[Fic EXO] HunHan ...What it love

“Fic HunHan What Is Love”

เซฮุน Talk : ชีวิตของผมมันเริ่มเปลี่ยนไปตั้งแต่มี …เขา…เข้ามาในชีวิต

ผมไม่ต้องการอะไรอีกแล้วนอกจากเขา..เพียงคนเดียว…เพียงคนเดียวเท่านั้น

ผมแค่ต้องการให้เขาสนใจ ผมยอมทำทุกทีวิธีทาง…เพื่อแค่ให้เขาสนใจ…เท่านั้น

ลู่หาน Talk : ผมควรทำยังไงกับ ‘เขา’ ดี… ผมไม่รู้ตัวเลยว่า ผมแอบชอบเขาตั้งแต่เมื่อไหร่

ตั้งแต่ผมได้มาเป็นเพื่อนบ้านของเขา… ชีวิตผมก็เปลี่ยนไป …ผมแค่ต้องการดูแลเขาเท่านั้น

ความคิดที่เจอครั้งแรกคือเขาเหมือนน้องชายของผมคนหนึ่ง แต่นานเข้าไป…

ความคิดเหล่านั้นกลับไม่ใช่… แต่มันมากกว่านั้น ผมควรทำยังไงดี ?

ชานยอล Talk : ผมก็แค่อยากปกป้องเขาเท่านั้น ผมไม่ต้องการอะไรจากเขาเลย …

ผมรู้ว่าเขาสองคนรักกัน แต่ผมก็ทำได้แค่แอบมองเขาอยู่ห่างๆเท่านั้น

แบคฮยอนTalk : ทำไมนายถึงไม่มอฉันบ้าง? ฉันรักนายนะ นายจะรู้หรือเปล่า …ยอล

คริส Talk : เพื่อนผมมันบ้าไปกันหมดแล้วครับ -___________________- ;

เลย์ Talk : นายสิบ้า! มัวยั่วยุให้คนอื่นเขาแตกแยกกันทำไม =_=;

ไค / จงอิน Talk : นายต้องเข้าใจนะเซฮุน…ว่าหมอนั้นมันเคยเจ็บมาก่อน

ยังไงก็ค่อยๆคุยกัน เพราะนายมันเป็นคนอารมณ์ร้อน … แต่ฉันคนนี้ก็จะยังรักนายเสมอ

ถึงแม้นายจะไม่ได้รักฉันเลยก็ตาม …โชคดีนะครับ…โอเซฮุน

ดีโอ Talk: ผมแค่อยากแฉเท่านั้นล่ะครับบบ! บทผมมันน้อย T_T!

เทา Talk: ย๊า! เซฮุนน่า…นายต้องมาฝึกกังฟูแพนด้ากับฉันนะ !

ซูโฮ Talk: พวกนายมันเพี้ยน -____=!

เฉิน Talk : ทำไมพวกนายถึงเอากันเองว่ะ -__-; แม่งงง ไม่เหลือให้กูเลยนะมึง // เออ…เฉิน -_-;?

ซุ่วหมิน Talk: ฉันหวังว่านายจะโชคดีกับรักครั้งใหม่นะ … ลาก่อน และ…ขอโทษจริงๆ

                บรรยากาศที่แสนสดชื่นเหมือนทุกๆวัน เสียงนกร้องที่คอยปลุกให้ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีเทาตื่นจากความฝันช้าๆ เขาค่อยๆลืมตาขึ้น ทำให้นัยน์ตาที่แสนจะเย็นชา แต่ในขณะเดียวกับกลับซุกซนของเขาเปิดออกสู่โลกกว้าง เขาบิดขี้เกียจไปมาพลางมองไปที่นาฬิกาที่หัวเตียงเหมือนเช่นเคยหลังจากตื่นนอน

                “เจ็ดโมงสิบห้า…”

                ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเองพลางครุ่นคิดบางสิ่งบางอย่างในหัว เพราะนี่มันยังคงเช้าอยู่เลย อีกอย่างวันนี้ก็เป็นวันหยุดซึ่งเขาไม่ต้องไปเรียนอีกด้วยแต่ตัวเองกลับตื่นเจ็ดโมงเนี่ยนะ?! มันยังเช้าอยู่เลย -_-; แต่แล้วนัยน์ตาที่แสนจะเย็นชาตามที่คนไม่รู้จักมักจะพูดก็พราวระยับเหมือนเด็กน้อยที่นึกอยากเล่นของเล่น

                “ชวนจงอินไปเที่ยวดีกว่า”

                ว่าแล้วเจ้าตัวก็ลุกพรวดไปที่ห้องน้ำแทบจะทันทีโดยไม่ลืมหยิบผ้าเช็ดตัวตามไปด้วย เมื่อเขาตื่นแล้วมันก็ยากที่จะนอนต่อ อีกอย่างวันหยุดทั้งทีจะให้นอนอยู่แต่บ้านได้ยังไง วันหยุดก็ต้องออกไปเที่ยว! ส่วนจะเที่ยวไหนนั้นก็ค่อยคิดกับจงอินอีกที

                ไม่นานนักชายหนุ่มก็ออกมาพร้อมกับเสื้อยืนคอวีกับกางเกงสามส่วนใส่สบายๆ แต่แปลกที่ว่า เมื่อชุดที่ไม่ได้เลิศเลออะไรกลับทำให้เขาดูโดดเด่นขึ้นมาได้ ทรงผมสีเทาที่มีหยดน้ำเกาะตามไรผมเล็กน้อย กับปากเล็กรูปกระจับกับริมฝีปากสีกุหลาบ ซึ่งคนทั้งโรงเรียนต่างก็โหวตให้เขาเป็นชายที่น่าจูบที่สุด

                เขายกไอโฟนสีขาวขึ้นมาพลางกดเบอร์พาเพื่อนสนิทที่เรียนห้องเดียวกัน เขาหวังว่ามันจะตื่นนะ ถ้าไม่ตื่นเขาคงต้องลงทุนไปปลุกมันถึงบ้านแน่ๆ

                [ฮันโล…] ปลายสายกดรับด้วยเสียงงัวเงีย

                “ยังไม่ตื่นอีกเหรอวะ -*-”

                [เออ มึงมีไรถึงได้โทรมาแต่เช้า?]

                “เที่ยวกัน”

                [พ่องมึงดิ! เช้าอยู่เลย]

                “จะแปดโมงแล้วเว้ยยยย! ตื่นๆ”

                [โทษว่ะ แปดโมงก็เช้าสำหรับกู -_-]

                “กูให้มึงสิบห้านาที มาเจอกูที่แม่น้ำฮัน ถ้ามึงไม่มามึงตายแน่ไอ้จงอิน -_-!”

                ชายหนุ่มพูดเสร็จก็กดตัดสายโดยไม่รอให้คนในสายได้คัดค้านอะไรอีก เขาก็เป็นคนแบบนี้แหล่ะ อยากได้อะไรก็ต้องได้ ไม่ได้มาก็จะบังคับ ฮะฮะ เป็นคนที่ดีใช่มั้ยล่ะเขาน่ะ… หวังว่าเพื่อนเขาจะไปหาเขาที่แม่น้ำฮันตามที่เขานัดไว้นะ …เขาเถอะ ไปรอมันก่อนสักสิบห้านาทีก่อนแล้วกัน ถ้ามันยังไม่มา…หึหึ เห็นดีกันแน่!

                ว่าแล้วเขาก็คว้ากระเป๋าสตางค์ออกไปโดยที่เขาไม่รู้เลยว่า… หลังจากที่เขาก้าวเท้าออกจากห้องมันทำให้ชะตาชีวิตของเขาเปลี่ยนไปเหมือนกับคนอีกคน… เพราะเขาจะได้รู้จักความรู้สึกที่เรียกว่ารัก…โกรธ…โลภ…หลง…หึง…หวง และห่วง ซึ่งความรู้สึกเหล่านั้นเขาจะไม่มีมันเลยถ้าไม่ได้เจอกับ…เขา คนนั้น…