หนี้แค้นแสนรัก

 

 

 

 

 

 

 

 

“ปล่อยเมียชั้นมาซะถ้าไม่อยากสมองกระจาย”โทโมะยิงปืนขึ้นฟ้าแล้วพูดเสียงดัง

 

 

“เมียมึงทั้ง3คนเลยรึไง ไม่เยอะไปหน่อยหรอ เอาน่า แบ่งๆพวกชั้นสนุกซัก2คนก็ได้”พวกจิ๊กโก๋พูด

ซึ่งตอนนี้แก้วกับเฟย์สลบไปแล้ว

 

 

 

“แต่โทษทีนะ พอดีชั้นเป็นเจ้าของชีวิตยัยนั่นแค่คนเดียว ชั้นไม่ยอมให้ใครมายุ่งกับของๆชั้น

หรอก”ป๊อปปี้พูดขึ้นแล้วมองฟางที่ร้องไห้กลัวอยู่นิ่งๆ

 

 

 

“เอาล่ะ ชั้นจะนับ1-3ถ้าไม่ไป ชั้นจะโทรเรียกตำรวจมันเดี๋ยวนี้นี่ล่ะ”เขื่อนชูมือถือขู่ทันที

 

 

 

“เออ ฝากไว้ก่อนเถอะมึง พวกเรา ไป”จิ๊กโก๋พวกนั้นพูดก่นจะถอยออกไป สามหนุ่มรีบวิ่งไปหาสาม

สาวที่นอนอยู่ทันที

 

 

 

 

 

“แก้วๆ”โทโมะพยายามเรียกแก้วที่สลบแต่แก้วไม่ฟื้นก็จัดการติดกระดุมเสื้อของแก้วที่พวกนั้นแกะ

ออกจนเกือบหมดให้เรียบร้อย

 

 

 

“ฮือๆ”ฟางร้องไห้ด้วยความกลัวป๊อปปี้จึงดึงฟางมากอดปลอบทันที

 

 

“ลำพังแค่ผู้หญิง3คน จะไปสู้อะไรพวกผู้ชายได้ ทีหลังจะไปไหนก็ให้คนมาส่งสิ ถ้าเธอเป็นอะไรไปมากกว่านี้จะว่ายังไง”ป๊อปปี้พูดแล้วปลอบฟางที่ร้องไห้หนัก

 

 

 

“ละจะเอาไงต่อไปดีล่ะทีนี้”เขื่อนพูดพลางมองเฟย์ที่ถูกตบจนสลบไป ใบหน้ามีรอยช้ำจนเลือดออกก็ใจหล่นวูบทันที

 

 

“ชั้นจะพาแก้วกลับล่ะ”โทโมะพูดแล้วอุ้มแก้วไปที่รถตัวเอง

 

 

 

“ดะ เดี๋ยว แล้วชั้นกับฟางล่ะ”ป๊อปปี้ร้องโวยวายเพราะ3หนุ่มมารถโทโมะคันเดียวกันหมด

 

 

“แท็กซี่ละล่ะ ป๊อป”เขื่อนพูดก่อนจะอุ้มเฟย์ไปที่ห้องเช่าของเฟย์เพราะอยู่ใกล้ที่สุด นับว่าโชคดีที่

ป้าเจ้าของห้องเช่านั้นไม่อยู่เฝ้าด้านล่างพอดี เขื่อนเลยจัดการอุ้มเฟย์ขึ้นมาชั้นบนได้

 

 

 

 

 

 

แอ้ด

 

 

 

เขื่อนไขกุญแจแล้วอุ้มเฟย์เข้ามาในห้องของหญิงสาวก่อนจะวางเฟย์ลงบนเตียงแล้วมองไปรอบๆ

ห้องเล็กๆนี้ เขื่อนเดินไปหยิบรูปที่เฟย์ถ่ายรูปรับปริญญากับมีนและเอพริลก็นึกถึงความสัมพันธ์ของมี

นกับเฟย์ มันคงจะเป็นแบบเดิมไม่ได้อีกแล้วสินะ

 

 

 

“ก็รักพี่นี่นา แล้วทำไมไม่ไปอยู่กับพี่นะ”เขื่อนพูดเมื่อเห็นภาพของฟางสมัยเรียนที่อัญเชิญพระ

เกี้ยวลงหนังสือพิมพ์แล้วเฟย์ตัดแปะใส่กรอบไว้ใกล้ๆกับรูปสมัยเด็กของ2พี่น้องที่ถ่ายด้วยกัน ก่อนจะมองไปที่รูปถ่ายของเฟย์กับแม่และรูปครอบครัวเล็กๆที่ตู้เย็น

 

 

 

 

“เด็กดื้อเอ้ย ไม่รู้จักกลับบ้าน มาให้ตัวเองลำบากแบบนี้ทำไมกัน”เขื่อนพูดก่อนสายตาจะหันไปที่รูป

