"Just break ห่างกันซักพัก"

"ยิ่งรักยิ่งห่าง Far From You"

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ไม่ตอบ...

อ่านแล้วไม่ตอบ...

ฟางขมวดคิ้วกับอาการอ่านแล้วไม่ตอบของคนตัวใหญ่ ลมหายใจร้อนถูกปล่อยออกมาอย่างอ่อนล้า

"มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเราหรอป๊อป"

'เปลี่ยนไป'

คำที่ผุดขึ้นมาในหัวทำเอาเจ้าของความคิดใจเสีย น้ำตาพลันคลอล้อมรอบนัยต์ตาหวาน ก่อนใบหน้าสวยจะส่ายหน้าอย่างไม่ยอมรับ

'ไม่ ป๊อปไม่ได้เปลี่ยนไป ไม่จริง...'

"เป็นไรวะไอป๊อป นั่งมองรูปอยู่ได้"

บอมเอ่ยเมื่อเห็นเพื่อนหนุ่มนิ่งไปเมื่อเห็นรูปคู่ของตัวเองกับสาวน้อยผู้เป็นยอดดวงใจ

"เปล่า"

เบือนหน้าหนี มือจับแบบร่างบ้านของลูกค้าที่เค้ากำลังทำขึ้นมาดูอีกรอบ

"ไม่ต้องมาหนี มึงทะเลาะกับเค้าหรือไง"

บอมจับไหล่ป๊อปปี้ให้หันกลับมา ร่างสูงถอนหายใจก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ

"กูไม่รู้"

"อะไรของมึงเนี่ย มีปัญหาบอกพวกกูได้นะเว้ย มึงไม่บอกก็ไม่มีใครเข้าใจมึงหรอก"

บอมเอ่ยก่อนเพื่อนจะพยักหน้าสนับสนุน ป๊อปปี้มองเพื่อนสนิทของเค้าก่อนจะเอ่ยออกมา

"กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่ากูเป็นอะไร แต่กูรู้สึก..."

"..."

"ไม่เหมือนเดิม"

"อ้าว มึงนี่ยังไงห๊ะ ไม่รักเค้าแล้วหรอ"

"เปล่า กูรักเค้ามากนะเว้ย"

"แล้วมึงมาติสแตกไม่เหมือนเดิมอะไรวะ"

"ไม่รู้ว่ะ กูก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน"

เอ่ยออกมาเครียดๆ ยกมือขึ้นลูบใบหน้าหล่อคม

"เฮ้อ~ มีอะไรให้กูช่วยก็บอกล่ะกัน"

บอมถอนหายใจพลางตบบ่าร่างสูงเบาๆ ก่อนจะเดินออกไปเพื่อปล่อยให้ป๊อปปี้ได้อยู่กับตัวเอง

"สวัสดีค่ะ"

เสียงใสๆที่ดังมาตามสายทำให้ริมฝีปากเรียวยิ้มขึ้น หัวใจชื้นขึ้นมาเป็นกอง

"เป็นไง ได้ข่าวว่างอน"

"ป๊อป"

เสียงหวานร้องอย่างตกใจ มือบางยกหูโทรศัพท์ออกมาดู ก่อนจะพบว่าเป็นเค้าจริงๆ

"อะไร ใครงอนป๊อปกัน"

"ไม่งอนก็ไม่งอน"

"^^"

"คิดถึงจัง"

เสียงทุ้มที่ส่งผ่านสายทำเอาฟางใจเต้นตึกตัก รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าหวาน

"คิดถึงป๊อปมั่งเปล่า?"

"อืม..."

ลากเสียงยาวแกล้งคนตัวใหญ่ที่ตอนนี้แก้มป่องด้วยความน้อยใจ

"คิดถึงสิ"

"หืมมม น่ารักที่สุดเลย"

ยิ้มออกมา ก่อนจะมองนาฬิกาที่แสดงเวลาห้าทุ่มเข้าไปแล้ว

"ไปนอนเถอะ ดึกแล้ว เดี๋ยวตาบวมก็มาบ่นกะป๊อปอีก"

"บ่นไม่ได้ใช่มะ?!?!"

