รักเราสายไป

หลังจากเดินกลับมาบนห้องก็พบ ฟาง ธนันต์ธรญ์ นอนหลับ(สลบ)อยู่บนเตียง ร่างสูงเดินเข้าไป

ใกล้ๆแล้วมองหน้า นึกย้อนกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไป..

" ชั้นเีกียดเธอ.. " ป๊อปปี้พูดคนเดียวในห้องพลางมองหน้าฟาง

" ชั้นต้องไม่ทำร้ายเธอ หรือ.. ชั้นต้องทรมานเธอสิ หรือจะให้อภัย หรือๆ ไม่ได้นะป๊อป แกจะใจ

อ่อนไม่ได้ นึกย้อนไปสิ กับสิ่งที่มันทำกับครอบครัวแก นึกสินึก "ป๊อปปี้ยกมือกุมหัวตัวเองด้วย

ความสับสน

"ฟาง เธอ!!! "ป๊อปปี้จับแขนฟางแล้วเขย่าแรงขึ้นจนฟางตื่น

" อืม..ค่ะๆ " ฟางตื่นขึ้นมาก็สะดุ้งพลางสะบัดแขนออกจากป๊อปปี้

" ออกไปจากห้องชั้นซะ " ป๊อปปี้พูดเบาๆ

" คือ..ฟางอยาก.." ฟางมีอะไรจะบอกป๊อปปี้?

"อยากให้ชั้นปล้ำอีกหรอไง ออกไปซะ ยัยขี้ข้า!!! " ป๊อปปี้ชี้นิ้วไล่ฟาง

" อืม..ค่ะ.."ฟางตอบเสียงเบาก่อนจะลุกออกจากห้องพลางเช็ดน้ำตา

--------------------------------------------------------------------------------

" ถ้าย้อนเวลาได้ ชั้นคงยอ้นเวลาไปแก้ไขมัน " ฟางพูดเบาๆ

" ฟาง " โทโมะเรียกฟางทันทีที่เห็น

"ค่ะ?"ฟางหันหน้ามามองโทดมะด้วยความสงสัย

" ทำไมยังไม่ไปอีก ออกไปจากที่นี่กันเหอะ " โทโมะจับแขนฟางพลางเดินไปข้างหน้าเพื่อที่จะ

ออกจากบ้านหลังนั้น

" ไม่ ฟางไม่ไป " ฟางสะบัดแขนทิ้ง

" ว่าไงนะ " โทโมะมองหน้าฟางด้วยความสงสัย ฟางจะอยู่ที่นี่ให้ทรมานต่อไปทำไมกัน

" พี่ป๊อป คือ คนรัก ของฟางนะ ตลอดเวลาที่ผ่านมา ฟางตามหาพี่เขามาตลอด พอฟางเจอ โมะจะ

ให้ฟางปล่อยเขาแล้วจากกันอีกหรอไง !! " ฟางพูดด้วยความหงุดหงิดโดยที่ลืมคิดถึงจิตใจคนที่

ยังรักฟางอยู่ข้างๆ

" โมะต้องทำงานตรงนั้นต่อ " โทโมะพูดแล้วเบี่ยงตัวหนีฟาง

" เอ่อ..คือ..โมะฟางขอโทษ คือฟางลืมตัว โมะ โมะ! " ฟางพูดไม่จบโทโมะก็วิ่งหายไปซะแล้ว

ฟางเลยเดินไปในครัวตั้งใจทำอาหารมื้อเย็นนี้เพื่อขอโทษโทโมะและทำให้สุดที่รักของฟางทาน

---------------------------------------------------------------------------------

" ผมไม่มีค่าแล้วสินะ " โทโมะนั่งพูดคนเดียวกลางสวนหลังบ้าน

" ใช่สิ เขาเจอคนที่ดีกว่านายแล้วนะโทโมะ ปล่อยให้เขาไปเจอคนที่ดีกว่าเหอะ " โทโมะพูดพลางยิ้มพร้อมน้ำตา

" หึ! ทุกคนก็มีค่าเสมอแหละนะ " เสียงร้ายซ่อนความจิงจังปรากฎขึ้น

" เธอ!! " โทโมะรีบหันไปหาต้นเสียงทันที่ที่ได้ยิน

" ถ้าจะมาแอ๊บแมนแล้วแอบร้องไห้แบบนี้ มันตุ๊ดนี่หน่า " แก้วพูดพลางเดินไปนั่งใกล้ดทโมะ

" ยัยบ้า ชั้นไม่ใช่ตุ๊ด แล้วเธอคิดไงถึงมาหาชั้น มีไร จะซ้ำเติมอะไรชั้นอีก " โทโมะถามด้วยความ

แปลกใจ

" ก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ เพราะความสงสารมั้ง " แก้วพูดพลางยิ้ม

" คุณหนูขี้วีนอย่างเธอเนี่ยนะ สงสารชั้น เหอะๆ อมพระมาพูดก็ไม่เชื่อ " โทโมะบอก

"ชั้นก็ร้ายกับคนที่ควรร้าย และชั้นจะดีกับคนที่ชั้นรัก " แก้วพูดจบก็พลางเดินหนีหายไปทันที

ส่วนโทโมะก็นั่งย้อนคำพูดที่แก้วพูด แก้ววต้องการสื่ออะไรกันแน่

ไม่รู้ว่าหนุกป่าวนะ คำเตือน คุณอ่านแล้วอาจจะงง เพราะไรเตอร์คิดสด นึกไรก็พิมๆๆๆ

555อ่านแล้วไม่เข้าใจก็ขออภัยนะเจ้าค้ะ >/\<