ของแม่เฟย์ที่เฟย์จุดธูปกับวางพวงมาลัยไว้ทุกวัน

 

 

“ผมพาลูกสาวคุณแม่มาคืนนะครับ ไม่ต้องห่วงเฟย์นะครับ ผมจะทำให้เฟย์กลับไปหาพี่สาวเค้าแน่ๆ”เขื่อนพูดกับรูปของแม่เฟย์

 

 

 

“อื้ออ”เฟย์ร้องออกมาเขื่อนรีบไปดูอาการเฟย์ แล้วเห็นเกาะอกสีดำที่เฟย์สวมมันมีรอยขาดจากการ

ถูกฉีกเมื่อกี้จนเห็นแผ่นหลังขาวเนียนของเฟย์ก็ทำให้เขื่อนหน้าแดง ก่อนจะรื้อตู้เสื้อผ้าเฟย์เพื่อ

เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เฟย์ทันที

 

 

 

“ยัยเด็กดื้อเอ้ย ทำไมมีแต่ชุดสั้นๆโชว์เนื้อหนังมังสาแบบนี้เนี่ย มีชุดที่มิดชิดบ้างมั้ย”เขื่อนบ่นเมื่อ

เปิดตู้เสื้อผ้ามาเจอแต่ชุดที่ๆสั้นๆของเฟย์ ก่อนจะเจอเสื้อกล้ามกับกางเกงขอสั้นแล้วเอามาเปลี่ยนให้เฟย์

 

 

 

“เช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนละกัน”เขื่อนพูดแล้วถอดเสื้อผ้าเฟย์ออกก่อนจะเช็ดตัวให้เฟย์ เขื่อนใจเต้นรัวเมื่อเห็นเฟย์ในเกาะอกโชว์สะดือและกางเกงในตัวจิ๋ว

 

 

 

 

“ไม่ได้ๆ”เขื่อนพูดก่อนจะจัดการแต่งตัวให้เฟย์เรียบร้อยแล้วเอายามาทาให้เฟย์

 

 

“จะ เจ็บ”เฟย์ร้องออกมาก่อนจะลืมตาตื่นแล้วตกใจเมื่อตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของเขื่อน

 

 

 

 

“ปะ ปล่อยนะ”เฟย์พยายามดิ้นหนีแต่เพราะตัวเองโดนชกท้องเมื่อกี้เลยทำให้จุกไปไหนไม่ได้

 

“จะไปไหนล่ะห้ะ อยู่นิ่งๆ ดูตัวเองซะบ้างว่าสภาพเป็นยังไง”เขื่อนดุเฟย์

 

 

 

“ชั้นจะไปไหนก็เรื่องของชั้น ปล่อย แล้วก็ออกไปจากห้องชั้นได้แล้ว”เฟย์พูดแล้วพยายามผลักเขื่อน

ออกไปจากตัวเองก่อนจะฝืนตัวเองลุกขึ้นแต่ก็เซล้มลงไปอีกครั้ง เขื่อนรีบเข้าไปประคองทันที

 

 

“นี่ เจ็บตัวก็ยังจะฝืนตัวเองอีกนะ ทำอะไรน่ะช่วยนึกด้วยว่าตัวเองเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กนิดเดียวจะสู้

อะไรในโลกนี้แค่คนเดียวได้ยังไงกัน”เขื่อนพูด

 

 

 

“สู้ได้สิ เพราะชั้นอยู่คนเดียวมาจนชินตั้งแต่แม่จากชั้นไป เรื่องแค่นี้ชั้นอยู่ได้”เฟย์พูดแล้วพยายามผลักเขื่อนออกไป

 

 

“เด็กดื้อ อวดดี”เขื่อนพูด

 

 

“ชั้นไม่ใช่เด็กแล้วนะ”เฟย์โวยวาย

 

 

“เอ้าะหรอ แต่สิ่งที่เธอทำมันเหมือนเด็กไม่รู้จักโต ทำตัวอย่างกับเด็กมีปัญหา”เขื่อนพูด

 

 

“ชั้นไม่ใช่เด็กมีปัญหานะ ชั้นโตแล้วชั้นก็ควรออกมามีชีวิตอยู่ตามลำพังสิ”เฟย์พูด

 

 

“แต่ดูซะสิว่าที่เธออยู่คนเดียวละเป็นยังไง เงินก็ไม่มีจ่ายต้องไปไล่หลอกผู้ชายเค้า งานก็ไม่มีทำ

ต้องมานั่งนุ่งน้อยห่มน้อยแบบนี้อย่างกับผู้หญิงขายตัว”เขื่อนว่าจบเฟย์ก็ตบเขื่อนไปทันที

 

 

 

“ชั้นไม่ใช่ผู้หญิงขายตัวนะ ถึงชั้นจะไม่มีเงินหลอกเงินผู้ชายแต่ชั้นก็ไม่เคยลดตัวลงไปทำอะไรที่ไร้

