sad seen รักในน้ำตา

"พี่ป๊อปคะ ลงมาทานข้าวได้แล้ว"ฟางขึ้นไปเคาะประตูห้องทำงานเขาในตอนเย็น

"ฉันกินมาแล้ว"ป๊อปปี้เปิดประตูออกมาก่อนจะพูดด้วยท่าทีเฉยชา

"พี่ไปกินกับใครมาเหรอ"ฟางถาม ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าเป็นใคร

"เธอไม่มีสิทธิมาซักไซร้ฉัน"

"แต่ตอนนี้ฟางกำลังทำหน้าที่เป็นภรรยาของพี่นะคะ"ฟางขึ้นเสียง

"แล้วยังไง...."ชายหนุ่มไม่แคร์เธอเลยสักนิด

"พี่ป๊อป ควรจะเลิกกับพี่พิมได้แล้ว"เธอพูดออกมาอย่างสุดจะทน

"เธอรู้ตัวรึเปล่าว่ากำลังพูดอะไร ฟาง"ป๊อปปี้ไม่พอใจมาก

"ฟางทำได้ทุกอย่าง ถ้าพี่ยังไม่ยอมหยุด ฟางจะทำให้พี่หยุดเองค่ะ"

"เธอตกลงกับฉันแล้ว ห้าเดือนเราจะหย่ากัน"ป๊อปปี้พูด

"พี่ควรจะให้เกียรติเมียพี่ที่ยืนอยู่ตรงนี้ ฮึก.... แค่ห้าเดือน ห่างกันแค่นี้

พี่ให้ฟางไม่ได้เหรอคะ"สาวสวยมองหน้าเขาน้ำตาไหลเป็นทาง

"....."ป๊อปปี้นิ่ง  เขารู้สึกแปลกๆ เมื่อเห็นน้ำตาของเธอ เธอไม่เคยร้องไห้

เยอะแยะขนาดนี้

"ฮือ...."ฟางวิ่งร้องไห้ลงไป  ชายหนุ่มถอนหายใจยาวอย่างเหนื่อยๆ

ก่อนจะเดินเข้าห้องทำงานไป

วันต่อมา

"ทำไมตาบวมแบบนั้น"ป๊อปปี้มองหญิงสาวที่กำลังนั่งอ่านหนังสือ

อยู่บนเตียง ฟางหันหน้าหนี

"จะมาสนใจทำไม  อยากทำอะไรทำไปเลยค่ะ"เธอพูดเสียงประชดประชัน

"ก็ได้ ไม่ยุ่งก้ได้  งั้นฉันไปนอนนอกบ้านล่ะกัน เบื่อ"ป๊อปปี้พูดก่อนจะ

คว้ากุญแจรถออกไป  คำว่าเบื่อมันติดอยู่ในหูเธออย่างชัดเจน

"มันไม่มีทางเลยใช่ไหมคะ พี่ป๊อป ไม่มีทางที่ฟางจะเข้าไปในหัวใจพี่

ได้เลยใช่ไหม"ฟางก้มหน้าลงซุกกับหมอนแล้วร้องไห้ออกมาอย่างเสียใจ

ดราม่าหนักๆค่อยๆหวานจะได้ไม่เลี่ยนเกินเนอะ อิๆ