''ผมว่า...เราไปเรียนกันเรียนกันเถอะครับนายท่าน''เขื่อน บอกกับป๊อบปี้

''อืม''ป๊อบปี้พยักหน้าอย่างเหม่อลอย

''นายท่านครับ นายท่านรู้ตัวรึเปล่าครับ ว่าตั้งแต่คุณฟางจากไป ท่านก็ไม่เคยยิ้มเลยนะครับ''

โทโมะพูดอย่างเศร้าๆ

''ใช่ครับนายท่าน เราทนเห็นนายท่านเป็นแบบนี้มานานแล้วนะครับ เราก็เศร้าเหมือนกัน''

เขื่อนพูดกับป๊อบปี้อย่างหมดหวัง

''ขอบใจมากนะที่เป็นห่วงฉัน แต่  ถ้าไม่มีฟาง ฉันก็เหมือนไม่มีหัวใจ''ป๊อบปี้พูดและนำ้ตาก็

ร่วงหล่นลงมาจากตา

''นายท่าน.......''โทโมะกับเขื่อนพูดพร้อมกัน

''ไปเรียนกันเถอะ เดี๋ยวไปเรียนสาย''ป๊อบปี้พูดตัดบทอย่างเศร้าๆ

ที่โรงเรียน

''กรี้ดดดดดดดด นั่นรุ่นพี่เขื่อน รุ่นพี่โทโมะ รุ่นพี่ป๊อบปี้ นี่นา''สาวทั้งโรงเรียนกรี้ดเมื่อเห็นทั้งสามหนุ่มเดินเข้ามาในโรงเรียน

''โอ๊ย!น่ารำคาญ กรี้ดอยู่ได้ทุกวี่ทุกวัน เดี๋ยวปั้ด จับดูดเลือดทั้งโรงเรียนเลย''

เขื่อนพูดอย่างหงุดหยิด

''เขื่อนนายก็พูดเว่อร์เกินไป''โทโมะปราม

''มีอะไรดีๆมั่งมั๊ยเนี่ยโรงเรียนเนี๊ย''เขื่อนบ่นและหันไปมองรอบๆจนไปสะดุดกับผู้หญิงคนหนึ่ง

''น่ารักเว่ิร์อ่ะ''เขื่อนพูดอย่างเคลิบเคลิ้ม ทำให้ป๊อบปี้และโทโมะหันมามองเขื่อนพร้อมกัน

''เห้ยเขื่อน เมื่อกี้นายพูดอะไรนะ''โทโมะถาม

น่ารักสุดเอ้ย!ปล๊าว ไม่ได้พูดอะไรเลย''เขื่อนรีบแก้ตัว

''นายมองอะไรอ่ะ''โทโมะบอกและมองตามสายตาเขื่อน

''สวยมากกกกกกกก''โทโมะบอก

''นายก็อีกคน''ป๊อบปี้บอกและมองตามสายตาเขื่อนแต่ก็ต้องไปสะดุดกับสายตาที่คุ้นเคย

''ฟาง''

''เธอกลับมา''

นั่นไง  ฟางกลับมาแล้ว สนุกมั๊ยคะ ถ้าสนุกเม้นเยอะๆเลยนะ

(วันนี้ไม่มีคำถามค่ะ)