Because of you เพราะนายฉันถึงเป็นแบบนี้

Intro

               “วิ่งรอบสนามบอล 10 รอบ แล้วตามฉันไปที่ห้อง ผอ.ด้วย” ประธานนักเรียนผู้เป็นเจ้าของน้ำเสียงหวานเอ่ยขึ้น หลังจากที่ตนเองนั้นถูกบอกรัก... ฟังไม่ผิดหรอก เขาถูกบอกรัก!!!

               “ตะ...แต่ว่า...” คนที่เพิ่งบอกรักไปถึงกลับหน้าซืด เพราะคำสั่งที่ได้ยินนั้นมันช่างโหดร้ายเหลือเกิน! วิ่งรอบสนามบอล ใช่ว่าจะเป็นอะไรที่ทำได้ง่ายๆ เพราะรอบนึงก็กินเวลาไป 10 นาทีแล้ว และต้องตามไปห้อง ผอ. เพื่อถูกกักบริเวณเป็นเวลา 1 อาทิตย์ แต่ว่า...เขาแค่บอกรักไปเองไม่ใช่หรอ!! แล้วกลับถูกลงโทษเนี่ยนะ?

                “นายทำผิดกฏข้อที่ 18 ของฉัน กฎขอที่ 18 ของฉันก็คืออย่ามายุ่งเรื่องส่วนตัวของฉัน แล้วก็ไปวิ่งได้แล้ว!” เสียงตวาดของประธานนักเรียนผู้มีใบหน้าหวานเหมือนกับผู้หญิง หรือจะเรียกว่าดูดีกว่าผู้หญิงก็ได้ ทำให้คนที่พยายามจะเถียงถึงกลับหัวหดทันที

                “คะ...ครับ จินยองฮยอง” ว่าแล้วเจ้าของน้ำเสียงก็วิ่งไปที่สนามฟุตบอลทันที โดยที่ด่าตัวเองในใจไปด้วย ...ทำไมเราไม่เชื่อคำเตือนของพวกนั้นวะ? ไม่งั้นคงไม่โดนแบบนี้แน่ๆ T^T...

               “เฮ้อ... จะออกมาได้รึยังบาโร ซานดึล - -+” จินยองเรียกเพื่อน 2 ที่แอบดูการสารภาพรักจนเป็นเรื่องปกติ เพราะทุกครั้งที่มีใครจะสารภาพรักจินยองล่ะก็... 2 คนนี้ไม่มีทางพลาดเด็ดขาด!! เพราะพวกเขาจะได้มีเรื่องมาล้อคนตรงหน้าที่ทำหน้าบึงตึง

               “คนที่เท่าไรแล้วน้าบาโร 31 หรือ 32 กันนะ คิคิ” ซานดึลยกนิ้วถามบาโรที่ยืนอยู่ข้างๆตน และคนข้างๆก็ดันรับมุขของซานดึลอีกจนได้

               “ถ้าจำไม่ผิดนะ คนที่ 41 หรือไม่ก็ 42 ไม่ใช่หรอออ... ฮ่าๆๆ” บาโรตอบมุขของซานดึลแบทุกครั้งที่พูดถึงเรื่องนี้ แน่ล่ะ! ร่างเล็กตรงหน้าของพวกเขาผู้สารภาพรักมาแล้วนับไม่ถ้วน! ทั้งที่ที่นี่เป็นโรงเรียนชายล้วนแท้ๆ กลับดันมาเจอเรื่องแบบนี้อีกจนได้

               “พอเลยๆ ก่อนที่ฉันจะให้พวกนายไปวิ่งด้วยอีกราย เพราะผิดกฎข้อที่ 22 พูดจาไม่เข้าท่า(?) แล้วก็กฎข้อ...” ยังไม่ทันที่ร่างเล็กจะเอ่ยเสร็จ บาโรก็รีบวิ่งมากอดเขาทันที ด้วยท่าทางอ้อนแบบทุกครั้ง ที่ร่างเล็กมักจะใจอ่อนเสมอ เพราะอะไรน่ะหรอ เพราะเขารักบาโรมากน่ะสิ มากจนเกินคนว่าเพื่อน...

