You're everything I have
เขียนโดย 
StrawberryTKCuTe
วันที่ 26 มกราคม พ.ศ. 2557 เวลา 19.40 น.
แก้ไขเมื่อ 5 พฤษภาคม พ.ศ. 2557 20.10 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
1)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
Tomo x Kaew
“นี่! อย่ามายุ่งกับฉันเลยนะ” เจ้าของใบหน้าสวยทำท่าไล่คนตัวสูงที่ยืนอยู่ไม่ห่างด้วยความโมโห ริมฝีปากบางเม้มแน่นเป็นเส้นตรงแสดงอาการไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดจนเขาถึงกับหน่ายใจ
“พี่ทำอะไรผิดอีกล่ะ เธองอนพี่อีกแล้วเนี่ย”
“อ่า! ยังไม่รู้ตัวอีก นี่เราก็โตๆกันแล้วนะ พี่ก็รู้ว่าไม่ควรมาหาฉันที่นี่แถมยังไปโวยวายใส่พี่ป้องแบบนั้นอีก พี่กำลังทำให้ทุกอย่างมันแย่นะ”
“ก็เธอทำตัวมีพิรุธนี่ ไม่คิดอะไรกันแล้วสนใจเขาทำไม”
“ชิส...ทำไมไม่ฟังที่ฉันกำลังจะอธิบาย พี่อย่าดื้อน่ะ!”
แก้วคิดว่าเขาทำตัวน่าโมโหจริงๆนั่นแหละ อยู่ดีๆก็บุกมาหาเธอถึงกองถ่าย ดีนะที่เขาปลอมตัวมามิดชิดเลยไม่ถูกจับได้แต่สุดท้ายคนที่เข้ามาเจอพอดีกลับเป็นพี่ป้อง ผู้ชายที่ทำให้โทโมะหึงเธอได้ตลอด
“เธอสิดื้อ ทำตัวน่าสงสัย แน่จริงก็คุยกันต่อหน้าสิ”
“ฉันต้องทำงานกับเขานะ แล้วอีกอย่างเราสองคนก็สนิทกันด้วย แต่พี่...”
“เธอจะบอกว่าพี่เป็นตัวปัญหาทั้งๆที่พี่อุตส่าห์โดดงานมาหาเธอเนี่ยนะ สองชั่วโมงที่ได้พักพี่ก็เอามันมาใช้ไปหมด เวลานอนก็ยังจะไม่มี แล้วมาเจอแบบนี้อีกเหรอ”
“อา...พี่นี่ดื้อจริงๆ ไม่รู้ล่ะ กลับไปเลยฉันจะทำงานต่อ”
“ตกลงจะไม่หายโกรธใช่มั้ยฮะ?” โทโมะยกฝ่ามือข้างหนึ่งขึ้นยีเส้นผมเธอเบาๆพลางทำหน้าเข่นเขี้ยวใส่แก้วอย่างหมั่นไส้
“นี่! ทำผมฉันยุ่งหมดแล้ว” เธอว่าเขาเสียงดุ
“แก้วอ่า...” โทโมะถอนหายใจยาวๆก่อนจะเอนหน้าผากจรดลงหลังศีรษะเธอเบาๆอย่างงอนง้อในขณะที่อีกฝ่ายยังคงมึนตึงใส่ ก็เขาเล่นแรงก่อนนี้ ไปแสดงออกให้พี่ป้องรู้แบบนั้น ถึงเธอจะรู้ดีว่าเขาที่เป็นทั้งเพื่อนร่วมงานที่ค่อนข้างสนิทที่จะไม่มีทางเอาเรื่องนี้ไปบอกใคร แต่มันก็อดห่วงความรู้สึกของอีกฝ่ายไม่ได้อยู่ดี
“เฮ้อ พี่นี่...”แม้น้ำเสียงจะยังคงเป็นเชิงตำหนิเขาแต่แก้วรู้ดีว่าตัวเองใจอ่อนลงมากแค่ไหนแล้ว
