[KRIS EXO] ปีศาจร้ายหัวใจชมพู

10.0

เขียนโดย ministawberry

วันที่ 24 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 เวลา 17.29 น.

  3 ตอน
  10 วิจารณ์
  9,835 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 25 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 20.16 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

3) เก็บซ่อนตัว

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

เอี้ยดดดดดดดดดดดดดด...

ถึงเเล้วล้ะ..

"นี่มันยังไม่ถึง 5 นาทีเลยน้ะเเล้วที่นี่ก้อดูไกลกว่าโรงเรียนมาก" คัพเค้กทำหน้าสงสัยสุดๆ เเบบใจเต้นเบาๆเพราะไม่รู้ว่าคริสจะพาเธอมาทำอะไร

คัพเค้กเอื้อมมือไปเปิดประตูเเต่ทว่า หมับบบบบบบบบบบบบบ!!

คริสจับมือคัพเค้กเเล้วเขยิบตัวมาใกล้ๆ เเล้วเอียงตังมาหาเธอใบหน้าใกล้กันเพียงไม่กี่มิล สาวน้อยหลับตาปี้ พร้อมกับความคิดในหัวที่เดินหน้าไปไกลกว่าการกระทำจริงๆ

เเก้กกกกกกกก!!

"หลับตาทำไม.. ฉันเเค่จะมาเอื้อมเปิดประตุให้เทอ...ไม่ได้มาจุ๊ปเทอหรอก

คริสถอยออกมาจากประตูเเต่มือยังคงจับมือของคัพเค้กไว้เเน่น 

ตัพเค้กส่งสายตาบอกให้ผู้ชายตรงหน้าให้รู้ว่ากำลังจับมือเทออยู่ เเต่ผู้ชายตรงหน้ากลับทำสายตา มึน งง เเบบไขสือสุดๆ 

"อะไรหรอ... มองเเบบนั้นหมายความว่าไง"

"ก้อนายจับมือฉันอยู่"

"เเล้วทำไมหรอ??"

"นี่ยังจะทำเป้นไม่รุ้อีก... หลอกเเต๊ะอั๋งฉันหรอย้ะ??'

"ฉันเนี่ยน้ะ... หึหึ เเค่ไม่อยากให้เทอหนีเท่านั้นเเหละ... จำคำฉันไว้นะตอนนี้ เทอ ไม่ ปลอด ภัย"

"งั้นนายก้อจำคำฉันไว้ล้ะกันว่า ฉัน ไม่ ปลอด ภัย ก้อ เพราะ นาย... อะโด่วววว จ้องเเต่จะเเต๊ะอั๋งฉันอยู่เรื่อย รู้น้ะว่าน่าตาฉันหน้ะมันดีมากกกๆ เเต่ก้ออดใจไว้หน่อยเถอะน-ะ" ยังไม่ทันพูดจบคริสก้อเอาผ้าเช็ดหน้ายัดปากคัพเค้กเเล้วลากออกมาจากประตูรถ 

"เอาอ้าออกอากอากอันเอี๋ยวอี้อ้ะ!!!"

"อะไรน้ะ5555555555555" คริสยิ้มเเบบสะใจที่เห้นคนตรงหน้าพยายามพูดอะไรบางอย่าง 

ความเย็นชาที่เคยมีหายไปไหนหมดน้ะ ที่ดรงเรียนฉันไม่เคยเห็นเค้าหัวเราะมาก่อนเลย

เเอ้ะ!! นี่มันบริษัทยักษ์ใหญ่ที่พ่อคริสเป็นประธานอยู่หนิ่เเต่ที่นี่มันไกลจากโรงเรียนมากๆเลยน้ะ

ชักเริ่มเเปลกเเล้วเเหะ... ตานี่ใช่คนรึเปล่าเนี่ยยยย..

-นัยตาสีเเดงเลือดหมู

-การเคลื่อนไหวที่ว่องไว

-พลังมหาศาลที่สัมผัสได้

นายเป็นอะไรกันน้ะ....

เว็บขีดเขียน

 

" อะอะเอ้ะ!!! อะอำอะไออ้ะ..."

"ก้อเอาผ้าเช็ดหน้าออกจากปากเทอไง" คริสพูดเส็ดก้อเอามือเรียวมาจับผ้าเช็ดหน้าผืนเบอเริ้มออกจากปากฉัน เเล้วขวางไปต่อหน้าต่อตา

"นายขยักเเขยงน้ำลายฉันหรอย้ะ น้ำลายฉันออกจะหอม หนุ่มที่ไหนเค้าก้อยะยะอยาก เฮ้! จะทำอะไรอ้ะๆๆๆๆๆๆ

"ก้อเทอเดินช้าเเบบนี้ไม่ทันใจฉันเลยอ้ะ มาฉันจะอุ้มเทอเอง"

"นี่อะไรยะยะอย่าน้าาาาาาาาาาาา อ้ายยยยยยยยยยย"

คริสเอามือเรียวช้อนตัวฉันเพียงเเค่พริบตาเดียว ฉันก้อมาอยู่ที่ห้องห้องนึงโดยไม่รู้เรื่องอะไรเลย ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากๆ

"ที่นี่ที่ไหนอ้ะ..."

