MAXSTEP POISON สเต็ปรัก อาบยาพิษ
เขียนโดย 
เบบี๋ทีเคอาร์
วันที่ 30 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 21.17 น.
แก้ไขเมื่อ 30 ตุลาคม พ.ศ. 2556 22.40 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
16) บ้าแค่ไหนก็ทำให้เธอรักได้ จริงมั้ย?
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ดรีมเวิลด์ ><" เพียงแค่มาถึงที่หมายที่นัดกันมาพักผอนในครั้งนี้ จากหญิงสาวมาดโหด ก็กลายเป็นเด็กน้อยไร้เดียงสาไปในทันที ทุกๆคนทั้งห้าหนุ่มและสี่สาวต่างพากันหัวเราะในความเปิ่นของครูฝึกคนสวย เฟย์และฟางต่างย่อมรู้ดีว่าแก้วนั้นชอบสวนสนุกมากแค่ไหน การได้มาเล่นสวนสนุกคือการพักผ่อนและการปลดปล่อยที่ดีที่สุดของเธอเลยทีเดียว
"โอ้โห เปลี่ยนไปอย่างกับคนละคน" ป็อปปี้พูดขึ้นเมื่อเห็นแก้วนั้นกระโดดลั้นลาดีใจเกินหน้าเกินตามาตั้งแต่มาถึงสวนสนุกนี่แล้ว
"ฮ่าๆ นี่แหละที่เค้าเรียกว่าคนเรามีมุมมองต่างกัน ของยัยแก้วนี่มุมต่างกันสุดขั้ว" เขื่อนขำร่วนไปกับความคิดที่ดูจะมีหลักการเป็นครั้งแรกของตัวเอง
"เออว่ะ สุดๆจริง ไม่เหมือนตอนซ้อมเลย" เคนตะที่ขึ้นชื่อว่าเป็นลิงน้อยแสนซนยังอึ้งกับสิ่งที่เห็นใครจะคิดล่ะว่าน้องโหดคนนี้จะมีมุมนี้กับคนอื่นเค้าบ้าง นี่ถ้าแก้วอายุมากกว่าพวกเขาคงต้องเรียกกันว่าเจ๊โหดแบ๊วแตกไปแล้ว
"โฮะๆ น้องสาวเรานี่น่ารักจังเนอะ" จองเบบอกออกมาแล้วยิ้มขำๆที่เห็นครูฝึกที่เป็นเหมือนน้องสาวของตัวเองนั้นเปลี่ยนไป จากเวลาที่ต้องมาคอยสอนคอยซ้อมให้พวกเขา กลายเป็นเหมือนเด็กมัธยมปลายมาเที่ยวเล่นเป็นเด็กประถมไปได้ -_-
"-0-" มีเพียงโทโมะที่ยังคงอึ้งมากกว่าใครๆ มันต่างกันจริงๆอย่างที่ว่ากันนั่นแหละ เมื่อกี๊ตอนอยู่บนรถยังหัวฟัดหัวเหวี่ยงอารมณ์เสียเป็นเจ้าเข้าอยู่เลย แต่พอได้เห็นสวนสนุกแวบเดียวเท่านั้นก็กลายเป็นเด็กในทันทีทันใด กระทั่งตอนนี้แก้วนั้นก็ยังไม่ยอมหยุดการแสดงความดีใจเกินหน้าเกินตาเสียที