“แก้ว...ใจร้ายจังนะ...” เขาบ่นว่าเธอใจร้ายอย่างงั้นอย่างนี้งึมงำจนอีกฝ่ายถอดใจเลิกที่จะงอนเขาต่อ
“เหอะ...ฉันใจร้ายอะไร...ฉันก็คิดถึงพี่นะ” พอได้ยินเธอพูดแบบนั้น คนขี้งอนก็ยิ้มกว้างขึ้นมาทันที
“พูดจริงหรือเปล่าเนี่ย”
“แต่พี่โทโมะ กลับไปก่อนนะ ตอนนี้เราสองคนไม่ควรเจอกันเดี๋ยวจะมีนักข่าวมาเห็นเข้า ไหนจะแฟนๆพี่อีกล่ะ พวกเธอรักพี่มากนะแล้วพวกเธอก็คงไม่พอใจแน่ๆถ้าเห็นว่าพี่อยู่กับฉันแบบนี้...นะ”แก้วพูดเพราะรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
การคบกับเขาไม่ใช่เรื่องง่ายเลยไหนจะแฟนๆที่รักและสนับสนุนเขามานาน ถ้าพวกเธอรู้ว่าเขามาตามตื้อตามติดอยู่กับเธอแบบนี้พวกเธอต้องไม่พอใจแน่ๆ ดีไม่ดีอาจจะพาลมาลงกับเธออีกด้วย แก้วไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย เธออยากให้ทุกคนเข้าใจมากกว่าแอนตี้ แล้วเธอก็ค่อนข้างซีเรียสกับเรื่องนี้มากๆ
“พี่เข้าใจแล้ว แต่พี่ก็อยากเจอเธอบ้างนี่...แก้วอ่า ไปบ้านพี่มั้ย?”
“พี่โทโมะ!” มือบางฟาดลงบนต้นแขนของเขาเสียงดัง แก้มใสร้อนวูบขึ้นมาโดยปริยาย แก้วค้อนขวับใส่เขาเมื่ออีกฝ่ายยังคงทำเป็นหัวเราะใส่เธอได้อย่างไม่สะทกสะท้าน
“โอ้ย พี่เจ็บนะ แค่จะชวนไปทานข้าวเฉยๆ คิดอะไรอยู่เหรอ?”
“ไม่ต้องมาทำเป็นพูดเล่นเลยนะ!”
“อ๊า...ถ้าของจริงมันต้องมีถึงเนื้อถึงตัวกันสินะ แต่นี่เรายังไม่...”
“พี่โทโมะบ้า!” แก้วรีบยกสองมือขึ้นปิดปากเขาไว้ทันทียังไม่ทันที่อีกฝ่ายจะพูดจบ โทโมะมองกิริยาของเจ้าตัวอย่างขำๆ จนเธอต้องถลึงตาใส่เขาอย่างอดโมโหไม่ได้
“พรุ่งนี้ไปหาพี่บ้างสิ”
“อ่านี่พี่...พูดไม่รู้เรื่องเหรอ”
“ไม่เอาแล้ว บอกทีไรเธอไม่ไปทุกที อะไรกันนักหนากลัวอะไร แฟนคลับพี่เหรอ? เอาจริงๆนะแก้ว พวกเขาเข้าใจว่าเราสองคนอยู่ฐานะพี่น้องกัน แค่น้องจะไปหาพี่นี่มันไม่ได้มีอะไรไปมากกว่านั้นหรอก...หรือตอนนี้เธอกับพี่อยู่ในฐานะอื่นกันล่ะ เราไม่ได้เป็นแค่พี่น้องกันเหรอ”
เขาแกล้งแหย่พลางเอนหน้าเข้าไปใกล้ๆแก้วที่ยืนก้มหน้านิ่งอย่างใช้ความคิด มันก็จริงอย่างที่เขาบอก เธอกับเขาก็แค่พี่น้องที่บังเอิญสนิทกันเฉยๆ ไม่ได้มีอะไรไปมากกว่านั้น!