"โอ๋~ ไม่ใช่อย่างนั้น อยากให้ฟางพักผ่อนเยอะๆไง"

"ค่าาา คุณพ่ออออ"

"พ่อของลูก~"

"ตาบ้า!!!"

แก้มขาวแดงเปล่งปลั่งด้วยความเขิน ป๊อปปี้หัวเราะชอบใจ

"ฝันดีนะคะ"

"ฝันดีครับ จุ้บ!"

วางสายอย่างมีความสุข ล้มตัวลงนอนอย่างเหนื่อยล้าจากการทำงานทั้งวัน

@Poppy's room

ร่างเล็กนั่งอยู่ที่มุมหนึ่งบนโซฟาตัวใหญ่ ร่างสูงนั่งเล่นเกมส์ที่ต่อเชื่อมกับทีวีอยู่อีกมุม ใช่แล้ว มันคือ 'ความห่างเหิน' ที่ตอนนี้มันกำลังเกิดขึ้น ด้วยอะไรก็ไม่ทราบได้

"ฟาง"

เสียงทุ้มปลุกเธอให้ตื่นจากภวังค์ ใบหน้าหวานหันไปหาเจ้าของเสียงพร้อมเลิกคิ้วสวยขึ้นเป็นเชิงถาม

"หือ?"

"จูบป๊อปหน่อยได้มั้ย"

"..."

มองสายตาจริงจังของร่างสูง ก่อนจะลุกเดินไปอยู่ตรงหน้า ยังไม่ทันจะทำอะไร มือเรียวก็รั้งร่างเธอไปคร่อมตักแกร่ง ทำเอาใบหน้าหวานแดงระเรือ

"ป...ป๊อป ทำอะไร"

ไม่กล้าขยับตัวเมื่ออยู่ในท่าล่อแหลมเช่นนี้ หลบสายตาของคนตัวใหญ่อย่างเขินอาย มือเรียวของป๊อปปี้เลื่อนมาจับเอวบางไว้

"จูบป๊อป"

"..."

สบสายตาคมของร่างสูงที่สะท้อนเงาของตนเอง มือบางถูกส่งไปประคองใบหน้าหล่อเหลาของป๊อปปี้ขึ้นโดยไม่ลังเลอีกแม้แต่น้อย

"..."

"..."

ริมฝีปากบางประทับลงบนริมฝีปากเรียวเบาๆ ก่อนจะกดลงไปอีกครั้งย้ำๆ จูบกับปากเรียวอย่างอ่อนโยน เรียวลิ้นเล็กสอดเข้าไปตวัดเกี่ยวกับลิ้นหนา...

"อือ~"

ครางออกมาเมื่อโดนริมฝีปากเรียวรุกล้ำอย่างร้อนแรง มือนุ่มเลื่อนขึ้นโอบรอบลำคอแกร่ง ก่อนร่างสูงจะถอนจูบออก

"..."

"ป๊อปขอโทษ"

เสียงทุ้มเอ่ยแผ่ว สายตาคมผลุบไม่กล้าสบตาคนตัวเล็ก ฟางเลื่อนตัวเองกลับมานั่งข้างคนตัวสูง

"ป๊อปเป็นอะไรรึเปล่า..."

"..."

"ป๊อปเปลี่ยนไปมากเลยนะ"

"..."

"..."

"ป๊อปก็ไม่รู้เหมือนกันว่าป๊อปเป็นอะไร"

เสียงทุ้มเอ่ยอย่างยากลำบาก คำพูดที่จะเอ่ยต่อไปมันก็กรีดหัวใจเค้าไม่แพ้กัน

"ป๊อปรู้สึก... มัน ยิ่งรักยิ่งห่างยังไงไม่รู้"

"..."

"เหมือนยิ่งเราทำอะไร มันยิ่งแย่ลง"

ฟางได้แต่กัดปากแน่น ใช่ว่าเธอจะไม่รู้สึก เธอก็รู้สึกเหมือนกัน

บางที... ความรักของเรามันอาจจะอิ่มตัวแล้วล่ะมั้ง

"ป๊อปยังรักฟางอยู่รึเปล่า"

"..."

"..."

