านี้

 

 

 

“ขอบคุณมากนะแก แกเป็นเพื่อนที่โครตน่ารักที่สุดของชั้นเลยว่ะ ใครได้เป็นแฟนนี่โชคดีชะมัด คิด

แล้วก็เสียดายแทนพิชชี่มันเนาะที่เลิกกับแกไป”ป๊อปปี้ดึงฟางไปกอดแล้วพูด ฟางซึมลงไปเมื่อเห็น

ป๊อปปี้ไม่เคยมองเธอเกินคำว่าเพื่อนเลย

 

 

 

 

“เออ น่า ชั้นง่วงละแก จะนอนละ ปล่อยชั้นเถอะ”ฟางดันตัวป๊อปปี้ออกมาแล้วเดินกลับเข้าไปในห้อง

นอนตัวเองแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ

 

 

 

 

“แกก็ไม่เคยจะมองชั้นแบบอื่นเลยจริงๆสินะ”ฟางพูดก่อนจะล้มตัวนอนลงเตียงทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มีความสุขจังเลยนะคะวันนี้น่ะ”แก้วพูดเมื่อเห็นโทโมะกลับเข้าบ้านมาซะค่ำ

 

 

 

“แน่นอน มีความสุขอยู่แล้ว”โทโมะพูดเพราะไม่มีความสุขน่ะสิแปลกแม้จะไม่เห็นพี่ชายตัวเอง แต่ก็

ยังดีที่ได้พูดคุยกับป๊อปปี้และได้เปิดอกเรื่องแก้วสักที

 

 

 

 

“หึ แล้วนี่ไปหาฟางมาใช่มั้ยถึงได้กลับมาป่านนี้ ทำไมกันโทโมะ อยู่ด้วยกันที่โรงพยาบาลแล้วยังจะ

ตามไปหากันถึงบ้านเลย จะดูแลกันดีเกินไปแล้วนะ”แก้วเปิดประเด็นว่าโทโมะทันที

 

 

 

 

“นี่ เป็นบ้าอะไรกันเนี่ย พูดเสียงดังแบบนี้เดี๋ยวแม่กูรู้เรื่องพอดีสิ”โทโมะพูด

 

 

 

 

“รู้ก็ดีสิ ให้รู้ๆกันหมดเลย คุณแม่จะได้ไม่ต้องจับคู่โทโมะกับฟางอีก”แก้วพูดเพราะสังเกตตอนที่

กลับมาคุณแม่ชมฟางและพยายามให้โทโมะชวนฟางไปทานข้าวบ้างล่ะ พูดโน่นนี่เกี่ยวกับฟางให้

โทโมะฟังตลอดจนเธอรู้สึกอึดอักและไม่พอใจมาก

 

 

 

 

 

“จะมาไม่พอใจทำไม ในเมื่อเธอทำให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้เองนะแก้ว”โทโมะที่มองแก้วหึงตัวเอง

ก็ยิ้มเยาะก่อนจะพูดออกมา แก้วเม้มปากนิ่งเงียบเพราะมันคือความจริงทั้งหมด

 

 

 

 

“แต่ตอนนี้ป๊อปปี้ตายแล้ว ไม่จำเป็นที่เรื่องของเราจะเป็นความลับอีกต่อไปอีก”แก้วพูด

 

 

 

 

“เหอะ ทั้งๆที่เธอมีศักดิ์เป็นพี่สะใภ้ชั้นเนี่ยนะ แล้วถ้าพี่ป๊อปเค้าจากไปแต่ตัวแต่วิญญาณเค้าไม่ด้ไป

ไหนล่ะ แก้วรู้สึกดีมากนักรึไงที่ให้พี่ป๊อปต้องมาร้องไห้กับความรักของเรา”โทโมะพูด

 

 

 

 

“แล้วโทโมะจะมายุ่งกับแก้วทำไมล่ะ ถ้าเห็นว่าแก้วเป็นพี่สะใภ้น่ะ หืม แล้วจะให้แหวนวงนี้กับแก้ว

ทำไม นี่อีก แหวนคู่ของเราลืมมันไปแล้วรึไง”แก้วไม่ยอมเลยพูดแล้วชูแหวนที่โทโมะให้ก่อนจะ

กระชากสร้อยคอโทโมะขาดมาคามือแล้วชูแหวนคู่อีกวงของโทโมะให้ดู โทโมะมองแก้วไม่พอใจที่

กระชากสร้อยตัวเองขาด

 

 

 

 

 

“มันจะมากไปแล้วนะแก้ว ดี ให้ได้ก็เอาคืนได้เหมือนกัน”โทโมะพูดแล้วเดินหนีแก้วไป

 

 

 

“ไม่นะโทโมะ กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้นะ”แก้วเดินตามโทโมะเข้ามาในห้องนอนทันที

 

 

 

“พูดอะไร วันนี้ชั้นเหนื่อย อยากะนอนแล้ว”โทโมะล้มตัวนอนแก้วไม่ยอมรีบขึ้นคร่อมชายหนุ่มทันที

 

 

 

 

