nightmare ฝันร้ายของทุกค่ำคืน [EXO]

ความทรงจำในวัยเด็ก
   'นี่เซฮุนพี่มีอะไรจะบอก' เด็กผู้ชายอายุ13ปีเจ้าของใบหน้าหวานที่เหมือนกวางได้พูดกับเด็กผู้ชายที่มีอายุค่อนข้างน้องกว่าเเต่ก็ไม่ห่างกันมาก

   'มีไรจะคุยกับผมหรอ พี่ลู่หาน' เซฮุนเด็กผู้ชายเจ้าของผมสีนกเเก้วได้พูดขึ้น

   'รู้ใช่ไหมว่าซันนี่น่ะชอบนาย'

   'รู้ครับ'

   'นายไม่ควรทำให้ซันนี่เสียใจน่ะเซฮุน เพราะที่เเม่ซันนี่เสียไปเพราะพวกเรา'

   'เเต่ผมรักพี่นี่ครับ'

   'พี่รู้เเต่ว่าพรุ้งนี้พี่ต้องไปเรียนต่อที่เกาหลีเเล้ว'

   'ผมจะไปด้วย'

   'ไปไม่ได้หรอก'

   'ที่พี่ชายผมยังไปได้เลย'

   'เเต่ถ้านายไปเเล้วใครจะอยู่ดูเเลคุณแม่นายละ'

   'งั้นพอแม่ผมหายป่วยผมขอไปอยู่กับพวกพี่ที่เกาหลีด้วยได้ไหมครับ'

   'ถ้านายไม่ลืมน่ะ'

   'เย้ๆ งั้นผมขอไปหาพี่เลย์ก่อนนะครับ'

 

 ปัง เอี๊ยด ด ด

   รถยนต์คันสีดำที่เเล่นมาด้วยความเร็วสูงพุงชนเด็กชายด้วยความเร็ว เเละขับหนีออกไปทันที

   'เซฮุน ใครก็ได้ช่วยเซฮุนที คุญเเม่ คุญพ่อ คุณอา ใครก็ได้ ฮือออ'

   'เสียงดังไปถึงนู้นเลยนี้เกิดอะไรขึ้นหรอลูห่าน เซฮุนเป็นอะไรน่ะลูห่าน'ผู้หญิงที่ค่อนข้างมีอายุเเละมีอำนาจ คุณแม่ของเลย์หรือเซฮุน

   'มีรถที่ไหนไม่รู้ครับชนเซฮุนครับ'

   'ลู่หาน น้าฝากเซฮุนด้วยน่ะ เดียวน้าไปเรียกรถพยาบาลมาให้ ดูเเลเซฮุนดีดีนะ'

   'ครับ'


   ไม่นานมาก รถพยาบาลก็มาถึงบ้าน เเละส่งตัวเซฮุนไปโรงพยาบาล

.

.

.

.

.

.

   ผู้ชายที่ใส่้เครื่องเเบบสีขาวได้เดินออกมาจากห้องฉุกเฉินด้วยใบหน่ายิ้ม

   'ลูกฉันเป็นไงบ้างค่ะคุณหมอ'เสียงที่ขุนเครืองได้ถามคนตรงหน้า

   'คุณหนูเป็นไงบ้างค่ะ' เสียงเเม่บ้านพูดขึ้น

   'ตอนนี้ปลอดภัยเเล้วครับ หรือเเต่ตรวจสมองนิดหน่อย พักที่โรงพยาบาลสัก1อาทิตย์ก็กลับบ้านได้เเล้วครับ เเต่อย่าให้คนไข้เครียดมากน่ะครับเพราะตอนนี้คนไข้ได้รับการกระทบทางสมองอย่างหนัก อาจจะทำให้ส่วนความจำหายไปบ้างยังไงก็ฝากคุณเเม่ด้วยน่ะครับ'

   'ขอบคุณคุณหมอด้วยนะคะ'

   'ครับ หมอขอตัวน่ะครับ'

   'ฉันดีใจด้วยน่ะที่ลูกชายเธอไม่เป็นไร เเล้วพรุ้งนี้จะเอาไงจะให้ตาเลย์กับลูห่านไปเรียนที่เกาหลีตามปกติเลยหรือว่าจะให้อยู่รอเซฮุนฟื้นก่อน'

   'ยังไงเซฮุนก็ปลอดภัยเเล้ว'

   'อืมงั้นเดียวฉันออกไปหาตาลู่ก่อนน่ะพรุ้งนี้ออกเดินทาง จะได้ให้เตรียมตัวให้พร้อม'

   'งั้นพรุ้งนี้เจอกันที่สนามบินน่ะ'

   ผู้หญิง2คนที่เป็นเพื่อนกันไปอำลากันก่อนที่จะเเยกกันไปคนละทาง

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.