ศักดิ์ศรีแบบนี้”เฟย์พูด ทำเอาเขื่อนหัวเราะเยาะ

 

 

 

“แต่ที่เธอนอนกับชั้นเมื่อก่อนล่ะ ผู้หญิงขายตัวเค้าก็ทำเพื่อแลกเงิน เธอก็ไม่ได้นอนกับชั้นฟรีๆด้วยนิ ชั้นเสียค่าช่วยเหลือเธอตั้ง5หมื่น”เขื่อนเยาะ

 

 

 

“นายข่มขืนชั้นต่างหากล่ะ คนเลว นายข่มขืนชั้นคืนนั้น”เฟย์พูดจบก็ทุบตีเขื่อน เขื่อนจึงรวบมือเฟย์ไว้

 

 

 

 

“อย่าทำอะไรชั้นอีกนะ ไม่งั้นเธอเจอแบบคืนนั้นแน่”เขื่อนพูดแล้วจ้องตาเฟย์นิ่ง เฟย์สบตาเขื่อนแล้ว

รีบเบือนหน้าหนีไม่ยอมสบตาเขื่อนเลย ก่อนน้ำตาจะไหลออกมา

 

 

“คนใจร้าย อย่ามายุ่งกับชั้น”เฟย์พูดนิ่งๆ ให้เขื่อนยอมปล่อยมือเฟย์ออกเป็นอิสระ

 

 

 

 

 

“ทำไมเธอต้องหลอกชั้นด้วยเฟย์ ทั้งๆที่ชั้นจะเริ่มต้นใหม่กับเธอแล้วแท้ๆ”เขื่อนพูดแล้วไม่ยอมมอง

เฟย์ แล้วหันหน้าหนีเฟย์

 

 

 

“ก็เพราะตอนนั้นชั้นเดือดร้อนเรื่องเงินแล้วไม่มีทางเลือกเลยตัดสินใจตกปากรับคำมีนให้เลิกกับพี่”เฟย์พูดสารภาพ

 

 

 

“เดือดร้อนเรื่องเงินทำไมไม่บอกพี่ล่ะห้ะ เรา2คนเปิดใจคบกันแล้วแท้ๆแต่พอเฟย์เดือดร้อนทำไมถึง

ไม่ยอมบอกอะไรพี่เลยล่ะเฟย์ ทั้งเรื่องที่บ้าน ทั้งเรื่องเงิน หรือว่าเฟย์ตั้งใจจะหลอกพี่เหมือนกับ

ผู้ชายคนอื่นจริงๆอย่างที่เค้าว่ากัน”เขื่อนหันไปมองหน้าเฟย์แล้วพูด เขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหลือ

เกิน ว่าผู้ชายเพลย์บอยเจ้าชู้เจอผู้หญิงมาทุกรูปแบบอย่างเขา ถ้าไม่ใช่แฟนเจอกันในเวลาชั่วคราวก็

จบไปแค่นั้น แต่พอมาเจอเฟย์ เฟย์ทำให้เขาต้องเดือดร้อนใจทุกครั้งเวลาเฟย์เป็นอะไร และน้อยใจ

ตัวเองเวลาเฟย์ไม่ชอบบอกเค้าเวลาเดือดร้อน จนต้องทำอะไรแบบนี้

 

 

 

“เพราะชั้นไม่ได้เห็นพี่เป็นเหมือนผู้ชายคนอื่นนี่ ถึงพี่จะเจ้าชู้แต่พี่เขื่อนก็ทำให้เฟย์รู้สึกดี และก็อยากอยู่ด้วย”เฟย์พูดแล้วซึมลงไป

 

 

 

“แล้วทำไมต้องเลิกกับพี่ล่ะ”เขื่อนพูด

 

 

 

“ก็เฟย์บอกแล้วไงว่าตอนนั้นเฟย์ไม่มีทางเลือกจริง คือเฟย์ อื้ออ”เฟย์จะพูดอีกครั้งแต่เขื่อนรวบไปจูบอย่างรวดเร็ว

 

 

 

"ไม่มีทางเลือก หรือเพราะเธอไม่เห็นพี่สำคัญ"เขื่อนตัดพ้อ

 

 

"ก็เพราะพี่สำคัญกับเฟย์มากไงล่ะ ขอบคุณนะที่มาช่วยเฟย์วันนี้ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว พี่กลับไปเถอะเฟย์อยากพัก"เฟย์พูดแล้วรีบผลักเขื่อนออกจากห้องก่อนจะเอามือจับที่ปากของตัวเองเมื่อกี้แล้วหน้าแดงจัด

 

 

 

 

วันนี้เอามาให้เป็นพาร์ทของแต่ละคู่นะ มาดูกันว่าคู่ไหนหวานที่สุด