“ถ้าพูดไม่ได้ก็ทำอย่างแทนละกัน”แก้วพูดยิ้มๆก่อนะซุกไซร้ตามตัวโทโมะ โทโมะนิ่งเงียบปล่อยให้

แก้วทำอะไรตามใจตัวเองจนร่างกายทั้งคู่เปลือยเปล่าแล้วรีบพลิกตัวไปคร่อมแก้วแทนเพื่อคุมเกมส์

ทุกอย่าง

 

 

 

 

 

 

“เธอนี่ทำให้ชั้นคุมตัวเองไม่อยู่เสมอเลยนะ”โทโมะพูดก่อนจะเริ่มเกมส์รักครั้งนี้กับแก้ว แก้วยิ้ม

พอใจที่ยังไงสุดท้ายแล้วโทโมะก็ยอมเธออยู่ดีไม่ได้มีใจให้ฟางอย่างที่เข้าใจตอนแรก

 

 

 

 

 

 

 

 

“วันนี้ไปทำงานด้วยกันมั้ย”ฟางถามเมื่อเห็นป๊อปปี้นั่งเกากีต้าร์ที่ตัวเองเอามาจากบ้านของเขา

 

 

 

“ไม่อ่ะไปเถอะ แกจะได้ทำงานเต็มที่ไง”ป๊อปปี้พูดแล้วเปิดทีวีก่อนจะเกากีต้าร์คลอเพลงไปเรื่อยๆ

ฟางมองนิดนึงก่อนจะนั่งลงข้างๆป๊อปปี้

 

 

 

 

 

“ฮัลโหลเฟย์ วันนี้ฟางฝากบอกคุณแม่ว่าวันนี้ฟางลาวันนึงนะ เอ่อ พอดีว่ามีธุระด่วนต้องทำน่ะ”ฟาง

โทรหาเฟย์แล้วบอกเฟย์ว่าขอลางานวันนึง

 

 

 

 

“โดดงาน นิสัยไม่ดี ชั้นจะฟ้องแม่ขั้น”ป๊อปปี้วางกีต้าร์ลงแล้วดุฟาง

 

 

 

 

“เอ้า ก็จริงไง ธุระด่วนเรื่องภารกิจดามใจหนุ่มฮ็อต”ฟางพูดแล้วเหล่มองป๊อปปี้ยิ้มๆ

 

 

 

“อะไร ใครเป็นอะไร ชั้นไม่เป็นอะไรซักหน่อย ปกติดี”ป๊อปปี้พูดแล้วไม่มองหน้าฟาง

 

 

 

 

“ป๊อป ชั้นเป็นเพื่อนแกมากี่ปีแล้วห้ะ ชั้นรู้น่าว่าเวลาไหนแกเศร้า เวลาไหนแกมีความสุข แกน่ะโกหก

ใครน่ะโกหกได้ ยกเว้นชั้น อย่าคิดนะว่าชั้นจะดูแกไม่ออกอ่ะ”ฟางพูด

 

 

 

 

 

“เห้อ แกนะแก รู้ใจชั้นซะหมดเลย คงมีแต่แกสิเนาะที่ดูชั้นออกทั้งตอนเป็นคน ละก็ตอนเป็น

ผี”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มเศร้าๆ ฟางเห็นก็เอื้อมมือไปจับมือที่เย็นชืดของป๊อปปี้

 

 

 

“ชั้นเห็นแกเป็นแบบนี้ชั้นก็ไม่มีกระจิตกระใจทำงานหรอก วันนี้ชั้นขอเป็นคุณหมอดูแลแกวันนึง

นะ”ฟางพูดยิ้มๆ

 

 

 

 

“ไอ้บ้า อย่างแกจะดูแลอะไรชั้นได้”ป๊อปปี้มองฟางยิ้มๆ ฟางไม่ตอบก่อนจะชวนป๊อปปี้มาที่วัดแถว

ใกล้ๆคอนโดของเธอ

 

 

 

 

 

 

“พาชั้นมาที่วัดเนี่ยนะ แกลืมไปรึเปล่าว่าชั้นเป็นผีจะเข้าวัดได้ไง”ป๊อปปี้พูดแล้วขืนตัวเองไว้

 

 

 

 

“นี่ ผีเข้าวัดได้นะ จะมีก็แค่เข้าโบสถ์ไม่ได้ ไม่เชื่อ ลองดูสิ”ฟางพูดแล้วดึงป๊อปปี้เข้ามาในเขตวัด

 

 

 

 

“เออ จริงๆด้วย”ป๊อปปี้ยิ้ม ก่อนจะเดินตามฟางมาแล้วฟางก็พามาถวายสังคทานและทำบุญกรวดน้ำ

ให้ป๊อปปี้

 

 

 

 

“พ่อหนุ่มเข้ามาก่อนสิ”หลวงพ่อทัก

 

 

 

“เอ่อ ผมเข้าไปได้จริงๆหรอครับ”ป๊อปปี้ยืนเก้ๆกังๆหลวงพ่อพยักหน้าและบอกให้ป๊อปปี้เข้าไป