               “เค้าขอโทษน้า จินยองนี่ของแฮม นะๆๆ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ อย่าให้ฉันไปทำอะไรให้มันขายหน้าความเป็นรองประธานเลยนะ นะๆๆ ชิ! ซานดึลเราไปประกาศกันเถอะว่าทำไมจินยองนี่ของเราถึงได้เป็นประธานผู้สร้างกฎเองด๊ายย!~ แล้วก็...” ยังไม่ทันที่บาโรจะพูดจบ จินยองก็รีบเดินมาตัดหน้าทันที เพราะไม่อยากให้ความลับของเขาถูกผู้อื่นได้ยิน

               “เออๆ ไม่วิ่งก็ไม่วิ่ง แต่อย่าเอาไปบอกใครนะ ไม่งั้นนายแหละที่จะซวย เพราะมันเป็นคำสั่งของพ่อฉัน ไม่ใช่ฉันจำไว้ด้วย เห็นแก่ความเป็นเพื่อนหรอกนะ” ร่างเล็กทำท่างอลๆ ก่อนนะเดินจากไป ปล่อยให้บาโรอมยิ้มกับท่าทางนั้น เพราะเขารู้ดีว่าเพื่อนรักคนนี้ห่วงเขาแค่ไหน

“นี่ๆ อย่าทำเหมือนฉันเป็นส่วนเกินนะเจ้าแฮมบาโร่!” ว่าแล้วร่างบางอีกคนก็เดินจากไปแบบงอลๆอีกคน โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าควรจะไปง้อ - -*

“เอ้า! ไปกันหมดแบบนี้ก็หมดสนุกน่ะสิ เชอะ จำไว้เลยนะ” แล้วบาโรก็เดินจากไปจากตรงนั้น ส่วนจินยองก็ได้เดินไปถึงโรงอาหาร ใช่แล้ว! นี่คือพักกลางวัน เป็นเวลาที่เขารอคอยมานาน แน่ล่ะ ก็ในห้องเขามีแต่ดวงตาหื่นกระหายมองเขาตลอดเวลาที่เขานั่งเรียนอยู่ในห้อง ทั้งสายตารังเกียจ และสายตาอื่นๆอีกมากมาย

“คนเยอะจริงเลย -3- รู้งี้น่าจะลากบาโรมาด้วย จะได้ให้ไปซื้อให้หน่อย” แต่ความคิดนั้นก็หยุดลงทันที เมื่อเขาคิดได้ว่าเขาคือผู้คุมกฎผู้สร้างกฎของโรงเรียนนี้ หึหึ แน่นอนว่าเขาจะสร้างกฎใหม่สำหรับโรงอาหารเพื่อตัวของเขาเอง และมีหรือที่คนอื่นจะไม่ทำตาม

“ทุกคนที่ยืนต่อแถวอยู่ทุกคน ถ้าไม่ถอยออกมาฉันจะให้พวกนายไปวิ่งข้อหาผิดกฎของฉัน”ร่างเล็กพูดเสียงเรียบเย็นชา ทั้งที่นิสัยของเขาไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย ...ฮ่าๆๆ เห็นหน้าพวกนี้แล้วตลกดีแหะ ดีนะที่ฉันเล่นละครเก่ง หึหึ...

“เอ่อ...กฎข้อที่เท่าไรหรอครับ แล้วพวกผมทำผิดอะไรหรอครับจินยองฮยอง” รุ่นน้องคนนึงที่ต่อแถวอยู่ในนั้นหันมาถามด้วยความมึนงง

“กฎข้อที่ 49 ไม่เคารพฉันในโรงอาหาร และบังอาญมากที่ให้ฉันต่อแถว - -*”ร่างเล็กเอ่ยกฎใหม่ล่าสุดออกไป ทำให้ทุกคนถึงกับงงตามกันไป ...เมื่อเช้ายัง 48 อยู่เลยนี่นา... และตอนนี้ทุกคนก็คิดเหมือนกันโดยที่ไม่ได้นั้นหมาย

“เอ่อ... ขอโทษครับ เชิญก่อนเลยครับ” คนที่อยู่หัวแถวเอ่ยขึ้น และทุกคนเอง็ไม่มีท่าทีจะไม่เห็นด้วย เพราะเถียงแล้วไปวิ่งตากแดด แล้วโดนกักบริเวณมันไม่คุ้มกันเลย

“เอาขนมปังกับน้ำขวดนึง”ร่างเล็กเอ่ยก่อนจะได้ทุกอย่างที่เอ่ยไปมาอยู่ในมือ แล้วเดินจากไปอย่างกับไม่เคยมาเหยียบที่นี่...

