รักแสนร้าย หัวใจแสนรัก

          ร่างสูงที่นอนอยู่บนเตียงค่อยๆขยับตัวและตื่นจากห้วงนิทรา  สายตาคมทอดมองมายังร่างบางที่นอนอยู่ในอ้อมกอดของเขา  ริมฝีปากอิ่มบวมเจ่อจากจูบเมื่อคืนนี้  ร่างบางของคนตัวเล็กมีรอยตีตราแสดงความเป็นเจ้าของที่เค้าสร้างไว้มากมาย  เขาค่อยๆเอื้อมมือไปกระชับผ้าห่มให้ร่างบางที่ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเลย  ก่อนนิ้วเรียวจะค่อยๆไล้ไปตามใบหน้าใสๆ  แล้วคลี่ยิ้มออกมา  ถ้าเค้าอยากจะบอกว่าความรู้สึกของเค้ามันได้เปลี่ยนไปจากเดิมแล้วจะผิดไหม?  ตอนนี้เค้ายอมรับว่าไม่เคยนึกถึงพิมเลย เค้ากลับนึกถึงหญิงสาวที่นอนอยู่ตรงหน้ามากกว่า

"อือ" เสียงครางจากร่างบางดังออกมาเบาๆก่อนดวงตากลมโตจะค่อยๆเปิดขึ้นมา

"พี่ป๊อบ!" หญิงสาวตะโกนขึ้นมาอย่างตกใจเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มมาอยู่บนเตียงเดียวกับเธอ

"นี่มันเกิดอะไรขึ้นคะเนี่ย?"

"ฟางก็ลองนึกดูสิ" ชายหนุ่มพูดก่อนจะมองใบหน้าหวานยิ้มๆ  หญิงสาวขมวดคิ้วมุ่นพลางทำหน้าคิดหนัก  ก่อนจะเบิกตากว้าง

"อย่าบอกนะว่า..."

"ใช่ แบบที่ฟางคิดนั่นแหละ  เมื่อคืนเราน่าจะโดนวางยาและไอ้กวินมันก็มาลวนลามฟางแต่พี่เข้ามาช่วยไว้ได้ทัน  เราก็เอาแต่บ่นว่าร้อนๆ พยายามจะถอดเสื้ออีก และก็เป็นเราเองนะที่มายั่วพี่จนทำให้พี่ตบะแตก" ชายหนุ่มอธิบายให้ฟัง  หญิงสาวนั่งตาโต อ้าปากค้าง

"อีกแล้วหรอนี่ ครั้งที่แล้วพี่ป๊อบเมา ครั้งนี้ฟางโดนมอมยา ฮือๆๆ ซวยจริงๆเลย" ฟางพูดพลางเอาหน้าซบลงกับหมอน

"แค่มีอะไรกับพี่มันซวยขนาดนี้เลยหรอฟาง"

"ไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อย ฟางแค่คิดว่าถ้าครั้งนี้ฟางท้องหล่ะจะทำยังไง ฮือๆ ยาคุมก็ไม่มีจะออกไปซื้อทันมั้ยเนี่ย" ร่างบางพูดก่อนจะรีบเด้งตัวลุกจากเตียงทันที

"จะไปไหน?"

"ก็รีบไปซื้อยาคุมไงคะ"

"ไม่ต้องหรอก นั่งลง" ชายหนุ่มพูดก่อนจะดึงร่างบางให้มานั่งลงบนตักตัวเอง

"ถ้าฟางท้องหล่ะคะพี่ป๊อบ แงๆๆๆๆ ฟางกลัวนะ" หญิงสาวพูดออกมาทั้งน้ำตา

"ถ้าท้องพี่ก็จะรับผิดชอบเองไง พี่เต็มใจ" ชายหนุ่มพูดพลางเอานิ้วไปปาดน้ำตาให้หญิงสาว

"ไม่เอาอ่ะ ฟางยังไม่อยากท้องนี่ ฟางยังไม่โตพอจะเป็นแม่คนหรอกนะ"

"ตอนนี้เราอายุ 23 แล้ว"

"ฟางยังเรียนไม่จบเลยนะ"

"อีกครึ่งเดือนเราก็ฝึกงานจบแล้ว เหลือรอรับปริญญาอย่างเดียว"

"ฟางยังไม่มีงานทำเลยนะ"

"ถ้าฟางท้องคิดว่าพี่จะให้ฟางทำงานหรอ บริษัทเราก็มีจะไปหางานทำทำไม"

"พี่ป๊อบอ่า"

"เหตุผลเรามันฟังไม่ขึ้นสักข้อเลยนะฟาง  ฟางไม่ได้รักพี่หรอไงถึงได้ยกเหตุผลร้อยแปดมาอ้าง" ชายหนุ่มพุดพลางมองหน้าร่างบางตรงๆ

"ฟางรักพี่ป๊อบจะตาย พี่ป๊อบนั่นแหละที่ไม่ได้รักฟาง TT_TT "

"แล้วใครบอกว่าไม่รัก" ป๊อบปี้พูดเบาๆ

"หมายความว่ายังไงคะ?"