   "ฝันอีกเเล้วหรอเนี่ย" 

   "ลู่หานตื่นรึยัง"เลย์ที่เดินมาตะโกนหน้าห้องเพื่อที่จะเรียกคนที่อยู่ในห้องนอน

   "ตื่นเเล้ว แปปน้า" หลังจากที่เก็บที่นอนเสร็จก็เปิดประตูให้เเขกที่มาเยื่อนหน้าห้องนอนทันที

   "พรุ้งนี้น้องฉันจะมาที่นี่เเล้วนะ"

   "เเล้วยังไงละ ในเมื่อยังไงน้องนายก็จำไม่ฉันไม่ได้อยู่ดี"

   "เเล้วจะให้ทำยังไงละ บอกความจริงไปเลยไหม"

   "ไม่ต้องบอกหรอก ปล่อยไว้เเบบนั้นเเหละ"

   "เเล้วนายไม่รักน้องฉันเเล้วรึไง"

   "ไปเลยป่ะ นู้นคริสกับเเบครออยู่น่ะ วันนี้ฉันไม่มีเรียน ไม่เข้ามหาลัย"

   "เเล้วทำไมไม่บอกตั้งเเต่ตอนเเรกจะได้ไม่รอ"

   "หาววว ฉันนอนต่อก่อนน่ะ ง่วง"

   "เร็วๆสิพี่เลย์เเบคกับพี่คริสรอนานเเล้วน่ะ"

   "บายๆ น่ะลู่หาน"

   "เตรียมตัวรับศึกหนักไว้ได้เลย"

   "ไม่ต้องมาพูดมากนู้นแฟนนายหน้าเเล้วเนี่ย"




[Sehun]

   "ผมไปก่อนนะฮะคุณพ่อ คุณแม่ ซันนี่ฉันฝากพ่อกับเเม่ฉันด้วยนะ"

   "ฉันจะดูเเลคุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายอย่างดีเลย"

   "งั้นไปก่อนนะมีไรเดียวโทรหา"

   "อื้ม บายๆนะ"

   "บายๆนะซันนี่   พ่อแม่ดูเเลตัวเองดีนะครับไว้จะบินกลับมาบ่อย"

   "อย่าดื้อกับพี่เลย์เค้ามากน่ะลูก"

   "ครับ"

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

เกาหลี

  ตื๊ด ด ด

  [ฮัลโหล ถึงเเล้วหรอ]เสียงพี่เลย์พูดเหมือนตะโกนออกมา

  "เบาๆ หน่อยก็ได้มั้งฮะหูผมจะเเตกกันพอดี"

  [อ่า เเล้วอยู่ตรงไหนของสนามบิน]

  "หน้าร้านชานมครับ"

  [งั้นก็ใกล้ๆกันนี้เเหละ รอแปปนะพี่เห็นนายละ]


  "เซฮุน"

  "อ่าพี่เลย์คิดถึงจังกอดหน่อยสิ"

  "ทำตัวเหมือนเด็กไปได้ โตเเล้วนะ"

  "ก็คนมันคิดถึงนี่น่า เเล้วใครอีก2คนหรอครับพี่เลย์"

  "นี่พี่คริศเเฟนพี่เอง เเละนี่เเบคฮยอนน้องชายคริสน่ะ คริสเเบค นี่เซฮุนนะน้องชายฉันเอง"

  "อ่า เเล้วนี้จะไปไหนต่อไหมครับ ผมอยากกลับไปคอนโดพี่เเล้ว"

  "อืมๆ งั้นกลับคอนโดเลยเเล้วกัน"

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

คอนโด
 
  "ไหนห้องพี่เลย์หรอฮะ"

  "ห้องพี่อยู่ฝั่งขวาน่ะ"

  "ทำไมชั้นนี่มีเเค่ 3 ห้องเองอ่ะ ถ้าห้องพี่เลย์ห้องหนึ่งเเล้วอีก2ห้องข้างใครหรอหะ"

  "ห้องตรงกลางของคริสกับเเบคน่ะ ส่วนริมซ้ายของเพื่อนพี่เองละ"

  "งั้นชั้นนี้ก็มีเเต่พวกพี่เลย์งั้นสิ"

  "อืมใช่บางวันพี่ก็ไปนอนกับคริสบ้างน่ะ"

  "ดีจัง งั้นผมไปจัดห้องผมก่อนนะ"