"..."

"..."

"ป๊อปยังตอบไม่ได้"

เพียงเท่านั้นหัวใจดวงน้อยก็พลันสลาย ความหวังเล็กๆพังยับลง น้ำตาเอ่อคลอเต็มนัยต์ตาหวาน ก่อนจะเอ่ยออกมาเบาๆ

"ฟางเข้าใจแล้ว"

"..."

"..."

"..."

"เราเลิกกันเถอะป๊อป"

เอ่ยออกมาพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้มขาว ป๊อปปี้เงยหน้ามองคนตัวเล็กอย่างไม่เชื่อหู ในแววตาทั้งสองยังแสดงถึงความรักมากมายที่มีให้ต่อกันอย่างชัดเจน...

แต่...

มันเป็นความรัก ที่ไม่รู้จะเอามันไปไว้ตรงไหน

ไม่รู้... ว่าจะพาความรักนี้ไปต่ออย่างไร

"ฟางรักป๊อปมากนะรู้มั้ย"

ฝืนยิ้มออกมาทั้งน้ำตา ทั้งๆที่ในใจปวดหนึบ ก่อนจะปล่อยโฮออกมาเมื่อคนตัวใหญ่ลุกขึ้นมาโผกอดเธอแน่น สัมผัสได้ถึงน้ำตาและความเสียใจของป๊อปปี้ที่ถ่ายทอดมา มือบางตวัดกอดคนตรงหน้าไว้แน่นเช่นเดียวกัน

"ไม่เลิกไม่ได้หรอ..."

"แล้วป๊อปจะให้ฟางทำยังไง"

"..."

"..."

"..."

"ป๊อปยังเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด เป็นพี่ชาย เป็นคนพิเศษของฟางอยู่เสมอนะ"

ยกมือปาดน้ำตาให้คนตัวสูง ส่งรอยยิ้มที่ทำได้ดีที่สุดในเวลานี้ไปให้อย่างจริงใจ

"ป๊อปรักฟางนะ"

ก้มลงประทับจูบดูดดื่มลงบนริมฝีปากบางเป็นครั้งสุดท้าย...

ครั้งสุดท้ายสำหรับรักครั้งนี้...

ก่อนที่เค้าจะไม่มีเธอในทุกๆวันอีกต่อไป...

ต้องปล่อยหัวใจตัวเองไป เพราะความไม่แน่นอนของตัวเอง...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"ความสัมพันธ์กับป๊อปปี้ตอนนี้เป็นยังไงบ้างคะ"

"ก็ปกติค่ะ เราก็เป็น เพื่อนที่ดีต่อกันและกัน"

'ถ้าคุณที่คนที่คุณรัก และคนที่รักคุณ อย่าได้ปล่อยให้เค้าไป ดูแลเค้าให้ดีที่สุด เท่าที่คุณจะทำได้'

#######################################

อิอิ จบแล้วนะฮ้าาา จบจริงๆค่ะคราวนี้ ตามคำสัญญานะ จบแบบเดิมที่เคยบอกไว้

เศร้ากันชิมิล้าาาา #จะเอาอะไรไปเศร้าดองไว้ขนาดนี้คนลืมไปหมดแล้ว!!!

555 ขอโทษจริงๆนะคะทุกคน เรายุ่งมากกกก

ก็ขอขอบคุณทุกคนมากๆเลยนะคะ ที่ติดตามเรื่องนี้มาตลอด

#กราบงามๆ

ไว้เจอกันเรื่องหน้าค่าาาา #บายส์

#เราจะทำตามสัญญา ขอเวลาอีกไม่นาน แล้วK-OTIC ที่งดงามจะคืนกลับมา~~~~

ฟินสุโค่ยมากกกก คือเสียงเฮียแกขึ้นปุ๊ปรู้เลยว่าเสียงเฮีย มันทำให้เรารู้นะ รู้ว่าเราคิดถึงเฮียมาก มากๆแค่ไหน รักเฮียจังงงง นางอยู่ที่ไหนนางก็เด่นจริงๆ คนมันเด่นอ่ะเนอะ

#เจอกันเรื่องหน้านะครัชชชช