City Hunter [กองปราบจิตป่วน ปี3]

เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~

 

 

เรื่องสั้น : กองปราบจิตป่วน City Hunter ปี 3

ผู้เขียน : ออมอนี่_cake

Rate : PG-17

 

 

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

 

 

 

ฆ่าเพราะรัก ตอนที่ 1 The First

 

 

 

 

“คนดีครับ คนดี...”

 

 

 

 

 

“............”

 

 

 

 

“คนดีครับ .....”

 

“............”

 

 

 

 

 

“คนดี ?”

 

 

 

 

 

เดินออกมาจากห้องนอนของตัวเองเพราะพึ่งเสร็จภารกิจการชำระร่างกาย เนื่องจากถูกใช้งานมาทั้งคืน แน่ะแอบคิดอะไรทะลึ่งกันอยู่ใช่ไหม รู้นะคิดอะไรอยู่!!! ที่บอกว่าใช้งานมาทั้งคืนน่ะ สมองครับผม ก็คุณภรรยาสุดที่รักใช้งานหลังขดหลังแข็งน่ะสิครับ นั่งแปลการบ้านที่ตัวเองสั่งกับมือให้แม่ทูนหัว ก็สโลแกนเดิมของแม่เสือสาวครับ “ใครสั่งคนนั้นก็ทำแล้วกัน” โปรเจคก่อนจบเสียด้วย แปลหนังสือทั้งเล่ม คุณพระ!!! ไม่รู้อะไรดลใจไปสั่งงาน นศ. ตาดำๆแบบนั้น ไม่รู้คนอื่นๆจะเป็นยังไงมั่ง ชักสงสารขึ้นมาตะหงิดๆเสียแล้วครับ

 

 

 

อาบน้ำอาบท่าออกมากะจะหาอะไรทาน ก็นึกขึ้นได้ว่าในห้องยังมีอีกหนึ่งชีวิตที่คงจะหิวเช่นกัน จึงเรียกหาเบาๆ แต่กลับพบกับความเงียบ เงียบ และเงียบ....??

 

 

 

 

 

 

“ฮึก ...... ฮึก”

 

 

 

 

“คนดีเป็นอะไรครับ? โอ๋ๆ ไม่ร้องนะครับ คนดีของโมะ”

 

 

 

 

 

 

“ฮึก ฮือออออออออออออออออออออ”

 

 

 

 

 

 

“นิ่งนะครับคนเก่ง ร้องทำไมครับ?”

 

 

 

 

 

ตามหาเจ้าหญิงตัวน้อยของคุณพ่อเจอ ก็ตอนที่ได้ยินเสียงเด็กน้อยร้องไห้จ้าขึ้นมา รีบเข้าไปดูด้วยความร้อนใจ เด็กน้อยนั่งอยู่หน้าจอบราเวียสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางห้อง พร้อมกับใช้มือเล็กๆขยี้ซ้ำอยู่หลายต่อหลายครั้งรอบดวงตาที่แสนจะบริสุทธิ์ โอบกอดเด็กน้อยแล้วโอ๋เบาๆ

 

 

 

 

 

“ทำไมต้องตายด้วยคะ ฮึก”

 

 

 

 

“ตาย ? ใครตายครับ?”

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมพี่สาวต้องตาย ทำไมพี่ชายคนนั้น ฮึก ฮึก”

 

 

 

 

 

“พี่ชาย ... พี่สาว .... ตาย ?”

 

 

 

 

 

เด็กน้อยน้ำตาคลอลูกแก้วใส ที่นั่งอยู่บนตักของเขาเงยหน้าขึ้นถามถึงสิ่งที่ต้องการจะรู้ และคงเป็นสาเหตุที่ทำให้เด็กน้อยเสียน้ำตาอยู่ในตอนนี้แน่ๆ แต่ก็ยังไม่เข้าใจว่าอะไรคือสิ่งที่คนดีของเขาสงสัย ก่อนจะกระจ่างในเรื่องราวก็ได้ยินบางอย่างจากเจ้าจอสี่เหลี่ยมด้านหน้า
โถ เด็กน้อยอินละครทีวี คนหล่อปวดเซี่ยงจี้ครับ +___+

 

 

 

 

 

//เรื่องนี้เราจะทำยังไงดีคะคุณแม่ น้องชายไม่ใช่คนแบบนั้นนะคะ เมย์รู้จักน้องดี น้องรักแม่ผู้หญิงคนนั้นมาก เมย์ไม่เชื่อว่าน้องชายจะฆ่าแม่ผู้หญิงคนนั้นหรอกค่ะ//

 

 

 

 

 

“หืม ..... ละคร ?”