“บรรยากาศที่สวนหลังโรงเรียนเนี่ยแหละดีที่สุด ^__^ เงียบสงบ สวยงาม สดชื่น...”ร่างเล็กนั่งลงใต้ต้นไม้ต้นเดิมเหมือนทุกวัน

“เวลายิ้มก็น่ารักดีนี่ครับท่านประธาน :’) สวัสดีตอนกลางวันนะครับ จินยองฮยอง”ร่างเล็กรีบตีหน้าครึมกลับมาทันทีเมื่อรู้ว่าตัวเองไม่ได้อยู่คนเดียว ...ใครมันทำผิดกฎข้อที่ 29 ของฉันวะ... ร่างบางคิด แล้วใบหน้าหล่อแล้วก็หวานในเวลาเดียวกันก็โผล่ออกมาจากหลังต้นไม้ แล้วเอามียีหัวตัวเองเหมือนคนเพิ่งตื่น

“นายทำผิดกฎข้อที่ 29 ที่นี่ห้ามเข้ามาเหยียบนอกจากฉัน มันเป็นพื้นที่ส่วนตัว บทลงโทษก็คือ...”ไม่ทันที่ร่างเล็กจะพูดจบ คนตรงหน้าก็ลุกขึ้นเหมือนจะเดินออกไป

“ผมว่าที่นี่ก็ของทุกคนนี่นา เพราะมันไม่ได้เขียนเอาว่าของจินยองฮยอง ผมชื่อกงชานซิค จะเรียกกงชานก็ได้นะครับ :’) ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ เพราะเราคงจะได้เจอกันอีกนานจนฮยองจะหลงรักผมเลยล่ะ” แล้วร่างสูงโปร่งก็เดินออกไป แต่แล้วก็หยุดก่อนจะพูดอะไรบางอย่าง “...แล้วก็ยิ้มแบบเมื่อกี้หาดูได้ยากมากเลยนะครับ และมันก็น่ารักมากๆเลยล่ะครับ :’)”ร่างเล็กถึงจะไม่เห็นหน้าคนพูดก็พอเดาได้ว่าคนตรงหน้าทำยิ้มอยู่ แน่ล่ะ! เขาไม่เคยหลุดยิ้มให้ใครเห็นนอกจากบาโร ซานดึลแล้วก็พี่ชินวูเลยนะ! แต่คนที่เพิ่งเจอกันเมื่อกี้พูดประโยคที่เขาเจอบ่อยๆ แต่ทำไมความรู้สึกมันต่างกันออกไป หัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ หรือว่าเขาจะไม่สบาย?

“หน้าแดงด้วยนะเนี่ยจินยอง คิคิ ดูท่าฉันจะเจอคนที่ทำให้จินยองหวั่นไหวได้แล้วสิน้า!~ อย่างนี้ต้องแจ้งให้บาโรทราบด่วน”ว่าแล้วร่างบางก็กดโทรศัพท์หมายเลขของบาโรออกทันที

“ฉันเจอคนๆนั้นแล้วนะ คนที่เราคอยตามหา ฉันเจอแล้วล่ะ คนที่ทำให้จินยองหวั่นไหว คิคิ”

“ฉันเปล่าหวั่นไหว”ร่างเล็กพยายามจะปฏิเสธ

“หน้าแดงเลยล่ะ ไม่เคยเห็นเลยนะขอบอก หาดูยากซะด้วย แต่จากนี้ไปคงง่ายขึ้นแล้วล่ะ คิคิ”

“ฉันเปล่านะ!”ร่างเล็กที่หน้าแดงไปถึงหูเพราะความอับอายที่คนร่างบางตรงหน้าแกล้งเขา

“รีบๆมาล่ะกัน ที่เดิมๆ จินยองโกรธฉันแล้วอ่ะ T^T”ซานดึลวางสายแล้วเขยิบมานั่งข้างๆจินยอง แต่จินยองกลับเขยิบหนี แล้วเดินจากไปอย่างงอลๆ จนซานดึลรู้สึกผิดที่ทำให้ร่างเล็กโกรธ แต่อย่างน้อยก็คุ้มที่ได้เห็นล่ะนะ หึหึ