"ไม่รู้ไม่ชี้ ไปอาบน้ำได้แล้ว" ชายหนุ่มพูดก่อนจะดึงร่างบางให้ไปอาบน้ำ

"พี่เคนตะ" พิมเรียกชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟา

"หืม ว่าไงครับ"

"พี่ว่าพิมจะกลับไทยดีไหมคะ "

"แล้วพิมจะกลับไปทำไมหล่ะ กลับไปคืนดีกับป๊อบปี้หรอ"

"เปล่าซะหน่อย ตอนนี้พี่เคนตะยังไม่รู้อีกหรอว่าพิมรักใคร" หญิงสาวพูดแล้วทำหน้ามุ่ย

"555 พี่แค่แกล้งเล่นๆครับ แล้วตกลงพิมจะกลับไปทำไม"

"พิมอยากกลับไปจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยคะ  พิมอยากเคลียร์กับทุกคน พิมอยากถามคุณแม่ของป๊อบว่าทำไมท่านถึงคิดว่าพิมเป็นคนแบบนั้น"

"พี่ว่าก็ดีเหมือนกันนะ จะได้ไม่ต้องมีอะไรค้างคา" เคนตะพูดพลางมองหญิงสาวตรงหน้าแล้วดึงมานั่งบนตัก

"ถ้าป๊อบปี้ยังรักพิมอยู่หล่ะ?"

"เชื่อพิมสิคะ ว่าตอนนี้ป๊อบคงเปลี่ยนใจไปนานแล้ว" หญิงสาวพูดพลางส่งยิ้มหวานให้ชายหนุ่ม

"เฟย์แกว่าเมื่อคืนฟางกับพี่ป๊อบเค้าจะอะจึ๋ย อะจึ๋ย กันป่าววะ" แก้วพูดขณะที่กำลังนั่งทานข้าวอยู่กับเฟย์ โทโมะ  และเขื่อน  ทำเอาสองหนุ่มถึงกับสำลักออกมา

"บ้า แก้วพูดอะไรหน่ะ แต่เฟย์ว่าไม่เหลือหรอกนะ ฮ่าๆๆๆ"

"ที่รักทำไมพูดแบบนั้นหล่ะครับ"

"เฟย์ก็พูดตามความจริงนะพี่เขื่อน  เมื่อไหร่พี่ป๊อบจะลืมพี่พิมแล้วมารักฟางมั่งหล่ะ  เฟย์สงสารเพื่อนนะ" เฟย์พุดก่อนจะทำหน้ามุ่ยออกมา

"ตอนนี้อาการไอ้ป๊อบมันก็แสดงออกชัดเจนแล้วนะเฟย์" โทโมะพูด

"แต่พี่ป๊อบไม่ยอมพูดออกไปไงคะว่ารู้สึกยังไงกับฟาง เฟย์แค่กลัวว่าถ้าพี่ป๊อบยังปากแข็งแบบนี้สักวันฟางมันอาจจะหนีไปก็ได้นะ" เฟย์พูดออกมา

"พี่ว่าอีกไม่นานหรอกเฟย์" เขื่อนพูด

"แก้วก็คิดว่างั้นนะ แต่ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือพี่จินนี่เราไม่มีทางรู้ได้เลยว่าพี่เค้าจะทำอะไรต่อจากนี้" แก้วพูดพลางมองหน้าทุกคน

"นั่นสิฉันก็กลัวจะเกิดเรื่องไม่ดีเหมือนกัน" โทโมะพูดออกมาอีกคนทำให้ทุกคนมองหน้ากันแล้วถอนหายใจออกมา

มาอัพแล้วน๊าาาาาาาาา ขอบคุณทุกคนที่มาอ่าน มาเม้น มาโหวต

เค้าอยากรู้ว่าแต่ละตอนเป็นยังไง ช่วยเม้นบอกหน่อยนะ

เจอกันตอนหน้าจ้า