  "เเบคไปช่วยเซฮุนจัดห้องด้วยสิจะได้จัดได้ไวไวเดียวพี่ไปทำอาหารให้กินเจอกันตรงระเบียง"

  "ไปกันเหอาะเซฮุนเดียวฉันช่วยนายจัดห้องเอง"

  "อืม"



  "เซฮุนตอนเด็กๆนี่น่ารักจังเลยน่ะเเต่คนนี้น่ารักมากกว่าใครหรอ"เเบคฮยอนที่ชี้ไปยังเด็กผู้ชายที่มีผมสีชมพูอ่อน

  "ไม่รู้จักเหมือนกันน่ะ"

  "ไม่รู้จักเเล้วถ่ายรูปด้วยกันได้ไงละ"

  "เเม่เคยบอกว่า ตอนเด็กๆผมเคยถูกรถชนทำให้อาจหลงๆลืมความจำไปบ้างน่ะ"

  "ไปถามพี่เลย์ก็ได้ เดียวมานะ"

  "อืม"

  จัดของทุกอย่างเข้าที่สมบรูณ์เรียบร้อยฟมดเเล้ว ก็เดินไปยังระเบียงห้องทันที

  "เซฮุน จัดเสร็จเเล้วหรอ"

  "ฮะ ของมีไม่มาก ส่วนใหญ่มีเเต่เสื้อผ้ามากกว่า"

  "ระเบียงใหญ่จังติดกันทั้ง3ห้องเลยหรอพี่เลย์"

  "ใช่น่ะ พึ่งทุบเเละทำใหม่เอง"

  "อ่อ เเล้วคนไหนเพื่อนพี่เลย์หรอหะตั้งเเต่มายังไม่เจอเลย"

  "งั้นเดียวไปตามมาให้ละกัน"


[Luhan]

  "ลู่หาน ออกมานี่หน่อย"

  "มีไรอ่ะ"

  "มีคนอยากจะเจอน่ะ"

  "ใคร"

  "มาเหอาะน่า"

  ระหว่างที่เดินไประเบียง ก็เห็บสีหน้าเพื่อนตัวเองยิ้มร่า เหมือนกำลังตื่นเต้นอะไรสักอย่าง

  "เซฮุนนี่ไงเพื่อนพี่เอง"

  "นี่เลย์ ไหนบอกว่าเซฮุนจะมาพรุ้งนี้ไง"

  "เซอร์ไพรส์ 55"

  "พี่ชื่อไรหรอคับ" เซฮุนที่เดินตรงมาที่ฉันอยู่ก็พูดขึ้น

  "ลู่หาน"

  "กวาง ผมเรียกว่ากวางไรไหม"

  "ตามใจนายเหอาะ"ดีใจจนทำอะไรไม่ถูกเลย เดินหนีดีกว่า

  "พี่ลู่หานผมมีรูปอะไรจะให้ดู"เเบคฮยอนที่เดินออกมาจากห้องของคริส

  "รูปไรละ"

  "นี่ครับ"

  รูปเด็กผู้ชายอายุประมาณ 10 ขวบ 3คนที่ยืนเรียงกัน เป็นหน้ากระดานเเลพ1ในนั้นก็มีฉันด้วย

  "ไปเอารูปนี้มาจากไหนน่ะ"

  "เซฮุนเอามาจากจีนด้วยน่ะครับ"

  "อืมไม่มีไรเเล้วใช่ไหมงั้นพี่ไปหาเลย์ก่อนน่ะ"

  "เลย์ฉันมีไรจะคุยด้วย"

  "น้องชายจำฉันไม่ได้จริงๆใช่ไหม"

  "ถ้าจำได้มันก็ต้องวิ่งมากอดแกเเล้วดิคิดมากน่า"

  "ถ้าเกิดจำได้ขึ้นมาว่า..."

  "ว่าตอนเด็กๆชอบนายน่ะหรอ 55"

  "เงียบไปเลยน่ะเลย์ ไม่คุยด้วยเเล้วจะไปไหนก็ไปเลย"

  "โอ๋ๆ 55 พรุ้งนี้เซฮุนก็ไปที่มหาลัยเเล้วน่ะ ต่อไปนี้ก็จะเจอกันทุกวัน ทั้งที่บ้านเเละมหาลัย"

  "รู้เเล้วน่าไม่ต้องพูดมากเลยน่ะ"

  "55ไปเเล้วนะ นี้ก็ดึกละ กินข้าวเสร็จก็เข้านอนเลยละอย่ามั่วเเต่ตื่นเต้นจนนอนไม่หลับเเล้วไม่ไปเรียนละไม่งั้นพรุ้งนี้ฉันจะให้เซฮุนไปปลุกถึงเตียงเลย"