 

 

 

 

 

“ฮึก ฮือออออออออออออออออออออออ”

 

 

 

 

 

“ฮ่าๆๆๆๆๆ นี่คนดีของโมะ ชอบซีรี่ย์สืบสวนสอบสวนแบบน้าแก้วไปแล้วเหรอเนี่ย แถมยังดูละครจนอินออกมาร้องไห้นอกจอเนี่ย ฮ่าๆๆๆ”

 

 

 

 

 

 

“โมะ ตลกป้ะ?”

 

 

 

 

 

“ฮะๆ โอเคๆ ไม่ตลกครับ คนเก่งร้องไห้ทำไมบอกซิ ร้องเพราะเสียดายพี่ชายคนนั้น? อ่อ รูปหล่อเสียด้วย”

 

 

 

 

 

 

เด็กน้อยที่อยู่กับเขาและคนรักมาเกือบปีกำลังเสียน้ำตา เพราะนางเอกในเรื่องตาย และกำลังเสียใจเพราะพระเอกเป็นคนฆ่า หัวเราะให้กับความเดียงสาของเด็กน้อยในความเหมือนกันยังกับแกะกับคนรักของตนเอง แก้วใจโปรดปรานปริศนาและความท้าทายเป็นที่สุด ถึงได้มาเจอกับเขา ยังขอบคุณปริศนาเมื่อ 2 ปีก่อนไม่หายและยังไม่ลืมเจ้าตุ๊กตากบยึดโลกตัวนั้นที่นำพาแก้วตาดวงใจมาให้ ก่อนจะรำลึกอดีตไปไกลก็กลับมาจ้องหน้าเด็กน้อยในอ้อมแขนที่ตอนนี้สายน้ำเหือดแห้งเหลือแต่ความคลางแคลงใจ แววตาฉายความใคร่รู้แบบที่แก้วใจชอบทำ แววตาอันตราย .....

 

 

 

 

 

 

“เปล่าซักหน่อย คนดีแค่สงสัยค่ะ”

 

 

 

 

 

 

 

“หืม? ไหนนักสืบน้อยของโมะบอกสิครับคนดีสงสัยอะไรเอ่ย?”

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ชายรักพี่สาว แล้วทำไมต้องทำร้ายพี่สาวด้วยคะ?”

 

 

 

 

 

“พี่สาวแอบนอกใจพี่ชายหรือเปล่า โมะไม่เคยดูเสียด้วยสิ”

 

 

 

 

 

 

“ไม่.. ไม่ค่ะ พี่ชายพี่สาวรักกันค่ะ พี่สาวไม่ได้มีคนอื่น แต่...”

 

 

 

 

 

 

“แต่อะไรครับ?”

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่สาวเป็นคนสวย มีคนมาชอบเยอะแยะ...”

 

 

 

 

 

 

 

“อ่อ งั้นแบบนี้ พี่ชายคงหวงพี่สาวมั้งครับ”

 

 

 

 

 

“หวงแล้วต้องทำให้ตายเหรอคะ?”

 

 

 

 

 

ฟังเด็กน้อยเล่ารายละเอียดแบบเจาะลึกให้ฟังก็แทบลมจับ ถ้าไม่รู้จักกันมาก่อน คนดีอาจจะเป็นลูกสาวของแม่แก้วตายอดยาหยีของเขาก็เป็นได้ อะไรจะล้วงลึกถึงพริกถึงขิงขนาดนั้น แค่นั่งดูทีวีก็ประติดประต่อได้อย่างเหลือเชื่อ แต่เด็กก็คือเด็ก ยังไร้เดียงสา ไม่รับรู้ถึงความเป็นไปได้ในทุกสิ่งทุกทางของโลกใบนี้ ความสวยงาม และความน่ากลัว