“ค่ะ เราเป็นพี่น้องกัน”
“ทำหน้าแบบนั้นคิดว่าถูกแล้วหรือไง งอนพี่เหรอ?”
“ไม่ได้งอนค่ะ”
“อ่า...ฟังพี่นะ เธอเลิกกลัวเถอะ บนโลกใบนี้ไม่ได้มีแต่เรื่องน่ากลัวเสมอไปหรอกนะ เธอมองไปรอบๆด้านแล้วหรือยัง อย่ากลัวเพียงเพราะเธอคิดว่ามันน่ากลัว เธอต้องเจอกับมันก่อนสิ”
“...”
เขาเข้าใจความรู้สึกของเธอดี แก้วเป็นคนคิดมากแล้วก็ใส่ใจคนรอบข้างมากๆด้วย เธอกลัวว่าสักวันหนึ่งแฟนๆของเขารู้ว่าเขามายุ่งกับเธอแบบนี้พวกเธอจะไม่โอเค แล้วเธอก็จะโดนกระแสแอนตี้ พลอยให้เธอคิดมากกันไปใหญ่ เพราะเขาคือโทโมะ นักแสดงที่มีชื่อเสียงโด่งดัง อยู่ใกล้แค่เอื้อมแต่กลับคว้าไม่ถึง…
“ต่อให้เธอแพ้ใครต่อใครก็ตามนะ พี่สัญญาว่าจะพาเธอเป็นที่หนึ่งให้ได้...”
“พี่โทโมะ...”
“เพราะงั้นพรุ่งนี้...ไปบ้านพี่มั้ย”โทโมะแกล้งแหย่เด็กผู้หญิงที่โตแต่ตัวตรงหน้า ใบหน้านวลขึ้นสีแดงเรื่อเหมือนคนกำลังจะร้องไห้ นัยน์ตาคู่สวยพร่างพราวไปด้วยหยาดน้ำตาที่คลอดหน่วย ริมฝีปากบางเม้มแน่นเป็นเส้นตรงก่อนจะยกมือขึ้นฟาดไหล่เขาแรงๆ
ทั้งที่เธอกำลังซึ้งอยู่แท้ๆ เขาวกเข้าเรื่องไปบ้านอีกแล้วเนี่ย!
“คนบ้า!”
“เจ็บนะ โอ๊ะ...โทรศัพท์เธอมานี่ ไหนเอามาดูหน่อย” เมื่อรู้ถึงแรงสั่นจากมือถือในกระเป๋าเสื้อเขาก็ถือวิสาสะแอบฉกฉวยไปก่อนที่เธอจะรับหน้าตาเฉย
“ยะ...อย่านะ! พี่โทโมะ คนบ้า!”
“อะไรเนี่ย! เป็นแค่เพื่อนร่วมงาน? ถ่ายแบบร่วมกันเฉยๆ? แล้วทำไมต้องโทรหากันด้วยเนี่ย!” คนขี้หึงโวยวายทันทีที่รู้ว่าใครเป็นคนโทรเข้ามาหาเธอ เขาชี้นิ้วใส่หน้าเธออย่างโกรธๆก่อนจะตัดสายทิ้งลงจนแก้วอยากจะกระโดดงับนิ้วเขาให้ขาดไปเลย!
“เขาโทรมาตามฉันไปทำงานต่างหากล่ะค่ะ พี่พาฉันเสียเวลาเนี่ย เอาโทรศัพท์ฉันคืนมา ฉันจะไปทำงานต่อแล้ว”
“ผู้จัดการเธอต้องเป็นคนโทรสิ!”