“ทำไมเมื่อกี้ฉันไม่ลงโทษมันนะ หรือเพราะมันพูดตัด ไม่สิ เรามีโอกาสพูดเยอะออกจะตายไป แล้วทำไม ทำไมกันนะ กงชาน...นายมันร้ายจริงๆ ที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ได้ครั้งแรก”ร่างเล็กพึมพำกับตัวเองเบาๆ โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีคนอยู่ข้างหลัง ที่หันกลับมาเมื่อได้ยินชื่อของเขา

“เรียกผมหรอครับจินยองฮยอง :’) ดีใจจังที่ยังจำชื่อกันได้นะครับ”ร่างบางเล็กไม่นึกว่าเขาจะได้มาเจอกับคนตรงหน้าอีกครั้ง ไอ่หมอนี่มันใครกันนะ ไม่เคยเห็นหน้ามันซะด้วยสิ โรงเรียนนี้ก็ไม่มีนโยบายรับนักเรียนใหม่กลางเทอมซะด้วยสิ

“ชะ...ใช่ ฉันยังไม่ได้ลงโทษที่นายทำผิดกฎเลย”ร่างบางเล็กของจินยองหันกลับไปพูดกับคนด้านหลัง

“ผมจำได้ว่าผมไม่ได้ทำผิดนี่นา ก็ตรงนั้นมันไม่มีชื่อฮยองติดอยู่นิ :’) แต่ถ้าตอนนั้นฟังไม่ถนัดล่ะก็...”ร่างสูงโปร่งของกงชานโน้มลงไปที่หูของจินยอง จนร่างบางเล็กตกใจเพราะไม่มีใครเคยกล้าเข้าใกล้เขายกเว้นบาโร ซานดึลแล้วก็พี่ชินวูเลยแท้ๆ ซึ่งมันก็ทำให้ใบหน้าสาวเนียนของจินยองเกิดสีระเรื่อขึ้นได้ไม่ยากเลย

“ผมไม่ได้ทำผิดเพราะมันไม่มีชื่อของฮยอง แล้วเราคงจะได้เจอกันอีกนานจนฮยองจะหลงรักผมเลยล่ะ...ครับ :’)” แล้วร่างสูงโปร่งก็เขยิบห่างออกมาจนเห็นร่างบางที่หลบตาเขา ทั้งที่ปกติจะจ้องตาจนน่ากลัวแท้ๆ แต่ถึงหลบยังไงก็ไม่พ้นสายตาของกงชานคนนี้ได้หรอก ทั้งท่าที ใบหน้าสีระเรื่อ ริมฝีปากที่เม้มเข้าหากันจนทำให้ร่างบางเล็กตรงหน้าดูน่ารักขึ้นมากกว่าเดิม จนร่างสูงต้องยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้

“ระ...รู้แล้วน่า ไม่ต้องพูดแล้ว ฉันไม่ลงโทษนายเพราะนายไม่ผิด ทีนี้นายก็ไปได้แล้ว”ร่างบางรีบวิ่งออกมาจากที่ตรงนั้นทันที แน่ล่ะ ตอนนี้หัวใจของเขาเต้นไม่เปป็นจังหวะเลย ปกติเขาจะจ้องตานี่นา แล้วทำไมตอนนี้ถึงได้หลบตาแทน แล้วคำพูดของกงชานก็ไม่สามารถทำให้จินยองลืมมันได้เลย ‘เราคงจะได้เจอกันอีกนานจนฮยองจะหลงรักผมเลยล่ะ’ ร่างบางเล็กสัญญากับตัวเองเลยว่าเขาจะไม่หลงรักกงชานอย่างแน่นอน!

[หลังเลิกเรียน]

“วันนี้พ่อเรียกให้ฉันไปพบ พวกนายกลับหอไปก่อนเลยนะ”จินยองเอ่ยปากบอกทั้ง 2 คน ก่อนจะมุ่งหน้าไปที่ห้องทำงานของพ่อเขา

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“เข้ามาสิ”ทันทีที่ได้รับอนุญาติ จินยองก็เปิดประตูเข้าไปทันที ก่อนจะพบกับคนที่เขาไม่อยากเจอที่สุดในชีวิตนี้!! เพราะเขาคนนั้นทำให้เขาผิดปกติ!