 

 

 

 

“คนดีครับ ฟังโมะนะ บางคน บางเวลาที่เค้าขาดสติ เค้าก็สามารถทำอะไรก็ได้ แม้จะต้องทำร้ายคนที่เค้ารัก เค้าก็สามารถทำได้เพราะเค้าไม่มีสติคิดว่าสิ่งไหนถูก สิ่งไหนผิด ผลคือเค้าจะต้องเสียใจในภายหลัง เมื่อเค้าได้ทำร้ายคนที่เค้ารักลงไปแล้ว แต่แบบนี้คงเรียกวารักบริสุทธิ์ไม่ได้นะครับ เป็นรักที่เห็นแก่ตัวมากกว่า”

 

 

 

 

 

“....รักแล้วทำไมต้องทำร้ายกันคะ”

 

 

 

 

 

 

“พี่ชายคงคิดว่า พี่สาวมีตัวเลือกมากมาย วันนี้พี่สาวอาจจะรักพี่ชายแต่ถ้าวันหนึ่งที่พี่สาวเจอคนที่ดีกว่าอาจจะเปลี่ยนใจ พี่ชายเลยรับไม่ได้จึงคิดว่าถ้าพี่ชายไม่ได้ คนอื่นก็ต้องไม่ได้ เลยทำร้ายพี่สาวโดยคิดไปเองทั้งนั้น แบบนี้เรียกว่าเพราะรัก จึงต้องฆ่า....ครับ”

 

 

 

 

 

 

 

ไม่รู้ว่าที่อธิบายไป ที่พูดไปเด็กน้อยจะเข้าใจหรือเปล่า เพียงแต่ได้เห็นใบหน้าจิ้มลิ้มและแววตาใคร่รู้ที่รับฟังอย่างตั้งใจก็อดที่จะอธิบายเรื่องเข้าใจยากในอายุน้อยๆแบบนี้ออกไปไม่ได้ ก็คุณผู้ฟังดูตั้งใจขนาดนั้นจะแกล้งทำเป็นไม่รู้ทำไม ถึงคนดีจะยังเด็ก แต่เด็กก็ควรได้รับฟังสิ่งที่เป็นความจริงให้ได้ในโลกเสแสร้งแบบนี้ หรือเป็นเพราะเขาเป็นผู้ชายถึงได้อ้อมค้อมไม่เป็น แกล้งเล่านิทานแบบที่คนรักชอบทำไม่ได้

 

 

 

 

แล้วเด็กน้อยก็ถามในสิ่งที่ไม่ได้เตรียมคำตอบเอาไว้ขึ้นมา

 

 

 

 

 

 

นั่นสิ....แล้วถ้าเป็นเขาล่ะ เขาจะทำอย่างไรกันนะ?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใจร้ายจัง....แล้วโมะล่ะ?”

 

 

 

 

 

 

“โมะทำไมครับ?”

 

 

 

 

 

 

“โมะรักน้าแก้วไหมคะ?”

 

 

 

 

 

 

“รักสิครับ เอ ทำไมถามแบบนั้นล่ะครับ”

 

 

 

 

 

 

“แล้วโมะจะตีน้าแก้วไหม....”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่มีทางครับ เพราะน้าโมะรักน้าแก้วมาก ดังนั้นน้าโมะไม่มีทางตีน้าแก้วแน่นอนครับ”

 

 

 

 

 

 

 

 

ไม่เคยคิดเลยถึงสิ่งที่คนดีบอก เขาไม่เคยคิดถึงวันที่ข้างกายไร้เงาของแก้วใจ เข้านึกภาพนั้นไม่ออก ตั้งแต่ที่เจอกันวันนั้นจนถึงวันนี้ เขาไม่เคยห่างจากแก้ว เต็มที่ก็แค่ไปทำงานห่างกายกันเป็นเดือน แต่หัวใจของเขาเป็นของแก้วเสมอ และเขาก็มั่นใจว่าใจของแก้วก็ฝากไว้ที่เขาเช่นกัน เพราะแบบนั้นเขาจึงไม่เคยเลยสักครั้งที่จะลองนึกสภาพตัวเองตอนขาดแก้ว

 

 

 

 

 

 

....ทำไม่ได้จริงๆ.....

