May me cry everyday ก็ไม่เป็นไร

         ''ขอโทษ  ฉันไม่ได้ตั้งใจ ''

เราควรทำยังไงกันดี แต่ฉัน................

หนึ่งเสียงออกมาจากปากเขา สายตาสับสนเเละรุกรี้รุกรนอยู่ตรงหน้าฉัน

แล้วฉันคนนี้จะทำอย่างไรได้นอกจากบอกว่า  ''ไม่เป็นไร ฉันเองก็ผิด เราลืมๆไปเถอะ''

หนึ่งประโยคออกมาจากปากฉัน ก้อนเนื้อข้างซ้ายที่อกสั่นไหวอย่างกับจะหลุดทะลักออกมาเสียให้ได้  สมองสั่งให้ฉันลุกเดินเเล้ววิ่งไปให้ห่างจากเขาที่สุดในตอนนี้  ทันทีที่ลุกขึ้น ขามันก็อ่อนเเรงจนต้องล้มลงกับพื้นเต่ด้วยสมองยังสั่งการให้ออกไปจากตรงนั้นฉันก็ยังกระเสือกกะสนไปสงบสติอารมณ์ในห้องน้ำจนได้

 นี่เป็นครั้งที่สองที่ฉันเผลอทำสิ่งที่ผิดพลาดที่สุดในชีวิตไปอีกครั้ง ความเจ็บปวดตอนนี้จากสภาพที่มองเห็น ยังไม่เท่าหัวใจ ที่มันเเทบสลาย

เมื่อนึงถึงภาพในวันนั้น  ฉันยังรู้สึกดีซะกว่าเหตุการณ์ที่เหมือนกันในวันนี้ ต่างกันที่ วันนั้น ฉันเลือกที่จะหนีเขาไปในทันทีที่ลืมตา  เเต่วันนี้ฉันดันอยากจะรู้ว่าเขาจะพูดอะไร 

หึ นั่นสิ ไร้ประโยชน์สิ้นดี ฉันทำร้ายตัวเองด้วยการอยากฟัง อะไรที่รู้อยู่แก่ใจว่าไม่มีทางที่จะได้ยินมันออกจากปากเขา 

    '' ฉันมันไม่น่ามีความคิดบ้าๆแบบนี้เลย จะหวังอะไรได้อีกหละ'' 

ฝากบทนำไปก่อนน้า อุอิ  ^OO^  เมื่อข้าว่างจากการทำภาระกิจ ข้าจะรีบมาอัพนะ  ... =3= ''