"เลิกอึ้งซะทีโทโมะ เราแยกกันไปเป็นคู่ๆละกันนะ แล้วมาเจอกันที่หน้าทางเข้าตอนสี่โมงเย็น" ฟางสั่งการทุกๆคู่ก็แยกออกจากกันไปเล่นเครื่องเล่นที่ใจปรารถนา โทโมะได้ยินดังนั้นก็ไปลากคนที่กระโดดโลดเต้นไปซื้อตั๋ว
"นี่ยัยเด็กแสบ อยากเล่นอะไร" โทโมะถามคนที่เริ่มหงุดหงิดเพราะถูกลากออกมาไม่บอกไม่กล่าว
"พี่เล่นได้ป่ะล่ะ" คนสวยถามอย่างเจ้าเล่ห์พร้อมยิ้มที่มุมปาก โทโมะมองหน้าเธองงๆ คิ้วขมวดกันเป็นปมหนา มีอย่างที่ไหนมากล้าท้านอย่างเขา
"ทำไมเธอคิดว่าฉันจะเล่นไม่ได้" ได้ยินแบบนั้นแก้วก็จัดการไปซื้อตั๋วเครื่องเล่นมาสองใบ และจับแขนของโทโมะให้เดินตามเธอไป
"เอ้า ยืนบื้ออะไรอยู่ล่ะตาผีดิบ เร็วสิเดี๋ยวมีคนแย่งที่นั่ง" เมื่อมาถึงที่ที่คนสวยดึงตัวมาโทโมะก็ถึงผงะ นึกไมถึงเลยว่าคนอย่างแก้วนี่จะชอบเล่น 'รถไฟเหาะ' ไม่ใช่ว่าเขาไม่กล้าหรอกนะ แต่ยังติดๆอยู่ตรงที่ยัยตัวแสบของเขาน่ะใส่กระโปรงสั้นสั้นเหนือเข่ามานิดๆขนาดนั้น นั่งไปมันจะไม่เปิดเอาหรอกเหรอ เขาก็ 'หวง' คนของเขาเป็นนี่นา
"นี่ยัยแสบจะใจร้อนไปไหน ไปหากางเกงใส่ก่อนดีมั้ย"
"เปลี่ยนไมอ่ะ ไม่ต้องหรอก หรือพี่ไม่กล้า งั้นรอข้างล่างนะฉันไปก่อนละ" พูดเสาจคนสวยก็รีบวิ่งไปนั่งบนรถไฟเหาะมหาสยองนั่นทันที โทโมะแทบจะตามไปไม่ทันแต่ยังดีที่นั่งข้างๆเธอนั้นยังว่าง เขาเลยรีบขึ้นไปนั่งข้างๆเธอแล้วถอดแจ็คเก็ตของตัวเองมารัดไว้ที่ต้นขาของเธอ
"ทำบ้าอะไร ใครเค้าให้เอาไปรัดตรงนั้นกัน -_-" แก้วถามอย่างสงสัยในตัวของลูกศิษย์ของเธอ
"ปิดเอาไว้น่า ฉันหวงของฉัน"
".____." ได้ยินคำนี้เข้าไปเป็นใครใครก็เขิน นี่เขาบอกว่าหวงที่เธอใส่กระโปรงสั้นน่ะเหรอ อุ้ย เขินสิแบบนี้ -////-
"เฮ้ยๆ มันเริ่มไปแล้ว" จากที่นั่งเงียบเพราะความเขินอายมานานแก้วก็พูดขึ้นอีกครั้งเมื่อรู้สึกว่าเครื่องเริ่มเคลื่อนไหว มือเล็กเอื้อมไปจับมือหนาของคนที่นั่งข้างๆโดยอัตโนมัติ เหมือนว่าเธอจะไม่กลัวแต่ก็หลับตาปี๋เหมือนเด็กๆ โทโมะเห็นแบบนั้นก็หัวเราะออกมาแล้วกำมือเธอไว้แน่น
"กลัวเหรอน้องสาว ฮ่าๆ"
"เงียบน่า ไปแล้วๆ ไปแล้ว วู้ววววววววว !!"
"ดูคู่นั้นดิ ญาติดีกันง่ายเลย มีจับมือด้วยอ่ะ โห อิจฉาอ่ะครับ T^T" เขื่อนพูดขึ้นเมื่อเขากับแฟนสาวและฟางกับป็อปปี้ได้มาคอยดูสถานการณ์ระหว่างลูกศิษย์ขี้เก๊กกับครูฝึกแสนโหด เพราะเห็นว่าทั้งคู่นั้นดูสนุกสนานกันเป็นพิเศษ ผิดกับตัวเขาเองต้องมาคอยเฝ้าดูอะไรแบบนี้ แทนที่จะได้ไปสวีทหวานกับสุดที่รักของเขา เป็นใครใครก็เซ็งครับ
"อิจฉาทำไมเขื่อน อยากเล่นรถไฟเหาะเหรอ" เฟย์ถามขึ้นเมื่อเห็นแฟนหนุ่มทำหน้าจะร้องไห้
"ไม่ใช่เฟย์ไม่ใช่ เขื่อนแค่อิจฉา คู่นู้นเค้าได้จับมือถือแขนกัน ทำไมคู่เราไม่เห็นได้อะไรเลยอ่า"
"เขื่อนเรื่องเยอะจัง งั้นไปเล่นบ้านผีสิงกันนะ" เฟย์พูดแกมด่าแล้วก็ลากแฟนหนุ่มไปทันที เขื่อนมึนไปซักพักแต่ความคิดเจ้าเล่ห์เจ้าการก็ผุดขึ้นมาในหัว
'เข้าบ้านผีสิง เจอผีน่ากลัวๆ เฟย์ก็ต้องกรี๊ดแล้วกระโดกอดคอเขื่อนสิ เสร็จเขื่อนล่ะครับ ><'
"ฟางครับ.."
"หยุดเลยป็อป อยากหวานใช่ป่ะ เดี๋ยวฟางพาไป" ป็อปปี้พูดยังไม่ทันเสร็จสาวหน้าหวานอย่างฟางก็ดูแววตาของแฟนหนุ่มตัวเองออกว่าต้องการอะไร
"ไปไหนเหรอครับที่รัก ^^"
"บ้านหิมะจ้ะดาร์ลิ่ง"
"แฟนใครไม่รู้น่ารักที่สุดเลยครับ" และคู่นี้ก็พากันไปสวีทหวานน้ำตาลยังอาย ถ้าจะถามว่าอีกสองคู่ชาวต่างชาตินั้นไปไหน นั่น แยกกันไปตั้งนานแล้ว
"อั้วะ อ้วกกกก แหวะ"
"ไหวป่ะเนี่ยพี่ รู้สึกจะหนักน่าดู" แก้วเอามือบีบจมูกตัวเองพร้อมๆกับกับลูบหลังผู้ชายขี้เก๊กที่ออกตัวว่าเล่นได้ๆไม่กลัว ไอ้ที่ว่าไม่กลัวน่ะเขาก็ไม่กลัวจริงๆ แต่พอลงจากเครื่องมาตัวก็เซแล้วก็มาอาเจียนแบบนี้ ไม่ไหวๆ
"โอ่ย ฉันโอเคน่า แหวะ" ปากบอกว่าโอเคแต่ดูจากสภาพแล้วไม่น่าจะไหวเลยซักนิด โทโมะล้างหน้าล้างตาแล้วถามคนสวยของเขา
"อยากเล่นอะไรอีกฮะยัยแสบ"
"พี่ไหวเหรอ ฉันว่าพี่กลับก่อนมั้ย" แก้วถามเขาด้วยอาการเป็นห่วง มันก็น่าเป็นห่วงจริงๆนั่นแหละ ตอนนี้เขาหน้าซีดเป็นไก่ต้มไปเลย แต่ยังไงเขาก็ยังหล่ออยู่ดีสิน่า
"นี่มันวันพักผ่อนของเธอ เธอน่ะอยากทำอะไร อยากเล่นอะไร ฉันต้องพาเธอไปได้อยู่แล้วน่า" โทโมะพูดพร้อมยีหัวคนตัวเล็กเบาๆ แก้วเห็นแบบนั้นก็หงุดหงิดนิดๆ นี่เขายังเห็นเธอเป็นเด็กๆอยู่รึไง คนอุตส่าห์เป็นห่วงนะ
"พี่พูดเองนะ งั้นต้องมาเล่นอันนี้กับฉัน" ด้วยความห้าวหาญไม่เกรงกลัวใคร แก้วก็จับมือโทโมะให้ลุกขึ้นแล้วเดินตามเธอไปเล่น 'รถบัมพ์' โทโมะถึงกับกุมขมับเดิน สงสัยจริงๆว่าเธอทนเล่นอะไรรุนแรงแบบนี้ไปได้ยังไง
ทุกๆคนมาพบกันที่หน้าทางเข้าตามที่นัดกันไว้ ขาดก็แต่คู่ของแก้วและโทโมะที่ไม่รู้หายไปไหน โทรศัพท์ไปหาเท่าไหร่ก็ไม่ยอมรับ
"เอาไงอ่ะ จะรอสองคนนั้นเหรอ นี่ก็เย็นแล้วเดี๋ยวให้สองคนนั้นเค้ากลับกันเองก็ได้มั้ง" จินนี่เริ่มมีสีหน้าบูดบึ้งเมื่อมายืนรอคนให้ครบมานานแล้ว
"อืม.. หรือจะเอาแบบนั้นดีล่ะ แยกย้ายกันกลับเลยดีมั้ย" ฮันนาบีบอกบ้าง
"ฉันว่ารอต่ออีกหน่อยคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง อ้ะ นั่นไงมาแล้วๆ !" เฟย์ตะโกนบอกเมื่อเห็นว่เพื่อนสาวของเธอกำลังลากผู้ชายที่หน้าถอดสีให้เดินตามมาอย่างยากลำบาก
"แฮ่กๆ โทษทีนะ เล่นเพลินไปหน่อย" แก้วว่าพลางเกาหัวแกรกๆเป็นการขอโทษ
"เฮ้ยไอ้โมะ ไหวปะวะ" เขื่อนทักเพื่อนหนุ่มของเขาที่ตอนนี้ยืนหอบซะยิ่งกว่าวิ่งมาราธอนร้อยกิโลเมตร
"ไหวๆ กูหวายยยยยยยยยยยย แฮ่ก" หนักกว่าสิ่งใดๆคือเขาล้มลงไปนั่งก้นจ้ำเบ้าอยู่ที่เก้าอี้ข้างทาง
"ปล่อยมันไปก่อนละกัน เอ้อแล้วนี่พวกเราจะแยกกันเหรอ ฉันว่าคืนนี้พวกเราไปหาที่นอนด้วยกันเหอะ พรุ่งนี้จะได้ไปพร้อมกัน" เคนตะออกความคิดเห็นบ้าง
"งั้นไปนอนบ้านไอ้ป็อปมันละกัน ได้ข่าวว่าไม่มีใครอยู่บ้านนี่" เขื่อนรีบโยนภาระไปให้เพื่อนของเขาทันที ส่งผลให้ป็อปปี้ทำหน้าประมาณว่า ไม่คิดจะถามกันเลยเรอะ ?
"โอเค บ้านฉันกำลังเหงาพอดี เอาเป็นว่าขับรถตามไปที่บ้านฉันละกันนะ" ป็อปปี้พูดเสร็จสรรพทุกคนก็แยกย้ายกันไปขึ้นรถของตัวเอง ทิ้งไว้ก็แต่โทโมะและแก้วที่คงต้องช่วยกันพยุงขึ้นรถไปเอง
"โอ้ยพี่ เดินดีๆหน่อยได้มะ หนักนะเฟ่ย !" แก้วจับแขนของคนตัวใหญ่ขึ้นมาวางพาดที่คอของตัวเองแล้วค่อยเดินพยุงตัวโทโมะไปไม่ให้เซล้มแต่เริ่มจะไม่เป็นผลดีเมื่อคนตัวใหญ่นั้นไม่ยอมช่วยเหลือตัวเอง
"คร้าบบบ ~ ขอโทษด้วยครับ" เขาพูดยียวนกวนประสาทแล้วเดินพยุงตัวเองโดยมีหญิงสาวคอยช่วยประคองอยู่ตลอดจนมาถึงเจ้ารถพอร์ชลูกชายสุดที่รัก
"นี่พี่ขับไหวป่ะเนี่ย" แก้วถามทันทีเมื่อมายืนหยุดที่หน้ารถคันหรู
"..............." ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา โทโมะยืนก้มหน้าไม่พูดอะไร แก้วจึงก้มคอดูก็พบว่าเขาหลับตาลงแล้ว
"ฉันขับเองละกัน ฮึบ ! เฮ้ยยยยย ! 0*0" พูดเสร็จคนสวยก็จัดการวางร่างของโทโมะให้นั่งลงที่นั่งข้างคนขับ แต่เพราะน้ำหนักตัวของเขานั้นมีมากกว่าเธอจึงทำให้ตัวเธอเซล้มลงไป.. จูจุ้บกับแก้มนิ่มๆของเขาซะได้
"เฮือก ! หยึยยย~ ขอให้อย่ารู้ตัวเลยเถอะนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจน้า" แก้วถูปากตัวเองไปมาเหมือนกับจะรังเกียจ แต่มันไม่ใช่แบบนั้นน่ะสิ เธอรู้สึกว่าตัวเองหน้าแดงอย่างบอกไม่ถูก ภาวนาอย่าให้เขารู้เลย เดี๋ยวจะคิดไปว่าเธอหลอกแต๊ะอั๋งเขา เสียศักดิ์ศรีจริญญาหมดน่ะสิถ้าเป็นแบบนั้นน่ะ !
บ้านจิระคุณ
"โห้ยแก้วกว่าจะมากันได้ พวกฉันรอจนหงอกขึ้นหมดแล้วเนี่ย" เขื่อนได้ทีก็บ่นหนักเมื่อเห็นว่าเพื่อนสาวสุดแสบของเขามาถึงแล้ว พร้อมกับหิ้ว เอ้ะหรือแบกผู้ชายหน้าหวานขึ้นหลังมาด้วย
"อย่าพูดมากได้ป่ะเขื่อน เอาไอ้พี่บ้านี่ไปทีซิฉันหนักจะแย่ !"
"โห ดูท่ามันจะเล่นมากไปจนไข้ขึ้นแฮะ โทษฐานที่แกพาเพื่อนฉันไปเล่นเครื่องเล่นแรงๆ แกต้องเป็นคนดูแลมัน และแน่นอนนะยัยแก้ว แกต้องนอนห้องเดียวกับมัน ห้ามขัดขืนนะครับเพราะคุณครูต้องรับผิดชอบ !" เขื่อนร่ายยาวมาชุดไม่ได้มีช่องว่างไว้ให้แก้วได้เถียงหรือพูดอะไรซักนิด แย่สิ เธอต้องนอนกับหมอนี่ (อีกแล้ว) งั้นเรอะ ?!
"เขื่อนก็เว่อร์ไปน่า ต้องให้แก้วคอยเช็ดตัวป้อนยาให้หายด้วยสิไม่งั้นพรุ่งนี้ก็กลับไม่ได้" เฟย์ที่เหมือนจะช่วยแต่กลับยิ่งซ้ำเติมเข้าไปใหญ่ ทุกคนก็คอยพยักหน้าเห็นด้วยและพากันแยกย้ายขึ้นห้องนอน คู่ของป็อปปี้กับฟางก็เดินไปยิ้มให้กันไป คู่ของเขื่อนกับเฟย์ก็กอดคอกันเดินขึ้นไป คู่ของเคนตะนี่ดูท่าจะรุนแรงเพราะจินนี่ถูกอุ้มขึ้นบันไดไปตั้งแต่เขื่อนลงมาจากการเอาโทโมะไปไว้บนห้องแล้ว ส่วนคู่สุดท้าย จองเบและฮันนาบี คู่นี้หวานแบบเรียบร้อยหน่อย เดินจับมือกันไปแค่นั้น
แต่แก้วนี่สิ ยืนอึ้งอยู่ในห้องนั่งเล่นคนเดียวไม่หาย
"เฮ้ออออ แล้วฉันจะทำยังไงให้พี่หายดีนะ พรุ่งนี้ก็แข่งแล้ว ฉันละปวดหัวจัง หึ้ย !" เมื่อได้สติขึ้นมาบนห้องแล้วแก้วก็โวยวายลั่นห้อง ไม่สนใจว่าคนที่นอนซมอยู่จะตื่นขึ้นมา ตื่นมาน่ะดีแล้ว มาป่วยเอาตอนนี้ได้ไงล่ะ เธอเคยเป็นแต่คนไข้ ไม่เคยเป็นคนดูแลคนไข้นะ
นั่งคิดไปคิดมาก็นึกไปถึงตอนที่เธอป่วยตอนนั้น เหมือนมีคนมาจูบที่ปากของเธอเบาๆแล้วทำให้เธอดีขึ้น.. ถ้าเธอแบบนั้นกับเขาบ้างมันจะช่วยได้ไหมนะ ถ้าเธอจูบเขา แล้วมันทำให้เขาดีขึ้น ก็น่าลองดู..
แก้วนั่งมองหน้าหล่อๆของคนบนเตียงซักพัก ก็ค่อยๆถอนหายใจแล้วโน้มหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าหวานนั่นช้าๆ ดวงตาสวยปิดลง เรียวปากสีชมพูระเรื่อประทับลงบนริมฝีปากนิ่มอย่างนุ่มนวล.. นานเท่าไหร่ไม่อาจรับรู้ได้เมื่อความรู้สึกเหมือนถูกตอบรับสัมผัสนั้นกลับมาอย่างจังๆ เธอลืมตาขึ้นมามองคนตรงหน้าที่หลับตาพริ้ม และรู้สึกได้ว่ามือของเขากำลังจับอยู่ที่คอของเธอ
"แฮ่กๆ พี่รู้สึกตัวแล้วนี่ !"
"ก็เพราะจูบของเธอนั่นแหละ ทำฉันหายดีเลยล่ะยัยแสบ :)" โทโมะพูดอย่างไม่มีทีท่าตกใจอะไรเหมือนเธอ อันที่จริงเขาไม่ได้ป่วยอะไรเลยซักนิดนี่มันเป็นเพียงแค่แผนการณ์แสนเจ้าเล่ห์ของเขาต่างหาก มันสมใจเขาจริงใจๆที่เธอเลือกที่จะจูบเขาแทนการดูแล
"ไอ้บ้า ! หลอกลวง เจ้าเล่ห์ ไอ้ ไอ้คนลามก จิตใจอกุศล นิสัยไม่ดี นี่มันแผนการณ์ร้ายชัดๆ บ้า ! พี่มันบ้า !!"
"บ้าแค่ไหนก็ทำให้เธอ 'รัก' ได้ จริงมั้ยล่ะ ยัยตัวแสบ :)"
กุ๊บๆกิ๊บๆก๊าบๆ เค้ามาอัพแล้ว
ขอโทษที่มาช้านะพอดีไปเข้าค่ายมาเมื่อวานเพิ่งกลับ
นี่ก็เพิ่งทำการบ้านเสร็จเลยมาอัพให้ คิดถึงรีดสุดอ่ะบอกเลย
บ้ายบายนะคะที่รัก -3-
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