 

 

 

 

 

 

.....ทำร้ายแก้วไม่ได้.....

 

 

 

 

 

 

 

.....ขาดแก้วใจไม่ได้......

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ชาย...”

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าวันหนึ่งน้าแก้วของคนดีจะมีความสุขกับคนอื่นมากกว่า น้าโมะจะไม่ทำร้ายน้าแก้วครับ จะปล่อยน้าแก้วไป เพราะความรักของน้าโมะคือทำยังไงก็ได้ให้น้าแก้วมีความสุข คนดีอยากถามแบบนี้ใช่ไหมครับ...ฮึ คนเก่ง”

 

 

 

 

 

เป็นครั้งแรกที่โกหกออกสื่อให้คนดีเห็น เขาก็แค่ผู้ชายธรรมดาหน้าตาดีมากคนหนึ่ง (แหม่ะ!) และมีความรักมากให้ผู้หญิงคนหนึ่ง ถ้าวันนึงแก้วมีคนที่รักมากว่าเขา และพร้อมที่จะเดินจากเขาไป....

 

 

 

 

 

 

 

...... เขาก็แค่ .......

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

.....ฆ่าไอ้หน้าปลวกนั่นให้ตาย......

 

 

 

 

 

 

 

.....แก้วจะรักใครไม่ได้ นอกจากเขา......

 

 

 

 

 

 

 

 

……ฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ….. (=____=”) พระเอกเราเป็นไรมากป้ะ?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โมะก็จะไม่ฆ่าเพราะรัก....ชิป้ะ”

 

 

 

 

 

 

“เยสสึ แต่น้าโมะมั่นใจในความหล่อของตัวเองนะ ว่ายังไงซะน้าแก้วก็ไปไหนไม่รอดแน่ๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

 

 

 

 

 

 

 

“หัวเราะอย่างกับคนบ้า คนดีระวังติดเชื้อบ้านะคะ”

 

 

 

 

 

 

“ฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โมะบ้าๆๆๆๆๆๆ”

 

 

 

 

 

 

“แก้วอ่าาาาาา =[]=”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ก่อนจะเตลิดเปิดเปิงกับการคิดไปเองคนเดียวของตัวเองก็ได้ยินเสียงสุดที่รักตะโกนด่าด้วยความรัก(?)ออกมา แล้วเดินเข้าไปทางโซนห้องครัว สงสัยได้เวลาให้อาหารเช้าแล้วน่ะครับ ?

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฆ่าเพราะรัก ..... คนดีกลัวค่ะ”

 

 

 

 

 

 

 

------------------------------------------

 

 

 

 

 

//ม.KZ//

 

 

 

 

 

“ที่ชมรมแกมีเรื่องอะไรวะกบ?”

 

 

 

 

 

 

“ไอ้เห้ T^T อย่าถามหนู หนูกลัว แม่มมมมมมมมม ฆ่าตัวตายในห้องซ้อม นี่ยังไม่รู้นะว่าพี่แกไปเอาไอ้สารบ้าๆนั่นมาจากไหนอ่ะ แล้วก็ยังไม่แน่ใจว่าฆ่าตัวตายหรือโดนใครฆ่า แต่มูลเหตุใครฆ่าก็ไม่น่าจะมี พี่แกไม่ได้มีเรื่องมีราวกับใคร กะแฟนคนสวยก็รักกันดีมากกกกกก เห็นเจ๊แกว่าอาจจะคิดมากเรื่องเรียน เข้าปีที่ 5 แล้วก็ยังไม่มีวี่แววจะจบ สงสัยจะเครียดดดดดดดดดดดดดดด ตอนนี้คุณตำรวจก็กันห้องชมรมไว้อยู่ แต่ถึงไม่กันหนูก็ไม่ไป หนูกลัว Y^Y ”

 

 

 

 

 

 

 

“ไหนเอ็งบอกว่าอย่าถาม หนูกลัว แล้วเล่าซะยาวยืดนี่คืออะไรครับพี่?”

 

 

 

 

 

 

To be con…