“เขายุ่งอยู่มั้งค่ะ เอามา...ฉันจะไปแล้ว”
“ยุ่งอะไร แล้วถ้าเกิดเธอกับหมอนั่นเป็นข่าวกันขึ้นมาแล้วถ้าแฟนๆชอบคู่ของพวกเธอ แล้วพี่ล่ะ? เธอจะเอาพี่ไปไว้ที่ไหน”
“เห้อ...” แก้วทำหน้าอ่อนใจ เธอคิดว่าผู้ชายคนนี้เหมือนเด็กสามขวบที่กำลังเอาแต่ใจเพราะถูกขัดใจไม่มีผิด
“ทำหน้ามีพิรุธอีกแล้วนะ อยากรับโทรศัพท์หรือไง!”
“ฉันรู้ว่าพี่ไม่พอใจ”
“เธอจะไปรู้อะไรล่ะ”
“แล้วพี่จะให้ฉันทำยังไง จะไม่ให้ฉันติดต่อใครหรือไม่ให้ใครติดต่อฉันมันคงเป็นไปไม่ได้หรอกนะคะ ทีพี่ล่ะ พี่ก็มีเบอร์นางเอกของพี่ตั้งหลายคนฉันยังไม่ว่าอะไรเลย”แก้วตัดพ้อเขาเสียงเบา
“เธอก็หึงพี่เหรอ”
“ฉันพูดคำนั้นตอนไหนคะ ฉันแค่เปรียบเทียบเฉยๆ”
“ไม่รู้ล่ะ ถ้าเกิดแฟนๆเธอกับเขาจับคู่ให้พวกเธอสองคน เธอห้ามหวั่นไหวนะ”
“เห?”
“พี่ไม่เคยโทรหาพวกเธอก่อนนะ โอเค เคยบ้าง...แต่นั่นก็ในฐานะเพื่อนร่วมงานเฉยๆนะ ไม่มีอะไร ไม่มีพิรุธเหมือนเธอ” เขาบอกตามความจริงทุกอย่าง แววตาขี้เล่นซุกซนเปลี่ยนขึงขังจริงจังเพื่อให้เธอรู้ว่าเขาไม่ได้โกหก
“...ฮึ” แก้วหัวเราะในลำคอเบาๆกับท่าทีจริงจังจนโอเวอร์ของเขา
“ขำอะไรยัยตัวดี เธอน่ะมีพิรุธหนักเลย ไม่รู้ล่ะ ยังไงเธอก็ห้ามหวั่นไหวเด็ดขาด พี่ไม่อนุญาตให้เธอหวั่นไหวกับใครหรอกนะ”
“ถ้าเกิดแฟนๆจะจับคู่ให้ฉันกับเขาจริงๆก็ไม่เห็นจะเป็นไรนี่คะ”
“ไม่เป็นอะไรยังไงล่ะ มันก็เหมือนกับเธอโดนล้อกับผู้ชายคนอื่นในสมัยเด็กๆนั่นแหละ เชื่อเถอะ! อย่างน้อยก็ต้องชอบๆกันบ้างไม่มากก็น้อย ถ้าไม่มีอะไรพวกเขาจะเชียร์เธอสองคนได้ไง!”
“ฉันหมายถึงว่าถ้าแฟนๆจะจับคู่ฉันกับใครก็ตามมันก็ไม่เห็นเป็นอะไรนี่คะ นั่นเป็นความสุขของพวกเขา ฉันก็ไม่ควรทำลายมันไม่ใช่เหรอ เพราะความจริงยังไงก็...”
“ก็?”
“ยังไงก็ต้องเป็นพี่อยู่แล้ว”
The End
ฟิคสั้นๆแก้ขัดใจ(?)เรื่องนี้รีไรท์มาจากฟิคคู่อื่นของนุกกี้เอง ขอโทดที่บอกกับใครไว้ว่าจะอัพคนเลวแต่เนื่องจากไม่ได้พิมพ์ทิ้งไว้เลย เอาเรื่องนี้มาลงแก้ขัดกันเล่นๆ หายหัวไปนานมว๊ากแต่ไม่เคยลืมโทโมะแก้วแหละเด็กข่าวลือน้า ไม่เคยลืมว่าที่ตรงนี้มีแต่ความอบอุ่น ทักทายกันได้เรื่อยๆ นุกยังไม่ตาย5555555
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