“นะ...นาย เอ่อ พ่อเรียกผมมันทำไมครับ”ร่างบางเลิกสนใจคนที่ยืนอยู่ข้างๆพ่อของตน แล้วหันกลับมาถามประเด็นที่เรียกตัวเขามา

“รู้จักกันด้วยหรอ”

“เอ่อ...ไม่หรอกครับ แค่เจอกันตอนพักกลางวันน่ะครับ แล้วถ้าพ่อจะบอกว่าผมส่งคนมาให้พ่อเยอะ มันก็ช่วยไม่ได้นะ เพราะพวกนั้นมันผิดกฎผมเอง”จินยองเอ่ยเรื่องนี้ขึ้น เพราะเขามักจะถูกตามตัวไปคุยเพราะส่งคนมาเยอะเกินไป และมากเกินไป

“ฉันไม่ได้เรียกแกมาเพราะเรื่องนั้น เรื่องนั้นบอกยังไงแกก็ไม่เปลี่ยนนิสัยอยู่แล้ว แล้วนี่ก็คือนักเรียนใหม่ที่เพิ่งย้ายเข้ามา ชื่อกงชานซิค อยู่ม.5 ห้อง King รุ่นน้องแก 1 ปี แล้วก็รูมเมทคนแรกของแก”

“เฮ้ย! ผมบอกแล้วไงว่าต้องการความส่วนตัว หรือพ่อแก่เกินจะเข้าใจวัยรุ่นอย่างผมแล้ว - -+”ร่างบางขัดค้าน

“เดี๋ยวเถอะไอ่ลูกคนนี้นิ”

“แล้วทำไมถึงไปอยู่ในห้องคิงได้ล่ะ แล้วย้ายกลางเทอมมาได้ยังไง แล้วใครเป็นคนรับ มันผิดกฎของโรงเรียนนะครับ”ร่างบางยิงคำถามจนคนพ่อถึงกลับกลืนน้ำลายลงคอไม่ทันเลยทีเดียว เพราะแต่ละคำถามนั้นตอบยากเหลือเกิน

“มันเก่งไงถึงได้อยู่ห้องคิง แล้วฉันก็เป็นคนรับมาเอง ฉันฝ่าฝืนได้ ฉันเป็นเจ้าของโรงเรียนนะ - -+”พ่อของร่างบางตอบ แต่ก็ไม่ได้ตอบคำถามนึง

“แล้วย้ายตอนกลางเทอมได้ยังไง”ร่างบางยังคงถามต่อ

“เอ่อ...มันไม่ใช่เรื่องของแก พารูมเมทแกขึ้นไปสำรวจห้อง แล้วก็สำรวจโรงเรียนในวันพรุ่งนี้เช้าด้วย แล้วฉันก็จะให้อยู่ด้วยกันจนกว่าแกจะเลิกส่งนักเรียนของฉันมาให้กักบริเวณ!”

“ไหนว่ามันสามารถสร้างกฎและเลือกบทลงโทษได้ไง ไม่งั้นผมไม่เป็นแล้วนะไอ่ประธงประธานเนี่ย”ร่างบางพูดโดนไม่สนใจคนที่ยืนอยู่ข้างๆพ่อของเขาสักนิดเดียว

“อ๋อ แบบนี้เองหรอครับ ถึงได้เป็นประธานนักเรียนน่ะ :’)”รอยยิ้มแบบเดิมถูกส่งมาให้อีกครั้ง

“เอาเป็นว่าไปได้แล้ว!”

“ชิ ถ้าทนไม่ไหวก็ลาออกไปเลยนะ เพราะฉันไม่ดีกับนายแน่”ร่างบางขู่แต่มันกลับไม่ทำให้ร่างสูงอย่างกงชานกลัวได้เลยสักนิด

“งั้นเราขึ้นห้องเรากันเถอะครับ ท่านประธานนนน :’)”จินยองคนนี้อยากบ้าตายยยยยยยยย

::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*::*