เป็นฉันได้ไหม ... ที่นายจะรัก

          "กลับมาแล้วครับ"

          ผมตะโกนเมื่อเปิดประตูเข้ามา ผมทำมันทุกครั้งเมื่อถึงบ้าน ถึงแม้จะรู้ว่าไม่มีใครอยู่ฟังก็เถอะ ผมอาศัยอยู่กับแม่สองคนครับ ส่วนพ่อน่ะไปสวรรค์นานแล้ว แม่ผมเป็นผู้ประกาศข่าว เลยกลับบ้านไม่ค่อยเป็นเวลา ผมเลยต้องอยู่บ้านคนเดียวซะเป็นส่วนมาก แต่ผมชินแล้วล่ะ

          ผมนั่งลงบนโซฟา ปลดกระดุมเสื้ออกสองสามเม็ดเพื่อระบายไอร้อนออกจากตัว เมื่อเย็นผมเดินตามหาฮยอนซึงทั่วคณะเลยล่ะ ไอ้หมอนั่นหายไปไหนก็ไม่บอก โทรศัพท์ก็ไม่รับ สงสัยโดนยานแม่ลักพาตัวไปแหงๆ -_-

          ผมหยิบรีโมทขึ้นมาเปิดทีวีดูไปเรื่อยๆ เย็นๆแบบนี้ไม่ค่อยมีรายการอะไรน่าสนใจสักเท่าไหร่ มีแต่ละคร ไม่ก็ข่าว ผมเปิดทีวีทิ้งเอาไว้แล้วเดินเข้าไปหาอะไรกินในห้องครัว เพราะการอยู่คนเดียวบ่อยๆ ผมเลยพอจะมีฝีมือการทำอาหารอยู่บ้าง

          "กลับมาแล้วจ้า"

          ยังไม่ทันจะเปิดตู้เย็น เสียงของแม่ผมก็ดังขึ้นพร้อมกับเจ้าตัวที่เดินเข้ามาในครัวพร้อมถุงกระดาษหลายใบ มีทั้งของสดของแห้ง รวมถึงเค้กด้วย

           ยะฮู้ ผมชอบเค้กสุดๆเลยล่ะ ^^

          "กินอะไรรึยัง ดูผอมไปนะ"

          แม่ลูบหัวผมเบาๆ ถึงผมกับแม่จะไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกัน แต่ผมรู้ว่าแม่รักผมเสมอ 

          "แม่ต่างหากล่ะฮะ ผอมจนเหลือตัวนิดเดียวแล้วเนี่ย งานหนักมากมั้ยฮะ"

          ผมถามพลางกอดเอวแม่แน่น ... อย่าว่าผมเป็นลูกแหง่นะ ผมไม่ได้เป็น ผมแค่รักแม่มากๆ

          "หนัก แต่แค่เห็นหน้าลูกแม่ก็หายเหนื่อยแล้ว" แม่กอดผมตอบ "เรามากินข้าวกันดีกว่า แม่ซื้อของโปรดของกีกวังมาเยอะเลยนะ หิวแล้วด้วย"

          "พรุ่งนีมีธุระอะไรหรือเปล่าลูก"

          แม่หันมาถามผมตอนที่เราทานข้าวกันเสร็จแล้ว

          "ไม่มีฮะ พรุ่งนี้ไม่มีเรียนด้วย" ตอบไปแล้วก็นึกขึ้นได้ "อ้อ! แต่ผมต้องไปส่งงานที่มหาลัยตอนเก้าโมงฮะ หลังจากนั้นก็ว่าง"

          พรุ่งนี้เป็นวันพุธไม่มีเรียนก็จริง แต่ผมต้องไปส่งงานวิชาอ.ยงจุนฮยองสุดโหดแหละ อาจารย์เฮี้ยบมากๆ ชนิดที่ว่ากำหนดส่งงานห้ามเกินเก้าโมง ก็คือห้ามเกิน ช้าไปหนึ่งนาทีก็ไม่ได้ อาจารย์ตัดคะแนนนาทีละหนึ่งคะแนน โหดมากกกกกกกกกก เป็นฝันร้ายของคณะบัญชีเลยล่ะ

          แค่พูดถึงยังขนลุกเลยคิดดู!

          "งั้นบ่ายโมงไปหาแม่ที่โรงแรม xxx นะ แม่มีคนสำคัญอยากให้เราได้เจอ"

          "ใครเหรอฮะ"

          ผมถามแบบงงๆ เพราะไม่รู้ว่านอกจากผมแล้วยังมีใครสำคัญต่อคุณแม่อีก

          "ไม่บอก"

          แม่เฉไฉ แต่ยิ้มอ่อนโยน

          "เอาเป็นว่าไปเจอแม่ที่นั่นพรุ่งนี้ แล้วแม่จะบอกเราทุกเรื่องเลย โอเคนะ?"

          "ผมมีทางเลือกอื่นเหรอฮะ" ผมเบะปากนิดๆ แอบงอนนิดหน่อยที่แม่มีอะไรไม่บอกผมเลย

          "ดูทำหน้าเข้า ฮะๆ ขี้งอนจริงเลยนะเราเนี่ย"

          "ใครขี้งอนกัน ไม่มี๊ไม่มี"

          "โอเคๆ ไม่งอนก็ไม่งอน ขึ้นไปนอนกันเถอะ" แม่พูดพลางลุกขึ้นยืน "หนังท้องตึงหนังตาก็หย่อนแล้วสิ ง่วงจัง"

          "ขึ้นไปนอนเถอะฮะ พักผ่อนเยอะๆ ดูแลตัวเองด้วยนะฮะ"

          "รู้แล้ว เราก็เหมือนกัน ดูแลตัวเองดีๆห้ามดื้อห้ามซนนะรู้ไหม"

          "นี่ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ" 

          "ฮะๆๆๆๆๆ นี่อ่ะนะไม่เด็ก" แม่หัวเราะ "ไปๆ ไปนอน ฝันดีนะลูกรัก"

          "ฝันดีเช่นกันฮะ"

          แม่เดินมาหอมแก้มผมหนึ่งทีก่อนจะเดินขึ้นชั้นบน คืนนี้ผมต้องหลับฝันดีมากแน่ๆเลยล่ะ ^^

          เอาล่ะ ... ผมจะไปนอนแล้ว ฝันดีนะฮะทุกๆคน