 

 

 

 

 

“หมั่นนั่งสมาธิ คิดดี ทำดีนะพ่อหนุ่มแล้วผลบุญจะช่วยให้เรากลับไปเป็นคนได้”หลวงพ่อพูดป๊อปปี้

กับฟางอ้าปากค้างไม่คิดว่าป๊อปปี้ที่ตายไปแล้วจะกลับมาได้

 

 

 

 

“แต่เพื่อนหนูเค้าตายไปแล้วนะคะ ทำไมหลวงพ่อถึงพูดแบบนี้ ไหนในพุทธศาสนาเค้าบอกเสมอนิ

คะไม่มีคนตายที่ไหนจะฟื้นได้หรอกค่ะ”ฟางพูด

 

 

 

 

“เอาเป็นว่าถึงเวลาแล้วหนูจะรู้เองล่ะ”หลวงพ่อพูดยิ้มๆ ฟางและป๊อปปี้เดินออกมาด้วยกัน

 

 

 

“ชั้นตายไปแล้วนะ แถมกระดูกชั้นก็อยู่ที่บ้าน จะกลับคืนเป็นคนได้ไงล่ะ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

“นั่นน่ะสิ ตอนที่ไปงานศพแกชั้นก็เห็นว่าแกเข้าโลงเผาไปแล้วนะ”ฟางพูด

 

 

 

“นั่นสิ ช่างเถอะฟาง ว่าแต่อยากกินไอติมอ่ะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะขอให้ฟางไปซื้อไอติมที่รถไอติมจน

ได้ไอติมแท่งรสช๊อคโกแลตมาแท่งหนึ่ง

 

 

 

 

“ไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวชั้นกินเผื่อแกเองนะ 555”ฟางหัวเราะแล้วแกะไอติมเพื่อกิน ป๊อปปี้มองสักพัก

ก็ยื่นหน้าไปงับไอติมอีกฟากของฟางทำให้หน้าชิดกันและอีกนิดปากก็จะชนกันแล้ว ฟางตกใจตาโต

 

 

 

 

 

“ไอ้บ้า กัดมาได้ ชั้นกินอยู่นะ อยากกินก็บอกสิ”ฟางหน้าแดงเพราะเมื่อกี้ป๊อปปี้เกือบจะจูบเธอ

 

 

 

 

 

“บอกกก่อนก็ไม่ได้กินเยอะแบบนี้สิ อร่อยจังของฟรี”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มกวนๆ ฟางแลบลิ้นใส่ก่อนจะ

แอบยิ้ม

 

 

 

 

 

 

“อะไรยะๆ ชั้นยังไม่แก่นะ มาจับมือทำไม อายเค้า”ฟางร้องเมื่อป๊อปปี้จับมือฟาง

 

 

 

 

 

 

“อะไร เค้าก็เห็นแกคนเดียว เถอะน่า จับมือกันเหมือนลูกเสือเนตรนนารีตอนเด็กๆไง”ป๊อปปี้พูดแล้ว

เดินไปแกว่งมือฟางไป ฟางมองป๊อปปี้ก็แอบยิ้มแล้วมีความสุขที่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ อยู่กันไปนานๆ

นะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“วันนี้ฟางไม่มาหรอครับแม่”โทโมะถามเมื่อมาทานข้าวเที่ยงกับแม่และแก้ว แก้วได้ยินเข้าก็หน้าตึง

ทันที

 

 

 

 

 

 

“แหม เป็นห่วงเป็นใยจังเลยนะคะ”แก้วแขวะโทโมะทันที โทโมะมองนิดนึงแล้วทานข้าวต่อ

 

 

 

 

“ใช่ เป็นห่วงมาก มีอะไรมั้ย”โทโมะพูดแล้วกดโทรศัพท์โทรหาแก้วก่อนจะเดินออกไป แก้วมอง

ด้วยสายตาไม่พอใจ

 

 

 

“อะไรกัน เมื่อคืนนอนกับชั้นแต่วันนี้มาโทรหาอีกคนทำอะไรเกรงใจชั้นหน่อยสิ”แก้วว่า

 

 

 

 

“เอ เหมือนว่าคำนี้ชั้นเคยพูดกับเธอตอนอยู่ที่ฝรั่งเศสนะไม่เห็นเธอจะทำมันได้เลย”โทโมะว่า

 

 

 

“นี่ต้องการจะเอาคืนกันใช่มั้ยโทโมะ”แก้วพูดอย่างหงุดหงิด

 

 

 

 

“เอาคืนอะไรกัน อย่างเธอสำคัญพอที่จะให้ชั้นสนใจอีกหรอก็แค่คู่นอน”โทโมะพูดใส่แก้วก่อนเดิน

หนีไป แก้วอ้าปากค้าง

 

 

 

 

 

 

 

 

เรื่องนี้คู่ป๊อปฟางจะมาสดใสๆ โทโมะแก้วจะแนวดาร์กๆ

 

 

อยากรู้ว่าป๊อปปี้ตายไงก็เม้นกับโหวตเยอะๆน้าาาา