"ที่ที่เทอจะปลอกภัยไง"

"ทำไม.. จะมีคนมาฆ่าหักคอฉันหรอ..."

"อืมมม จะว่างั้นก้อได้น้ะ..."

"บ้าอ้ะ จิงดิ่ จิงหรอ ไม่อ้าววววววววววว"

"นี่เทอประสาทรึไงถามทีล้ะคำถามได้ไหมเนี่ย 55555555555 เทอนี่มันตลกจริงๆ"

"นะนะนะนายหัวเราะหรออออ หัวเราะเป้นครั้งที่สองหรอ จิงหรอเนี่ย?" ฉันขยี้ตาเพื่อดูให้ชัดว่าไม่ได้ฝันไป เเต่พอลืมตามาอีกที

เเอ้ะ!!! เตียงนอนหรอ ฉันมาเตียงนอนตอนไหนว้ะเนี่ยยย.. เเล้วตานั่นไปไหนเเล้วหล้ะ??

"อยู่นี่..." คริสอยู่ดีๆก้อโผล่มาที่ปลายเตียง 

"นะนะนาย  อ่านความคิดฉันออกหรอ??"

"อืมมมมม"

"วะวะว่าเเล้วถึงได้รู้ที่ฉันด่านายที่หน้าห้องปกครอง เพราะนายอ่านใจฉันออกหรอ?? นายรู้ว่าฉันคิดอะไรงั้นหรอ?? "

"ฉันไม่ได้อ่านใจเทอได้เเต่อ่านความคิดเทอได้ " 

"อ้อๆ เเล้วทำอะไรได้อีก เเล้วสรุปนายเป็นอะไรอ้ะ"

"รุ้มากไม่ใช่จะดีน้ะคัพเค้ก.. ที่ฉันต้องพาเทอมาที่นี่เพราะที่นี่อ้ะปลอดภัยสุดเเล้ว เทอรู้ความลับบางอย่างของเราเทอไม่ปลอกภัย"

"เเล้วเเม่ฉันหล้ะ... ฉันคิดถึงเเม่.. เเล้วโรงเรียนหล้ะจะได้เรียนไหม??"

"ฉันไม่เเน่ใจ.. เทอต้องอยู่ที่นี่สักพัก"

"เเล้วถ้าพวกอะไรนั้นจะฆ่าฉันจริง เเม่ฉันจะสบายดีไหม?"

"ตราบใดที่พพวกนั้นไม่รู้เทอกับเเม่จะปลอดภัย"

"นี่นายพูดเล่นรึป่าวววเนี่ย  ทำไมฉันต้องมาลำบากเพราะการที่ได้เห็นพลังของนาย ตัวตนของนายด้วย ฉันอยากเห็นซะที่ไหนกันหล้ะ ป่านนี้เเม่ฉันคงเป็นห่วงเเล้ว นายโกหกใช่ไหมเรื่องนี้ไม่จริงใช่ไหม?? จะมีคนฆ่าฉันหรอเค้าจะทำเเบบนั้นทำไม??? ฉันสับสนไปหมดเเล้ว" น้ำตาเเห่งความสับสน กังวล เริ่มไหลริน

"นี่เทอร้องไห้จริงๆหรอ?? " คริสก้มลงมาดูผู้หญิงที่กำลังสะอึกสะอื้นอยู่ที่ปลายเตียง

"ฮืออออออออออ... ฮือออออออ......."

"นี่ไม่ต้องร้องเลย โอเคๆ ฉันจะรับรองความปลอดภัยของเเม่เทอให้ ฉันจะให้พ่อส่งคนไปดูเเลเเม่เทอให้โอเค้ เเล้วเรื่องนี้ฉันไม่ได้โกหกพวกนั้นเป็นผู้ควบคุม มันจะเป็นควบคุมความประพฤติของเเวมไพรืทุกตัว เเล้วถ้ามันเห็นว่าเเวมไพร์อย่างฉันทำให้มนุษญ์อย่างเทอรู้ตัวตนล้ะก้อ  มันไม่เอาเราไว้เเน่..... เเต่ยังไงฉันจะปกป้องเทอเอง ถ้าฉันไม่ก้มลงไปสบตาเทอเทอก้อคงไม่เห็นสีตาของฉัน ฉันผิดเอง เลิกร้องได้เเล้วยัยหนู "

อึกกกก อึกกกกก

 เสียงสะอึกเริ่มค่อยเบาลงจนจางหายไป

 

 

คริส ; เทอคงกลัวมากสิ่น้ะ เทอคงไม่เคยเจอเรื่องเเบบนี้ น่าน่าสงสารจัง

คัพเค้ก ; เขาเป็นเเวมไพร์หรอ??มีเเวมไพร์จริงๆหรอ??

 

 

 

 

รอติดตามตอนต่อไปว่าจะเกิดอะไรขึ้น

ตอนนี้คริสเริ่มหวั่นไหวกับคัพเค้กเเบ้วววว

ไรเตอร์เเอบฟินเองเบาๆ

 

 

 

                                                                                                           

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา