ห้องต้องประสงค์ (ห้ามเข้า!!!)

...ห้องของพวกDarkLight...

ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วจนหัวแทบหมุน พอรู้ตัวอีกทีเธอก็หมดทางหนีแล้ว...

            ร่างบางยืนอย่ากลางห้องด้วยความตะหนกพอตั้งสติได้ขาเรียวก็วิ่งไปที่ประตูด้วยความเร็วเท่าที่จะทำได้ทั้งๆที่สติยังไม่ครบเสียเท่าไหร่ มือเรียวคว้าลูกบิดแล้วพยายามเปิดออกแต่ไม่ว่าทำอย่างไรก็เปิดไม่ได้ ก่อนที่เสียงหัวเราะเย้ยหยันจะตามมา

“คิดว่าจะออกไปได้เหรอ สาวน้อย”

น้ำเสียงทุ้มมาพร้อมกับสัมผัสหยาบที่ข้างแก้มร่างบางปัดมือนั้นออกอย่างรังเกียจ ก่อนจะหันไปเผชิญหน้ากับบุคคลที่เธอไม่เคยคิดจะอยากเจอ

“ต้องการอะไร”

เสียงหวานที่เคยใช้อ้อนพี่ๆทั้ง12บัดนี้กลับห้วนและแข็งขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ แววตาที่พี่ๆทั้งหลายต่างลงความเห็นว่าเหมือนลูกกวางใสซื่อกลับแข็งกร้าวเหมือนเสือที่พร้อมจะสู้

“จุ๊ๆ พูดไม่เพราะเลยนะคะ”

เสียงจากบุคคลที่นั่งอยู่บนโซฟาดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปาก ในมือของเขาถือไวน์ชั้นเลิศเอาไว้ก่อนจะจิบมันช้าๆ นิ้วของเขาชี้มาที่เธอแล้วกระดิกอย่างหยาบคายเป็นการเรียก แขนทั้งสองข้างของเธอถูกล็อคทันทีก่อนที่จะถูกบังคับให้ไปยืนตรงหน้าคนที่เรียกมา

“ชางมิน นายว่าไหมลูกแมวของเรานี่ดื้อเนาะ”

ร่างสูงพูดขึ้นอย่างขบขัน เสียงหัวเราะดังขึ้นหลังจากเขาพูดจบอย่างกับว่ามันขำนักหนา

“ทั้งดื้อ ทั้งพยศเลยล่ะ”

ชางมินตอบกลับมาริมฝีปากยกยิ้มอย่างที่ชอบทำ รอยยิ้มที่เหมือนแสยะยิ้มเสียมากกว่า

“ยืนอย่างนั้นคงจะเมื่อยแย่ มานั่งนี่สิ”

ตบที่ตักตัวเองเป็นสัญญาณให้ร่างบางนั่งลง เมื่อร่างบางเห็นอย่างนั้นก็กำมือแน่นอย่างคุมโทสะ

“ฝันไปเถอะ!”

พูดออกมาเสียงแข็ง แววตาของร่างบางเต็มไปด้วยความเกลียดชังอย่างถึงที่สุด

“งั้นหรอ??”

เลิกคิ้วอย่างกวนประสาทก่อนจะรวบเอวบางของแมวน้อยช่างพยศมานั่งลงที่ตัก แขนแกร่งกอดรอบเอวบางอย่างแน่นหนาเล่นเอาเธอแทบดิ้นไม่ได้

“ไม่เอาน่า~ แจจุง อย่ารุนแรงนักสิ น้องฮโยเขาเป็นผู้หญิงนะ”

“พี่ยุนโฮ พยศแบบเนี้ยอ่อนโยนด้วยไม่ได้หรอกครับ”

รับส่งมุกกันอย่างขบขันก่อนจะปล่อยเสียงหัวเราะกันอีกครั้ง บรรยากาศช่างน่ารื่นรมย์เสียจริง ผิดกับร่างบางที่กำลังนั่งอยู่บนตักของแจจุง ตอนนี้เธอโกรธจนตัวสั่น

“ถึงกับตัวสั่นเลยหรอ ไม่เอาน่า พวกฉันไม่รุนแรงหรอก วันนี้พวกฉันมีแค่สามอีกสองคนไปธุระ เธอคงไม่ช้ำนักหรอก”

“เอาล่ะ เด็กน้อย เรามีข้อแลกเปลี่ยนนะ ถ้าเธอยอมบอกที่ซ่อนของกุญแจห้องใต้ดินของสำนักงานใหญ่ เราจะปล่อยเธอกลับไปอย่างครบ32 แต่ถ้าไม่...มันอาจจะไม่ดีเท่าไหร่นัก”

ชางมินนั่งลงข้างๆกล่าวด้วยน้ำเสียงเหมือนกำลังกล่อมเด็กเล็กๆให้เลิกงอแงแล้วยอมคายจุกนมที่อยู่ในปากมาซะ!

“ไม่! ปล่อยนะ เวรเอ้ย!”

ครั้งแรกของปีที่เธอสบถคำหยาบออกมา ยิ่งดิ้นก็ยิ่งรัดแน่น นี่มันคนหรือเถาวัลย์

“หึๆ ท่าทางจะเป็นมาโซคิสม์นะ ชอบซาดิสม์งั้นหรือ??”

แจจุงพูดขำๆ เริ่มไซร้คอเธอเบาๆ

“อ๊ะ...ปล่อยนะ.ไอ้ชั่ว.บอกให้.อื้อ”

ร่างบางเบิกตาโพลงเมื่อแจจุงกัดเข้าที่คอเธอ บ้าเอ้ย! เธอไม่ใช่พวกมาโซคิสม์นะ ร่างทั้งร่างของเธอตอนนี้ถูกแจจุงคร่อมทับไว้ ก่อนจะตามมาด้วยจูบอันป่าเถื่อน มือบางที่เคยทุบรัวอยู่บนแผงอกถูกรวบขึ้นเหนือหัว ขาที่เคยถีบส่งถูกเข่ากดไว้ มือหนาของแจจุงปลดกระกระดุมเสื้นักเรียนของเธอช้าๆ ร่างบางกรีดร้องออกมาเมื่อริมฝีปากถูกปล่อยให้เป็นอิสระ

“ปล่อยนะ..ฮึก.. หยุด”

แจจุงผละออกจากซอกคอเธอ แววตาวูบไหวเล็กน้อยก่อนจะกรีดยิ้มมุมปาก มือหนาไล้ไปตามกรอบหน้าสวยราวกับจะปลอบปะโลม

“คิดว่าฉันจะใจอ่อนงั้นสิ”

ก่อนจะก้มลงไปซุกไซร้ซอกคอขาวเนียนอีกครั้ง ร่างบางกรีดร้องยิ่งกว่าเก่า โสตปรสารทรับรู้แค้เพียงเสียหัวเราะของยุนโฮและชางมิน น้ำตาค่อยๆกลิ้งตัวลงมาผ่านหางตา ความรู้สึกขยะแขยงแล่นมาจุกอยู่ที่อดเมื่อริมฝีปากของแจจุงเลื่อมาประทับที่เนินอกซึ่งโผล่พ้นเบราเซียสวยผ่านรอยแยกระหว่างสาบเสื้อนักเรียน มือหนาไล้วนอยู่แถวๆเอวคอดก่อนจะเลื่อนไปขยำสโพกกลมกลึง เธอขยะแขยงตัวเองเหลือเกิน..ร่างบางงสูดหายใจเข้าออกช้าๆ ในเมื่อดิ้นแล้วไม่ได้ผลก็ใช้ไม้อ่อนละกัน! ไวเท่าความคิด เธอหันกลับไปเป็นฝ่ายคร่อมตักแจจุง เขาผงะเล็กน้อย ริมฝีปากอิ่มเหยียดยิ้มหวานค่อยๆประกบปากเขา แจจุงชะงักเล็กน้อยก่อนจะเริ่มดูดดุนริมฝีปากเธออย่างหนักหน่วง มือหนาก็ลูบคลำอยู่แถวๆเอวคอด ร่างบางค่อยสอดมือไปใต้กระโปรง ยุนโฮ ชางมิน ยูชอนจ้องตาเป็นมันเมื่อเห็นขาขาวๆโดยไม่ทันได้สังเกต...

“อ้ากก!”

แจจุงร้องออกมาเพราะมีดที่เธอแทงเข้าไปที่ไหล่พร้อมกับที่ร่างบางลุกมาจากตักเขาและอีกสามคนที่เหลือก็กรูมาหาเธอ

“อย่านะ! ถึงจะเป็นแค่มีดแต่ฉันพูดได้เลยว่ามันเร็วกว่ากระสุน พวกนายคงจะรู้นะว่าฉันแม่นมีดแค่ไหน”

สามคนค่อยๆมองหน้ากันแล้วถอยออกมาน้อยๆ กิตติศักดิ์อันล่ำลือในการใช้มีดอาบยาพิษปลิดชีพศัตรูผู้คิดร้ายของคุณหนูคนเล็กของตระกูลคิมที่หนึ่งนั้นเป็นทีเลื่องลือ เมื่อใดที่เธอได้แตะมีด ถ้าไม่อยากตายก็ถอยออกมาเสียดีกว่า ร่างบางจ้องทั้งสามคนก่อนจะค่อยๆหมุนลูกบิดออกไปและวิ่งอย่างรวดเร็วจนกระทั้งถึงประตูรั้ว

“ฮึก!...”

ร่างบางหอบฮักน้ำตาไหลออกมามองไปรอบๆตัวที่เริ่มมืด มือบางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาหาใครบางคนทื่เธอไว้ใจ

“ซันนี่”

[“ฮโย..เป็นอะไรทำไมเสียงสั่นๆแล้วนี่เธอยังไม่กลับบ้านหรอ??”]

“ยัง แกมารับฉันหน่อยที่โรงเรียน”

[“ได้ๆอีกสิบนาทีเจอกัน”]

‘ขอร้องล่ะ อย่าเล่นตลกกันอีกเลยนะ พระเจ้า...’

ยินดีต้อนรับสู่ห้องต้องประสงค์ของน้องไรท์ค่ะ

'ถ้าเธอขอ เธอจะไม่มีวันรู้ แต่ถ้าเธอรู้ เธอก็เพียงแค่ขอ'